Ostatnie księżyce spędził samotnie, nie szukając kontaktu z innymi kotami. Z początku dręczyło go podanie bratu cisowych jagód; później zdał sobie sprawę z tego, że faktycznie było to jedyne słuszne działanie w tamtej sytuacji i że patrzenie na dogorywanie kocura jedynie opóźniłoby poszukiwania jego siostry.
Tyle tylko, że, pomimo jego starań, kotki nigdzie w pobliżu nie było. Coraz bardziej prawdopodobny stawał się fakt, że kotka nie przeżyła pożaru lub że udała się gdzieś zupełnie indziej, gdzieś, gdzie jej z pewnością zostanie. Nie chciał jednak dopuścić do siebie myśli, że idealna, piękna istota, jaką była, mogłaby teraz być rozkładającym się, wypełnionym larwami ciałem lub pozbawioną swojej pięknej, dwukolorowej sierści, pokrytą poparzeniami maszkarą. Wolał odpychać od siebie podobne myśli, pozostawiając w nich wyidealizowany obraz kotki. Musiał jednak zacząć - i powoli zaczynał - dopuszczać do siebie prawdopodobność konieczności kontynuacji swojego żywota w świecie Jej pozbawionym.
Położył się na gałęzi jednego z drzew najbardziej przybliżonych do rozpadliny, a więc w pewnej - bezpiecznej - odległości od niej i zamknął oczy, zasypiając pogrążony w rozmyślaniach.

Dawno nie widział już otoczenia, które mu ukazano - ostatni raz w obozie pojawił się już po pożarze, gdy znalazł w nim pokrytego oparzeniami Ślimaka, wtedy wyglądał on jednak zgoła inaczej, pełen popiołu unoszącego się w powietrze przy każdym kroku i spalonych ciał kotów, których losu udało się mu uniknąć. Wciąż liczył, że udało się to także Ropuszce.
Interesujące było również to, że wszystko migotało w dziwny sposób, zupełnie, jakby znajdował się we śnie - tak też w końcu w rzeczywistości było - jednakże wydawało się zbyt realne, by takowym pozostawać. Wygląd miejsca, w którym się znalazł, kojarzył się jednoznacznie z opisywanymi przez jego mistrza nawiedzeniami, z tym jednak, że... do spełnienia warunków tego opisu brakowało samego Gwiezdnego.
Do czasu. Zastrzygł uchem, gdy to zostało dotknięte przez nikogo innego, a samego wspomnianego mistrza.
- Wirujący Liść - powiedział jedynie, kierując spojrzenie wężowych oczu na kocura. - Z jakiego powodu udało się to dopiero po takim czasie? - czy to możliwe, że dawny medyk zagadał się z innymi zmarłymi, zapominając o swoim terminatorze, czyli kimś, kto powinien być dla niego priorytetowy, czy może Gwiezdnymi rządziły prawa, o których syn Króliczej nie miał pojęcia? - I, co ważniejsze - czy Ropusza Łapa żyje? - od razu przeszedł do kwestii, która była dla niego najistotniejsza.
- Wiem - odpowiedział na temat istnienia obozu. Pożar zniszczył wszystko doszczętnie - i nie było tu jedynie mowy o obozie, lecz także o samym klanie, który tego dnia przestał istnieć. - Widziałem zgliszcza - dodał. Zamierzał spytać się o to, z jakiego powodu kocur do niego przyszedł i czego od niego oczekuje, jednakże najpierw musiał dowiedzieć się prawdy o swojej siostrze.

Nie zamierzał kłócić się ze stwierdzeniem dotyczącym zakłócenia - być może faktycznie istniało coś, co uniemożliwiało byłemu medykowi ich rozmowę we wcześniejszym terminie. Jego pytaniem kierowała jedynie ciekawość, nie głębsze pobudki, był więc w stanie przyjąć takie wyjaśnienie do wiadomości. Nie był w stanie natomiast zaakceptować stwierdzenia, że kocur nie wie, co dzieje się z jego siostrą.
- Czy Gwiezdny Klan nie obserwuje ze Srebrnej Skórki nas wszystkich? - spytał, poruszając końcówką ogona w wyrazie braku usatysfakcjonowania odpowiedzią kocura. Ten mówił co prawda o tym, co stało się z resztą klanu, to jednak nieszczególnie go obchodziło. Już wcześniej nie wykazywał przywiązania do większości cienistych, teraz zaś, kiedy zaginęła jedyna persona, na której faktycznie mu zależało, nie mógł mniej przejmować się członkami byłego już klanu. Jeśli kocur chciał kontynuować temat losu Cienia lub sprecyzować, w jakim celu w ogóle się tutaj zjawił, Wężowa Łapa nie zamierzał mu w tym przeszkadzać; nie zamierzał jednak również wyciągać z niego informacji na ten temat, nie była to ta wiedza, która go w tej chwili interesowała. Zdawałoby się, że to tamtemu powinno zależeć na osiągnięciu celu swojego nawiedzenia - bo w to, że były medyk pojawił się tu nie bez powodu, czarnofutry nie wątpił.

Wow, najpierw nie zauważyłam odpisu, a potem mój mi się usunął, ten jest brzydszy :cc

Z jakiegoś bliżej nieznanemu Wężowej Łapie powodowi kocur odniósł wrażenie, że jego niegdysiejszy mentor nigdy nie pojawi się w sprawie jego siostry. Korciło go, by powiedzieć, że, dopóki kotki nie odnajdzie, lepiej, by faktycznie nie zużywał czasu długonogiego na swoją osobę. Niestety, Gwiezdny nie chciał kontynuować tego tematu i zaczął się ulatniać, zupełnie, jakby, jak większość kotów, chciał uniknąć niewygodnych pytań.
Naturalnie, wysłuchał wskazówki kocura na temat możliwości potencjalnego zdobycia dodatkowej wiedzy na temat ziół. O ile siostra interesowała go znacznie bardziej, o tyle nigdy nie był kotem, który gardził możliwością zdobycia dodatkowej wiedzy.
Co zaś się tyczy ostatniego zdania wypowiedzianego przez nieżywego kocura - te w pewnym sensie napawało go niesmakiem. Jeszcze chwilę temu były medyk klanu cienia przyznał, że Gwiezdni nie zawsze patrzą... i że z tego powodu nie wiedzą, gdzie znajduje się Ropucha. Z takim wyrazem pyska obserwował znikającą sylwetkę byłego mistrza po to, by wkrótce po tym wybudzić się ze snu... i zdecydować, że powinien drzemkę kontynuować, licząc na to, że tym razem nie zostanie ona zakłócona.

[ ok ]

/zt

Słyszała kiedyś o tym miejscu i zgodnie z zaleceniami, nie zbliżała się do niego. Nie była szczególnie zabobonna, jednak nie lubiła też kusić losu; różne koty opowiadały różne historie na temat Rozpadliny, jej historii i ofiarach własnej nieostrożności (lub jakiejś mitycznej istoty, która żyła w tym zesłanym przez czyichś Przodków ostrzeżeniu), a Srebrna lubiła swoje życie w takim stanie, w jakim było ono obecnie. Czasem jednak ciekawość zwyciężała nad zdrowym rozsądkiem — tak też było i dziś.
Nie zamierzała spoglądać w dół, irracjonalnie obawiając się tego, że z ciemności rozpadliny, która mogła sięgać nawet wnętrza ziemi, coś mogłoby odwzajemnić jej spojrzenie. Nie zamierzała nawet podchodzić zbyt blisko, aby nie kusić losu i nie sprawdzać, na ile sprawne były jej łapy oraz refleks. Zamierzała po prostu... być w okolicy, na kilka kroków od Rozpadliny i badać wibracje, jakie wysyłało to miejsce. A te były paskudne; nie potrafiła tego wyjaśnić, jednak w Rozpadlinie było coś, co budziło jej niepokój, poruszało tę najbardziej pierwotną, instynktowną część mózgu. Było to szalenie fascynujące, dlatego też zrobiła dwa i pół kroku naprzód, bliżej dziury w ziemi.

No. Rzec można, że nieciekawa jest ma sytuacja. Od samego początku tak właściwie. A teraz to już kompletnie. Czuje się. BARDZO źle. W dodatku towarzyszy mi nieubłagalnie głód, bo moje polowanie jest śmiechu warte. Ale wyruszam dzisiejszego poranka na poszukiwanie zdobyczy. Marzę o jakiejś starej myszy, którą dam radę złapać, albo po prostu o padlinie.
//mg plicha

Zaistne urokliwym było żyjątko, które ukazało się mym oczom. Ale niestety nie miałem innego wyjścia niż je zabić. Nie byłem fanem wizji atakowania kogoś, tudzież czegoś. Nienawidzę przemocy. Nienawidzę krwii. Śmierci. Martwości. Aczkolwiek jestem po prostu kotem. Głodnym, rudym, zwykłym kotem. A w dodatku chorym. MUSZĘ zjeść to zwierzątko.
W ostatnim czasie próbowałem polować na różne sposoby. Wiedziałem na pewno, że muszę być ustawiony pod wiatr, bo wtedy cel mnie tak szybko nie znajduje. A co poza tym... dobre pytanie. Ogon trzymałem kurczowo przy sobie co najwyżej co by mi nie wadził i mnie nie wydał. A no i wdepnąłem parę razy w gałązki, więc na to też muszę zważać. A tak to... po prostu biegłem w stronę piszczka najszybciej jak potrafię i jednocześnie najciszej jak się da. Mając jakąś marną wiarę w to, że uda mi się złapać cel, a potem zabić.

No i tyle było z mych nadziei na ten kąsek zwierzyny. Nie jestem ja może wystarczająco prędki w przebieraniu łapami? A może kompletnie nie potrafię polować? Istnieje też opcja, że... oba na raz. Najmniej sympatyczna ona zdawała się być. Ah, cóż za porażka! Prędzej umrę z głodu niż coś upoluje. Nie mam nadziei na to, że wejdę na drzewo w takim stanie... więc ruszam z powrotem przed siebie. Muszę znaleźć nowy cel. Szybko.

Jaszczur nie wygląda smacznie. Za czasów mieszkania wśród gór Plemienia zapewne pogardziłbym tym zwierzem. Ale nie tym razem. ZDYCHAM wręcz z głodu. Staram się nie skupiać na scenariuszu jak obrzydliwy w smaku jest gad tylko... na tym jak go w ogóle dorwać. Bieg nie działał. Trzeba więc spróbować podejść do zwierza tak by mego lica nie ujrzał. Tylko jak mam tego dokonać oto jest pytanie. Uginam łapy tak, by być blisko podłoża, schowanym wśród trawy. Ogonem balansuje uważnie, żeby o nic nie czepić i zaczynam skradać się pod wiatr w stronę jaszczura. Zważam na to co mam pod łapami, by nie wywołać niczym hałasu. No i skradam się, dosyć szybko, bo boję się że zwierzyna mnie zauważy i staram się podejść jak najbliżej po czym capnąć jaszczurkę.

No i znowu obiad poczyna mi uciekać. Jakaż to jednak ulga, że drzewa się nie chwyta. Tak to ja jestem w stanie dorwać jeszcze ją jaszczure. Biegnę ile sił w moich osłabionych łapach, by dogonić zwierzątko i potencjalnie pozbawić je żywota.

Znowu mi nie wychodzi. Biegnę i biegnę, ale nic to nie daje. Chociaż tyle, że zwierz z zasięgu wzroku mi nie ucieka i szansa pozostaje na jego złapanie. Staram się przyśpieszyć, żeby dorwać jaszczurkę. Proszę chcę ją zjeść.