Z każdym kolejnym wyjściem zapuszczał się coraz dalej, w nieznane mu tereny. Nauczył się już mniej więcej co gdzie jest i jaka jest najszybsza droga z powrotem do jego jaskini, tak też nie martwił się zbytnio o fakt, że się zgubi. A nawet jeśli, jakoś powoli przyzwyczajał się do spania gdziekolwiek, kiedy nie udawało mu się wrócić do domu przed zachodem słońca. Chyba powoli zaczynał rozumieć co znaczyło bycie samotnikiem. I zaczynało mu się to podobać. Włóczył się coraz więcej, napędzany nudą ale również rosnącą ciekawością świata. I niby nadal szukał zapachu zagubionego brata w każdym nowym miejscu, które odwiedzał, ale powoli docierało do niego, że raczej nie uda mu się go odnaleźć. Nie pogodził się z tym jednak jeszcze do końca, chowając najczarniejsze myśli na sam koniec swojego umysłu. Na razie jedyne o czym myślał to pokonanie kolejnego pagórka, zwiedzenie nowego lasu czy znalezienie sposobu na przebycie kolejnej rzeki.
Tym też sposobem wywiało go aż do chudych sosen. Bardzo specyficznego lasu, pełnego takich samych, strzelistych drzew. Żar przez chwilę kontemplował próbę wspięcia się na jedno z nich, jednak nie do końca wiedział czy dałby radę. Tak też wbił tylko pazury w jeden z konarów i tak przysiadł, patrząc się w górę, analizując swoje szanse na dotarcie na dość wysoko położone gałęzie.

// Żyto!

Żar zdecydowanie nie miał wystarczającej podzielności uwagi, tak też, kiedy z zamyślenia wyrwał go nieznajomy głos, ten podskoczył przestraszony. Spanikowany, instynktownie wspiął się po korze drzewa, w którą już wcześniej miał wbite pazury. Na szczęście zrobił tylko na kilka susów, dzięki czemu, kiedy już zorientował się co się dzieje, nie miał większych problemów z powrotem na ziemię. Było to jednak nadal dość niekomfortowe dla niego zejście. W końcu właśnie całkowicie zawalił swoją szansę na zrobienie dobrego pierwszego wrażenia na tym nieznajomym. Szczególnie, że napotkany kocur wydawał się raczej miły i pozytywnie do niego nastawiony.
- Mhm, po prostu ten. Sprawdzałem czy dam radę się wspiąć na takie dziwne drzewo. Ale dzień dobry! - starał się jakkolwiek uratować sytuację, mimo że trochę błąkał się w zeznaniach.
- A i nie jestem takim młodzikiem! Jestem już doświadczonym samotnikiem! - dodał jeszcze po chwili, przypominając sobie, jak nazwał go nieznajomy kocur. Przynajmniej zmienił temat. Chociaż nadal trochę chaotycznie to wszystko wyszło. Chyba powinien był się przedstawić, ale z drugiej strony ciągle pamiętał czego uczyli go rodzice i co powiedział Jajo… Eh, ale z drugiej strony ten nieznajomy nie wyglądał na niebezpiecznego. Powiedział przecież dzień dobry i w ogóle. No ale nie zaszkodzi się upewnić.
- Nie jesteś niebezpieczny, prawda? Bo wydajesz się miły, ale nie wiem czy mogę ci się przedstawić. - wytłumaczył, mając nadzieję, że nie pomylił się w swojej ocenie drugiego kota. Z drugiej strony, jeszcze ani razu nie spotkał nikogo, kto mógłby być niebezpiecznym nieznajomym, także nawet nie wiedział czego się po takim osobniku spodziewać. Zaatakowałby go od razu? Ale z drugiej strony to w sumie co by mu to dało. Dziwni ci niebezpieczni nieznajomi.

Tytoń nigdy nie żyła w pełni samodzielnie... nie licząc ostatnich księżyców. Niemal od razu zauważyła minusy takie jak brak kotów do porozmawiania, czy potrzeba szukania naprawdę dobrego schronienia na noc. Były też plusy, mniej się martwiła, odpowiedzialność nieco zelżała na jej barkach, a na dodatek miała czas. Na przykład na próby nowych rzeczy takich jak łowienie.
Od Deszczówki słyszała, że musi po cichu usiąść nieruchomo na brzegu, nie rzucać cienia na wodę, zanurzyć łapę i czekać aż podpłynie jakiś delikwent, kiedy to się stanie to szybko postarać się wyrzucić rybę na brzeg i dobić. Przebywała w okolicach Międzyrzecza, a to oznaczało, że miejsc do prób było dość dużo - Spienione Wodospady, Kamienny Potok i Gęsia Szyja. Tytoń znajdowała się przy tej obecnie przy tej ostatniej, w okolicy sosnowego lasu i zrobiła coś co było rzeczą dla niej nietypową, a mianowicie usiadła w całkowitej ciszy i bezruchu zaraz przy brzegu. Sprawdziła jeszcze raz czy aby na pewno nie rzuca cienia i bez chwili zawahania zanurzyła wodę pod wodę... jednocześnie przy tym spinając cały grzbiet. Woda była lodowato zimna, jednak jak już chciała spróbować musiała to przeboleć, przeczekać.

Do łowienia ryb przez ostatnie księżyce podchodziła wyjątkowo sceptycznie. W końcu jak mogłaby cokolwiek złapać tylko i wyłącznie siedząc na dupie i maczając łapę w wodzie, tak bez wysiłku, bez potu... A jednak!
Dość szybko zauważyła rybę której wygląd aż przysunął na myśl jej własny pysk, skrzywiony, niezadowolony i toporny pysk, aż delikatnie się uśmiechnęła. Nie miała jednak zamiaru być litosna wobec zwierzyny i jak ta tylko była blisko jej łapy to Tytoń wysunęła pazury i szybko spróbowała uderzyć w rybę tak, aby wyrzucić ją na brzeg i na spokojnie dobić za pomocą kłów.

I... Martwa. Punkt dla Tytoń, która nie zamierzała spoczywać na laurach i kiedy martwa ryba leżała już obok niej to wróciła do poprzedniej pozycji.
Ponownie zanurzyła łapę w wodzie i ponownie przełknęła temperaturę która nie oszczędzała jej biednej łapci. Zapewne gdyby był upał to doceniła by chłodny prąd świeżej wody, ale teraz zimny wiatr przeszywał jej długie futro, przekonując kotkę do złapania jak największej ilości ryb teraz i odpocząć najbliższe dwa dni w jakiejś ciasnej norze.

Zimno pochłaniające zanużoną łapę powoli zaczynało dawać Tytoń do myślenia, czy aby na pewno był to dobry pomysł...
Zanim jednak zdąrzyła mocniej zwątpić w słuszność swoich decyzji... Zauważyła kolejne coś w wodzie, małe błyszczące, idealnie podpływające do zamarzającej łapy. Oznaczać to mogło tylko jedno - próba szybkiego uderzenia niedużego kształtu, tak aby rybka wypadła na brzeg, gdzie dobicie będzie jedynie formalnością.

Za pierwszym razem poszło gładko, więc czemu za drugim nie miałoby być podobnie? Nie wiadomo, może ze względu na zwykły pech, brak umiejętności albo ślepotę, Tytoń nie trafiła w rybkę, a ta odpłynęła kawałeczek... aby po chwili wrócić? Kotka już miała klnąć, zmieniać łapę i znowu pogrążyć się w czekaniu, ale skoro rybcia chciała dać jej drugą szansę to czemu by nie skorzystać? Znowu więc spróbowała uderzyć w łuskowaty bok, tak aby ukleja znalazła się w zasięgu jej szczęk.

Udało się, znowu i chociaż wielkość zdobyczy była współmierna do włożonego wisiłku... tak myszy, ptaki czy inne piszczki obecnie też nie były największe ze względu na obecną porę nagich drzew, więc póki co wszystko kalkulowało się przynajmniej na zero, a może i nawet na plus!
Jedynym minusem była powoli zamarzająca łapa, ale od tego miała drugą, dlatego po powrocie do poprzedniej pozycji zanurzyła prawą łapcię czekając być może na kolejną rybcie, bo obecne dwie starczą Tytoń co najwyżej do następnego dnia.

Było... no właśnie zimno i o ile łapa powoli przestawała jej dokuczać tak zaczęła czuć nieprzyjemny dyskomfort w gardle, który nasunął jej myśl o tym, żeby przy okazji przespacerować się... może poszukać czegoś rodzaju jałowca, pajęczyny i czegoś na rany, nie miała w końcu żadnych ziół w zapasie, a kto wie kiedy coś takiego będzie jej potrzebne?
Rozmyślenia przerwała jednak ryba i to nie byle jaka, bo w porównaniu do poprzednich była ogromna. Dlatego tym razem Tytoń cała się napięła, wyciągnęła i szybko z całych sił spróbowała wyrzucić rybę w kierunku brzegu, albo chociaż nieco bliżej swojego pyska, aby móc nim złapać zwierzynę i wywlec na brzeg, gdzie nie będzie miała już szans na ucieczkę.

Jedna, dwie i w końcu trzy ryby leżały u boku kotki, a jej głowę zaprzątły myśli, czy tyle starczy, aby móc odpocząć najbliższe wchody słońca? Wszystko to oczywiście przez sporawego okonia, którego ciężko było jej ocenić... i chyba właśnie z tego powodu zamoczyła łapę po raz czwarty, jak przysięgła sobie w myślach już ostatni. Nie zmieniała pozycji, skoro ta już wcześniej przyjęta zdawała się owocować w zwierzynę.