Ach… zaskroniec wraz z myszą. Czy znało jakieś zioła, które potrafiły wyciągać jad z ukąszeń? – Nie, nie, chyba nie… za to uszczknąć mysiej żółci z truchła mogłoby, ale… nie, nie… zbliża się zima, a kleszcze szykują się do snu… – Tak właśnie doszło do wniosku, że nie warto było marnować życia zarówno myszy, jak i zaskrońca, który też zajmował odpowiednie miejsce na świecie. Szukało ziół, nie pożywienia. Ruszając dalej zostawiło i gada, i ssaka w spokoju.

Końcówka jeno ogona zadrżała, a wyraz pyska ściął się warstwą irytacji. Pod jeno skórą naprężyło się napięcie, które zaczepiło się u jeno serca na samym początku wyprawy po zioła, a teraz zawisło nad nim cienką, ostrą skórą. Jeno emocje w tym momencie były najbardziej gęste, ciężko było je rozdzielić i objąć umysłem, zdroworozsądkowym podejściem, które rozumiało, że na jesień nie będzie miało tyle szczęścia, co w lato. Wciąż, ciąg porażek podkreślony dwoma uschniętymi chwastami, których Noc nie znało, był ostrzem kłującym je prosto pod jeno mostkiem.
– NIE! – wrzasnęło nagle, uderzając łapą o ziemię i mrużąc zaszklone oczy. – Nie to, NIE TO! ZOSTAWCIE MNIE W SPOKOJU!
Jej emocje zawrzały, ale pod powierzchnią czuło jedynie wstyd. Wygięło grzbiet w łuk i schyliło łeb, wyciągnowszy szyję przykładając czoło do ziemi i zaciskając oczy. Chciało zniknąć, przestać mieć w sobie tyle niechcianych, dziecinnych emocji — ale jeżeli nie mogło się ich pozbyć, najlepiej było rozcieńczyć je w miejscu, gdzie nie dotyczyło to żadnego kota. Po chwili kilku głębokich wdechów podniosło się i rzuciło do ucieczki z tego miejsca.

zt

Zazwyczaj nie opuszczała terenów Plemienia zbyt daleko. Zazwyczaj grzecznie trzymała się okolic granic ich ziem. Tym razem jednak poczuła, że potrzebuje czegoś innego. Że musi wyjść gdzieś dalej, zniknąć na cały dzień; poinformowała o wolnym dniu swoich nowicjuszy, by nie czekali na darmo, po czym - ruszyła. Im dalej była od domu, tym bardziej czuła, że mogła unieść głowę i pewnie iść naprzód. Nie chciała wracać. Nie musiała wracać. W którymś momencie świński trucht zamienił się w bieg, choć i ten szybko się skończył, gdy zabrakło jej tchu. Wolność, jaką czuła z dala od Plemienia, była wręcz odurzająca. Uderzała jej do głowy.
Robiła sobie mniejsze przerwy, by się rozejrzeć lub powęszyć, ale nie udało jej się natknąć do tej pory na żadnego kota. Nie do końca wiedziała, czy to normalne; słyszała przecież o tym, że klanowe koty ponoć zajęły dla siebie całą dolinę i pałętały się wszędzie, podczas gdy ona nie mogła znaleźć ich... nigdzie. Było to w pewnym sensie frustrujące? Choć sama nie wiedziała dlaczego. Liczyła na walkę? Tak daleko od domu, gdzie nikt nawet by nie usłyszał, gdyby przegrała i zostawiono ją na śmierć? Ach. Oczywiście. Chaber nawet nie zakładała przegranej. I stąd ta frustracja.
Zatrzymała się na dłużej dopiero gdy dotarła do strumienia, który ciągnął się na, jak sądziła, tereny Klanu Rzeki. Tu jednak teren był nieoznaczony, wolny; nie, żeby robiło to jej jakąś różnicę. Przykucnęła na brzegu, by napić się zimnej wody; ta miała zupełnie inny smak, niż woda ze źródła w Niedźwiedziej Grocie.

Zroszona Łapa.. cóż.. trochę skłamała. Polowanie na które początkowo się udała szybko przerodziło się w coś zupełnie innego. Szła przed siebie, tam gdzie ją łapy prowadzą. Zamyślona, wracając do zapachu jaki czuła od kocura. Mimo, że woni tej nigdy wcześniej nie spotkała, była pewna.. jej pochodzenia. Ugh. Jak mogła być tak głupia, by zakochać się w Wilczym Kle, swym mistrzu? I jeszcze siedzieć cicho. Skupiła się na rzeczywistości gdy prawie wlazła do wody. Chwila.. woda?
Szylkretka stanęła i rozejrzała się dookoła, musiała już przejśc nie tylko przez granicę swego klanu, jak i rzeki. Westchnęła i usiadła nad rzeczką, wkładając do niej końcówkę swego ogona. Nie wiedziała co dalej zrobić, cóż mogła? Nie skupiałą się nawet na tym co działo się dookoła.. wpatrzona w taflę wody, ponownie pogrążona w myślach.

Wyprostowała się, gdy zorientowała się, że nie jest sama. Z uwagą obserwowała kotkę, która zbliżała się do strumienia, przy którym siedziała. Zdawała się być całkowicie pogrążona w myślach, co by tłumaczyło, dlaczego weszła w wodę, po czym z niej wyszła, najwidoczniej powracając do rzeczywistości. Przez chwilę obserwowała ją w ciszy. Nie zauważyła jej?
- Włócząc się z głową w chmurach szybko możesz ją stracić - zauważyła, mrużąc ślepia i łagodnie przekrzywiając głowę w bok.

Zastrzygła uszami gdy usłyszała czyjś głos. Zaciągnęła nosem, i spojrzała się w stronę z której doszedł dźwięk. Jej oczom ukazał się kocur. Była to uwaga apropo rozkojarzenia orientalki, cóż, w punkt. Zapach tego kocura był.. inny, nie samotnik, nie klan?
-Co ty tu robisz i skąd jesteś.- powiedziała obojętnie, może nawet była lekko zaciekawiona?

Uniosła brwi, rozbawiona reakcją kotki. Rozejrzała się, zupełnie jakby chciała się upewnić, że na pewno nie przekroczyła żadnej z granic. Jeżeli to był jej teren, zupełnie o niego nie zadbała, by oznaczyć go jako własny.
- Piję wodę - odpowiedziała tonem, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie i wzruszyła barkami. - I jestem z gór - dodała, nie zamierzając w żaden sposób nakierowywać ją na jej plemienne pochodzenie. Im mniej informacji, tym bezpieczniej.
- A ty? Co ty tu robisz? - odbiła piłeczkę, unosząc się na łapach, by przejść wzdłuż brzegu i stanąć naprzeciw kotki. Wciąż jednak dzieliła je szerokość górskiego strumienia.

Odpowiedzi kocura były jak najbardziej sensowne. Zroszi jako samotniczka żyła po innej stronie, więc może górscy samotnicy pachną inaczej? Nie jej oceniać, nie będzie wnikać. co ją to. Na pytanie złotego westchnęła ciężko. Przecież nie będzie się spowiadać z miłosnych rozterek obcemu samotnikowi.
-Myślę, i piję wodę.- powiedziała nieco zaczepnie po czym nachyliła się i wzięła łyk ze źródła.

- Hm - mruknęła, mrużąc oczy. Chwilę jeszcze patrzyła na kotkę, jakby zastanawiając się nad czymś, by ostatecznie jednak zmienić zdanie, bo zamknęła lekko uchyloną mordkę. Odwróciła głowę i spojrzała w stronę najbliższego szczytu. jedyne, co można było znaleźć po tej stronie gór, to ziemie zajęte przez klany i ten jeden wąski pasek terenu. Jak dużym strzałem było uznanie, że miała do czynienia z klanową kotką?
- Nie wyglądasz, jakbyś często wychodziła poza swoje bezpieczne tereny - odezwała się w końcu, powracając wzrokiem do szylkretki. Jej wąsy zadrżały w rozbawieniu. - Nazywam się Chaber.
Nie miała ochoty iść dalej, a wyglądało na to, że kotka również miała w planach pozostanie w tym miejscu. Rownie dobrze mogła chwilę z nią pogadać, nim nie ruszy zwiedzać dalej.

Na pyszczku pojawił się chwilowy, delikatny uśmiech. Oh, w jakim błędzie był rozmówca. Zwłaszcza jeśli chodzi o całę życie orientalki. Chaber, samotnik. Może będzie to kot, któy zrozumie Zroszi?
-Zroszona Łapa... kiedyś samotniczka znana jako Pajęczyca- mruknęła a jej wzrok skierował się na złotego kocura.
-Dobrze jest spotkać pogodnie nastawionego samotnika..- dodała z ulga.

Zroszona Łapa, Pajęczyca. Interesujące imiona. Powoli zaczynała rozumieć, że "Łapa" miała znaczenie w klanach, bo była już kolejnym kotem o takim formacie imienia. Na jej kolejne słowa uniosła brwi.
- Dobrze spotkać pogodnie nastawionego kota z klanu - odparła niemalże od razu. Słyszała wiele o kotach z klanów, głównie rzeczy negatywnych, które póki co nie pokrywały się z tym, co widziała. Choć może była to kwestia tego, że spotykała jedynie młode kotki?
- Jak to się stało, że trafiłaś do klanu? Słyszałam, że klany prędzej zabiją samotnika, niż przyjmą go do siebie - spytała, nie ukrywając ciekawości.

Kiwnęła głową, fakt, nie wszyscy byli tak spokojni. Zroszi na ogól też, lecz aktualnie gniew jaki czuła na Wilczego Kła był... zbyt duży, by mogła się kłócić.
-Byłam młoda, wychudzona, przerażona. Rozżarzona Gwiazda, czyli przywódca, znalazł mnie na terenach i cóż... przygarnął mnie.- powiedziała a na pysku pojawił się delikatny uśmieszek, by szybko być zastąpionym przez gorycz.
-Musiałam się nauczyć ich sposobu życia, funkcjonowania, umiejętności i takie tam..- westchnęła ciężko.
-A ty, co tu robisz? Niektórzy samotnicy by się już na mnie rzucili po dowiedzeniu się, że jestem z klanu.- Mruknęła spoglądając kocurowi prosto w oczy.

- Ach. To wiele tłumaczy - odpowiedziała, mrużąc oczy. Adopcja zagubionego kocięcia brzmiała dużo bardziej sensownie, w końcu i w Plemieniu zdarzało się coś takiego... chociaż, szczerze mówiąc, ostatni adoptowany kociak, jakiego kojarzył, to było Błoto. Słaby wynik.
- A chcesz, żebym się rzuciła? - spytała, unosząc brwi; zadarta głowa, wysunięta żuchwa i zaczepny uśmiech, który uniósł jedynie jeden kącik jej mordki, ewidentnie wskazywały na to, że nie miała nic przeciwko walce, jeżeli tylko klanowa kotka miała taką fantazję. - A ja, hm. Zwiedzam tę stronę gór. Sprawdzam, jak wiele terenu zawłaszczyły sobie klany.

Orientalka skinęła głową, faktycznie, przygarnięcie jej w młodym wieku miało sens. Na następne zdanie uniosła wysoko brew.
-Jesteś kotką? Myślałam że.. kocurem?- powiedziała dość nieśmiało, lecz prosto w twarz. Jednakże.. na propozycję walki westchnęła jedynie. Średnio miała na cokolwiek siłę albo ochotę.

-Wybacz, jeżeli dziwne pytanie, lecz czy zakochałeś..aś się kiedyś w kimś?- mruknęła niepewnie. Jak wyjdzie na kretynkę, to po prostu ucieknie na tereny klanu, jaka jest szansa, że spotka Chaber w przyszłości? Niezwykle niska.

Uśmiechnęła się.
- Natury nie oszukam. Jestem i kotką, i kocurem - odpowiedziała, wzruszając barkami. Nigdy nie będzie prawdziwą kotką, to było oczywiste; śmierdziała jak kocur, miała szeroki kark i grube, twarde policzki, z daleka widać było, że nie jest kotką. Nie zamierzała więc tego ukrywać. Czuła jednak przyjemny dreszcz, gdy mogła o sobie mówić jako kotka, nawet jeżeli ograniczała to jedynie do swoich przelotnych znajomości poza Plemieniem. To było uczucie, jakby włożyła ostatni brakujący element w sam środek układanki.
- Oczywiście. Dlaczego pytasz? - spytała, siadając i owijając łapy ogonem.

-Wytłumaczysz proszę? Chcę.. zrozumieć?- Spojrzała się niepewnie na.. kocura, kotkę. na Chaber. Na pytanie złotego wyprostowała się i wzięła głęboki wdech.

-Zakochałam się w moim mistrzu, kocurze który wprowadził mnie do życia klanowego i nauczył wszystkiego. Jest niewiele starszy. Był.. troskliwy, miły, nie oceniał mnie jak inni.. - wzięła kolejny wdech.
-Zniknął na księżyc, spotkałam go gdy poszłam na polowanie... Przytuliłam się do niego a on.. pachniał.. no wiesz. Czułym spotkaniem z inną kotką. - wyjaśniła i spojrzała w oczy Chaber. Wzrok orientalki był pełen żalu, smutku, zazdrości.

- Mm. Urodziłam się jako kocur - odpowiedziała. wzruszając barkami. - Ale lepiej pasuje do mnie bycie kotką - dodała. To było dziwne, wiedziała o tym. Nie zamierzała jednak być jak Grom, który próbował ukryć to, kim jest naprawdę. Jaki miało to cel? On zawsze będzie kotką, co udowodnił rodząc kocięta. Ona zawsze będzie kocurem.
- Przykro mi - odpowiedziała automatycznie, bo nie wiedziała, co innego mogła powiedzieć. Podniosła się z miejsca, gdy kątem oka dostrzegła kamienie, po których mogła suchą stopą przejść na drugą stronę potoku. Brakowało jej jednak gracji i zręczności, by faktycznie nie wpakować łapy w zimną wodę choć raz. Zatrzymała się i usiadła obok niej.
- Kocury już takie są. Obłudę i egoizm mają we krwi - mruknęła. Teraz, gdy szum wody nie zagłuszał jej słów z drugiego brzegu potoku, mogła powrócić do swojego zwyczajowego, cichego pomruku. A Zroszona Łapa... cóż, prędzej czy później musiała się nauczyć, że kocury zawsze robią to, co chcą i dostają to, czego chcą.

Urodziła się jako kocur lecz wolała być kotką. Dla Zroszonej Łapy był to abstrakcyjny koncept, ona była kotką i jako taka się urodziła, czuła, i nie zamierzała być kimś innym. Gdy Chaber dosiadła się do orientalki ta owinęła złotą kotkę ogonem. Czuła się.. lepiej, bezpieczniej. Jakby nie była sama w tym wszystkim.

Kocury już takie są. Obłudę i egoizm mają we krwi Słowa te obijały się w głowie szylkretowej. Już nigdy nie zaufa żadnemu kocurowi. Spojrzała na nowo poznaną kotkę po czym zaczęłą cicho mruczeć, miarowo, delikatnie.
-Dziękuję, za rozmowę i wsparcie, Chabrze.- powiedziała wdzięcznym tonem i zaciągnęła nosem. Wilczy Kieł może się wypchać.