Gdy Wieszcz zwołał plemię, Łabędź akurat chillował sobie w pobliżu centrum jaskini, zajadając się myszą. Dopiero wołanie przywódcy przypomniało mu, że przecież dziś miała się odbyć ceremonia jego sióstr. Heh, trochę im to zajęło, on w końcu był prawowitym łowcą już od kilka dobrych księżyców. Gdy byli mianowani na nowicjuszy myślał, że to Mysz pójdzie najszybciej. Lilii z kolei można było poślizg wybaczyć bo późno zaczęła trening. A co do Jelenia, huh, jakoś bardzo nie dziwiło go, że jego brat półgłówek jeszcze nie skończył treningu.
Ale wracając, dokończył spokojnie swój obiad, oblizał pysk i powlókł się pod Strzeliste Skały by usiąść gdzieś z boku, rozglądając się przy tym za gwiazdeczkami ceremonii.

A co to? Coś nowego. Pstrokaty Wieszcz wskoczył na tą śmieszną skałę, gdy Szakal wyjrzywała zza kociarni na obóz, a potem… kazał całemu Plemieniu się zebrać przed kamieniem! W sensie, przed Strzelistymi Skałami, ale podejrzewała, że tym jest ten cały kamień, bo wyglądał dosyć strzeliście. …Czy to ceremonia? Na ceremonii będzie mianowana. Podekscytowała się, ale po chwili doszło do niej, że to chyba złudna nadzieja - przecież ma trzy księżyce, a nie osiem.
A co jak Wieszcz się pomylił? Co jak serio ją mianuje, bo będzie wiedział, że ona z a s ł u g u j e? …Ale to byłoby trochę nie-fair. Mm. I tak miała tam przyjść, bo zwołał całe plemię - a zresztą, nawet jeśli, to dobrze wiedzieć, jak wygląda ta cała ceremonia. Tak.
Przydreptała dumnie przed Strzeliste Skały i usiadła na środku jak szef. Jej oczy telepatycznie mówiły Wieszczowi "proszę, mianuj mnie teraz".

Meduzę zaciekawił głośny głos kocura, który zwoływał całe Plemię. Gdy wyjrzała z kociarni ujrzała Wieszcza siedzącego na tej wielkiej skale. Ale wyglądał ciekawie stojąc na niej. Jak on tam w ogóle wskoczył! Ona by tego nie potrafiła! Jak urośnie to też będzie tak umiała? A w ogóle to czy ktoś by jej pozwolił znaleźć się na Strzelistych Skałach, żeby mogła sobie obejrzeć tą skałę i obóz od góry? Bardzo by tego chciała. Ale w Plemieniu panowało tyle zasad, że pewnie nie będzie możliwe to by znalazła się na miejscu Wieszcza. Bez bycia Wieszczem. Wyszła do obozu, żeby dołączyć do zbiorowiska i jeszcze nie wpadła na pomysł, że będzie miała miejsce ceremonia. Zamiast tego skupiła się na wybraniu jakiegoś ciekawego kota do dręczenia swoją obecnością. Rozpoznała Szakal, ale nudziła ją ta opcja. Widzi ją na co dzień i jest to jej siostra. Jeszcze się jej naogląda. O wiele ciekawszym wyborem był kocur, który miał czarną mordkę i łapy. Jego białe palce ciekawie na nim wyglądały. A te jego jasne, lodowate, błękitne oczy... wow. W ogóle wyglądał ładnie. Tak męsko. Kocur był po prostu cool. Meduza chciałaby mieć takiego kumpla. Ile by się od takiego gościa można nauczyć. Już nie mówiąc o tym, że dorośli znajomi byliby tacy ekstra. Chciałaby takich mieć.
- Hejjj. Jak masz na imięę - spytała podchodząc do kocura.
Wyprężyła się jak sprężyna i spojrzała na niego obracając głowę w bok. Teraz, gdy do niego podeszła to poczuła, że wcześniej coś jadł. Pachniał czymś smacznym. Ale zdecydowała się nie rozpoczynać rozmowy o tym. Mimo, że bardzo ją ciekawiło czym się posilił. Może się domyśli jak skupi się na tym zapachu na dłużej.
- Coś się będzie działo, że Wieszcz nas zaprosił tutaj? - to zdecydowanie było czymś lepszym do rozmowy, bo nie wiedziała co się dzieje. Chciałaby wiedzieć.

Szaro-biała pręguska leżała właśnie na jednej z miękkich półek, dokładnie wylizując swoje futerko. Co prawda, w takim wieku nie miała po co tego robić, bo ani nie rozmawiała z wieloma kotami, ani nigdzie nie wychodziła. Mało kto mógł więc zobaczyć ją z bliska i przyglądać się jej, lubiła ona jednak czuć się umytą i czystą.
W pewnym momencie jej uwagę przykuł głos dochodzący z lewej strony. Był to głos Wieszcza! Zaciekawiona Skrzydło początkowo obserwowała koty zbierające się powoli pod skałami. Strzelistymi skałami, jak kotka zwróciła sobie uwagę w myślach. Co prawda miała zaledwie trzy księżyce, jednak już teraz starała się zapamiętać wszystkie ważne nazwy, zwłaszcza miejsc dookoła siebie.
Kiedy zebrało się więcej kotów, liznęła się jeszcze parę razy po czym ruszyła w ich stronę spokojnym krokiem. Nie była pewna, dlaczego zostali wezwani i nie wiedziała, na czym lub na kim skupić uwagę.
Usiadła więc gdzieś na uboczu, wpatrując się w górę w Wieszcza Szepczących Kamieni.

Jakoś tak niezbyt prężnie zbierało się to plemię. Zaczynał żałować, że siedział tak blisko Strzelistych Skał, bo musiał podejść od razu na zawołanie szylkreta, a tak to mógłby udawać, że nie dosłyszał i podejść jak zbierze się więcej kotów. Chociaż w sumie to wcześniej siedział na tyle blisko, by po prostu usiąść prosto bo słyszał co mówił Wieszcz. Ehhh nie dostatecznie przeanalizował tę sytuację. Jeszcze nawet ani Mysz ani Lilia nie przyszły, tylko kociaki Wodospadu i Jaszczurki, a jeden z nich swoją drogą postanowił go zaczepić.
- Łabędź - odparł krótko na pytanie tyczkowatej koteczki. Samemu niezbyt przejmował się wymianą grzeczności. Kojarzył, że chyba kotka miała imię na "m" i w dodatku było jakieś wymyślne, ale jakoś bardzo go to nie interesowało.
- Moje siostry będą dziś mianowane - powiedział, nadal zachowując ten sam, względnie obojętny ton, zerkając na kocię. Musiał jednak przyznać, że czuł delikatną iskierkę dumy, że to właśnie Mysz i Lilia będą mianowane, choć nic nie było po nim widać.

Nie wiedziałam, jakie to uczucie, gdy wytrenuje się swojego pierwszego ucznia. Tak było...aż do dziś. Udało mi się przekazać Myszy całą swą dotychczasowo zgromadzoną wiedzę łowiecką, a ona sukcesywnie robiła z niej użytek, udowadniając tym samym i mnie, i Wieszczowi, że zasłużyła sobie na ceremonią mianowania na pełnoprawną plemienną łowczynię. A tak się idealnie złożyło, że również Lilia miała już za sobą swe szkolenie na strażniczkę, więc dzisiaj obie moje młodsze siostry będą miały swoje pięć minut sławy. Ja jednak musiałam skupić się na swojej już byłej nowicjuszce i jej Lśniących Śladach, aby wyglądała dziś jak prawdziwa gwiazda. Na ciele Myszy żółtym barwnikiem wymalowałam małe słońca, a z kolei czarną barwą próbowałam odwzorować ślady mysich stóp, chcąc tym samym nawiązać zarówno do jej imienia, jak i pierwszej zdobyczy, którą udało jej się złapać podczas pierwszej samodzielnej próby łowów. Natomiast te słońca miały być takim moim swoistym podpisem, bo w końcu obie przyczyniłyśmy się do jej sukcesu. Na szczęście młoda kotka stała spokojnie, cierpliwie czekając, aż skończę swoje dzieło. Aby jeszcze dopełnić całość kompozycji, dodałam też parę potrójnych, połączonych ze sobą kropek i falowanych linii, które miały symbolizować mysie pyszczki i wijące się ogonki. Wreszcie stwierdziłam, że ma podopieczna jest już gotowa na podbój świata i wyprowadziłam ją na światło dzienne, podchodząc z nią prawie pod same Strzeliste Skały, na których czekał już Wieszcz. W okolicy kręciło się też parę kociąt, będących potomkami Jaszczurki i Wodospada, a oprócz nich również mój brat Łabędź, który chyba nie był zadowolony ze swego młodocianego towarzystwa. Chcąc mu jakoś ulżyć w tym cierpieniu, zajęłam wolne miejsce obok niego, aby uwaga młodziaków skupiła się częściowo na mnie, jak i samej Myszy, jeśli ta postanowi się do nas dosiąść.

Cieszyła się, że udało jej się ukończyć choć jeden trening. W końcu będzie mogła skupić całą swoją uwagę na treningu z Wieszczem, co sprawiało, że czuła się lepiej - miała wrażenie, że już zaraz czeka ją i Dęba druga ceremonia i Wieszcz będzie rysował na nich Lśniące Ślady. Oczami wyobraźni już widziała jak będą wyglądać. Te jej związane z księżycem, gwiaździstym niebem, a kocura ze słońcem i roślinami. Cierpliwie czekała, aż siostra skończy swoje dzieło. Była uszczęśliwiona też dlatego, że ten moment mogła dzielić z Lilią, która skończyła trening w podobnym czasie. Gdyby jej się jeszcze przeciągnął, to chyba poprosiłaby Wieszcza, żeby dokończył za jej starszą siostrę, ale na szczęście nie musiała tego robić.
Na miejsce przyszła zaraz za Promyk. Poza Łabędziem zagadywanym przez Meduzę widziała inne koty, w tym rodziców, zdziwiłaby się, gdyby nie pojawili się na ceremonii własnych córek. Usiadła dość blisko, a przechodząc obok Szakal, zauważył to, jak się patrzy i zaśmiała się w duchu. Była tak zdeterminowana, w jakiś sposób widziała w kociaku siebie, gdy była w jej wieku. Dość szybko odwróciła spojrzenie i czekała na pojawienie się Lilii i Echa.

Poza uniesieniem jednej powieki, by zobaczyć dokąd to jego siostry tak pędziły, Wilkowi z początku nie uśmiechało się podnosić z mchowej perzyny. Bo i po co. Niby tam całe plemie, bla bla bla, niech zbierze się pod skałą, lelele, a i tak nikt nie zwracał na to uwagi. No, chyba że się mylił i gdzieś w czeluściach niedźwiedziej groty ktoś liczył wszystkich zgromadzonych tak skupiony, że źrenice miał wielkości igiełki, a nad tymi, którzy się nie pojawili żłobił kresę w skale? O, no, to byłoby ciekawe. Wilk przeturlał się na bok i szurnął nogami jakby odpychał od siebie jednocześnie mech i myśli o lenistwie, a wstanąwszy i przeszedłszy kilka kroków zrzucił z siebie skorupę lenistwa na progu miękkich półek szerokim ziewnięciem.
Za wiele kotów to pod skałą nie było. Szara eminencja czyhająca gdzieś w kątach będzie dzisiaj mieć ucztę. Ale nie na nim! Wilk sprężystym krokiem wyruszył w stronę zbiorowiska, starając się dopasować tą niewielką ilość imion, którą znał do zgromadzonych. Tego śmiesznego przypalonego, przy którym kręciła się Meduza nie kojarzył wcale, ale wyglądał tak, jakby go żmija ugryzła w dupę. Ta czarno-rudo-biała czasem coś tam zaglądała do Miękkich Półek, więc ją kojarzył, to chyba jakiś Promyk czy tam Płomień był, tak czy siak nikt ważny. Ta bura w białe łaty to była Mysz, jedna z przyszłych Wieszczów - nie Wieszcz! - och, o tym to wiedział bardzo dużo. Tej biało-czarnej nie znał, więc pewnie też nikt ważny. Och, ale Szakal. Szakal znał bardzo dobrze.
Miękkim, nic nie zdradzającym krokiem zaszedł ją od tyłu. Niby tam od początku wyglądało, że zawsze miał w planach usiąść niedaleko Meduzy, ale, ojej! Cóż to! Szakal dostała kuksańca w bark! I jakby co, to Wilk o tym nie wiedział, bo natychmiast zniknął za ogonem Myszy! W sumie, to nawet nie podejrzewał, że Szalał się zorientuje, bo tak gapiła się na tego Wieszcza, jakby miała zaraz puścić bąka. Wilk chętnie by to zobaczył. Niekoniecznie poczuł.

Posłała uśmiech swojej siostrze. Słysząc Wieszcza, który wywołuje jej imię, automatycznie się podniosła i podeszła do niego, pokazując tym samym swoje Lśniące Ślady. Poczekała na Lilię, by ona też weszła, dopiero teraz przyjrzała się temu, co wymalował na jej siostrze Echo. Kąciki jej pyszczka mimowolnie uniosły się ku górze. Przeniosła spojrzenie na koty, które przybyły na ceremonię. Cieszyła się, że pojawiły się kociaki.
- Przysięgam - powiedziała na końcu pewnie, dumnie.

Moją uwagę, w pełni skupioną na sylwetce Wieszcza, na chwilę przerwało pojawienie się Dęba, który zajął wolne miejsce obok mnie, rzucając mi szybkie gratulacje z racji wytrenowania swej pierwszej nowicjuszki. Wymruczałam ciche podziękowania w jego stronę, po czym powróciłam do obserwowania ceremonii, gdy tylko ten zwrócił się do moich sióstr, siedzących tuż za nami. Nadszedł moment przysięgi Lilii i Myszy, a ja nie mogłam przegapić żadnego ważnego momentu ich mianowania.

Byłam chyba jedną z nielicznych kotów, które najgłośniej skandowały imiona nowej strażniczki i łowczyni. Gdy ucichł już cały gwar, który podniósł się po słowach Wieszcza, od razu odwróciłam się do swoich sióstr, chcąc jako pierwsza pogratulować im awansu. Cieszyłam się bardzo z dzisiejszego sukcesu Myszy i Lilii tak bardzo, że aż mi pierś z dumy wypinało. Po kilku miłych słowach rzuconych pod adresem młodszych kotek, odsunęłam się od nich, robiąc innym miejsce przy ich boku. Jeszcze chwilę posiedziałam pod Strzelistymi Skałami, po czym wstałam i ruszyłam do swoich obowiązków.

[zt]

Kocur słuchał uważnie przemawiającego Wieszcza, z dumą obserwując, jak obie kotki występują do przodu i składają swoje przysięgi. Cieszył się, że teraz Mysz w końcu będzie miała nieco więcej czasu na odpoczynek, a Echo całkiem dobrze sprawdzał się na mistrza, pomimo swojego trudnego charakteru. Teraz pozostawało mieć nadzieję, że obie, teraz już dorosłe kocice będą wiernie służyć plemieniu do końca swych dni, w co Dąb nie wątpił.
Bursztynowy po zakończeniu ceremonii odnotował we łbie interesującą interakcję Echa ze swoją dawną nowicjuszką, a następnie podszedł do każdej mianowanej, by osobiście złożyć im gratulacje oraz życzyć powodzenia zarówno w pełnieniu ich nowych rang, jak i w dalszym życiu ogółem. Potem, jeśli żadna z nich go nie zatrzymała, wróciłby do pełnienia swoich obowiązków.

//zt