Złapało go lekkie przeziębienie. Co jest z tą jego odpornością? Zawsze coś musi być nie tak. Ale ze względu na to, że to były jego kocięta, odmawiał przeprowadzenia ceremonii przez kogoś innego. Musiał po prostu wyzdrowieć. I to szybko. W końcu Owcze Runo przekazała mu wieści, że może opuścić lecznicę, co od razu zrobił i skierował się na Liściasty Konar. Miał ogromne wyrzuty sumienia, że nie mógł więcej czasu spędzić ze swoimi kociętami, gdy były jeszcze małe. Chciałby móc cofnąć czas, ale to nie było możliwe. Kto wie, może kiedyś mu wybaczą?
- Niech cały Klan Gromu zbierze się pod Liściastym Konarem! - powiedział oficjalnie, przysiadając na gałęzi i obserwując, jak koty powoli zbierają się w centrum obozu. Dodatkowo jeszcze z tyłu głowy miał fakt rozmowy z Bocianem i tej całej sprawy. Ale tym na razie zajmie się później. Teraz czas na oficjalne wejście jego dzieci w dorosłość!

Dzięcioł całe kilka dni spędziła na intensywnym rozmyślaniu. Wiedziała, że dzień ceremonii jest coraz bliżej, nie wiedziała jednak kiedy dokładnie.
Dlatego siedziała w lekkim stresie, obserwując uważnie wszystkie koty dookoła.
Dziś siedziała w wejściu do kociarni i lizała futro na swoim boku, kiedy usłyszała znajomy głos swojego taty. Postawiła uszy i na chwilę zatrzymała oddech.
O jej, to już dziś! To już teraz!
Przez chwilę koteczka spanikowała, zaczynając się stresować. Taki ważny moment! Tyle na niego czekała!
Dobra. Spokojnie.
Wstała i próbując opanowanie iść, wyszła na polanę gdzie powoli zbierało się coraz więcej kotów.
Czy będzie w centrum uwagi? Czy to dobrze? A może źle? Zawsze starała się być na uboczu, jednak teraz nie wiedziała co sądzić o tej sytuacji. I ciekawe kto będzie ją szkolił! I jak jej pójdzie?
Usiadła i wyprostowała się, czując jak jej serduszko uderza coraz szybciej, kiedy patrzyła na przywódcę w górze. Starała się siedzieć spokojnie, jednak koniuszek jej puszystego ogona drgał z podekscytowania.

Jeż tak naprawdę nie pamięta, kiedy ostatni raz po chorobie opuściła żłobek. Może bała się ponownego zachorowania, czy też spotkania kotów, które mogłyby ją zarazić.. ale no nie to było jej największym zmartwieniem. To był czas, w którym powinna zostać uczniem. Jak będzie się nazywać? Jeżowa Łapa? A może ojciec, Rozżarzona Gwiazda, nazwie ją inaczej i całkowicie ją zaskoczy? Nie mogła się spodziewać niczego, a jedynie błagać Klan Gwiazdy o to, by ojciec nadał jej adekwatne imię.. w końcu Wilk, Sroka i Dzięcioł dostaną tak samo świetne imiona.. byli rodzeństwem, musieli mieć takie same, cudowne imiona. Kotka głęboko westchnęła, gdy w końcu targnęła się na łapy. Widziała tylko schodzące się koty na polanie.. dostrzegła też wtedy Dzięcioł, jej rudą siostrzyczkę, do której niemalże od razu potruchtała. Pierw, widząc jej ruchomy koniuszek ogona, nacisnęła łapą na owy i z chytrym uśmiechem szturchnęła barkiem siostrę. Może i Jeż była zestresowana, jednak nie tak bardzo, jak wydawać się mogła Dzięcioł. Choc równie dobrze, w kotce mogła buzować ekscytacja.. ta ruda kulka zawsze była zagadką dla niebieskiej koteczki.
-Głowa do góry, dzięcioł. To nasz dzień, nie zapominaj!- Mruknęła pośpiesznie, gdy usiadła tuż obok pręguski.
-Od dzisiaj, będziemy musiały dzielnie trenować.. jesteś na to gotowa?- Chciała może i troche rozładować stresową atmosferę. Zapewne, gdy Sroka i Wilk podejdą by spojrzeć przywódcy wprost w oczy, też zadadzą sobie to pytanie.. czy są gotowi? Cóż, Jeż zdecydowanie nie była, ale nie mogła się już wycofać! Co jej nie zabije, to ją tylko wzmocni.

Dzięcioł poczuła coś naciskającego na jej ogon a następnie lekkie uderzenie. Pomimo, że było delikatne, ta lekko podskoczyła. Szybko odwróciła się i zobaczyła swoją siostrę.
- Cześć, Jeż!- odpowiedziała, kiedy kotka powiedziała jej pocieszające słowa. - Tak, to nasz dzień! Po prostu... denerwuję się trochę. To taki zaszczyt zostać uczniem - powiedziała, odrywając od niej wzrok i znów spoglądając na ojca. Uśmiechnęła się do swojej siostry, szczęśliwa z tego, że ta ją pociesza. Otarła się lekko swoim pyszczkiem o jej.
- Chyba... chyba jestem gotowa - odpowiedziała na pytanie koteczki. - Ale będzie fajnie. Ciekawe, czy będziemy razem chodzić na treningi i polowania?- jej oczy nagle jakby zaświeciły. W głowie tej zazwyczaj cichej kotki pojawiło się tysiące pytań, które chciała wypowiedzieć na głos. Zachowała jednak spokój i z wielkim uśmiechem zaczęła rozglądać się dookoła siebie.

Zachichotała na ucieszenie siostry. Wiedziała, jak szybko wywołać uśmiech na jej białym pyszczku.
-Na pewno! Jeżeli nie z mentorami, to same, bo kto nam teraz zabroni?- Uśmiechnęła się dziarsko i spojrzała na siostrzyczkę.
-Będzie super, jeszcze zobaczysz. Będziemy wszyscy razem wspólnie ćwiczyć, polować.. Tęczowa Chmura z pewnością będzie z nas dumna.. no, nie zapominając oczywiście o naszym tatulku!- Powiedziała, gdy rozejrzała się poszukując znajomych sylwetek, jednak nikogo jeszcze nie mogła dojrzeć.. no Sroka i Wilk to niezłe śpiochy, że nawet na własną ceremonię mogą się spóźnić!
Futro niebieskiej koteczki aż delikatnie się zjeżyło.
-Dzięcioł? Jak sądzisz, kogo tata przydzieli ci na mentora?- Zapytała szczerze. Sama chciałaby, by Konwaliowy Sen przejął jej trening! Taki zastępca jak on.. to musiałby być zaszczyt! Jednak jak nie on, to nie pogardzi nikim innym. Mentor mentorowi nie równy, prawda?

Koteczka jakby zapatrzyła się w przestrzeń, wyobrażając sobie takie właśnie wyjścia, o jakich jej siostra mówiła. Lasy, widoki... Wszystkie te rzeczy które słyszała w opowieściach mamy. Wszystkie piękne miejsca, skały, rzeki, śpiew ptaków, szum wiatru i gwieździste niebo...
Wszystko to czekało na nią poza ścianami obozu. Od tego wszystkiego dzielił ją ten jeden moment, moment ceremonii.
Kotka była tak zamyślona i pochłonięta swoją wyobraźnią, że usłyszała zaledwie część wypowiedzi Jeż.
Szybko postawiła uszy i próbowała przywrócić myśli do chwili obecnej.
- Tak, wspólne ćwiczenie. Będzie tak fajnie! Tylko pomyśl, ile nowych miejsc, roślin i zwierząt zobaczymy!
Rozejrzała się i jej wzrok zatrzymał się na lekko zjeżonym niebieskim futrze jej siostry. Popatrzyła na nią i wtedy zrozumiała, dlaczego to pytanie mogło wprowadzić ją w takie uczucie.
- Mentor? Oj, sama nie wiem... - rozejrzała się dookoła. - Mam nadzieję, że nie będzie to nikt niemiły... Najlepiej ktoś kto będzie cierpliwy i będzie mi wszystko dobrze tłumaczył. O, i opowiadał jakieś ciekawe historie, żebyśmy mogli często rozmawiać!

Zjawił się jako jeden z pierwszych zgromadzonych, niespiesznym i dostojnym krokiem siadając nieco wyżej niż reszta zgromadzonych - miejsce, które zajął znajdowało się pod Liściastym Konarem. Naturalnie przekazał wujowi informację że rad byłby mogąc trenować któregoś z jego potomków. Faktem było że czułby się obrażony, gdyby rudofutry nie przekazał mu takowej funkcji - znał kocięta, Rozżarzony był jego wujem zaś matka mianowanych dziś kociąt, Tęczowa Chmura, niegdyś szkoliła go jako swego terminatora.
Zanim dotarł na swe miejsce przywitał się z Jeż oraz Dzięciołem, nie wtrącając się jednak do ich rozmowy. Zachowując nienaganną postawę oczekiwał na rozwój sytuacji - żywił nadzieję że to teraz ogłoszona zostanie finalnie decyzja Rozżarzonego dotycząca Bocianiego Klekotu.

Pajęcza Łapa musiało pojawić się na ceremonii swojego kuzynostwa! Było ciekawe, jakich mistrzów dostaną i jakie zostaną im nadane imiona, to też pojawiło się, nieco z tyłu. Pogratuluje im później, chyba że pójdą od razu trenować, tak jak Pająk musiało. Wtedy nie będzie miało, kiedy złożyć im gratulacji. Wzięło głębszy oddech, było dziwnie cicho, zdecydowanie Wilk jeszcze się nie pojawił, przez tę myśl wróciło wspomnieniem do ceremonii, w której zabrakło Nietoperza. Nie widziało go ostatnio, ale nie chodziło też do legowiska chorych, więc może tam się znajdował. Trochę nie dawało to Pająk spokoju, co było widać po wyrazie jeno pyska.

Przybyła również i Zamglone Jezioro, która dostała niedawno nowego terminatora i szczerze nawet nie żywiła większych nadziei, że i tym razem ktoś się jej trafi, ale uznała, że warto zawitać na tę ceremonię. Bo i dlaczego nie. Zresztą, uznała, że może warto zobaczyć, w którą stronę pójdzie jej rodzina, bo jakby nie patrzeć tym były te kocięta. Choć wcześniej się nimi nie interesowała. Ale tak już miała - koty nabierały wartości w jej oczach dopiero po tym, gdy dostały terminatorskie miana. Dlatego przysiadła gdzieś z boku, a wzrok wbiła w zbierający się tłum.

Słuchała uważnie siostry, zważając na każde słowo które ta wymówiła. Tak naprawdę, nie wiedziała skąd nabyła umiejętność słuchania i spokoju.. ale była i pomagała młodej kotce w poznawaniu świata ale i nowych znajomych.
-Jejku, tak! Ja to bym chciała zobaczyć jeża.. zwierzę, od którego noszę imię! Ale zobaczyć też dzięcioła i srokę.. no i wilka oczywiście! Ale to tylko z ukrycia, żeby taki mnie nie zaatakował rzecz jasna- Przyznała. Bo w końcu wiedziała, jak wygląda je stworzenia z opowieści matki czy starszych w legowiskach, jednak nie zdołała ich zobaczyć na żywo w obozie.. jak już go kątem oka Sroka czy dzięcioł mogły przelecieć nad powierzchnią obozu.
-Hm.. do ciebie taki spokojny i miły by pasował. W porównaniu do Wilka, mogłoby być inaczej- zasmiala sie cicho, sama zastanawiajac sie nad swoim mentorem. Rzecz biorąc, Konwaliowy Sen jest "ideałem" wojownika i wzorem. Jednak czy jeż chciała takiego mentora? Z pewnością, jego ranga wszystko wynagradza, ale.. no cóż.
-Ja to bym chciała mentorke. Kotkę! Zrozumialybysmg się bez słów, zdecydowanie- zaznaczyła. W końcu miała dwie siostrzyczki i jednego brata, z którym ciągle się droczyła.
-Chce, by była cierpliwa i taka, która będzie wytrzymywała moja energię. Tak, zdecydowanie! A i jeszcze by była silna.. i dobra w polowaniu by mogła mnie wszystkiego nauczyć!- Dodala opisujac. Co prawda nie widziała, kto zostanie jej przydzielony, a małe marzenia ma temat mentora może zostać między nią, a dzięcioł. Kątem oka zauważyła, że na polane wychodzi coraz więcej kotów. W tym znajomy pysk jednego z ich kuzynostwa.. wpatrywała się w szarego kota przez chwilę, nim znów nie zwróciła wzroku na rudą pręguske.

CZY JA ROZMYŚLAŁEM? W sumie to nie. Będę Wilczą Łapą, kiedyś Gwiazdą i będzie wszystko super. W ciągu ostatnich dni biegałem więcej niż zwykle, po prostu WYBUCHAŁEM. No nie mogłem się doczekać nooo!!! Ciągle pytałem dziś mamy czy juuuż czy terazz i ogólnie kiedy... bo miało być dziś!
I nie usłyszałem wołania! Akurat teraz musiałem być w głębszej części kociarni, ale na szczęście jedna z matek mnie poratowała, i pogoniła na zewnątrz!
Wybiegłem jak poparzony i zacząłem biegać w kółko wokół siedzących już sióstr. - CELEMONIA CELEMONIA CELEOMNIAA - krzyczałem podekscytowany by po kilku kółkach usiąść obok Dzięcioł opierając się o nią całym ciałem i sapiąc. - Co tam... Dsięciołowa Łapo? - wyszczerzyłem kiełki. I ty Jeżowa Łapo też
W KOŃCU, TATA JUŻ GADAJ, KRZYCZ ŻE SROKA MA WYJŚĆ TEŻ I MIANUJ NAS!!!

Choć dzisiejsza ceremonia ani trochę nie dotyczyła jego, postanowił się na niej pojawić. W końcu obecność na klanowym zgromadzeniach jest obowiązkiem każdego, dobrego wojownika. Jemu co prawda cholernie dużo brakuje, by kimś takim być, ale... Trzeba przynajmniej sprawiać pozory. I starać się. Tak. A on sie stara, choć zazwyczaj nie wychodzi.
Zerknął okiem na zebrany tłum. Niewielki, toteż nie spostrzegł w nim potencjalnych kandydatów do rozmowy. Szkoda. Przysiadł z boku i wlepił znudzone spojrzenie w Rozżarzoną Gwiazdę. To chyba ceremonia jego kociąt?

Koteczka zgodziła się z Jeż, kiedy ta wymieniała zwierzęta, które chciałaby zobaczyć. Zachichotała, kiedy ta wspomniała o jeżu.
- Jeże chyba mają kolce, też mogą być dość niebezpieczne - rzekła, a następnie dalej słuchała. Ona sama wyobraziła sobie widok tych wszystkich zwierząt, te wszystkie nowe tereny...
Kiedy ta wspomniała o mentorze dla Wilka, Dzięcioł zdecydowanie kiwnęła głową.
- Jemu przyda się ktoś równie energiczny jak on - pomyślała na głos. - Żeby nikomu nie uciekł...- zaśmiała się.
Po wspomnieniu przez Jeż o tym, że chciała by mieć mentorkę, Dzięcioł również zaczęła o tym myśleć. Rzeczywiście, kotka mentorka byłaby dobrym wyborem. Może byłaby bardziej przyjazna niż kocur?
Dzięcioł nie była pewna i już miała powiedzieć swoją opinię, kiedy nagle przed jej oczami przebiegł wspomniany wcześniej kocurek. I raz, i drugi, i kolejny.
Dzięcioł przysunęła bliżej siebie ogon i łapy aby Wilk ich nie nadepnął. Było widać, że tego rozpierała radość w związku z ceremonią. To sprawiło, że Dzięcioł wzięła głęboki oddech aby trochę się uspokoić. Też powinna się tak cieszyć, nie stresować!
Uśmiechnęła się szeroko, kiedy jej braciszek wypowiedział imię Dzięciołowa Łapa.
- Dzięciołowa Łapa...- wyszeptała bardziej do siebie. Trudno było jej uwierzyć w to, że już za moment otrzyma to nowe imię.

Nim cokolwiek pomyślała, czy powiedziała, w drogę wbił jej się wilk, który pokazywał każdemu jak bardzo rozpiera go energia. Jeż zmarszczyła pysk obserwując jego biegi wokół dwójki kotek..
-Dzięciołowa Łapa? Jeżowa Łapa? No proszę cię, Wilku! Jak to brzmi?- Zbeształa go wstając na równe łapy i doskakujac przed kocurka.
-Będziemy najlepszymi wojownikami tego klanu! Musimy mieć równie najlepsze imiona.. hm..- Chwile sie zastanowiła i po krotkim obejrzeniu sie wokol, znow wrocila wzrokiem na wilka. Widziała, jak dużo kotów zaczyna zbierać się wokół nich, by usłyszeć wieści Rozżarzonej Gwiazdy.
-Ty może i będziesz Wilczą Łapą.. ale twoje imię wojownicze z pewnością będzie brzmieć silnie! Wilczy Skowyt! Lub, um.. Wilczy Zew! Wilczy.. Wilczy. . . Wilczy Trzask!- Zaczęła wymieniać potencjalne imiona dla brata. Co prawda, te również mogły brzmieć jak Silny Wilk, czy Fantastyczny wilk..
-.. Choć imię Kudłaty Wilk też by do ciebie pasowało..- Powirdziala ciszej, niemalże szeptem.
-Dzięciołowa Łapa nie brzmi tak świetnie! Pomyśl tylko o tym, jakby nazywać dzięcioł Lśniącą Łapą, czy, hm.. Olśniewającą Łapą! Albo Urodziwą Łapą! Patrz jak cudownie brzmi Urodziwy Dzięcioł- Usmiechnela sie chytrze przeskakujac za plecy rudej kotki i braciaka.
-A ja.. a ja mogę być wszystkim! Kolczasta Łapa, Ostra Łapa.. Albo wiem, Dumna Łapa, Szarmancka Łapa!- Powiedziała smialo, jakby byla pewna tego, że któreś z tych imion otrzymaja.
-To są imiona nas godne, Wilku!- Zachichotała, gdy przysiadła znów na swoim miejscu u drugiego boku Dzięcioł. Sama już nie mogła się doczekać. . Rozpierała ją ogromna energia, a dodatkowa obecność wilka tylko to piętnowała.

Było głośno. Nie miał najmniejszej ochoty na to, by w ogóle wychodzić z legowiska.
Niemniej jednak uznał, że pojawi się na ceremonii. Powinien się pokazać, chociażby po to, żeby pokazać, że istnieje i mu zależy. Przestał już liczyć na to, że Owcze Runo kiedykolwiek się zastanowi nad jego kandydaturą na jej terminatora, przeszedł mu chyba też cały zapał i motywacja do tego, by w ogóle iść w tym kierunku, mimo to jednak wciąż zamierzał pokazywać swoją obecność na zebraniach klanowych i w obozie w ogóle. A nuż okaże się, że okaże się to opłacalne.
Nie spieszył się, sporą część czasu poświęcając na przygotowanie swojej kędzierzawej sierści. Dopiero gdy uznał, że jest gotowy, podniósł się, otrząsnął sierść i wyszedł z legowiska, mrużąc ślepia od zmiany jasności. Usiadł gdzieś z boku, nie odchodząc zbyt daleko od legowiska terminatorów. Nie czuł potrzeby.

Gdy upewnił się, że sytuacja stała się bardziej stateczna i pozbawiona jakichkolwiek negatywnych wydarzeń zwrócił się ku Rozżarzonej Gwieździe.
- Wuju, chciałbym poinformować cię o ukończeniu treningu przez Jabłkową Łapę. Jest kocurem rozsądnym i uważam że zasłużył na otrzymanie wojowniczego miana - rzekł zgodnie z prawdą kierując spojrzenie zielonych ślepi na oblicze rudofutrego. - Pozostaje też kwestia Bocianiego Klekotu. Jeżynowy Cierń nie żyje od wielu księżyców i sądzę, że nadszedł czas byśmy przekazali klanowi naszą decyzję - na tej ceremonii lub na zwołanym specjalnie w tym celu zebraniu. Pamiętasz zapewne swą obietnicę dotyczącą udziału mojej osoby w wyborze adekwatnej kary.
Informacje dotyczące Bocianiego Klekotu przekazywał cicho, tak, by jedynie Rozżarzona Gwiazda miał możliwość ich usłyszenia.

- To świetna informacja, Konwaliowy Śnie! Dawno nie mieliśmy do mianowania żadnego wojownika. A jeśli chodzi o Bociani Klekot... Powiadomię klan o decyzji. Ale najpierw chciałbym się skupić na mianowaniu - powiedział, na początku ciesząc się ze słów kocura, a potem przechodząc do bardziej poważnego tonu. Czas rozwiązać tą sprawę. Ale po co od razu zasypywać klan złymi wieściami? Nie po to się wszyscy tutaj zgromadzili w końcu!
- Czas rozpocząć ceremonię, mam nadzieję, że Sroka i Nietoperz do nas jeszcze dołączą! Jabłkowa Łapo, wystąp! - powiedział z uśmiechem do tłumu, naprawdę mając nadzieję, że dwójka zaspańców jeszcze zdąży. W końcu, dopiero co zacznie mianować wojownika.
- Czy przysięgasz przestrzegać Kodeksu Wojownika i chronić Klan Gromu nawet kosztem swojego życia? - zapytał się standardową formułką, z delikatnym uśmiechem patrząc się na swojego siostrzeńca. Przybranego co prawda, ale nadal siostrzeńca!

Frekwencja Tęczowej Chmury na ostatnich zebraniach i ceremoniach była taka sobie, ale nie śmiałaby odpuścić sobie święta jej własnych kociąt. Była niemalże tak samo podekscytowana jak one. Kto by pomyślał, jeszcze nie dawno były takimi małymi kuleczkami śpiącymi u jej boku!
Na ceremonii zjawiła się trochę spóźniona, bowiem z rana udała się na szybkie polowanie z Roztrzaskaną Taflą, które niestety trochę się przedłużyły. W dodatku Rozżarzona Gwiazda ostatnio chorował więc nie wiedziała, że ostatecznie dziś odbędzie się ceremonia. Najwyraźniej jednak obie zdążyły, Tęcza na mianowanie jej kociąt na terminatorów, a Trzask na mianowanie przybranego syna na wojownika. Przynajmniej to udało się jej wywnioskować ze słów partnera, których zdążyła usłyszeć tylko końcówkę.
Pośpiesznie odłożyła złapaną mysz na stos i szybki krokiem powędrowała do swoich kociąt, choć jednego najwyraźniej brakowało.
- Strasznie przepraszam was za spóźnienie, dzieciaki - miauknęła cicho, by jednak nie zwracać na siebie zbyt dużej uwagi innych zebranych. Prawie spóźnić się na ceremonię własnych dzieci, co za wstyd!- Ale przecież nie przegapiłabym waszej ceremonii - dodała, zanim przejechała językiem po głowie Jeż, gdzie zauważyła w jej futrze wystający kędziorek. - A... nie ma z wami Sroki? - zapytała z lekkim zaniepokojeniem, nie widząc ostatniej córki.