Wieczorem ruszył swoje stare kości w kierunku miejsca ceremonii, wspinając się na gałąź. Oh, czuł te mięśnie, które przez parę księżyców nie miały praktycznie żadnego ruchu oprócz obracania się z jednego boku na drugi. Musiał trochę nadrobić masę mięśniową, bo zaraz przy zabawach z własnymi kociętami będzie dostawać zadyszki! Dobrze, że chociaż energia do życia go nie opuszczała i nie zamierzał się nigdzie na Srebrną Skórkę wybierać.
- Wszystkie koty z Klanu Gromu niech się zbiorą pod Liściastym Konarem! - zawołał, przysiadając i lekko wyciągając grzbiet w kierunku nieba, próbując przezwyciężyć jakoś tą sztywność w karku i kręgosłupie. Miał nadzieję, że trochę się rozrusza i to wszystko minie!

Niespiesznym krokiem opuścił swe legowisko z którego uprzednio obserwował klanowy obóz w oczekiwaniu na ceremonię. Futro kocura pozostawało w stanie idealnym pomimo przeżywanej żałoby, on sam zaś nie radował się z powodu nadchodzącej ceremonii tak, jak czynił to dotychczas - jego myśli prowadziły go do zastanawiania się, czy, gdyby Jeżynowy Cierń żyła, jedna z odbywających się w niedalekiej przyszłości ceremonii nie mogłaby być tą organizowaną dla jego własnych kociąt.
- Posiadasz już jakieś postanowienia dotyczące Bocianiego Klekotu? - spytał się z wuja udając się ku miejscu zgromadzeń, utrzymując się na pniu drzewa - schodzić z niego zaczął wszak zanim rudofutry zwołał klan. - Owcze Runo zamierzała porozmawiać z tobą na temat zaistniałej sytuacji i przekazać ci swą opinię. Żywię nadzieję, że twój polepszający się wciąż stan zdrowia na to zezwoli. Rad jestem, że powracasz do sił.
Usiadł pod Liściastym Konarem, wraz z rudofutrym oczekując na zebranie się klanu.

Tata wyzdrowiał a nasza ceremonia zbliżała się wielkimi krokami - czyli wszystko tak jak być powinno! Ucieszyłem się gdy usłyszałem wołanie przywódcy a nie tak jak było to ostatnio zastępcy... w sensie nic do niego nie mam, to spoko gość! Trochę sztywny ale no niech mu będzie. Może jak szybko skończę trening to tata mnie mianuje na zastępcę zamiast niego? To by było super. Wilcza Gwiazda. Nie podoba mi się jakoś bardzo sam nie wiem czemu, ale fakt że masz dziewięć żyć i możesz się isc bić nawet z niedźwiedziem jest super.
Przerwałem zabawy z kuzynsotwem by z poczochranym futerkiem zjawić się pod Liściastym Konarem. - SIEMKA TATO!! - krzyknąłem ostro hamując i sprawiając że cały kurz i ziemia zabrudziły mi łapy. Usiadłem czekając na ceremonię machając ogonem raz w jedną raz w drugą stronę

- NIETOPERZU, KŁOSIE, PAJĄK!! SZYBKO SZYBKO, TO JUŻ CZAS! - rozbrzmiał donośnie głos Ściółki, roznosząc się po całej kociarni.
- Wszyscy gotowi, musimy już iść! Teraz, teraz! O jejciu, jak ja się stresuje! - naganiała, kręcąc się w kółko, co jakąś chwilę zatrzymując się na szybkie energiczne liźnięcie. Tak naprawdę nawet nie upewniła się, czy jej rodzeństwo na pewno jest gotowe, czy na pewno każdy na ceremonie się uda. W główce szylkretki to ona była dziś gwiazdą, bo może jej bracia mają dziś ceremonie, to w końcu ona też! I musi wypaść wyśmienicie, a jej bracia nie mogą jej narobić wstydu!
- Już już, ja już idę, ale wy też! Też musicie! Hej hej, no! - rzuciła, wyskakując z Gęstego Buszu. Nagle, gdy nie przykrywał jej już cień kociarni, mocno spoważniała. Jej krok nieco uspokoił się, a Ściółka z wysoko uniesioną brodą i ogonkiem udała się do centrum obozu, starając się przy tym wyglądać najbardziej prezentowanie jak tylko mogła. Dumnie zasiadła niemalże pod samym Liściastym Konarem, zupełnie w centrum ceremonii. To jej dzień! A jej rodzeństwo może usiąść wokół niej.

Dzięcioł wylizywała właśnie swoje futerko na poboczu obozu, kiedy usłyszała głos zwołujący klan. Znajomy głos, lecz taki, którego nie słyszała zbyt często.
Tata!
Zerknęła w tamtą stronę i zobaczyła Rozżarzoną Gwiazdę stojącego na konarze. Poczuła dumę, że ma takiego tatę. Nie widywała go zbyt często i tym bardziej nie rozmawiała z nim. Wiedziała, że ten miał wiele obowiązków jako przywódca klanu.
Mimo to za każdym razem kiedy go widziała, czuła dumę i radość, że ma kogoś takiego. I nawet była do niego podobna! Jej rude futerko przypominało barwą futro jej ojca, i to dodawało jej wiele otuchy.
Zaraz po usłyszeniu głosu przywódcy usłyszała dźwięki dochodzące z klanu, w tym krzyk swojego brata, Wilka, a później głos Ściółki, czyli jednego z kociąt które będzie dziś mianowane. Ah, jakie świetne musi to być uczucie!
Koteczka rozejrzała się, szukając miejsca w którym może usiąść i nie będzie przeszkadzać. Usiadła więc gdzieś na skraju, jednak tam, gdzie mogła wszystko dobrze widzieć. Patrzyła na przywódcę z nadzieją, że może zerknie w jej stronę.
Trzymała więc na pyszczku radosny uśmiech i z ciekawością oczekiwała rozwoju zdarzeń.

Nie był fanem ceremonii. W ogóle nie był fanem momentów, gdy zbierało się wiele kotów... i chyba dotarło to do niego w momencie, w którym ceremonie zaczął spędzać sam, bez swojego rodzeństwa u boku. Skra nie była w klanie długo - miał wrażenie, że zniknęła bardzo szybko, nie odnajdując się w nowej sytuacji, w jakiej się znaleźli. Był pewien, że nie żyła... i chyba nie czuł w związku z tym większych emocji. Łapał się na tym, że podobnie jak matka czy Hanka, w jego pamięci była już tylko losowymi klatkami z życia, mordką, do której z trudem dopasowywał głos. Zniknięcie Tygrysicy jednak było dla niego jak utrata połowy siebie. Nawet jeżeli nie rozmawiali wiele, nie spędzali ze sobą dużo czasu, to wiedział, że byli dla siebie nawzajem, że mogli przejść przez to wspólnie. Ceremonie spędzali przecież zawsze siedząc razem, bok w bok.
I teraz był sam. Siedział gdzieś z boku, wyprostowany, z ogonem owiniętym wokół łap. Starał się nie myśleć zbyt wiele o tym, że raz po raz czuł się jak intruz, ktoś, kogo nie powinno tu być, choć przecież nikt nigdy nie dał mu odczuć, że jest inny niż reszta gromiaków. Zacisnął szczęki i odwrócił wzrok gdzieś w bok.

Pająk, kiedy tylko usłyszało krzyk Ściółki, jęknęło przeciągle, jakby sam głos siostry sprawiał, że tym bardziej niebieskie kocię chciało zostać w legowisku. Nie rozumiało, czym kotka jest tak przejęta, przecież jedynie co się stanie, to nadadzą im jakieś nowe imię i karzą robić więcej rzeczy. Niby Ognista Łapa wspominał coś, że trzeba robić nudne, żeby można było te fajniejsze, ale... ale po co w ogóle robić jakiekolwiek? Podniosło się leniwie i przeciągnęło, jakby to był kolejny zwykły dzień. Jedynym powodem ekscytacji mogło być wyjście z obozu i poznanie terenów. To było ciekawe. Poza tym zastanawiało się, czy na dzisiejszej ceremonii będzie tak gęsto, jak na poprzedniej.
Przez poganianie siostry, Pająk miało ochotę zrobić jej po złości i zwolnić swoje ruchy jeszcze bardziej, ale wtedy, to by chyba nie doszło w odpowiednim czasie, a wtedy miałaby to jenu za złe, czego nie chciało. Wyszło za Ściółką i zaśmiało się, kiedy zobaczyło zmianę w jej zachowaniu, pokręciło głową i szło za nią, leniwie włócząc łapami i przyglądając się każdemu, kto już przybył. Usiadło obok Ściółki i ledwo powstrzymało się od ziewnięcia.

Po incydencie z ostatniej ceremonii, tą wolałem sobie odpuścić. I tak pewnie po moim wybuchu i całej sprawie związanej z tą głupią karą od Konwaliowego Snu, nie miałem co liczyć na kolejnego ucznia. Zapewne ten zdradziecki zastępca naskarżył na mnie Rozżarzonej Gwiazdy jak jakiś rozkapryszony kociak, którym przecież już dawno nie był. Poza tym ze swego miejsca w obozie Klanu Gromu całkiem dobrze widziałem samo centrum gromowej kotlinki, a co do głosu przywódcy, to niósł się on nieźle w powietrzu wpadającym tu przez wyjście do lasu. Widocznie każdy lider musiał mieć głośny i donośny głos, aby być dobrze słyszanym przez swoich pobratymców. Dlatego też nie podchodziłem bliżej Liściastego Konaru, zachowując bezpieczną odległość od zbierającego się tłumu kotów. Wszystko obejrzę sobie ze swego Bocianiego Gniazda.

Zamrugał, gdy nagle usłyszał głos gdzieś obok siebie; zacisnął mocniej powieki, nim nie odwrócił głowy, by spojrzeć na Ognistą Łapę.
- Cześć. Dlaczego miałoby nie być? - odpowiedział, marszcząc lekko brwi. Wyłączając sytuację z Tygrysicą, z którą nie miał kontaktu od kiedy powiedział jej, że ją znajdzie, przez co stres wyżerał mu dziurę w żołądku, to czuł się bardzo dobrze.

‎ ‎ ‎ ‎Fajnie było jak spałem. Kiedy zostałem obudzony, to już było mniej fajnie i jedynie co sobie myślałem, to ile jeszcze mogę dalej tak leżeć i spać, zanim dosięgną mnie z tego zachowania jakieś surowsze konsekwencje. Wymyśliłem, że nawet jak Ceremonia zapowiadałaby się na dłuższą i bardziej mozolną, to Ściółka by się tak rozkręciła, że nasz lider zakończyłby to wydarzenie z szacunku do uszu ich uczestników. No ale tak w sumie... jak nie pójdę... co mi się takiego złego stanie? Bycie wiecznym kociakiem to nie taka zła wizja... nie no, muszę. Trzeba to trzeba. A trzeba wstać.
‎ ‎ ‎ ‎No i z takowym wielkim trudem zgramoliłem się z legowiska i jedynie w myślach bełkotałem, jak to niemożliwą wizją się wydaje codzienne złażenie z legowiska, aby pójść na jakiś trening czy tam zwiad. To co mnie jednak wewnętrznie ekscytowało, to myśl o wszystkich nowych terenach do których będę miał dostęp, a też i poznanie członków innych Klanów. Jak dotąd ciężko mi było trochę sobie wyobrazić jak to wszystko działa, czy mogę się normalnie spotykać z innymi czy my to jednak się nie lubimy... Nie wiem jak ogólne stosunki, ale ja wstępnie to się z każdym lubię.
‎ ‎ ‎ ‎Przylazłem na miejsce Ceremonii i wyglądałem na rozkojarzonego, ale podekscytowanie drgająca końcówka ogona świadczyła o moim chętnym udziale.

Przyszła i Zamglone Jezioro. Jak zwykle usiadła z boku, nie dosiadając się do nikogo, a co najwyżej kiwając głową do niektórych bardziej jej znanych kotów. Zazwyczaj spędzała ceremonie sama, więc nie było to nic nowego. A przyszła, bo liczyła, że znów uda jej się kogoś dostać. Wysokiej Łapie nie szło wcale tak źle, ale zwiększenie swoich szans na wytrenowanie kogoś? Oczywiście, że skorzysta.

Na ceremonii zjawiła się również i Sroka, którą ostatnio rzadko można było dostrzec w obozie. Kocięcy tryb życia rozleniwił ją nieco, więc swój czas spędzała w Gęstym Buszu - na jedzeniu i spaniu głównie. Nie spieszyło się jej do jakichś obowiązków, treningów czy nauk. Cieszyła się tym, że w chwili obecnej mogła leżeć z pełnym brzuszkiem do góry i odpoczywać.
W tłumie zebranych kotów wypatrzyła Wilka, jednak kiedy wydał z siebie głośny krzyk w stronę taty i w ogóle zaczął robić jakieś zamieszanie, zdecydowała, że Dzięcioł będzie bezpieczniejszą opcją, aby przycupnąć obok niej. Ruszyła więc w stronę rudo-białej siostry, a gdy była już blisko, dała jej przyjacielskiego kuksańca na powitanie.
– Cze, Dzięcioł.

Coraz to więcej kotów zbierało się dookoła małej Dzięcioł. Koteczka z lekkim uśmiechem patrzyła na każdego z nich, jednak nie zauważyła podchodzącej do niej kotki. Kiedy ta lekko uderzyła ją, Dzięcioł lekko zdziwiła się. Odwróciła się się w tamtą stronę i zobaczyła czarno-białą koteczkę. Od razu rozpoznała swoją siostrę i szeroko się uśmiechnęła.
- Cześć, Sroka!- odpowiedziała cicho, lecz wesoło. Następne słowa wypowiadała już szeptem aby nie przeszkadzać nikomu dookoła.
- Ale to musi być fajnie mieć już ceremonię, prawda?- rzekła, patrząc na kociaki które miały być dziś mianowane. - Nietoperz, Pająk, Ściółka i Kłos muszą być bardzo szczęśliwi.

- Jeszcze nie. Spokojnie, o wszystkich postanowieniach na pewno dowiesz się pierwszy - odpowiedział Konwalii, trochę ściszajac głos, by tylko kocur mógł go słyszeć, przy okazji pochylając łeb nieco do niego. Sprawa Bocianiego Klekotu była bardzo trudna dla każdej z zamieszanych stron oraz dla przywódcy klanu. Musiał sporo myśleć nad tym tematem, by móc dojść do jakichś sensownych wniosków.
- Cześć Wilku! - przywitał się z synem z radosnym uśmiechem, odprowadzając go wzrokiem na miejsce. Każdy, kto chciał się przywitać z przywódcą, dostał pozdrowienie w postaci kiwnięcia głową, lekkiego uśmiechu lub paru przyjaznych słów, gdyby zechcieli przywitać się słownie.
- Drodzy klanowicze! Dzisiaj wśród terminatorów powitamy kocięta Płomienistego Ucha i Sokolego Skrzydła! Kłosie, Pająku, Ściółko, wystąpcie! - powiedział uroczyście, zapraszając kocięta w samo centrum uwagi. Wojowników w teorii dużo się nie zebrało, ale wystarczająco, by rozdzielić nowych podopiecznych.
- Pająku, od dzisiaj będziesz znany jako Pajęcza Łapa, a twoim mistrzem zostanie Konwaliowy Sen. Kłosie, twoim imieniem będzie Żytnia Łapa, szkolić cię będzie Zamglone Jezioro. A ty Ściółko, od dzisiaj Leśna Łapo, będziesz szkolić się na wojownika pod okiem Pszczelego Pyłu - nadał nowe imiona, pozwalając terminatorom i nowym mistrzom na przywitanie się ze sobą. Pozostał jeszcze chwilę na gałęzi, oglądając tę scenę. Wiedział, że Konwalia miał ostatnio sporo na głowie, ale był on idealny, żeby zmusić młodzika do trochę większej dawki ruchu. W końcu, z Grzmiącym mu się udało. Ściółka wydawała się bezproblemową kotką, może trochę nadaktywną, ale zdecydowanie nie taką, która by chciała robić Pszczole jakieś problemy. A wojowników zgromadziło się dość mało, a sobie na razie nie chciał nikogo przydzielać. Może było to trochę samolubne, ale zamierzał szkolić kogoś ze swoich dzieci.
- Ceremonię uważam za zakończoną - powiedział ostatecznie. W końcu zszedł z gałęzi, przeciągając się przy tym i pozostając jeszcze na moment w razie gdyby ktoś miał jakieś zastrzeżenia lub pytania.


/zt

- Żywię nadzieję, że pamiętasz o swej obietnicy dotyczącej mojego współudziału w ostatecznej decyzji, wuju - odparł na słowa rudofutrego kocura, zastanawiając się z jakiego powodu tak długo odwleka on swą decyzję. Znał wszak już dokładnie obraz sytuacji jaka miała miejsce.
Informację o nowym terminatorze przyjął z kamiennym wyrazem pyska. Żaden terminator nie mógł wszak dorównać Jeżynowemu Cierniowi. Była wyjątkowa, związała ich niepowtarzalna relacja... teraz zaś z powodu czynów Bocianiego Klekotu nie żyła.
- Pajęcza Łapo, nasz trening rozpoczniemy natychmiast. Podążaj za mną.

- Poza tym, że nie mam pojęcia, co się dzieje z Tygrysicą? Jest w porządku - odpowiedział całkowicie poważnie i bez cienia ironii, tonem trochę takim, jakby mówił o czymś bardzo oczywistym i błahym jak pogoda, a nie potencjalna śmierć swojej siostry. Nie oczekiwał zresztą od niego zrozumienia swojej sytuacji ani emocji, które się w nim kisiły - Ignis przecież nie miał rodzeństwa. Ich rozmowę przerwał jednak głos Rozżarzonej Gwiazdy... który ostatecznie nie powiedział niczego ciekawego, poza tym samym, co zawsze.
- Idę się przejść - powiedział, podnosząc się na łapy i otrząsając sierść. Zrobił dłuższą pauzę, robiąc pół kroku naprzód, by w końcu dodać. - Możesz iść ze mną, jak chcesz.
Nie powiedział na głos celu i powodu swojej przechadzki, ale nie wątpił w bystrość kocura i jego zdolność do łączenia wątków. Dał mu chwilę na podjęcie decyzji, po czym wyszedł z obozu, kierując się w stronę Orłowa, a później - dalej, poza granice klanu. Z Ignisem lub bez niego.

zt

Miało wrażenie, że cała ceremonia trwała wieczność, była taka nudna, a każda chwila się dłużyła w jeno głowie. W końcu przywódca przemówił. Zgodnie z jego słowami, niebieskie kocię podniosło się i wystąpiło przed inne koty. Starało się zachowywać odpowiednio, przecież teraz popełnić błąd - totalna katastrofa. Pająk już nie było Pająkiem, tylko Pajęczą Łapą. Tak samo jego rodzeństwo dostało nowe imiona. Wszyscy prócz Nietoperza, który nawet nie pojawił się na ceremonii. Rozejrzało się, jednak nigdzie nie było widać brata. Było nieco niespokojne. Tym bardziej że to Konwaliowy Sen miał zostać jeno mistrzem. To nie tak, że miało coś przeciwko czarnemu kocurowi, w końcu pomógł jenu dostać się do lecznicy, jednak samą postawą budził w Pająk uczucie niepokoju. Zwłaszcza przez to, co ostatnio działo się w klanie. Ta cała dziwna sytuacja.
Z przemyśleń wyrwał Pająk sam Konwaliowy Sen, który powiedział, że od razu zaczną trening, nie mogło nawet zareagować, ponieważ kocur sobie poszedł. Jakoś nagle zaschło jenu w gardle, spojrzał po rodzeństwie szybko, jakby prosząc o pomoc, po czym szybko ruszył za mistrzem, przecież nie może się za bardzo ociągać.

z/t