Poddała się i robiła wszystko tak, jak trzeba było. Leżała i się nie ruszała. Tak, położyła się. Myślała, że tak będzie lepiej leczyć ją temu medykowi.
Bolała ją rana okropnie, a gdy się skapnęła, że dalej krew nie została zatamowana, chciała przykryć sobie pysk łapami, ale była zbyt zmęczona nawet i na to.
Przymknęła oczy, zbyt zmęczona na wszystko. Bolało okropnie. Okropnie.

Objawy Orzecha już właściwie ustąpiły – nerwobóle przestały się pojawiać po tym, jak Motyli Blask zaaplikował mu niezbędny medykament, a on sam pozwolił sobie na dużą ilość odpoczynku. Właściwie to sam nie wiedział, po co został jeszcze jeden dzień w legowisku chorych, chyba tylko po to, by się upewnić, że bóle nie powrócą, ale łapy świerzbiły go do jakiejś akcji poza obozem. Zamiast tego znalazł akcję w obozie.
A akcją był intensywny smród krwi, dolatujący z innej części lecznicy do legowiska chorych. Do tego krzyk Iskrzącego Pyłu, który rozbrzmiewał echem nie tylko w Skalnych Półkach, ale i pewnie w całej Wilczej Paszczy… nie trzeba było być geniuszem, by zrozumieć, że ktoś jest ranny, i to poważnie.
Pozwolił sobie podnieść się z legowiska i przejść do lecznicy, ale bez siania paniki i wrzasków. Po pierwsze chciał wiedzieć, o co chodzi, po drugie: chciał zaproponować swoją pomoc Motylowi. Może kogoś trzeba było przenieść, na przykład, czy zrobić jakąś prostą, rutynową rzecz, typu pomóc w tamowaniu krwi. Przez to jednak, że się zawahał, okazało się, że przyszedł właściwie na koniec akcji ratunkowej, bo Motyl już zakładał opatrunki… Truflowej Łapie.
Stając na progu, złocisty wojownik zmrużył łapy. Kocica miała ogromne ilości pajęczyny na grzbiecie, świadczące o rozmiarze rany, jaką zrobiło jej… co dokładnie? Mięśnie syna Niedźwiedziej Gwiazdy napięły się lekko. Rekonwalescencja nie będzie ani łatwa, ani szybka, a gdzieś w głębi, mimo wiary w brata, pojawiła się u niego obawa, czy Motyl na pewno da radę. Może i był samodzielnym, pełnoprawnym medykiem już od kilku księżyców, ale nie codziennie ktoś wracał z tak rozległymi i zapewne głębokimi ranami, a leczenie takich pewnie wymagało już więcej doświadczenia i wprawy. Poza jego bratem i rudą terminatorką, byli tam także Trująca Łapa i Iskrzący Pył. Oczywiście. No któżby inny. Orzechowy Cień nie oceniał ich najlepiej, a teraz ranna była ich siostra… i tylko ona, podczas gdy oni byli w perfekcyjnym stanie, przynajmniej fizycznym. Włosy stanęły dęba na grzbiecie kocura. Mógł się domyślić, że któregoś dnia ta dwójka narazi jak nie własne życie, to kogoś innego. Jeszcze nie znał szczegółów, ale na pewno bardzo chętnie dowiedziałby, co zaszło, czemu Truflowa Łapa jest w takim stanie, w jakim jest, co dokładnie zrobili, by zapewnić jej bezpieczeństwo… i czy coś na terenach wciąż zagraża klanowiczom.
I czy mogło owe coś przyjść do obozu po śladach krwi.
– Potrzebujesz z czymś pomocy? – odezwał się na razie niezbyt głośno, zerkając na Motyla.

Do tej pory, jego jedynym zajęciem było... nie przeszkadzanie. Po prostu stał gdzieś z boku, patrząc się pusto na to, co robi Motyl, nawet nie do końca wszystko kodując. Dopiero po jakimś czasie wróciła mu reszta czystego umysłu. ,,Zaczekali" tak, jasne, postoją tu sobie, czemu nie. Iskrzącemu przeszło przez myśl, iż rana może na stałe coś uszkodzić w ciele Trufli. I nie chodziło tu tylko o blizny. Nie, te to tam walić, normalna sprawa. Ale co jeśli siostra nie będzie mogła w pełni wykorzystać swojego ciała w trakcie takich treningów na przykład? I co z wojowniczym życiem? Ale co mu da teraz takie myślenie? Nic oprócz stresu. I wtedy, cały na biało, pojawił się Orzech, na widok którego Iskrzący spiął się nieco mimowolnie. To już druga sytuacja w której jest on i Trujek, przyłapani na czymś. Tyle, że teraz z udziałem siostry, która nie jest w najlepszym stanie. Oh gwiezdni, może być jeszcze gorzej? Powlekł się za Motylim Blaskiem gdzieś w głąb lecznicy, wykonując podane polecenie, by wziąć udział w przesłuchaniu, którego się spodziewał i myślał już od początku drogi tutaj.
- Ja... chcieli poduczyć się polowania - zaczął, czując iż w środku jego wnętrzności są bardzo dobrze zrobioną galaretą - Poszliśmy na szarotkową łączkę, na początku szło dobrze, ale-a -wziął głębszy oddech, ciągle patrząc gdzieś w podłoże - Pojawił się taki ptak drapieżny. N-nie widziałem go dokładnie, ale... ale chyba się na g nazywał... albo na k? Krocoś- nie jestem pewien. Udało nam się uciec do jakiejś nory... Trufla tyle szczęścia nie miała - Popatrzył nadal, dość intensywnie, w podłoże po swojej prawej stronie. Cóż, ciekawe czy pozbędą go miana wojownika po tym zajściu i wykazaniu się nieodpowiedzialnością. Hahah... nie powinien mieć terminatorów.

Przerażony odsunął się nieco w tył dając Motylemu Blasku pole do manewru. Desperacko szukał czegoś na czym mógłby zatrzymać swój wzrok co było czymś innym niż ledwo żywa siostra. Może na jego bracie? Kocur zmierzył go wzrokiem. Nieeeeee Pył był nudny, nie ma na co się w nim patrzeć. Wtedy też jego wzrok padł na plamie, która nadal znajdowała się w tym samym miejscu co ją ostatnio zostawił. Niemal rzucił się w jej kierunku. Jego plamusia! Jego plamunia nadal tam była i na niego czekała! Najchętniej położyłby się na niej od razu, jednak wiedział, że musi być ostrożny inaczej Motyl się znowu wkurzy. Z resztą nie mógł też znowu polizać plamy, ale no cóż. Lepsze to niż te wszystkie księżyce rozłąki. Zdążył położyć łapę na swojej ukochanym kształcie na ziemi, kiedy medyk poprosił ich o pójście za nimi. Trujek rzucił plamie smutne spojrzenie, po czym kiedy tylko znowu podniósł wzrok na starszego nagle przypomniała mu się powaga sytuacji. Trufla. Atak. Oh boy, całkowicie mu to wypadło z głowy. Niemal od razu przeżył cały stres sytuacji od nowa i nieco roztrzęsiony byciem przywróconym znowu do rzeczywistości, szybkim krokiem wybrał się gdziekolwiek gdzie medyk ich zabierał.
Kocur wbił wzrok w własne łapy, kiedy Pył wszystko tłumaczył. Niezbyt wiedział co powiedzieć. Przez opowiadanie brata wydawało się jakby całkowicie zostawili siostrę na pastwę losu ptaka. A może tak było?
- Staraliśmy się ją zawołać... Wołałem ją, ale nie słyszała. - miauknął cicho. Nie wiedział przed kim chciał się tłumaczyć, przed Motylim Blaskiem czy sobą samym.

Iskrzący przez chwilę patrzył się na Motyla bez wyrazu, jakby totalnie się zawiesił. Może to mózg przestał pracować? Po chwili jednak zamrugał, chcąc poprosić o powtórzenie pytania. Chociaż końcowo zamiast tego, po prostu pomilczał jeszcze przez chwilę, dając swojemu mózgowi czas na przeanalizowanie wszystkiego.
-A, tak. Właśnie. Tak, to ten - Potwierdził, budząc się ze swojego milczącego laga. Powinien popracować nad swoją pamięcią do nazw, gdyż zdawało się, iż to właśnie z nimi miał największy problem. Również dlatego powinien zacząć pracować nad zapamiętywaniem imion kotów których spotka, czy dopasowywanie nazw do twarzy, jednak jak ma dopasować coś do czyjegoś pyska, skoro najczęściej jedynym w co najczęściej patrzy to wszystko, tylko nie to na co powinien? No, ale wracając. Poczuł się przez chwilę jak rodzic, którego ktoś informuje, iż jego dziecko nie będzie mogło chodzić. Zmarszczył lekko czoło, patrząc uważnie na medyka. Pył wierzył w moc zielska, jak i również w umiejętności Motyla, a że sam nie był w stanie nic zrobić, powierzył całe zdrowie Trufli właśnie pręgowanemu. Chociaż, czy był inny rozsądny wybór?
Oczywiście, trzeba jeszcze poinformować rodziców, przez co miał cały czas w głowie, iż ma jakieś kłopoty. ,,Czy macie jakieś pytania"... Cóż, Pył pokręcił przecząco głową, po czym skierował głowę w stronę brata, ciekaw, czy dymny chce na coś odpowiedzi. I jeśli żadna reakcja z jego strony nie nastała, a Motyl nic już więcej nie chciał, dymny kiwnął głową w kierunku medyka i cicho wyszedł, kierując się w jakieś ciche miejsce poza obozem.

[zt]

Pokiwał tylko głową na słowa medyka, kiedy ten opisywał ptaka. Teraz przynajmniej znał imię tego kto zaatakował jego siostrę. “Krogulec”, co to w ogóle na imię? Jakieś- Nie, nie mógł tak go przezywać, nie było to miłe. Ale z drugiej strony krogulec też nie był miły, kiedy zaatakował Truflę... Dobra, pozostanie na neutralnym gruncie. Mimo wszystko nie umiał się teraz pozbyć tej nazwy z głowy. Bo co, jeśli spotka krogulca jeszcze raz? Tym razem bez Trufli i Pyła? Szybko otrząsnął się z negatywnych myśli i znowu pusto wbił wzrok w łapy, starając się skupić na słowach Motylego Blasku.  
“Na pewno zostanie blizna” było to nieuniknione. Można byłoby nawet powiedzieć, że Trujek spodziewał się jakiegoś śladu po tym co ptak zrobił rudej kotce. W końcu to było najlepsze co mogło się stać, prawda? Cudem będzie, jeśli zostanie tylko blizna. A jednak z jakiegoś powodu kocura przerażał taki obrót spraw. Nie żeby nie lubił blizn. Szanował wojowników, terminatorów, a tym bardziej starszych, które jakieś posiadali. To znaczyło, że dużo przeszli. Czy jednak jego siostra powinna dostać coś tak kaleczącego w swoim młodym wieku? Nie umiał stwierdzić. Lubił blizny, ale nie na swojej rodzinie.  
Właśnie, rodzina. Medyk miał rację, rodzina powinna wiedzieć o tym co się stało. Musieli powiadomić mamę i tatę... Na samą myśl coś w Trujku pękło. Spojrzał błagalnie na brata. On sam nie potrafiłby przekazać matce, że zawiedli i pozwolili, aby ich siostra, którą mieli bronić, została zraniona. Przez nich. Jego oddech stał się urywany, a on sam zaczynał powoli panikować. Tego wszystkiego było za dużo. Ostatnia kłótnia z Złocistą Łapą, to wszystko co stało się Trufli, teraz jeszcze pewnie dużo usłyszy od swoich rodziców. To wszystko była jego wina.  
Nie miał już nawet siły, aby zacząć płakać, więc tylko pokręcił przecząco głową i z krótkim podziękowaniem, które miauknął w stronę Motylego Blasku, oddalił się w stronę swojego legowiska. Wolałby gdzieś sam wyjść, chociażby na spacer, ale po tym wszystkim jakoś mu się odechciało. Nie mógł ryzykować spotkania z krogulcem, nawet jeśli na nie zasłużył.


//zt

Kocur kiwnął w milczeniu głową na słowa Motylego Blasku i czuwał nad Truflową Łapą. I tak nie wyglądała, jakby miała gdzieś uciekać – zapach krwi był intensywny, a jej opatrunek spory, więc… wojownik wątpił, żeby miała w ogóle siłę się ruszyć. Szkoda tylko, że złocisty nie mógł usłyszeć, co mają ciekawego do powiedzenia Iskrzący Pył i Trująca Łapa, których w swojej głowie szybko obwinił o tę sytuację, szczególnie wojownika, który dopuścił do tego, by jego siostra, wciąż terminatorka, skończyła w takim stanie.
Kiedy Motyli Blask powrócił, kocur posłał mu uważne spojrzenie.
– Pewnie – odparł prosto, ale dość cicho.

Kocur najeżył się lekko, gdy usłyszał, że Truflową Łapę urządził w ten sposób krogulec… a już całkiem się najeżył na ciąg dalszy tej opowieści. Nie rozdzielali się, a mimo to ptak zaatakował – ptak, który wolał pojedyncze mniejsze zdobycze! Parsknął gniewnie, ale cicho. To jasne, że któreś z nich musiało sprowokować drapieżnika. Pytanie tylko, które było na tyle głupie, i czy kiedykolwiek się tego w ogóle dowiedzą, biorąc pod uwagę, że chodziło o trójkę rodzeństwa… i Orzecha nie zdziwiłoby, gdyby nawzajem kryli swoje tyłki przed karą.
– Porozmawiam z Szałwiowym Życzeniem – burknął, ale swego nieprzyjemnego tonu nie kierował na swojego brata, a na te trzy mysie móżdżki. Najchętniej sam by przesłuchał głupawego wojownika i jego równie głupawego brata, ale to nie było jego miejsce; klanowa władza powinna się dowiedzieć o całej sytuacji jak najszybciej. Po tym rzucił krótkie spojrzenie rannej terminatorce, kiwnął głową bratu, po czym się oddalił.

zt

I znów tutaj. Przynajmniej nie mają teraz ze sobą na wpół martwego kota. Pył ziewnął potężnie, po czym spojrzał na Trującą łapę z na wpół otwartymi oczami. Nie chciało mu się pytać, czy kocur chce poczekać za zewnątrz, czy tutaj, czy iść z nim, więc bez słowa skierował się do legowiska medyka. Ale oh... teraz będzie miał wyrzuty, że obudził pręgowanego.
- Motyli Blasku - Mruknął cicho, szturchając kocura. Do jego zaspanego, nie specjalnie kontaktującego mózgu dotarło, że teoretycznie mogli tu przyjść rano. Ale chyba do tej pory Truj mógł pozarażać więcej kotów.

Musiał przyznać, że niezbyt kontaktował, gdyż akurat w tamtym momencie zajął się dość intensywnym kaszlem oraz tym jak bardzo bolało go... no w sumie to wszystko. No i jeszcze ta biała wydzielina, która ciekła mu z nosa. Ugh, dlaczego wszystko musiało być na raz. Nie mógł być chory jakoś bardziej w ułożony sposób i po kolei? Znaczy najlepiej gdyby w ogóle nie był chory... Po za tym było dość ciemno, tylko blask księżyca oświetlał okolicę, więc nawet niezbyt wiedział gdzie się znajduje. Słysząc, że jego brat już zajął się wołaniem Motylego Blasku sam usadowił się wygodnie podwijając łapy pod siebie i starając się skupić na czymkolwiek innym niż jego samopoczucie. Pusto wlepił wzrok w podłogę i dopiero wtedy zauważył znajdującą się na ziemi, jego ulubioną plamę! Kocurek opieprzył się w myślach za to, że nie zauważył tego wcześniej, więc teraz rozglądając się dookoła aby sprawdzić czy nikt nie zauważy, wstał po czym przesunął się tak aby leżeć idealnie na plamie. Nikt inny nie miał na nią wstępu. A niech tylko ktokolwiek spróbuje ją zdeptać to wtedy... No pewnie nic się nie stanie bo Trujek jednak niezbyt chciałby komukolwiek cokolwiek zrobić. Musiał po prostu liczyć na to, że plama sama tego kogoś dopadnie. A może... A może ona jest trująca dla tych co są dla niej niemili? I pewnie dlatego dla niego była taka miła! Tak, to na pewno to! Spojrzał czuło na plamę i zetknął się z nią na chwilę nosem.
- Dziękuje, że jesteś dla mnie miła. - miauknął cicho tak aby tylko plama mogła to usłyszeć, po czym wrócił do swojej wcześniejszej pozycji, starając się nie zasnąć.

Przez chwilę patrzył jak Motyl daje coś Trujkowi. Tia... kojarzył ten- eh, smak? I stałby tak tępo i bez wyrazu jeszcze przez chwilę, zlewając się ze ścianami i czując, jakby dusza mu uciekała przez dziurki od nosa, gdyby nie głos medyka. Pył zamrugał nieco rozkojarzony, chwilę trawiąc to, o co spytał Motyl.
- A, nie. Przepraszam, nic mi nie jest - Mruknął, po czym wypełzł z lecznicy, chcąc wrócić do legowiska i się wyspać.