Nadszedł moment, gdy Konwaliowy Sen ponownie zmuszony został do zastąpienia Rozżarzonej Gwiazdy w jego obowiązkach. Zielonooki naturalnie pragnął by Klan Gromu pozostawał silny pod okiem silnego przywódcy, obecnie jednak, gdy rudofutry wciąż dręczony był chorobą pozostawał im jedynie silny zastępca.
Zszedł z swego legowiska, by ostatecznie usiąść pod Liściastym Konarem - nie chciał wszak, by ktoś odniósł wrażenie, że uzurpuje miejsce swego wuja. Tego czynić nie zamierzał.
- Niech cały klan zbierze się pod Liściastym Konarem! - choć wraz z rudofutrym ustalili przebieg wydarzeń, zielonooki ciekaw był, kto zjawi się na wezwanie.

Może i nie moja ceremonia ale słyszałem że Chudy narzekał na jego trening więc co mi szkodzi wpaść i zobaczyć kogo dostanie w zastępstwie. Byłem już po treningu, terminatorskich obowiązków jeszcze nie ogarnąłem ale miałem do tego resztę dnia.
Nie specjalnie zwróciłem uwagę na to że zebranie zwołuje zastępca a nie przywódca... bo to chyba normalne. Zastępca jest od zastępowania przywódcy gdy ten nie może z jakiegoś powodu poprowadzić ceremonii.
Usiadłem gdzieś na uboczu oczekując na resztę kotów.

Mogłem się jedynie domyślać, dlaczego tym razem to Konwaliowy Sen, a nie Rozżarzona Gwiazda, zwołuje zebranie Klanu Gromu. Czyżby nasz przywódca postanowił oddać już część obowiązków swojemu zastępcy i pozwolić mu poprowadzić dzisiejszą ceremonię, żeby zobaczyć, jak sobie poradzi z całą tą presją? Bo o co innego mogło chodzić, jak nie o mianowanie nowych uczniów bądź wojowników? Ciekawe, do kogo będzie należeć ta dzisiejsza uroczystość...Zastanawiałem się nad tym, przysiadając gdzieś z boku, za jedyne towarzystwo mając jakiegoś młodego ucznia, który zjawił się pierwszy na wezwanie kota o sercu równie czarnym jak jego sierść.

Słysząc wołanie wygramolił się ze swojego posłania. Eh, co znowu? Ostatnio coś za często zwoływano klan. Miał nadzieję, że nie chodziło o kolejny pogrzeb. Wtedy też zapewne uciekłby najszybciej jak to możliwe, by nie obserwować tych zdołowanych pysków co niektórych. Nie był w końcu zbyt dobry w pocieszaniu...
Rozejrzał się po wszystkich i przycupnął gdzieś na uboczu ze zmarnowanym wyrazem pyska. Nawet polenić się kotu nie dadzą.

Przyczłapała. Ostatnio dość sporo zajęło jej chorowanie, ale miała nadzieję, że nic poważnego jej nie ominęło... nadal trochę niepewnie czuła się na powierzchni, jednak nie narzekała. Przynajmniej nie na głos. Dostrzegając znajomą sylwetkę podreptała od razu w tamtą stronę, próbując po drodze ukryć ziewanie. Jeszcze po drodze kiwnęła głową Bocianowi.
- Hej - mruknęła w stronę Wysokiego, mrugając zaspanymi ślepiami. Nie miała pojęcia co się dzieje, jednak najpewniej zaraz miała się dowiedzieć, więc niezbyt się tym przejmowała.

Do mojej ceremonii na terminatorkę nie przygotowywały mnie matki... ani myślę że żadna nie oczekiwała na nią tak jak zwykle się to dzieje przy ich wychowankach. Samodzielnie ułożyłam dokładnie futro tak by nawet najmniejszy kawałek ziemi się w nim nie zagubił (na białej sierści jest to szczególnie widoczne) i nieco niepewnym krokiem wyszłam z kociarni zatrzymując się na chwilę by posłać skinięcie głową zastępcy i podejść do jakiegokolwiek z kotów który nie jest kocięciem lub terminatorem który będzie próbował mnie zalać potokiem słów.
- Witaj Bociani Klekocie. - przywitałam się cicho podchodząc do niego i siadając nieco rozgarniając ziemię ogonem pod miejscem gdzie siadałam.

Ściółka od ostatnich kilku dni musiała odwiedzać miejsce brudu częściej, niż by sobie tego życzyła. Zawstydzająco częściej. Czuła się jakby każdy kęs zjadanego przez niej w ciągu dnia posiłku znikał z jej brzuszka szybciej niż do niego trafiał. Nie dość, że psuło jej to plan dnia, to jeszcze było takie upokarzające! Wstydziła się niezwykle swej dolegliwości, dlatego starała się ją ukrywać, odwiedzać miejsce brudu tak by nikt nie widział. A o pójściu do Owczego Runa nawet nie było mowy! Bo co ma jej powiedzieć? Przecież wstyd by ją pożarł... Ukryć jednak nie dawało się osłabienia, które z czasem kotce zaczęło towarzyszyć, ta jednak dzielna starała się to wytrzymywać. Może w końcu przestanie być tak tragicznie... prawda?
Mimo tego, że od ostatnich kilku dni głównie sypiała i ograniczała swoją aktywność do minimum. Ponadprzeciętna ciekawość nie pozwoliła jej jednak nie wyjść z Gęstego Buszu, gdy głos zastępcy zwołał każdego. To raczej nie był czas na jej ceremonie! A może? Wypełznęła z kociarni siadając gdzieś w cieniu, by nikt nie zwrócił na nią uwagi w takim stanie. Dostrzegając gdzieś dobrze znajome jej futerko Łapci przypomniała sobie, że to najpewniej jej ceremonia jest powodem tego zgromadzenia.

Tej ceremonii wyczekiwał szczególnie. Strasznie się niecierpliwił, czekając na oficjalny werdykt w sprawie jego nie prowadzonego od dłuższego czasu treningu. Czy dziś zostanie to przerwane? A może będzie zmuszony do dalszego czekania aż jego mistrz wyzdrowieje? Tego się najbardziej obawiał... I chyba właśnie dlatego się tak niecierpliwił. Przez zbędny stres, którego o dziwo nie potrafił się pozbyć. Ale nie był to jedyny problem. Kolejny pojawił się nagle i niespodziewanie, a było to gorsze samopoczucie, które dopadło go z nie nacka. Dziwne, bardzo dziwne. Pechowy przypadek. Rankiem czuł się jeszcze dość dobrze, ale teraz był pewien, że się... Zapewne przeziębił. Albo choroba dopiero co go rozkłada, bo tak właściwie zauważył tylko, że strasznie boli go gardło. Nic poza tym. Wolał jednak nie ryzykować i przychodząc pod Liściasty Gąszcz postanowił usiąść całkowicie z boku, by znaleźć się dalej od reszty Gromiaków. Nie chciałby przecież nikogo zarazić. Prawdą jest też to, że wcale nie miał ochoty na żadne towarzystwo. Zły humor towarzyszył mu mniej więcej od wieczora, zapewne właśnie dlatego, że zdał sobie sprawę ze zbliżającej się wizyty w lecznicy. Huh, będzie musiał jakoś to przeżyć. W każdym razie, po cichu zajął miejsce, nie chcąc zwracać na siebie niczyjej uwagi. Unikał wzroku Gromiaków, krótkie spojrzenia posłał wyłącznie Wysokiej i Niezapominajkowej Łapie. Miał nadzieję, że zrozumieją dlaczego dziś się do nich nie dosiadł i że nie będzie to problemem. W końcu robił to zawsze, więc nic nie powinno się stać, gdy raz sobie odpuści.

Skoro ostatnia ceremonia okazała się interesująca, to Barwne Niebo postanowił przyjść też i na tą. Chociaż tym razem nie będzie wybierany zastępca, a kolejny terminator nie odejdzie z klanu, to dalej było miejsce na akcja, biorąc pod uwagę, kto ją organizuje. Czyżby Rozżarzona Gwiazda zdążył się w międzyczasie przekręcić? Co byłoby dość niefortunne, biorąc pod uwagę że niedawno urodziły mu się kocięta. Chciane kocięta. Czy, któryś z klanowych konserwatystów wzniesie bunt przeciwko Konwaliowemu Snowi, za organizowanie ceremonii zamiast przywódcy? Czy jednak wszyscy ogarną, że kodeks tego nie zakazuje. Po cichu liczył na tą pierwszą opcje, bo w przerwie pomiędzy patrolami przydałaby się jakaś rozrywka.
W pierwszej chwili wśród zbierających się kotów wypatrzył Bociani Klekot, dopiero później Łapcie i dwóch terminatorów, siedzących niedaleko. Na chwilę zapomniał że jego córka miała być mianowana na tej ceremonii. Szybkim krokiem doszedł do dwójki znajomych i usiadł obok Klekoczącego Bociana.
- To twój wielki dzień, nie ekscytujesz się? - Można by się spodziewać większego entuzjazmu, po kimś, kogo ceremonia była tak długo odkładana, ale najwyraźniej Łapcia były zupełnym przeciwieństwem swojej siostry. - Nie wolisz poznać kogoś w swoim wieku, niż z starymi dziadkami siedzieć? -

Przyszła i Zamglone Jezioro, zaciekawiona tym, kto zwoływał klan. Czyżby Rozżarzona Gwiazda się starzał wyjątkowo źle i wiecznie chorował? Może to znak, że powinien w końcu zwolnić swoje miejsce na rzecz kogoś o wiele młodszego i nie będącego... hm, takim. Choć z drugiej strony, to niech się nie spieszy, bo jeszcze nikogo sama nie wytrenowała i nie mogła być brana pod uwagę, jeśli chodzi o zostanie zastępcą. Usiadła na uboczu, owijając przednie łapy ogonem i zmrużonymi oczami wpatrując się w brata.

Skoro było zwoływane zebranie to musiałem na nim być! Trzeba angażować się w klanowe życie, podobno. Ja to robiłem! Chodziłem po obozie, zaczepiałem do walk nawet wojowników i zadawałem dużo pytań, każdy to lubił! No bo każdy wojownik lubi rozmawiać z SYNEM PRZYWÓDCY.
Akurat znalazłem jakiegoś żuczka przed kociarnią, ale jedyne co zdążyłem zrobić to przewrócić go na plecy i pobiec w kierunku Konwaliowego Snu.
Jeśli ten był dostatecznie nisko to usiadłem u jego boku, a jeśli siedział na skarpie zatrzymałem się pod nim (ale tak że miałem pewność że mnie widzi!) i się przywitałem- Dzień dobly! Co dziś się dzieje?! Mogę do pana? - nie chciałem siedzieć nisko.


(jeśli siedzi nisko to usunę gadanie, ale raczej siedzi wyżej???)

Pająk cały dzień nie robił w zasadzie nic, można by powiedzieć, że to tak samo, jak każdego innego dnia. Dzisiaj jednak usłyszał zwoływanie kotów na jakąś ceremonię i zauważył, że niektóre koty idą w kierunku, z którego pochodził dźwięk. Kociak nie myślał za długo, co by jego pomysł nie uciekł w zapomnienie i sam ruszył tam, gdzie inni. Wyglądał jakby był we właściwym miejscu, przecież pewność siebie to podstawa, nie? I nikt nie będzie go wtedy zaczepiał ani pytał, co robi w tym miejscu. Normalne, że przyszedł.
Na miejscu było sporo kotów, nieco się zestresował, bo się nie spodziewał. Postanowił wciąż pewnym krokiem pójść trochę w cień, żeby na wszelki wypadek nikt go do kociarni nie zgarnął. Usiadł i obserwował to, co się będzie działo.

- Owszem, Wilku - rzekł, odpowiadając również na przywitanie kocurka. - Dziś odbędzie się ceremonia. Powitamy w klanie nową terminatorkę... i rozwiążemy bieżące problemy - rzekł zgodnie z prawdą. Jego głos był cichy, wątpił zatem, by mógł dobiec do siedzących dalej kotów. - Jestem tu sam, by klan widział i słyszał mnie lepiej, gdy będę przemawiać. Nie możesz zająć go dzisiaj... będziesz mógł jednak uczynić to w przyszłości jeśli zostaniesz zastępcą lub medykiem - choroba Rozżarzonej Gwiazdy sprawiała, że odnosił wrażenie, że potomkowie rudofutrego porzuceni są niemalże tak, jak on sam i jego rodzeństwo. Odczuwał ból - wolałby, by Wilk i jego rodzeństwo byli jego własnymi potomkami - wtedy nie narażeni zostaliby na taki los.
Na jego wezwanie zjawiło się mniej klanowiczów, niż by tego sobie życzył. Nie zaobserwował między innymi Koźlorogiego, któremu pragnął przydzielić dziś terminatora. Powstrzymał się od okazania swego niezadowolenia i z kamiennym wyrazem pyska zwrócił się ku zgromadzonym kotom.
- Zebraliśmy się tutaj w celu mianowania nowej terminatorki oraz rozwiązania problematycznych kwestii wynikających ze stanu zdrowia Rozżarzonej Gwiazdy - rozpoczął - kwestiami tymi będziemy musieli się jednakże zająć później ze względu na zaistniałą sytuację - rzekł, przesuwając wzrokiem zielonych oczu po pyskach wszystkich zgromadzonych kotów. Kontynuował swą przemowę dopiero w momencie, w którym to zakończył. - Bociani Klekocie. Podczas pogrzebu Jeżynowego Ciernia nakazano ci pozostanie w obozie do momentu, w którym odbędziesz rozmowę z Rozżarzoną Gwiazdą; postępując sprzecznie z tym nakazem złamałeś polecenie nie tylko moje, ale również i naszego przywódcy, który zgodził się z moją decyzją - rad był, że wyznaczył Płomieniste Ucho do pilnowania czarno-białego kocura i dowiedzieć się mógł o poczynaniach wojownika. - Co gorsza, zakaz ten był łamany przez ciebie więcej niż raz; w ostatnim czasie zawiodłeś moje zaufanie wielokrotne, jednakże zgodnie z przyjętymi ustaleniami i w tej kwestii osąd pozostawię memu wujowi. Pszczeli Pyle, Grzmiące Gardło - proszę was, byście zajęli się dopilnowaniem, by Bociani Klekot nie opuszczał obozu do momentu rozmowy z przywódcą tak, jak zostało mu to polecone.
Żywił nadzieję, że czarno-biały nie sprawi, że sytuacja ta stanie się bardziej kłopotliwa, niż było to konieczne.
- Pozostały nam do rozwiązania dwie bieżące kwestie - po pierwsze, trening Chudej Łapy pozostaje w stagnacji ze względu na chorobę Rozżarzonej Gwiazdy - oznajmił, by klan rozumiał potrzebę podjęcia przez niego decyzji. - Do czasu w którym powróci on do zdrowia osobiście prowadzić będę jego trening. Decyzja ta została uzgodniona z przywódcą.
Żywił nadzieję, że  takie rozwiązanie odpowiadać będzie on Chudej Łapie - zielonooki nie wątpił, że przy odpowiednim zaangażowaniu terminatora możliwe byłoby doprowadzenie jego treningu do końca jeszcze przed powrotem przywódcy do zdrowia.
- Druga kwestia spowodowana jest zarówno niemożnością rozmowy Rozżarzonej Gwiazdy i Bocianiego Klekotu oraz ostatniego łamania przez niego zakazów. Pszczeli Pyle, chciałbym, byś przeprowadzała wymagające opuszczenia obozu części treningów Niezapominajkowej Łapy do momentu, w którym przywódca wyda osąd dotyczący kwestii Bocianiego Klekotu.
Nie sądził, by złotofutra posiadała co do tej kwestii jakiekolwiek obiekcje.
- Łapciu, wystąp - rzekł. - Od dziś znana będziesz jako Ukwiecona Łapa, twój trening poprowadzi zaś Grzmiące Gardło - orzekł. W ostatnim czasie niebieskofutry nie wydawał się być problematyczny, zielonooki postanowił zatem dać mu tę jedną szansę. Ciekaw był, czy decyzja ta była słuszna. - Ceremonię uważam za zakończoną.
Jeśli nikt mu w tym nie przeszkodził, oddalił się w bliżej nieokreślonym kierunku.

Zamrugał zaskoczony, gdy usłyszał, że miał pilnować jakiegoś typa. Co on był? Opiekunka? To, że Bociani Klekot nie potrafił się zachowywać to nie była jego sprawa. Na miejscu Konwaliowego Snu zlałby typa, taka kara byłaby adekwatna, wtedy na pewno zacząłby słuchać poleceń.
Coś los go nie lubił... A może to była kara za to, że zawracał zastępcy głowę jakimiś głupotami? W końcu ostatnio latał za nim niczym spragniony poszukujący wody. Eh... On już pogada sobie z Bocianem, może jak wyperswaduje mu co nieco, to się weźmie za siebie i nie będzie uciekał z klanu. Chociaż... czemu to robił? Czyżby mieli w swoich kręgach zdrajcę?
Te rozmyślania przerwało mu nagle wywołanie go jako mistrza. Ha! Ha! HA! Dobra, cofał wszystko. Było warto łazić za Konwaliowym Snem. Dał mu terminatora! No... może nie był to kociak, który widziałby w nim wzór, a wyrośnięta kotka, ale nie pogardzał. Świadomość tego, że był od niej zdecydowanie wyżej stażem napawała go poczuciem wielkości. O tak ego mu właśnie wybiło w kosmos.
Skierował się do Ukwieconej Łapy i uśmiechnął się do niej szarmancko.
— No... To widzimy się młoda jutro o wschodzie słońca — nie mógł powstrzymać się od tych słów. — Zobaczysz. Zrobię z ciebie takiego wspaniałego wojownika, że każdy zapomni, że tak późno zaczęłaś swoje szkolenie. Chociaż to taki trochę wstyd... — rzucił mimochodem, bowiem gdyby on miałby być mianowany w tym wieku, to wolałby już skoczyć z drzewa niż żyć z tym brzemieniem do końca swojego życia.
Po tym odszedł, aby przyszykować się na swoje pierwsze, własne mistrzowanie.

Liczyłem, że będzie mi dane posiedzieć w ciszy i spokoju, nawet gdy zamiast głosu Rozżarzonej Gwiazdy, musiałem wysłuchiwać słów tego kota nieszanującego w ogóle prawdziwej miłości. Stało się jednak inaczej, gdyż przysiadła się do mnie młoda kotka, nie pytając się mnie o zdanie w tej kwestii. Prychnąłem
cicho pod nosem. Ta dzisiejsza młodzież ma zerowe pojęcie o takich rzeczach jak prywatność i przestrzeń osobista...Postanowiłem zignorować jej obecność nawet wtedy, gdy dołączył do nas Barwne Niebo. Wybacz, stary druhu, ale nie mam dziś nastroju na pogaduszki. Na szczęście nie musiałem się w nie wdawać, gdyż Konwaliowy Sen postanowił znów odezwać się do wszystkich tym swoim wkurzającym głosem, rozpowiadając o mnie kolejne banialuki. Trzepnąłem ogonem z irytacji i podniosłem się, aby bronić się przed jego oskarżeniami.
- KŁAMCA! Miałam prawo wziąć udział w pogrzebie Jeżynowego Ciernia i pożegnać się z nią jak należy tak samo jak ty! Nie potrzebuję też żadnych nianiek! To, że jesteś zastępcą, nie znaczy, że możesz się wywyższać ponad innych i nadużywać swej władzy w klanie! Naszym przywódcą nadal jest Rozżarzona Gwiazda i jeszcze długo nim pozostanie! Mam nadzieję, że pożyje dłużej od ciebie i wybierze sobie lepszego zastępcę, bo ty zdecydowanie nie nadajesz się do tej roli, traktując pobratymców jak swoich poddanych i niewolników! I przestań opowiadać innym jedynie swoją wersję wydarzeń, gdyż przybyłeś tam jako ostatni i nie wiesz, co tak naprawdę się tam stało! Żałuję, że nie pozwoliłem temu ptaszysku zaatakować również ciebie, zamiast ratować twój samolubny tyłek przed jego dziobem i szponami! Nie masz też żadnej mocy, żeby odebrać mi uczennicę. Ja zacząłem trening Niezapominajkowej Łapy i ja go zakończę, czy ci się to podoba, czy nie! Dziękuję, to już wszystko, co miałem wam do przekazania. Wierzcie sobie dalej w te jego perfidne kłamstwa, a stracicie swe miejsca w Klanie Gwiazdy, bo tam na pewno nie trafiają zdrajcy jego pokroju! - miauknąłem gniewnie, po czym odwróciłem się na pięcie i opuściłem to "wesołe" towarzystwo. Miałem na dziś dość widoku swoich towarzyszy z Klanu Gromu i potrzebowałem chwili wytchnienia od całej tej zgrai ślepców i głupców.

[zt]

Pająk z zaciekawieniem obserwowało całą ceremonię, słuchało to, co mówią koty i jak się zachowują. Widziało, jak Konwaliowy Sen coś tłumaczył jego kuzynowi, na co jedynie zachichotało pod nosem i zaraz przypomniało sobie, że raczej nie powinien wydawać dźwięków, żeby nie wydało się, że tutaj było.
Później czarny kocur mówił o wielu rzeczach, które jednym uchem Pająka wleciały, a drugim wyleciały. Było ich za dużo i były za trudne do zapamiętania. Później nagle odezwał się ten kot, który nie lubił chyba bocianów, bo zjadają kociaki. Wzdrygnęło się na samą myśl. Nazywał zastępcę kłamcą i mimo tego, że nie słuchał za bardzo, to wyłapał kilka kwestii, które pasowały do tego, co wcześniej mówił Konwaliowy Sen. Pająk zaczęło myśleć nad tym wszystkim, ale koty zaczęły się rozchodzić, więc kocię postanowiło wrócić do kociarni, żeby nie zostać zauważonym.

z/t

Ku jej lekkiemu zaskoczeniu, ceremonia rozpoczęła się dość szybko, mimo że kotów było dzisiaj mało. Nie widziała wśród zebranych Tęczy ani Koźlorogiego, co było trochę smutne, ale cóż, może jedna była zajęta w kociarni, a drugi - treningiem swojego terminatora, którego również tutaj nie było. Oczywiście, nie jest to coś ekstra nietypowego i szokującego, po prostu Pszczoła się tego nie spodziewała. Miła odmiana.
O wiele ciekawsza była sama wypowiedź Konwaliowego Snu. Okazało się, że poza mianowaniem nowego terminatora zastępca postanowił wytyczyć Bocianemu Klekotowi jakieś ograniczenia za to, że złamał jakiś zakaz. Huh. Nie wiedziała, że ten czarno-biały kocur nie mógł opuszczać obozu, bo miał odbyć jakąś rozmowę z Rozżarzoną Gwiazdą. No bo niby o czym? Czyżby dokonał czegoś, co doprowadziło do śmierci Jeżyny? No ale przecież ją zabił jastrząb... A może o tym wszystkim mówił na pogrzebie, a ona po prostu o tym zapomniała? W każdym razie, z lekko uniesionym jednym łukiem brwiowym słuchała słów kruczoczarnego kocura na temat tego, by ona i Grzmiący pilnowali Bociana. Serio? Nie sądziła, że kiedykolwiek wydarzy się sytuacja, w której będzie musiała powstrzymywać dorosłego, odpowiadającego za siebie wojownika przed opuszczeniem obozu, niczym malutkie kocię. I to jeszcze z Grzmiącym Gardłem, mimo że sam Konwalia nie uważał go za niewystarczająco dojrzałego. Co prawda, nie zamierzała wyciągać pochopnych prognoz jego zachowania, ale wydarzyć się może wszystko. Zapowiadało się naprawdę ciekawie.
Informację o tym, że ona chwilowo przejmie trening Niezapominajki, przyjęła spokojnie, podobnie jak i resztę ogłoszonych wiadomości. Łapci dano zabawne imię, no i Grzmiące Gardło na mistrza. Interesujące, bo sama przez chwilę gdybała, co możnaby wymyślić dla kocięcia o tak nietypowym imieniu. Ciekawe, co z tego wyjdzie.
Dalej poszła dość burzliwa reakcja Bocianiego Klekota, wyraźnie sygnalizująca, że jego relacja z Konwaliowym Snem była napięta. Pszczoła po prostu siedziała z lekko rozwartym pyskiem i gapiła się na rozgniewanego wojownika, pozostawiając ewentualne komentarze dla siebie, choć szczerze, w tej chwili nie miała żadnych słów. Tylko pytania. Jak chociażby o to, dlaczego Bociani Klekot tak agresywnie zareagował na nałożone ograniczenia, do których sam siebie doprowadził. Czy był aż tak nieodpowiedzialny? A może kryło się w tym wszystkim o coś więcej? Nie wiedziała. Nie miała bladego pojęcia.
Kiedy zebranie dobiegło końca, westchnęła, a potem udała się gdzieś do skraju obozu, by stamtąd pilnować, by Bociani Klekot przypadkiem nie postanowił się zbliżyć za bardzo do jednego z wyjść, póki Grzmiący zajmował się treningiem swojej terminatorki. W końcu takie od dziś miało być jej zadanie.

//zt

Zrobiło się... no, wszystko, właściwie. W tym dezorientacja na pysku Listek, która słuchała wszystkiego, zdawać by się mogło, że spokojnie, do momentu, w którym to nie zostało wywołane imię Bociania... a także i jej. Zmiana mentora? Bo jakieś zakazy? Ale czemu? Co? Bo jakiś pogrzeb? Kotka rzuciła spanikowane spojrzenie to na swojego obecnego mentora, to na Pszczołę, z którą nie dość, że nie miała kontaktu, to szczerze się bała, patrząc jedynie na obecny wyraz jej pyska. Zaraz powróciła wzrokiem w ziemię, czując jak paruje. Tym bardziej zaskoczył ją wybuch Bociana. Znaczy jasne, nie wydawało jej się, żeby z Konwalią się osobiście dogadała, jednak... czemu aż tak wybuchł? I co to za oświadczenie? Będzie ją dalej trenował? Ale Konwalia już powiedział coś innego, czemu w ogóle zabiera głos w tej sprawie? Teraz będzie tylko gorzej, kogo ma się słuchać? Wbijała na zmianę pazury w ziemię, czując, jak zaspanie zamienia się w podwojony stres. Szczególnie, że nigdy nie widziała mentora w takim stanie. Zaraz jeszcze obejrzała się ukradkiem na Pszczołę, która sobie po prostu poszła. Podobnie jak Bocian! Musi się dopytać zastępcy, albo przywódcy.... albo kogokolwiek. Zaczerpnęła nagle powietrza, po czym zerknęła na towarzysza obok.
- Co ja mam zrobić? - pyta zagubiona, bardziej do siebie niż do kogoś innego. Powinna pobiec za... dwójką...? mentorów, czy za zastępcą?

Zebranie rozpoczęło się szybko... Albo po prostu Chudy za bardzo oddał się własnym myślom i czas minął mu tak prędko. W końcu spuścił głowę tylko na chwilę, ale gdy ją podniósł, pod Liściastym Konarem siedziało zdecydowanie więcej Gromiaków niż wcześniej. Poza tym, Konwaliowy Sen zaczął już swą przemowę i tak właściwie właśnie to wyrwało wielkouchego z tego... Zamyślenia.
Słuchał, pozornie uważnie, ale tak naprawdę to wcale nie był w stanie się skupić. Bez przerwy drapało go w gardle, więc uwagę przywiązywał głównie do powstrzymywania ataków kaszlu. To mogłoby zakłócać spokój zebrania, a poza tym ktoś mógłby mu zarzucić, że skoro jest chory to w ogóle nie powinno go tu być... I to prawda, wiedział to. Nie mógł jednak sobie opuścić, skoro dzisiejsze zgromadzenie ma dotyczyć jego osoby.
W każdym razie, był rozproszony na tyle, że z gadaniny na temat Bocianiego Klekotu nie zrozumiał, ani nie wyciągnął praktycznie nic. Kwestia jego treningu została poruszona zaraz po tym, ale z tej wyłapał tylko tyle, że jego tymczasowym mentorem zostanie konwaliowy Sen. To... Fajnie, naprawdę fajnie, choć w obecnym stanie nie potrafił się tym cieszyć. Mianowanie Łapci również było czymś, co przyjął jednym, a zaraz wypuścił drugim uchem. A potem... No, potem ceremonia się zakończyła, więc kocur zmył się z miejsca wydarzeń jak najszybciej potrafił. Kierunek? Lecznica. Obowiązkowo.

/zt