Ciemna Odnoga (legowisko medyka)

Po chwili od zawołania, Wieczorna Rosa zjawia się i podchodzi do wojowniczki; po przywitaniu się z przyjaciółką zamienia się w słuch… oho. Nerwobóle? Strzyże nieco nerwowo uszami, po czym kiwa krótko głową i udaje się po odpowiednie medykamenty – to jest liść mięty, tak na dobry początek.
– Przeżuj dokładnie… przepracowujesz się, prawda? – pyta cicho po podaniu kotce instrukcji.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

— Niestety — odpowiedziała zaraz po tym jak przeżuła przyniesione liście i z cichym westchnięciem zmarszczyła grzbiet nosa. — Sama dobrze wiesz, że dalej u nas krucho jak chodzi o wojowników. Staram się wykonywać jak najwięcej obowiązków, a przy dwóch treningach nie kończy się to najlepiej. Postaram się nieco przystopować, nie martw się — zapewniła, posyłając szylkretce delikatny uśmiech. Przez nieciekawą sytuację w klanie, Wierzbowy Puch odrobine się zapomniała i nim się spostrzegła, ponownie pozwoliła sobie na popadnięcie w pracoholizm. "Na całe szczęście" jej organizm dawał jej jasne sygnały, że przesadza. Szkoda, że pierwsze perfidnie zignorowała.
— A ty? Jak się czujesz? — mruknęła, chcąc nieco wykorzystać sytuację i dopytać przyjaciółkę o jej własne samopoczucie. Tak jak obiecała wcześniej; starała się na nią nie naciskać, dała jej przestrzeń i... Teraz po prostu cicho liczyła, że szylkretka podzieli się z nią tym co siedzi w jej wnętrzu, albo chociaż uspokoi prostym "jest lepiej" czy "myślę, że już lepiej".

_________________

Ciemna Odnoga (legowisko medyka) - Page 7 Lv9k4sG

Ciemna Odnoga (legowisko medyka) - Page 7 4C23qCS

– Mm, wiem, Puch… ale ty też zapewne wiesz, że nie oznacza to, że musisz brać tyle na swoje barki, prawda? – odpowiada, patrząc na Wierzbowy Puch łagodnie, ale poważnie. Mimo wszystko w klanie są też inni wojownicy, w tym tacy, którzy nie prowadzą treningów i mogą więcej polować i patrolować, choć wiekiem zbliżają się do Starszyzny.
– …w porządku – odpowiada po lekkim zastanowieniu i z lekkim zaskoczeniem stwierdza, że to prawda, a nie specjalnie spreparowane na potrzeby tej rozmowy kłamstwo, byle tylko uniknąć rozmowy na tematy, o których rozmawiać wcale nie chce. Zdaje sobie jednak sprawę, że w świetle ostatnich księżyców to może brzmieć… dokładnie tak. – W sensie… tym razem autentycznie w porządku – dodaje z delikatnym uśmiechem.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

— Prawda — przytaknęła bez większego wahania, po chwili dodając: — Po prostu chce jak najlepiej dla klanu, Roska. Naprawdę martwi mnie, i w sumie to frustruje, że brakuje nam młodych wojowników... Nie ujmuje reszcie, ale w takim tempie będziemy mieć liczniejszą starszyznę niż wojowników co jest ironiczne — westchnęła. Nie chciała doprowadzić się do ruiny i planowała trochę odsapnąć by wrócić do obowiązków w pełni sił, ale nie mogła sobie pozwolić na rozleniwienie. Już i tak wypadła z rytmu, a to też jej nie pasowało. Znała się na tyle, że wiedziała, że potrzebuje jedynie chwili odsapnięcia na powrót do zdrowszej rutyny. Po krótkim zapewnieniu o tym samej Roski, Puch nadstawiła uszy na dźwięk "w porządku". Nim zdążyła dopytać przyjaciółkę, czy aby na pewno mówi to szczerze, niebieska szylkretka ją w tym uprzedziła, a do tego zrobiła to szczerze. Nawet Puch wyłapała, że tym razem coś zmieniło się w wypowiedzi medyczki.
— To świetnie! — zamruczała ze szczerym uśmiechem i delikatnie musnęła nosem ucho przyjaciółki. — Cieszy mnie to. To, hm, może dasz się wyciągnąć na jakiś spacer jak już przestanie mnie tak rwać?

_________________

– Wiem. Ale raz: ci wojownicy może nie są najmłodsi, ale wciąż w Starszyźnie nie są i również wypełniają swoje obowiązki, więc klan nie głoduje ani nie ma żadnych problemów. A dwa… jak się zajedziesz… to nie będziesz mogła robić absolutnie nic – odpowiada wciąż poważnym tonem. Nerwobóle mogą stać się jej najmniejszym problemem w obliczu jakiejś przewlekłej choroby… albo, dajmy na to, śmierci, czy z powodu tejże choroby, czy też z powodu wynikającej ze zmęczenia niewystarczającej czujności na polowaniu.
– Mmm, ale tylko pod warunkiem, że najpierw faktycznie będziesz odpoczywać – odpowiada, trącając bok kotki ogonem. – Bo jak nie toooo… to się obrażę i już nigdy nie pójdziemy nigdzie, o!

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Wierzbowy Puch nie odpowiedziała nic na dalsze kazania przyjaciółki, bo na dobrą sprawę medyczka miała rację. Oczywiście, mogłaby się wykłócać, ale po co? Przytaknęła jej jedynie z lekkim uśmieszkiem i dopiero na jej, jakże poważną, groźbę, zareagowała uniesionymi brwiami i rozbawionym parsknięciem.
— Hej! Nie spodziewałam się, że posuniesz się do szantażu — parsknęła, również trącając bok przyjaciółki, jednak nie ogonem, a łokciem. — Ale dobra, dobra. Teraz to faktycznie będę musiała się pilnować... Chociaż szczerzę powątpiewam, że dałabyś sobie radę bez naszych wspólnych wypadów, pfi! — i tutaj Puch pozwoliła sobie na odrobinę teatralnej dramaturgii, unosząc nieznacznie brodę i przewróciła oczami. Mimo tego, że od dłuższego czasu (głównie z powodu żałoby po Chabrowym Powiewie), nie wychodziły na żadne spacery, to dla Puch i tak były one na tyle ważne, że i jej samej byłoby bez nich dziwnie. Znaczy, już było, ale teraz wiedziała, że kotka nie unikała ich dlatego, że była na nią zła czy obrażona, a po prostu musiała uporać się z własnymi problemami.
— To jesteśmy umówione i tak. Może pogoda powoli zaczyna się psuć, ale myślę, że i tak będzie miło. Dawno na żadnym nie byłyśmy więc trochę się stęskniłam!

_________________

– Ha! Widzisz, przynajmniej to podziałało! – odpowiada z rozbawiono-triumfalną nutką w głosie, chociaż tak naprawdę to wszystko to tylko żart i nigdy by się nie obraziła na Puch. Znaczy… pewnie istniała taka możliwość, ale przyjaciółka naprawdę musiałaby odwalić coś grubego, by Rosie w ogóle przeszło to przez głowę. – No może i byłoby ciężko… ale to poświęcenie, na które jestem gotowa – odpowiada z równie dramatycznym westchnięciem.
– Mmm… oby tylko nie padało. Bo jak będzie zimno, no to cóż, jakoś przeżyjemy! Ale ja też za tym tęskniłam. W ogóle za… hm. Wszystkim, w pewnym sensie.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

— Już to widzę — mruknęła, mrużąc przy tym ślepia i uśmiechnęła się w stronę kotki wyzywająco. Na całe szczęście były to tylko głupie, niewinne żarciki i Puch miała nadzieję, że tak pozostanie. Oczywiście, zdarzały im się nieporozumienia i drobne sprzeczki, ale nigdy nie pokłóciły się ze sobą na tyle by ze sobą nie rozmawiać, a... na pewno było kilka takich sytuacji, które mogły zakończyć się w ten sposób. Na przykład ta podczas której Puch wyznała kocicy swoje uczucia; teraz na to wspomnienie przechodziły ją ciarki... zażenowania, ale wtedy? Oj, wtedy była mimo wszystko dość zraniona. Na całe szczęście z czasem całe te uczucia jakimi darzyła kotkę zniknęły, a może raczej przekształciły się na całkowicie platoniczne.
— To nie będzie nasz pierwszy spacer w deszczu! — wyszczerzyła się wesoło i delikatnie wyprostowała. — Ale szczerze, wolałabym ich unikać. Nienawidzę czyścić mokrej i napuszonej sierści, brr! — na samo wspomnienie o wspominanym stanie sierści, liliowa wojowniczka skrzywiła się i pokręciła łbem. Jak Sowi Zmierzch znosił mokre futro i to takie, które zamoczył z własnej woli? Klan Rzeki to pod pewnym względem... niezłe dziwaki.
— No to będziemy miały co nadrabiać — zachichotała, delikatnie dotykając nosem ucha swojej przyjaciółki. — Myślisz, że znajdziemy jeszcze jakieś nowe, ładne miejsce? W sumie co nową porę idzie znaleźć coś interesującego... Ciekawe co tym razem się pozmienia!

_________________

W sumie to przeszły razem naprawdę sporo, ale ich przyjaźń dzięki temu tylko się umocniła, podczas gdy niektóre z tych sytuacji mogłyby całkiem zniszczyć niektóre relacje. Teraz chyba naprawdę nie ma już niczego, co mogłoby sprawić, że przestałyby mieć kontakt.
– Więc urodziłyśmy się w dobrym klanie – odpowiada z lekkim chichotem, jednocześnie kiwnąwszy lekko głową na znak, że ona też. Czasami zbieranie ziół tego wymaga, ale pomijając to woli unikać wychodzenia w deszcz i jak najszybciej wracać do obozu, kiedy się na niego zbiera.
– Jasne, zawsze można próbować! Tereny klanu są na tyle duże, że chyba nie sposób jest je idealnie poznać, nie…? No, chyba że chcesz wychodzić gdzieś dalej? Booo ja to w sumie nigdy nie byłam poza naszymi terenami, poza wyprawami… no i może się tam nie spieszę, ale gdybyś chciała, to czemu nie!

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Dzisiaj mój sen przerwała straszna suchość, którą poczułam w okolicach gardła. Miałam wrażenie, jakby coś tam drapało mnie od środka. Gdy próbowałam powiedzieć o tym mamie, mój już i tak cienki głosik był podszyty okropną chrypką. Mój stan zaniepokoił Świergoczący Bór na tyle, że ta bez słowa złapała mnie za kark zębami i w taki sposób przeniosła mnie przez obóz Klanu Wichru. Położyła mnie na ziemi dopiero wtedy, gdy znalazłyśmy się w miejscu, w którym nigdy jeszcze nie byłam. Od panującej tu mieszanki różnych zapachów aż zakręciło mi się w głowie. Spytałam się nieśmiało matki, gdzie jesteśmy i co właściwie tu robimy, a ona wyjaśniła mi, że to legowisko naszych klanowych medyków, czyli tych kotów, które pomagają chorym i rannym pobratymcom. To powiedziawszy, zawołała kogoś o imionach Motyli Blask i Wieczorna Rosa, po czym przykazała mi tu na nich poczekać, a sama odwróciła się i odeszła z powrotem do żłobka, mówiąc na odchodnym, żebym była dzielna. Kiwnęłam tylko głową, choć wiedziałam, że karmicielka już tego raczej nie zobaczy.

_________________

Ciemna Odnoga (legowisko medyka) - Page 7 DBubv8w

Kiedyś mi powiedział tato, że się mogą spełniać sny,
ale nie czekaj na to, tylko pomóż im.
Nawet gdyby nikt nie chciał pomóc mi,
ja wiarę w siebie ciągle mam.
Nagle któregoś dnia wygram i zadziwię świat!

Rosa szybko słyszy głos Świergoczącego Boru – zapewne któreś z jej kociąt się pochorowało, i ta teza bardzo szybko znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości, bowiem faktycznie przyniosła ona do lecznicy jedną ze swoich córek. Podchodzi ostrożnie do Lisiczki, jeśli dobrze pamięta. Na zewnątrz nie wygląda źle, ale… kto wie, prawda?
– Cześć… powiesz mi, co ci dolega? – odzywa się do koteczki.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Starałam się oszczędzać swój głos, więc gdy prześliczna, szylkretowa kocica, która właśnie zjawiła się w tej pełnej zapachów grocie, spytała się mnie, co mi dolega, wskazałam łapką na swoje gardło, próbując na migi pokazać jej, co jest powodem mojego złego samopoczucia. Żeby jeszcze lepiej mnie zrozumiała, próbowałam zakaszleć, jednak z moich trzewi wydobył się jedynie okropny charkot. Może powinnam jeszcze otworzyć swój pyszczek, żeby Wieczorna Rosa (domyśliłam się, że to właśnie jej imię) mogła sobie bez przeszkód do niego zajrzeć i sprawdzić, co mi jest? Nie wiedziałam, jak mam się zachować w takiej sytuacji, gdyż była ona dla mnie całkiem nowa. Zresztą jak wszystko, co do tej pory udało mi się odkryć na tym przerażającym świecie.

_________________

Kiedyś mi powiedział tato, że się mogą spełniać sny,
ale nie czekaj na to, tylko pomóż im.
Nawet gdyby nikt nie chciał pomóc mi,
ja wiarę w siebie ciągle mam.
Nagle któregoś dnia wygram i zadziwię świat!

Hm. Lisiczka pokazuje tylko na gardło… nie ma ona jednego czy dwóch księżyców i prawdopodobnie potrafi określić, co jej dolega, więc skoro nie wskazuje na głowę, nos czy cokolwiek innego, to bezpiecznie założyć, że to zwykły ból gardła. Uciążliwe, ale proste do wyleczenia.
– Dobrze, podam ci listek mięty. Jeżeli nie pomoże, to powtórzymy leczenie. To nie jest zaraźliwe, ale powinnaś na wszelki wypadek zostać w lecznicy – jest tu sucho i nie ma wiatru, więc tak będzie najbezpieczniej – informuje koteczkę, po czym udaje się do składziku. Wraca z liściem mięty i podsuwa go Lisiczce.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Zanim jednak grzecznie zażyłam lekarstwo od Wieczornej Rosy, musiałam wpierw dobrze je sobie obejrzeć i zbadać w ramach zasady, którą przyswoiła mi mama, że nie można brać nic od obcych, nawet jeśli wyglądają na godnych zaufania. Pozory często mylą. Jednak przyniesione przez medyczkę zioło nie pachniało jakoś źle, było jedynie nieco chropowate w dotyku. Stwierdziwszy, że kotka ta nie ma zamiaru mnie otruć, wzięłam listek mięty do pyszczka i po przeżuciu go połknęłam. Nie wiem, jak mam opisać jego smak. Coś jak połączenie nutki goryczki z orzeźwieniem świeżej, chłodnej wody. Jeszcze przez jakiś czas napawałam się tym posmakiem w swojej buzi, czując, jak ból mojego gardło pod jego wpływem nieco zelżał. Natychmiastowa ulga, podszyta jednak smutkiem, że nie mogę wrócić od razu do mamy oraz rodzeństwa i muszę przez jakiś czas zostać u tej pani na obserwacji.

[zt?]

Lisiczka nie robi problemów przy leczeniu, a to już coś – teraz oby tylko medykament zadziałał i mogła ona opuścić legowisko chorych jak najszybciej. W końcu tracenie dzieciństwa przez pobyt w lecznicy nie jest czymkolwiek pozytywnym i wiele kotów jest przez to bardzo sfrustrowanych nawet po wielu księżycach. Odprowadza kotkę do legowiska i wraca do swoich obowiązków.

zt

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

______

Wsunęła się do lecznicy bez większego zawahania, a w pysku, za ogony, trzymała dwie myszy, które delikatnie się o siebie obijały przez dość żwawy krok wojowniczki. Zwolniła dopiero we wnętrzu Skalnych Półek i delikatnie się pochyliła, by niczego nie poniszczyć. Skierowała się od razu ku legowisku medyka licząc, a raczej będąc w stu procentach pewną, że spotka tam Roskę. Pomyślała, że to jednak odpowiedni czas na dłuższe odwiedziny niż... parę słów rzuconych w biegu. Jak tylko dostrzegła futro przyjaciółki, odłożyła myszy i delikatnie się uśmiechnęła. — Przyniosłam myszy i pomyślałam, że może miałabyś ochotę je wspólnie zjeść?

/Roska

_________________

Ostatni czas jest dla Rosy… nawet nie wie, jak to nazwać. Całkowita apatia i mechaniczne wypełnianie swoich obowiązków sprawiły, że kotka nawet nie wie, jaki jest dzień, ile czasu minęło, co robiła w tym czasie, co czuje, co myśli. Jest… pusta, to chyba najlepsze słowo. Nieobecnie organizuje zioła, kiedy dobiega do niej głos Puch; jej skóra na grzbiecie porusza się lekko. Sama nie wie, czy chce z nią rozmawiać, chociaż pojawia się w niej poczucie winy na tę myśl. Odkłada medykamenty, by odwrócić się w jej stronę.
– Ach… nie jestem głodna, wiesz… – mówi cicho, spuszczając wzrok.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

...nie jestem głodna, wiesz... Wraz z tymi słowami, po grzbiecie Wierzbowego Puchu przemknął chodny i nieprzyjemny deszcz, który dość sprawnie zamaskowała. Z jednej strony mogłaby powiedzieć, że się tego spodziewała, ale... nawet z tą świadomością, usłyszenie tego typu odpowiedzi od przyjaciółki było dziwne. Skinęła jednak wyrozumiale łbem i zerknęła na przyniesione myszy. Jedną z nich odniesie, ale drugą...
— Będzie ci przeszkadzało, jeżeli zjem swoją tutaj? — zaproponowała, po chwili wracając spojrzeniem na mordkę medyczki. Nie chciała od tak odpuszczać towarzystwa Roski, a czuła, że... nie bardzo wiedziała co jej powiedzieć. Żadne słowa które przychodziły jej na myśl nie były odpowiednie do pocieszenia kotki. Czuła zresztą, że mogłaby powiedzieć coś nie tak, co już wielokrotnie jej się zdarzyło. Wybrała więc opcję spędzenia czasu w ciszy - chciała przekazać swoją troskę i zainteresowanie przyjaciółką w nieco inny sposób, a gdy Roska na to przystała, po prostu przycupnęła obok niej i w ciszy zaczęła jeść piszczkę. Gdyby jednak Roska poprosiła ją o opuszczenie lecznicy, wykonała to bez większego "ale". Nie chciała przekraczać granic przyjaciółki, a wiedziała, że danie jej przestrzeni jest niekiedy najlepszym z możliwych rozwiązań.

/zt

_________________

Kręci lekko głową. Nie, Puch może tu zostać, zjeść, po prostu… Rosa nie ma siły na więcej, na udawanie, że jest świetnie, na rozmowy o Motylu, o jej stanie psychicznym i uczuciach, albo o… jakimkolwiek innym temacie. Chce po prostu zająć czymś łapy i nie myśleć – szkoda, że to łatwe tylko w teorii. Siedzą więc w ciszy przez jakiś czas.

zt

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Masz ci los! Znów zmorzyła mnie choroba, tym razem znacznie poważniejsza, niż ta, którą nabawiłam się jeszcze za kociaka. Czoło miałam rozpalone od gorączki, bolało mnie gardło, ciągle kichałam, kaszlałam i na nic nie miałam siły. Wiedziałam, że prędzej czy później musiałam udać się do Wieczornej Rosy na leczenie, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się zarazków po całym obozie Klanu Wichru i jego mieszkańcach. Dlatego z samego rana wstałam i wychynęłam ze swej kryjówki, kierując swe kroki ku klanowej lecznicy, jak i legowisku naszej medyczki. Dość szybko znalazłam się w Ciemnej Odnodze, dokąd kiedyś przyniosła mnie mama, dlatego dobrze pamiętałam drogę do niej. Rozejrzałam się po ciemnym wnętrzu, bojąc się otworzyć pysk, aby zawołać szylkretową kotkę pachnącą ziołami, gdyż zamiast tego mógł mnie złapać potężny atak kaszlu.

_________________

Kiedyś mi powiedział tato, że się mogą spełniać sny,
ale nie czekaj na to, tylko pomóż im.
Nawet gdyby nikt nie chciał pomóc mi,
ja wiarę w siebie ciągle mam.
Nagle któregoś dnia wygram i zadziwię świat!

Starlight