Bławatkowa Łapa, Astrowa Łapa i Lwia Łapa ukończyli trening, a Kryształ wyszedł z lecznicy. W dodatku zbliżało się zgromadzenie, a on miał dla Klanu Rzeki kilka ogłoszeń. Sowia Gwiazda uznał więc, że jest to dobry moment, by zorganizować ceremonię. Nie było sensu czekać na mianowanie kociąt Błękitnej Mgły i Żywicznej Kropli.
- Niech cały Klan Rzeki zbierze się pod Omszoną Skałą! - zawołał, po tym jak tego zimowego popołudnia wskoczył na Omszoną Skałę. Miał tylko nadzieję, że na ceremonii pojawi się trochę więcej kotów, niż tylko ci, którzy mieli być mianowani.

TO TA CHWILA! MIANOWANIE NA WOJOWNIKA! Blawatek popedzila pod Omszoną Skałę gdy tylko usłyszała swego wuja. Dumnie usiadla z przodu, nie mogąc się już doczekać swego nowego imienia, jak będzie brzmiało, z czym będzie związane? Oh tyle możliwości! To będzie wspaniały dzień.

Na szczęście byłam już po treningu ze Skaczącym Wróbelkiem gdy Sowia Gwiazda zwołał zebranie. Spędzałam akurat czas z Czarnostopym słuchając jednej z opowieści o początkach klanu, jednak słysząc głos przywódcy przerwał historię bym mogła iść poza legowisko starszyzny. Usiadłam gdzieś na uboczu obozu, jak zwykle nie chcąc rzucać się w oczy, i czekałam.

Koza w końcu mogła wyjść z lecznicy. Już od paru wschodów słońca była zdrowa i korzystała z ostatnich dni, w których śnieg nie leżał na ziemi. W jej głowie była tylko jedna myśl - by się spotkać z Żytem jeszcze przed tym, jak spadnie śnieg. A do tego musi porozmawiać z Sową. Tylko... Nie wiedziała, jak teraz przywódca zareaguje. Bo wcześniej to nie byłoby problemu z przyjęciem samotnika do klanu, ale teraz? Kto wie. Zasiadła gdzieś z boku, by nie przyćmić głównych gwiazd ceremonii. Jej rany się zagoiły, ale oderwana skóra na uchu nie odrośnie, Kość zostawiła jej pamiątkę.

Na zwołanie ceremonii Biała Łapa lekko się ucieszyła. Cieszyło ją to, że i Kryształek dołączy do nich w legowisku terminatorów i chyba coś się jej obiło o uszy, że Lew i Aster zakończyli swój trening na wojownika. Córka Śliwki nie robiła nic specjalnego, tak więc z dobrym humorkiem otrzepała się, polizała pierś kilka razy szorstkim językiem i wyszła z legowiska terminatorów. Mogła zauważyć, że dopiero mało kto się zjawił, przez co stwierdziła, że usiądzie sobie sama, gdzieś z tyłu, chociaż gdyby Bławatkowa Łapa spojrzała w jej stronę, o by jej posłała uśmiech i by pomachała łapą. Co jak co, lubiła kotkę, ale nie czuła się komfortowo, pchając się na sam przód.

Nie mogła tego przegapić, doskonale wiedziała, że to właśnie dziś jej siostra zostanie mianowana na wojownika! Nie mogła być bardziej szczęśliwa z takiego obiegu zdarzeń! Zdawała sobie sprawę, że przez chorobę trening Gorzkiego i Perły stanął w miejscu i to co wydarzyło się Księżycowi też spowolniło trening... jednak nie mogło jej przy tym zabraknąć. Z resztą jak miała nie cieszyć się z tego, że jej chorowita siostra tak szybko ukończyła swój trening!
Od razu jak tylko Sowia Gwiazda zwołał koty, Pnący Bluszcz zerwała się ze swojego legowiska i pobiegła wręcz do miejsca spotkań. Dopiero jak była bliżej, to zwolniła kroku. Powitała Białą Łapę skinieniem głowy, to samo uczyniła kiedy wśród kotów zobaczyła Kozi Klif - swoją dawną mistrzynię.
Łapy jednak szybko pokierowały ją do Bławatkowej Łapy, nie mogłaby być bardziej dumna nawet jakby chciała! Otarła się bokiem o kotkę w geście powitania.
- Gratuluję - powiedziała nieco piskliwie, co było efektem ekscytacji - ciekawe czy dostaniesz od razu terminatora - zastanowiła się, bo z tego co kojarzyła, to ostatnio jakiś kociak opuścił lecznicę. Podobnie jak ich brat.

Trzcinowy Brzeg nie miał powodów, by uniknąć tej ceremonii. Nie zapowiadało się, by miał dostać następnego terminatora, bo kocięta jego siostry były jeszcze zbyt młode, by je mianowano, a nie orientował się, by był jeszcze jakiś miot... no i miał już dwójkę terminatorów, więc nie nastawiał się, że Sowia Gwiazda w ogóle pomyślałby o trzecim. Więc ze spokojnym sercem przyszedł i usiadł na uboczu, kiwając lekko głową do przywódcy.

-- Pnący Bluszczu! dzięki -- zzamruczała z uśmiechem na pysku gdy wojowniczka przysiadła się do niej
-- Szczerze? Fajnie by było, od razu zacząć ze swoimi obowiązkami! -- odparła delikatnie chichocząc. Nie chwaliła się siostrze, że będzie miec zupełnie nowe imię, chciała żeby była to niespodzianka dla reszty rodzeństwa!
-- Teraz już nie ty jedyna z miotu będziesz wojowniczką -- dodała z dumą.

Nie spodziewał się ceremonii tak prędko, ale przyjął nowinę w postaci okrzyku Sowiej Gwiazdy z zadowoleniem. Ostatecznie wieczne przesiadywanie w obozie się nudzi, w szczególności, gdy cała reszta rówieśników wychodzi z niego prawie codziennie na treningi i patrole… słyszał również, że jego ojcowie skończyli swoje szkolenia. Jak rodzinnie - zostaną mianowani razem.
Gdy szedł, lekko zamyślony, przypadkiem szturchnął bokiem o czyjś. Prędka analiza długiego, rudo-czarno-białego futerka powiedziała mu, że to Kozi Klif.
— O! Przepraszam za to. Mogę się przysiąść? Na imię mi Kryształ — hej, początkowo nie planował tutaj siadać, ale skoro słaby wzrok i krzywy chód doprowadził go do takiego kota, to może była to właśnie szansa i znak, by tutaj zająć miejsce. Mrużąc lekko oczy zauważył też Białą Łapę, do której uśmiechnął się delikatnie i skinął łbem.

Dymek podszedł na polanę, na której jeszcze tak niedawno otrzymał swoje nowe imię. Zadymiona łapa, czasami jeszcze sam zapominał, że nie wołają już na niego Dymek. Rozejrzał się po zebranych. Obiło mu się o uszy, że trzech terminatorów miało być mianowanych. Ależ im zazdrościł! Sam był na początku swojej przygody, ale chciał ją przejść jak najszybciej. Zostanie pełnoprawnym wojownikiem to było coś! Nie musiałby się już słuchać starszych. A przynajmniej nie aż tak. Usiadł gdzieś z przodu wbijając swoje złote oczyska w Sowią Gwiazdę.

Wezwanie Sowy było oczekiwane. Był na to czas wkońcu, nie?

Wygramoliłam się z legowiska, ot, trochę zaspana po drzemce, jaką sobie uciełam.
Poranne patrole, kto ich nie kochał...

Widząc Pnący Bluszcz i Kryształa, uśmiechnęłam się, lecz była ona zajęta ze swą siostrą. Usiadłam się do Białej Łapy, liżąc ją po czole.
Skinęłam Sowie łbem, ot, byłam. Pilnowałam.

Nie spodziewałem się ceremonii w najbliższym czasie, Sowia Gwiazda postanowił nas najwidoczniej zaskoczyć. Ciekawe czy ktoś z terminatorów ukończył trening? Nie byłem to na pewno ja, a z resztą rówieśników nie miałem większego kontaktu, więc nie miałem pojęcia szczerze mówiąc. Wyszedłem na polanę i dostrzegłem moją mistrzynię w towarzystwie Kryształa. No właśnie! Skoro Sowia Gwiazda zwołał ceremonię, zebranie, czy cokolwiek, to Kryształ miał szanse zostać terminatorem! Fajnie! Chwilę stałem w miejscu, aż w końcu zdecydowałem się do nich podejść.
- Hej - przywitałem się cicho z Kozim Klifem i Kryształem i usiadłem obok - może dzisiaj zostaniesz terminatorem? - zwróciłem się do kocura.

Gdy po rzecznym obozie rozległo się wołanie Sowiej Gwiazdy, Łuna była właśnie w trakcie zakradania się do kulki mchu, którą nie tak dawno ulepiła z strzępków własnego legowiska. A co to, a co to? Niebieska koteczka momentalnie się wyprostowała, kierując z zainteresowaniem uszy w stronę wyjścia z Gniazda. Klanowe zebranie! W takiej sytuacji trening "polowania" mógł poczekać, w końcu kulka mchu nie królik- nie ucieknie. Zerwała się więc czym predzej z miejsca i w podskokach popędziła pod Omszoną Skałę, pod którą zebrało się już nieco klanowiczów. Z ekscytacji ciężko było jej usiedzieć w bezruchu; jeszcze nie miała okazji uczestniczyć w takowym wydarzeniu stąd też nie mogła się już doczekać aż przywódca zacznie mówić. Ciekawa też była czego będzie dotyczyć. Czyżby Sowia Gwiazda zobaczył jak zeszłego wieczoru ćwiczyła waleczne ruchy przed Gniazdem i postanowił przyspieszyć jej ceremonię zaskoczony jej umiejętnościami? No, raczej nie i nawet nie łudziła się na taką ewentualność. Nie ugaszało to jednak w żaden sposób buzujących w niej emocji- w końcu uczestniczenie po raz pierwszy w klanowym zebraniu było wystarczająco ciekawym doświadczeniem.

Pojawiła się i ona. Zobaczcie, kto wyszedł ze swojej jaskini, haha. Toż to Niknąca Łapa.
Nie miała w sumie żadnego wytłumaczenia, dlaczego pojawiła się tak późno, gdy w zasadzie większość Klanu Rzeki była już na miejscu. Nie chciała. Nie miała siły. Nie miała mocy przerobowych w mózgu, by ruszać kończynami, analizować słowa i dźwięki, a także znosić obecność dużej ilości kotów - a co dopiero, gdy miała zrobić to wszystko na raz? Bolała ją głowa, miała wrażenie, że ma jakiś odklejony mózg i boleśnie obijał się o wnętrze jej czaszki; nie była to rzecz fizyczna, a jedynie ból psychiczny, siedzący w jej głowie. Najwidoczniej wraz z nadejściem pory nagich drzew uruchomiła się również i sezonowa choroba afektywna, a ostatnie księżyce spędzone w lecznicy zdecydowanie jej w niczym nie pomogły.
Usiadła gdzieś z tyłu, na uboczu, zgarbiona, owinięta własnym ogonem, by dodać sobie choć trochę otuchy.

Nakrapianej Łapy już od dawna nie było widać w obozie, ba, tak w zasadzie, to od jej ceremonii. A tak się na nią cieszyła, tak bardzo! Sęk w tym, że krótko po niej, jeszcze nim zdążyła poznać Trzcinowy Brzeg, zaatakowała ją gorączka i suchy kaszel, który sprawiał, że każdy dzień na zimnym powietrzu to była czysta katorga. Ostatni więc czas spędziła w lecznicy, choć niekoniecznie z tego zadowolona czekała cierpliwie, wiedząc, że czegoś takiego jak choroba przeskoczyć nie mogła.
Ledwie parę dni temu usłyszała, że może wracać na treningi. Żeby było do czego wracać, ha, ha. Chciała złapać swojego mistrza, jednak ten cały czas jej gdzieś umykał. Kiedy więc głos Sowiej Gwiazdy obił jej się o uszy, zaintrygowana podniosła puchaty ogon z nadzieją, że może Trzcina zjawi się na kolejnej ceremonii. Był w końcu wojownikiem, nie? Nic dziwnego, że spodziewała się jego przyjścia!
I faktycznie, kiedy przyszła pod Omszałą Skałę, dostrzegła kocura. I nie tylko jego - zobaczyła tej siostrę, której przez drobną chorobę nie widziała tak długo!! Machnęła ogonem do Kreski na powitanie, chcąc jej niemo przekazać, że chciałaby przyjść, ale musi załatwić małą sprawkę!!! Więc zaraz, zaraz na pewno pogadają! Tymczasem jej dymne futro podeszło do Trzcinowego Brzegu.
- Chce wrócić na trening. Zacząć. Trening. Eeee... hej, w ogóle. Dzień Dobry - rzuciła prosto z mostu, choć zaraz spostrzegła że to trochę nietaktowne. - Byłam chora I SERIO nie wymigałam się od treningu. Bardzo chciałabym już trenować więc PROSZĘ, możemy... ee... pójść. Na ten. Trening. Kiedyś. W niedługim czasie? - pytała, stając się nagle nieco nerwowa. Bo co, jak się nie zgodzi? Rozglądałam się na boki, głównie po to, żeby się nieco uspokoić, aż mój wzrok nie natknął się na Kryształ, który chyba sam  niedawno wyzdrowiał. W końcu!!! Pomachałam i do niego, szybko jednak wracając do Trzcinowego Brzegu.

Nie było jej na poprzedniej ceremonii, więc koniecznie musiała być na tej. Ostatnio Sowia Gwiazda miał sporo ogłoszeń, więc domyślała się, że tym razem może być podobnie. Zwłaszcza w związku z sytuacją z samotnikami. Ostatnio żartownisie się ucieszyli. Ciekawe, czy po śmierci koleżanki po prostu sobie odpuścili, czy może coś dla nich szykują? Oby to drugiego.
Nim wyszła z lecznicy, szybko wygładziła futro, w którym poutykała jej roślinność w czasie układania medykamentów, po czym wyszła na środek obozu. Wokoło było parę kotów, które znała, ale większość już z kimś rozmawiała. Jedynie Niknąca Łapa siedziała sama to też do niej zaprowadziły ją ostatecznie łapy.
- Cześć. Co tam? - przywitała się z uśmiechem, siadając obok czarnofutrej kotki, która, jak teraz widziała, wyglądała na dość przygnębioną. Oby tylko jej przypadkiem nie przeszkadzała.

Sowia Gwiazda miał nadzieję, że na ceremonię pofatyguje się trochę więcej kotów, ale chyba nie mógł już dłużej czekać. Najważniejsze z kotów już się pojawiły, a reszta, no cóż, dostaną informację z drugiej łapy. A może jeszcze ktoś zdąży przyjść w międzyczasie? Miał nadzieję. Odchrząknął więc i wstał, spoglądając na klan z Omszonej Skały.
- Klanie Rzeki, zebraliśmy się tu dziś w kilku celach. Dzisiaj kilka kotów zarówno rozpocznie, jak i zakończy swoją przygodę jako wojownicy. Zacznijmy może od tych drugich. Kruchy Pazurze, Ćmi Trzepocie, czy chcecie porzucić imiona wojowników i dołączyć do starszyzny? - zwrócił się do klanu, końcowo zatrzymując wzrok na dwójce starszych kotów, która w ostatnim czasie zgłosiła mu chęć dołączenia do starszyzny. Nie dziwił im się, mieli już przecież swoje księżyce. Całe szczęście, że miał dziś też kilku wojowników do mianowania. Gdy więc tylko oboje wystąpili przed szereg i odpowiedzieli twierdząco, odezwał się ponownie. - Klan Rzeki dziękuje wam za służbę i wszystko, co dla niego zrobiliście. Wzywam przodków, by dali wam wiele księżyców odpoczynku.
Hmm, zawsze robiło mu się jakoś smutno, gdy któryś z wojowników przechodził do starszyzny. Kruchy Pazur nadal trenował Jałowcową Łapę, ale często chorował. Ćmi Trzepot natomiast nadal cieszyła się zdrowiem, ale zgadywał, że chciała dołączyć do Czarnostopego w legowisku starszyzny.
- Teraz czas na wojowników. Bławatkowa Łapo, Astrowa Łapo, Lwia Łapo, wystąpcie! - gdy tylko Kruchy Pazur i Ćmi Trzepot odeszli na bok, zwrócił się do terminatorów. - Wołam do naszych przodków, by spojrzeli na tych terminatorów. Ciężko trenowali, by zrozumieć prawa Kodeksu Wojownika i zasłużyli na imiona wojowników. Czy przysięgacie postępować według Kodeksu Wojownika oraz chronić i bronić swojego klanu, nawet kosztem swojego życia?

Mokra Łapa wparadował na ceremonię zasapany, starając się być jak najciszej jak mógł. Przeklinał się za ominięcie początku, i rozglądał się za dobrym miejscem do siedzenia. Chciał mieć dobry widok na Sowią Gwiazdę i żeby Sowia Gwiazda miał dobry widok na niego, jak siedzi grzecznie i słucha.
Czuł się głupio machając tak głową na prawo i lewo, do tego w środku czyjejś przysięgi. Właśnie, kto był dzisiaj mianowany, Astrowa Łapa, Lwia Łapa i...? Nie mógł sobie przypomnieć imienia szarej kotki szykującej się do podejścia.
Koniec końców przysiadł niezręcznie z boku, trochę poza zbiorowiskiem kotów, patrząc na znajome pyski ale nie chcąc się przeciskać na przód.

Gdy wujek wywołał jej imię wstała i wystąpiła wraz z dwoma innymi terminatorami. Ogon niebieskiej dumnie uniesniony w górę.
-- Przysięgam -- powiedziała głośno i donosnie, serce bilo jej jak szalone, w końcu będzie wojowniczką. Nie mogła się doczekać, co przyniesie jej nowy etap życia.

- Więc z mocy Gwiezdnego Klanu nadaję wam miano wojowników. Bławatkowa Łapo, Astrowa Łapo, Lwia Łapo, od dzisiaj będziesz znani będziecie pod imionami Przejrzysta Woda, Astrowa Polana i Lwi Pomruk. Witamy was jako pełnoprawnych wojowników Klanu Rzeki! - ogłosił z dumą spoglądając na trójkę nowych wojowników. Miał tylko nadzieję, że Przejrzystej Wodzie spodoba się nowe imię, skoro sama poprosiła go o taką zmianę. Przez kilka chwil skandował nowe imiona z resztą klanu, po czym zwrócił się do Kryształu.
- Krysztale, wystąp - polecił mu. - Pomimo pewnego opóźnienia względem twojego rodzeństwa, jestem przekonany, że dziś jesteś już gotowy do rozpoczęcia wojowniczego treningu. Począwszy od dziś znany będziesz jako Kryształowa Łapa, a twoim treningiem zajmie się Przejrzysta Woda. Jestem pewien, że oboje wiele się od siebie nauczycie. Natomiast, w związku z odejściem Kruchego Pazura do starszyzny, dokończeniem wojowniczego treningu Jałowcowej Łapy zajmie się Pnący Bluszcz.
Tak jak zawsze, dał chwilę by nowi terminatorzy, tym razem terminator, mógł odnaleźć się z mistrzynią i tradycyjnie zetknąć nosami. No to teraz nieco mniej milsza część ceremonii. Miał nadzieję, że tym klan przyjmie jego ogłoszenia w nieco pozytywniejszy sposób, o ile można tak w ogóle mówić o ogłoszeniach związanych z problemami klanu...
- Nie rozchodźcie się jeszcze, kochani. Na szczęście, a za razem niestety, mam dla was parę ogłoszeń w związku z działalnością samotników na naszych terenach - zaczął i odczekał kilka uderzeń serca, aż zebrane koty zwróconą na niego swoją uwagę. - Jak już pewnie wiecie, niedawno w czasie polowania, Kozi Klif natknęła się na samotniczkę na naszym terytorium i wraz ze Skaczącym Wróbelkiem stoczyła z nią walkę, która, niestety zakończyła się śmiercią intruzki... Nim się to jednak wydarzyło, samotniczka podzieliła się pewnymi przydatnymi dla nas informacjami. Kozi Klif opowiedziała mi o wszystkim - powiedział, pod koniec zawieszając wzrok na starszej wojowniczce, jakby prosił ją o potwierdzenie jego słów, by przypadkiem nikt nie zarzucił mu wymyślania tych informacji. - Groziła nam niebezpieczeństwem ze strony "gangu", w którym żyje i zemstą za tereny, które klany zagarnęły przybywając do Doliny Oka Gór. Nie wiemy, na ile groźby o ich sile i dużej liczebności padające od ów samotniczki były prawdziwe. Równie dobrze mogły być kłamstwem, jednak nie możemy tracić z tego powodu czujności, nawet jeśli w ostatnim czasie ich działalność przycichła. Proszę was jednak o ostrożność w przeganianiu kotów przekraczających granicę. Unikajcie gwałtownych zachowań w stosunku do kotów widocznie chorych, rannych, bardzo starych i tych wyglądających na młodszych niż wiek dwunastu księżyców. Nie chcę więcej słyszeć o ofiarach po żadnej ze stron. Dodatkowo, w przypadku napotkania obcego na naszych terenach, który przyzna się do bycia jednym z "żartownisiów" i wyrazi on chęć rozmowy pokojowej, chcę zostać o tym natychmiast poinformowany - ogłosił. Serce biło mu szybko. Miał nadzieję, że to wystarczy, by zachować bezpieczeństwo i względny pokój miedzy ich klanem a samotnikami. Liczył również, że nie będzie musiał żałować poluzowania tych "restrykcji". Nie chciał być w końcu widziany, jako ktoś kto nienawidzi samotników i chce przeganiać każdego z nich. Bo przecież był od tego daleki.
- Jeśli nikt nie ma żadnych pytań, ani wątpliwości, ceremonię uważam za zakończoną - powiedział i jeśli rzeczywiście żaden z kotów nie postanowił się odezwać, zeskoczył z Omszonej Skały i oddalił się do swojego legowiska.

//zt