Upolowała ją. Wydała z siebie oddech, nieco zmęczona, ale w jakimś stopniu zadowolona, by zaraz zakopać swoją ofiarę tak, jak resztę z nich. Jeszcze… jedna. Szakal czuła się, jakby upolowała już cały stos, jeśli miała być szczera, a to dopiero trójka. Ale nie zamierzała narzekać.
Ruszyła dalej.

Oho? A to co? Zwierzyna sama pchała jej się pod nos! Początkowo przestraszyła się, że może to jakiś jastrząb, ale wystarczyło się odwrócić i zobaczyć, że to zwyczajny drób - bażant. Oblizała wargi. Skoro upolowała zająca, ten też nie powinien sprawić problemu. Jeśli sprawi, to Szakal chyba sobie coś zrobi.
Ustawiła się pod wiatr i upewniła się, że skrywa się przed wzrokiem ptaka za krzakami, drzewami i innymi elementami, a także zastyga w ruchu, gdy ten obraca się w jej stronę. Ugięła łapy i zrównała ogon z grzbietem, po czym zaczęła skradać się do bażanta ostrożnie, nie depcząc po żadnym listku, by następnie skoczyć i skończyć jego żywot.

Wyskok, zacisk… i metaliczny posmak w pysku, uczucie, jak bażant w kilka uderzeń serca przestaje ruszać się pod jej łapami. Ulga. Upolowała to, co miała. Nie zrobiła z siebie debilki. Wypuściła ciężko powietrze przez nozdrza, by zaraz spotkać się z Żabą ponownie, gdy ta wyszła z ukrycia. Nie mogła pozbyć się myśli, że może to przez jej ukrycie niektóre ze zwierzyn jej uciekły - bo wyczuły Żabę. Cokolwiek, by wina nie była po jej stronie, albo, hah, co gorsza - po niczyjej stronie, po stronie przypadku!
Kiwnęła głową z cichym "mn" i zaczęła zbierać z powrotem swoje łupy, z którymi następnie wróciła do obozu wraz z Żabą. To było męczące. Bardzo dobrze.


Trenowały już trochę, a Szakal była bez dwóch zdań w pełni douczona w kwestiach polowania zwierzyny. Nic dziwnego więc, że rosła w niej frustracja i niecierpliwość. Kiedy więcej. Kiedy koniec. Postanowiła - jeżeli dzisiaj Żaba nie zacznie nowego tematu, Szakal ją do tego… zmusi! To znaczy, zasugeruje i przekona do tego, ale nazywanie tego zmuszaniem bardziej pasowało do jej wewnętrznej narracji.
Stawiła się w Ślimaczych Drzewach jak zazwyczaj. Była już większa, niż na początku treningu; pod długim futrem rysowały się mięśnie od pogoni za zwierzyną.

No, już się przygotowywała. Niczym jak do dawnej rozmowy z Wieszczką, mieliła w głowie słowa, jakich chciała użyć, w gardle wyobrażała sobie ton, w jakim je powie, powie je tak, że Żaba będzie musiała się z nią zgodzić - jej serce zabiło wręcz nieco szybciej, gdy zobaczyła biały punkt na horyzoncie.
… I, lol, nie musiała nic mówić, bo Żaba sama przeszła do czegoś nowego. Szakal zmarszczyła brwi. To po co o tym wszystkim myślała, po co przygotowywała sobie słowa, jakimi zgłosi swoją gotowość do poznania więcej materiału? Wyglądała wręcz, jakby wcale nie była zadowolona z tego, że dostała to, czego chciała - paradoksalnie.
Ruszyła w końcu ogonem i otworzyła pysk, by jej odpowiedzieć. Nie wiedziała - co nieco ją denerwowało, ale mogła się pewnych spraw domyśleć.
— Noo. Pewnie trzeba się mocno trzymać pazurami kory. A znaczy się sikając gdzieś — to brzmiało trochę śmiesznie, ale Szakal robiła wszystko w swej mocy, by brzmieć poważnie i profesjonalnie, nawet, gdy tematem było oddawanie moczu.

Ocierając. Miało sens; w końcu nikt nie szczał na własne legowisko poza kociętami, a i tak był tam ich zapach. Wysłuchała mistrzyni, kątem oka zerkając na jedno z drzew dookoła, jakby próbując zwizualizować sobie, jak na nie wchodzi. Nic z tego nie brzmiało w sumie zaskakująco - jedynie nie sądziła, że schodzi się również głową do góry. Ale w sumie zrozumiała - wyobraziła sobie cały ciężar ciała z dodatkiem grawitacji i łatwo byłoby spaść.
Szybko otrzymała żywą demonstrację. Śledziła Żabę oczami i siedziała tuż przy korze, jakby już gotowa, by nań wejść, czekając tylko na jedno słowo, jedną komendę… twoja kolej, Szakal wskoczyła momentalnie i silnie na pień, zaczepiła się pazurami o jego korę. To było dziwne uczucie - chodzić, wręcz czołgać się po drzewie bokiem. Ale musiała być wyżej - tam, gdzie mistrzyni.
Zaczęła odpychać się tylnymi łapami, zaś przednimi łapać coraz to wyższe skrawki kory, i, choć nieco niezdarnie, to ruszała się do góry. Nie można było tego jednak nazwać powolnym - każdy jej ruch był bardziej agresywny od poprzedniego, szybszy, bardziej narwany, i chyba tylko porządne, ostre pazury i szczęście dzieliło ją od upadku.
Ale nie myślała o wysokości - o niebezpieczeństwie. Jedynie o tym, co na górze, o tym, by się tam znaleźć. Było to ponownie coś męczącego, ale w końcu wdrapała się na gałąź, wskakując na nią prawie tracąc równowagę i instynktownie przytulając ją pazurami, jednak zaraz się poprawiła.
Patrzyła na białą, jakby oczekując pochwały za swoją szybkość.

Oczekiwała pochwały… i otrzymała zupełne przeciwieństwo.
Jej sierść nieco się najeżyła. Tak szybko? TO CHYBA DOBRZE, że weszła szybko! Jej brwi marszczyły się stopniowo, gdy ta mówiła jej o wspinaniu się spokojniej. Czuła się znowu jak wtedy z Wieszczką - która kazała jej przestać krzyczeć. Dlaczego wszyscy kazali jej być ciszej, spokojniej, dlaczego każdy chciał tłamsić jej charakter i pewność siebie? Bo co, przypadkiem będzie ZA dobra?
— Ale nie spadłam — wycedziła z lekkim warknięciem, — Nie spadłam i weszłam szybko! To coś złego? Że jestem w czymś dobra?! — jej uszy przylgnęły do jej czaszki. Wykonała jej polecenie, zaczęła się wspinać wyżej… ale nie zamierzała robić tego spokojniej. Oho, niech zobaczy, jak szybko może wejść, Szakal dopiero się rozkręcała. Szarpała tylko mocniej i szybciej, dwa razy prawie tracąc swoją równowagę przez nieodpowiednie dobranie kory, ale nie spadła, nie mogła… i wskoczyła na gałąź wyżej, dysząc głośno, ale patrząc z góry na swoją mistrzynię.
Bo wcale nic jej się nie stało. Zadowolona?

Że co, przepraszam? Usłyszała jej słowa gdzieś w połowie swojej wspinaczki wyżej, ale nie przestawała, jakby jedynie bardziej zmotywowana, by zrobić jej na złość. KONIEC TRENINGU? Ta? To ZAJEBIŚCIE. Miała w Żabie nieco nadziei, ale najwyraźniej TEŻ zamierzała być dla Szakal WROGIEM, oczywiście, jak wszyscy inni! Wbiła pazury w korę. Niech sobie schodzi. Super. Szakal sama się wytrenuje. Siedziała wysoko na gałęzi i zupełnie ignorowała mistrza.
Wiedziała, że nie powinna była ufać dziwakom z treningiem. Ale nie miała żadnego innego wyboru!

Gdy biała łowczyni oddaliła się wystarczająco, by nie widzieć jej dobrze, Szakal poczuła, jak swędzą ją oczodoły. No ku#wa jasne, oczywiście, nie mogła zareagować na to normalnie i tak, jak faktycznie się czuła, tylko będzie PŁAKAĆ! Płakać, chociaż wcale nie jest smutna, nie jest jej przykro, jest zwyczajnie ZŁA i SFRUSTROWANA!
PRZESTAŃ SIĘ MAZAĆ!
Wraz z krzykiem skierowanym do samej siebie zarwała głową i uderzyła czołem o korę gałęzi, na której siedziała, jakby za karę, jakby chcąc tym szokiem zdezorientować się na tyle, by zaprzestać ilość odczuwanych emocji. Czy zadziałało? Nawet. Po dwóch uderzeniach serca nie czucia niczego, punkt na jej czole zaczął pulsować bólem. Był nawet przyjemny, jak bardzo absurdalne by to nie było.
Zejść. Miała zejść. Wiedziała, jak zejść.
Mechanicznym ruchem ruszyła do pnia i głową do góry zaczepiła się kory, opuszczając się niżej. Była mniej szybka i narwana, niż wcześniej, ale czasem puszczała się, zdawałoby się, celowo w ryzykowny sposób, by chwilę spadać i w ostatnim momencie złapać się pazurami.
Nie myślała dużo.
I znalazła się na ziemi. Umiała. Żaba sugerowała, że nie umie się wspinać. A ona umiała. Umiała się wspiąć i umiała zejść, nawet, jeśli grając przy tym w berka ze śmiercią.

Szakal nie podążyła za Żabą. Nie miała w sobie na tyle pokory, by teraz po prostu za nią podążyć - nie zamierzała być jej jakkolwiek posłuszna, nawet, jeśli jej akcje miały by być przez to absurdalne i bez większego sensu. Wiedziała, że ta rebelia nic nie robi Żabie. Ale gdyby nie to, Szakal - i jej duma - zostaliby złamani. Na to pozwolić nie mogli.
Dopiero gdy ta zniknęła kompletnie z miejsca zdarzenia Szakal rozluźniła nieco swoje mięśnie, choć wciąż nie w pełni - i wciąż nie wracając do obozu. Zamierzała spędzić tutaj, sama, całe popołudnie. Ukryta w jakimś krzaku. Może polując. Hej, a może jak dobrze polowała, to to tez było źle? Zbyt szybko? Po prostu się boi, że będę od niej lepsza. Obrzydliwe.
Nienawidziła Żaby. Nienawidziła wszystkich. To było silne słowo, ale tylko powtarzanie go sobie w głowie jak mantrę jakkolwiek ukajało to, co czuła.


Przez jakiś czas Szakal nie stawiała się na treningach - o ile Żaba w ogóle je proponowała.
Czas na przemyślenie, foszek - jak zwał, tak zwał. Szakal najchętniej znowu znalazłaby lepszego kota od tego wszystkiego, ale stawała przed paskudnym faktem: nikt inny w Plemieniu nie był lepszy od Żaby. To jest, każdy - włącznie z nią - był okropny. Gorszy od poprzedniego. Szakal miała ochotę się zrzygać. Czy naprawdę nikt poza nią tego nie czuł? Tej przytłaczającej, ciążącej głupoty i fałszywości? Próżności? Wciąż nie mogła znaleźć słowa na to, co czuła, co widziała.
Musiała stać się lepsza. Uznała, że nie potrzebuje do tego Żaby, i że udowodni jej, jak dobrze może się wspinać bez poświęcania szybkości; podświadomie wybrała jednak dokładnie tą porę i miejsce na treningi, co podczas spotkań z białą. A co takiego tam robiła?
Wspinała się. Wspinała się i schodziła; potem znów wspinała się, ale od innej strony, na inne drzewo, nieco wyżej, nieco szybciej, ale też i lepiej, niż za jej poprzednim razem. Wciąż była prędka i nieostrożna, ale za każdym wspięciem jakby lepiej rozumiała, na jaką głębokość powinna wbijać pazury i w jakie miejsca, by utrzymać równowagę i pewność ruchu.
W pewnym momencie usiadła na jednej z gałęzi, widocznie zmęczona - głośno dyszała, uchylając do tego nawet pysk.

Szakal nie potrzebowała niczyich oczu, niczyich oklasków, niczyich pochwał ani zachęt. Robił to dla siebie, tak? By być lepszym, być silniejszym, wytrenować się samemu, jeśli będzie trzeba; niech Żaba robi sobie, co chce, niech Promyk wypluwa z siebie kolejne obrzydliwe kocięta, super, świetnie, Szakal poradzi sobie sama. I tak zawsze była sama.
Tylko… nie teraz. Gdy jej piwne oczy ujrzały ruch i czyjeś oczy, przez chwilę tliła się w niej nadzieja, że może ktoś faktycznie obserwował jej wyczyny i widział, jak dobrze sobie radzi… ale prędko przetworzyła, że to wcale nie jest kot. To był… drapieżnik. Jeśli drapieżnikiem nazwać można było łasicę, coś raczej niewielkiego, ale wciąż zdolnego do walki. Bury nowicjusz nieco zesztywniał - bo co właściwie miał teraz zrobić? To chyba nie jej działka? I co takiego chciałaby od niej łasica?
…Ale z drugiej strony, to mogła być jej szansa. Przodkowie zesłali jej przeciwnika, by mogła się popisać? Hah, jakby oni mieli w sobie tyle pomyślności dla Szakal! Ten podłużny wypłosz pewnie zobaczył ją jako zagrożenie dla swojego terytorium. Super. Szakal była zagrożeniem. Ale nie jesteś strażnikiem; czy znasz w ogóle jakiekolwek zasady walki? A czy to może być trudniejsze, niż wyciągnięcie pazurów i machanie nimi z całą siłą? Niż duszenie zwierzyny w szczękach? Gdyby przyniosła martwą łasicę do obozu, na pewno zaimponowałaby reszcie. Bo nawet mimo swojej łowieckiej dyspozycji potrafiła załatwić drapieżnika. Może nawet zasłużyłaby na rangę łowcy, skoro potrafiła radzić sobie sama? Zmrużyła oczy.
Nie miała czasu na przemyślenia. Łasica nie była duża, załatwi ją. Pozbędzie się denerwującej pary oczu. Pary oczu, które kusiły ją, drażniły, jakby specjalnie zapraszając do zrobienia krzywdy. Parsknęła i zaczęła spuszczać się głową w górę z drzewa, dopóki nie sięgnęła ziemi, na której wypatrzyła łasicę… po czym spróbowała skoczyć w jej stronę i pazurami uderzyć ją w głowę.

Szakal przeżyła zawód, gdyż jej atak ledwo zrobił cokolwiek tej durnej łasicy. Ale hej, przynajmniej łasica dorównywała jej poziomem, bo jej pacnięcie było ledwo wyczuwalne dla burego nowicjusza. Po prostu jeszcze nie byłam rozgrzana. Zmarszczył brwi, chcąc wymierzyć kolejny atak.
Tym razem postanowił potraktować łasicę jak zdobycz, na którą polował. Ugiął łapy i spróbował rzucić się z kłami na okolice szyi łasicy, tam, gdzie atakował zawsze zwierzynę i łamał jej instynktownie kark. Wątpił, by było to tak łatwe przy łasicy, ale zawsze warto spróbować.