Szakal nawet nie myślała.
Jej łapy od razu wyrwały się do przodu, gdy szczęki zacisnęły się na niczym. Pliszka mogła mieć skrzydła, ale jeśli Szakal wyskoczy z odpowiednią siłą i prędkością, mogła ją prześcignąć. Jej mięśnie i instynkt zrobiły to wszystko za nią - to gwałtowne zarwanie, zanim ta zdążyła się w ogóle zirytować.
A zirytowana, kilka uderzeń serca po realizacji, faktycznie była. Ale nie miała na to czasu.

Pióra w pysku. Miała pióra w pysku, a zaraz potem miała w nim metaliczność krwi - nie swojej własnej, a ptaka. Była inna od tej, którą jadła w obozie. Krew pliszki była ciepła. Dziwna. Jej własna - jej własna zdobycz. Szakal wypluła pliszkę na ziemię i popatrzyła się na nią, oblizując swoje wargi.
Ty zasrany ptaku. Przez jej ucieczkę jej polowanie nie było idealnym - było gonitwą niżeli łowem. Co miała z nią zrobić teraz? Musiała upolować jeszcze trójkę, o ile ten żart można było nazwać upolowaniem. Wypuściła zdenerwowana powietrze z nozdrzy. Postanowiła zabrać pliszkę i ułożyć ją przy pniu jakiegoś drzewa, które zaraz zaznaczyła pazurem.
A potem ruszyła dalej. Piszczki same się nie złapią.

Szła, a tu… !! Szakal nieco podskoczyła na widok Żaby. Spięła się wręcz, czując, że w takim razie musiała zrobić coś źle… i tak też było. Nie wiedziała o tym, nie miała jak, Żaba po prostu jej to mówiła, ale Szakal zaciskała szczęki. Poczuła się tym… skrzywdzona. Nie nawet przez Żabę, ale przez samą siebie, zamarzając przez chwilę w ruchu, gdy ta robiła za nią tą robotę.
Bo zrobiła coś źle. Nie wyszło jej od razu tak, jak doświadczonemu Łowcy, to pewnie był najprostszy banał, a ona na to nie wpadła. Czekała na ostre słowa ze strony białej, na skarcenie jej, ale zamiast nich dostała pozwolenie na dalsze polowanie.
Huh? Szakal zamrugała i z niezręcznym kiwnięciem głowy ruszyła dalej, by szukać zwierzyny, ale w środku była nieco zdezorientowana. Że ktoś zwrócił jej uwagę, ale w niepełen sposób. Nie mogła zdecydować, czy to znak, że Żaba jest bardziej miękka, niż się tego spodziewała… czy to Wodospad jest bardziej cięty, niż ktokolwiek inny w Plemieniu.
Ona własnemu nowicjuszowi zrobiłaby o to problem. Chyba. Raczej.

Przynajmniej tyle, że nie musiała znów przemierzać nieznanego lasu w nieskończoność, zanim coś znalazła. I to większego, niż pliszka - bo zająca, zwierzę niewiele mniejsze od niej samej. Kolorystycznie też podobne - ale głupotą byłoby myślenie, że mogłaby go tym zmylić.
Oblizała wargi w zadowoleniu ze znaleziska i przyjęła ćwiczoną pozycję. Ugięła łapy, zrównała ogon z linią grzbietu, a także ustawiła się pod wiatr. Pamiętając, z kim ma do czynienia, wyciszyła swój oddech, a kroki stawiała z ostrożnością i ciszą jeszcze większą, niż przy innych piszczkach. Jeśli tyle się udało, wyskoczyła do przodu z zamiarem zaciśnięcia szczęk na gardle zająca.

Skoczyła… i się udało.
Owszem, było to inne doświadczenie. Pliszka była czymś małym i drobnym, o czym nawet nie pomyślała, że mogło sprawić jej problem czy stawiać opór… ale zając to był kawał zwierzyny wielkości mniejszego kota. Nie mogła udawać, że nie czuła jego siły, gdy próbował się chwilę wyrwać, gdy jeszcze był żywy… a na to zacisnęła swoje szczęki silniej, głębiej, aż nie uszkodziła najważniejszego - karku.
Zastanawiała się, czy walka z kotem jest podobna. Czy z podobnym uściskiem szczęk mogłaby pozbawić życia jednego ze swoich. Lecz, przede wszystkim… uśmiechnęła się pod nosem zadziornie - zabiła zająca. Upolowała swoją drugą zwierzynę. Była prawdziwa, niepodrabiana, duża, i teraz nie popełni już żadnego błędu - zabrała się za kopanie dołu większego, niż potrzebny był dla pliszki, gdzie następnie wrzuciła długouchego.
Miała nadzieję, że Żaba była z niej zadowolona.
Ruszyła dalej - jeśli umiała liczyć, została jej jeszcze dwójka piszczków do upolowania.

Mysz? Naprawdę? Szakal walczyła ze sobą w tym momencie. Jasne, zwierzyna to zwierzyna, i pewnie każda zwierzyna byłaby odpowiednią do tego zadania, ale mysz była tak żałośnie mała i łatwa do upolowania w porównaniu do zająca sprzed chwili. Chciała uczyć się na ciężkich rzeczach, nie iść na łatwiznę… ale mysz też mogła kogoś nakarmić.
Ugh. Przełykając wraz ze śliną swoją dumę, Szakal zdecydowała się ukrócić mysie życie. Ugięła łapy, zrównała ogon z grzbietem; zwilżyła nos i ustawiła się pod wiatr, a także przeniosła ciężar ciała na tylne łapy i zaczęła skradać się do myszki ostrożnie, na nic nie depcząc.
Po czym ją, rzecz jasna, zabiła, jeśli do tego wszystkiego doszła.

Nie wiem czy wiecie, ale karma wraca, bo najwyraźniej jej pogarda względem mierności myszy sprawiła, że ta zaczęła jej uciekać. CO ZROBIŁA ŹLE? NIC, WŁAŚNIE, NIC, ROBIŁA WSZYSTKO TAK, JAK JEJ KAZANO, A I TAK MYSZ ZACZĘŁA UCIEKAĆ! Szakal zawarczała i ruszyła do przodu za piszczką. W tym momencie nie obchodziło jej już, ile warta była mysz, a zwyczajnie to, że pozostawienie jej przy życiu zabiłoby resztki dumy w Szakal.
Ale już nawet nie wiedziała, gdzie ta mysz jest. Uciekła. Szakal zatrzymała się gwałtownie i znów warknęła, oddychając nieco ciężej. Nawet głupie POLOWANIE robiło jej pod górkę, bo najwyraźniej NIC w życiu nie mogło jej przyjść tak łatwo, jak wszystkim innym.

Nie zdawała sobie nawet sprawy, ile czasu tkwiła w tym bezruchu, gapiąc się po prostu na własne łapy przed sobą i przeklinając bliżej niezwerbalizowanymi określeniami wszystko, co mogła. Dlaczego musiała taka być, gdy najmniejsza głupota pójdzie źle? Gdzieś w bardziej racjonalnej części mózgu rozumiała, że powinna reagować inaczej, że to mógł być zwykły przypadek, napływ pecha, ale idea godzenia się z jakąkolwiek porażką stała daleko od wartości, jakimi się kierowała. Zbyt daleko.
Dopiero głos Żaby wyrwał ją z transu. Odwróciła wzrok, zawstydzona. Nie… nie tak, nie tak powinna się pokazywać przed własną mistrzynią. Jej wzrok świdrował chwilę gdzieś z boku, dopóki nie zdecydowała się wypuścić trzymany nieświadomie oddech i spojrzeć w oczy białej.
— To… nic. Pójdę dalej — mruknęła bez większych emocji i, faktycznie, zaczęła dreptać dalej w przód, by szukać zwierzyny. Idzie ci w porządku? Ha! Wiem! To jest problemem - idzie w porządku, idzie przeciętnie, Szakal nie jest w tym od razu doskonała, nie jest utalentowana, nie idzie jej doskonale, musi dawać w to swój wysiłek, czas, a i tak mogło jej się nie udawać.