Musiało przyznać, że strumień wzbudził w nim płomień podziwu. Woda zwykła kojarzyć się z odwiecznością, prabytem, ze swobodnym dumaniem na granicy istnienia, jej postać zwykła być trwała od momentu narodzin jednostki, z którą miała się spotkać na progu śmierci w niezmienionym stanie. Nieś mnie wodo, nieś mnie wodo, zanuciło pod nosem; ociekał on pojedynczymi kroplami. Czy ona… ach, tak. Woda zwykła kojarzyć się z odwiecznością, a tu… och, proszę… źródło wybiło, wybiło źródło…
Podniosło się powoli i ostrożnie, odsunęło od grząskiego brzegu, wbiło wzrok we własne łapy i ich dynamiczność, wydawały się ruszać autonomicznie, ale… nie… Uniosło łeb i posmakowało powietrza, bo oprzędź babiego lata wciąż skrawkami oplatała całą Dolinę. Tak… zacznie szukać ziół bliżej nurtu, tych dążących do wilgoci, a potem oddali się, stopniowo, aż nie odejdzie z grzbietem skierowanym ku słońcu.

okolice rzek i jezior

Noc rozpoczęło swoje poszukiwanie ziół. Wędrowało w okolicach wód płynących z górskiego źródła, ale nie mogła dostrzec żadnych medykamentów. Jedyne co przykuło jej uwagę to dryfująca na powierzchni wody ryba. Zdechła ryba. Jakieś zwierzę ją zabiło, a potem porzuciło. Sądząc po zapachu, już dużo wcześniej, bo żadnego drapieżnika, ani kota, ani innej istoty, nie było już czuć.

Noc:P: 3 | S: 19 | Z: 21 | Sz: 20 | O: 12 | HP: 120 | W: 120 | MP: 3
➛ Ostre pazury, Twarda skóra, Wątłe zdrowie
➛ Skradanie się: poziom 3; Tropienie: poziom 2; Wspinaczka: poziom 2

Zdechła ryba płynęła wraz z nurtem jak żywa, a mimo tego Noc zjeżyło się z lekka. Podeszli nieco bliżej brzegu, nie mogąc oderwać wzroku od truchła. Znak? – Więc nie znajdę w tym miejscu ziół…? – ryba nie miała jak odpowiedzieć, ale strach wbił się w serce tępą igłą. Dla pewności posmakowało powietrze raz jeszcze, wyciągnęło szyję i rozejrzało się po okolicy. Proces gnilny zaczął już toczyć korytarze pod łuskami, zapach psucia rozpylił się, winowajcy brak, lecz… Ustawiło się pod wiatr i dopiero wtedy zaczęło szukać dalej.

Drgnęło końcówką ogona. Szczur i martwa ryba ustawione w jednym ciągu. To zdecydowanie nie był dobry omen; nie dawał dobrego świadectwa ani doczesności, ani przyszłości. Znowu przypominało się, jak bardzo ograniczony był koci umysł! Nie był w stanie dotrzeć do sedna znaku bez pójścia na przód, tym samym spełniając przepowiednię! Noc wiedziało, że zagrożenie mogło na nie pikować lub nad niem krążyć, przypominać co mogło je czekać, gdy nie odnajdzie ziół. A nie mogło się tego dowiedzieć w inny sposób, niż przemieścić się w czasoprzestrzeni i wynieść się nad krzywiznę źdźbeł traw zasłaniających horyzont. – Nie, ono nie potrzebuje teraz szczura… Zaatakowane potrafią w samoobronie zranić, a ich ugryzienia szybko rozjątrza zakażenie… nie, nie, nie, nie; zakażenie to nagietek…
Ominęło szczura, zostawiając mu obszar na ucieczkę i szło dalej.

Nie, tego nie można było z niczym pomylić. Cicho syknęło, co szybko jednak przerodziło się w jęk; nie mogła się długo gniewać. Nic za pomocą tej emocji by tu nie osiągnęło, – a, za to przepraszam bardzo… lecz ja naprawdę potrzebuję ziół… – Wygięło grzbiet w lekki łuk i oblizało lusterko nosa z wody, następnie przygładziło odstający kosmyk przy jeno szczęce. – Nie jestem wybrańcem, broń boże…! Ale dlatego zajęło się ziołolecznictwem, gdyż tylko wybrańcom zsyłani są zielarze, jak utkani z powietrza… Och. Tak. Tak? Nie… Tak. Czemu? Chciałoby się tyle umieć… – westchnęło cicho i otrząsnęło futro z wilgoci. Będzie musiało się kiedyś umyć, ale na razie szło dalej, jednak tym razy wziąwszy poprawkę na nowy stan rzeczy, to jest — oddaliło się jeszcze dalej od brzegu, zagłębiło szelestem w młode szuwary. Być może nadrzeczna roślinność nie zdążyła wyprzeć jeszcze ziół z tegoż miejsca, być może istniał jeszcze trop rozsądku w jeno nadziei.

Szło dalej, jeszcze niezrażone, nie zauważywszy do tej pory upływu czasu.

Nie było nieprzyzwyczajone do porażek, więc w dalszym ciągu szło dalej. Poświęciło jedynie uwagę na rozproszenie deszczu wokół jeno rzeczywistości. Zwolniło nieco kroku, dzieląc uwagę między zachmurzone niebo a ruch nogami. – Przynajmniej nie stęchnę – mruknęło w rozbawieniu. Wędrówka przed siebie kontynuowała jak zawsze.

Początkowo zatrzymało się z nagła, fuknęło i zmarszczyło nos na zastało je woń, lecz po chwili zaśmiało się cicho, pod nosem wciąż zmarszczonym. Niektórzy mogliby zareagować tak samo, gdyby ono pokazało się im na gościńcu, zatem byli wraz z rośliną rodzeństwem w niedoli. Niestety, nie wiedziało, jakie roślina nosiła imię, funkcji pełnionej przez nią nie kojarzyło także. Obeszło ją jednak z zadartym łbem, zastanawiając się, co począć. – Kwiaty musiały ci niedawno opaść, wciąż jednak jesteś niemałej świeżości… – mruknęło, muskając łapą łodygę. – Nie kojarzę, nie kojarzę, aby ona służyła za surowiec w przypadku jakiejkolwiek rośliny… muszą zatem wystarczyć zatem liście, bądź korzeń… liście, bądź korzeń, liściebądźkorzeń… och – z zaskoczeniem przyznało, sobie samemu, że miało pomniejszy plan działania. Najpierw delikatnie zaczęło odgryzać liście tuż u ich węzłów. Gdy upewniło się, że żaden więcej nie okaże się być zdatny do użytku, odłożyło je na bok i poświęciło moment, na znalezienie idealnie zmarniałego liścia łopianu, by móc wygodnie położyć liście nieznanego medykamentu na jego środek. Następnie zaczęło kopać w ziemi, by móc dostać się korzenia, odgryźć go, oczyścić z grudek gleby i również położyć, zawinąć go w łopian.

– Jupi…… – szepnęło do siebie, głosem uniesionym w nieśmiałej radości. Schowało pakunek suchym zagłębieniu i zakryło wejście do niego kamieniem. Upewniwszy się, że okolica jest wystarczająco charakterystyczna, by było w stanie ją zapamiętać, ruszyło na dalsze poszukiwania.

Zatrzymało się i przekrzywiło łeb, wpatrując się w konstrukt przed jeno oczami. Był… piękny. Pragnął wytyczyć i opisać brzeg nowej rzeki, namaszczając moment jej powstania. W końcu, czy nie było to powodem do radości? Coś trwalszego od ciebie wytworzyło się na twoich oczach, pozwoliło zobaczyć i dopóki będzie trwać, dopóty gleba nie wyschnie, bądź głazy nie zasypią koryta. Nie, nie mogło tej struktury naruszyć — jedynie zapisało ją w pamięci i szło dalej.

Ach, więc owa struktura ciągnęła się wzdłuż długości młodej rzeki… Ileż wysiłku jakiś człowiek, bądź kot, bądź inne stworzenie obdarzone podziwem dla sztuki musiało włożyć w planowanie jej! Zbieranie surowców, przenoszenie jej na miejsce… doprawdy, niesamowite dzieło. Na pysku Nocy wykwitł lekki uśmiech i w dalszym ciągu kontynuowało szukanie ziół.