Zaszył się z kotką w pozbawionym kotów zakątku lecznicy, rad, że z rozkazu jego wuja pilnowano, by nikt mu nie przeszkadzał. Nie zamierzał spieszyć się z pożegnaniem - skoro nie mógł przeprowadzić go na swoich warunkach, pozwolił sobie na spędzenie ostatniej nocy u zimnego boku kotki. Jeśli Bociani Klekot faktycznie zamierzał wypełniać polecenie przywódcy, z pewnością przypłaci to dużym zmęczeniem.
Oczywiście, nie zaniedbał swych obowiązków - poprosił Płomieniste Ucho, by przekazał przydzielonym do patroli kotom dotyczące patroli właśnie informacje. Dopilnował również, by nikt nie słyszał jego reakcji na śmierć kotki w momencie, w którym pozostał nią sam - skoro pilnowano, by nikt mu nie przeszkadzał, nie zamierzał powstrzymywać się przed szczerą reakcją.

Nastał świt.
Jeśli w obozie przebywały nieśpiące już koty mogły zobaczyć zielonookiego niosącego w pysku ciało zmarłej szylkretowej kotki oczyszczonej z krwi... i jego własnych łez, których teraz, podczas pogrzebu, nie zamierzał nikomu pokazać. Jeżynowy Cierń była jego najlepszą terminatorką i był dumny mogąc nazywać się jej niegdysiejszym mistrzem. Większość nocy spędził czyszcząc jej futro by wyglądało tak, jak, żywił nadzieję, będzie wyglądać jego futro podczas jego własnego pogrzebu. Oczyścił również rany kotki - zarówno z posoki jak i z mchu, którym usiłował je uprzednio tamować.
Teraz, gdy ułożył ją na ziemi pod Liściastym Konarem zadbał o to, by uczynić to w pozycji czyniącej brak oka niewidocznym - zarówno pod nim, jak i na pozostałych ranach ułożył starannie liście jeżyn.
- Niech cały klan zbierze się pod Liściastym Konarem! - głos kocura, pomimo, że głośniejszy niż zazwyczaj, wciąż zdawał się być kulturalnie cichy. Kotka, która przed nim leżała była jego partnerką... miała być także jego zastępczynią i matką jego kociąt. Teraz zaś pozostawała jedynie żałobnym wspomnieniem.

Uważnie obserwował poczynania gromadzących się kotów, nie ufając, by Bociani Klekot mógł należycie wypełnić swe obowiązki. Współczuł rodzicom szylkretki, którym pozostał jeden jedyny potomek.
- Owszem. Była jedną z najlepszych klanowych wojowniczek - i nie cierpiała Stokrotkowej Łąki, jednakże tego nie zamierzał kotce mówić. Nie był to czas i miejsce na zakłócanie porządku. Był pewien, że Jeżynowy Cierń by tego nie pragnęła. Żywił nadzieję, że Bociani Klekot nie zepsuje tego zamysłu. - Jej śmierć to bolesna strata dla klanu.
Pozwolił położyć kotce bukiet, powoli posyłając jej skinięcie głową.

Tym razem nie zostałam obudzona przez poruszenie w kociarni ani przez niesforny promyk słońca przebijający się przez liście, a przez głos. Nie do końca umiałam skojarzyć kogo było to konkretnie głos ale skoro budzi nas o tak wczesnej porze dnia to musi być to ważnego. Nie dostałam informacji o mojej potencjalnej ceremonii, ale skoro taka sytuacja zaistniała, prędko ułożyłam futro po śnie i wyszłam nieśmiale z Gęstego Buszu.
I niestety nie przywitała mnie tam wesoła atmosfera a martwe ciało. Zatrzymałam się nieco sparaliżowana nie wiedząc co powinnam w tej sytuacji zrobić. Cofnąć się do kociarni? Ale jestem jedną z pierwszych więc rzuciło się w oczy że już się pojawiłam... a nie chciałam podchodzić do ciała obcego mi kota który sądząc po przykryciu liśćmi nie był w najlepszym stanie. Wzdrygnęłam się i spojrzałam w stronę czarnego kocura pochylając łeb w geście... szacunku? Współczucia? Sama nie byłam pewna.
Usiadłam gdzieś na uboczu wpatrując się w swoje łapy.

Ostatnimi czasy czuł się wyjątkowo nieobecny w życiu klanu. Zupełnie tak, jakby wcale do niego nie należał... Co mu się wcale nie podobało, gdyż miał świadomość, że to nie skończy się dobrze. Obawiał się, że któregoś dnia popadnie w coś więcej niż tylko rutynę, ale z drugiej strony... Nic więcej z tymi obawami nie robił. Po prostu leniwie egzystował, rozkoszując się obdarowanym go spokojem i samotnością. No to... Można powiedzieć, że chyba jednak po części był z tego zadowolony.
Grom zwoływany przez zastępcę od razu zaalarmował młodzika. Pogrzeb. Czyj? Chyba najbardziej obawiał się, że będzie to pochówek Rozżarzonej Gwiazdy. W końcu przywódca wcale do najmłodszych nie należy i... Nietrudno zauważyć, że starzeje się coraz bardziej. Zapewne niedługo Konwaliowy Sen przejmie od niego pałeczkę i... Cóż, zapewne sporo się wtedy zmieni, a to, czy będą to zmiany dobre, okaże się z czasem. Chudy nawet się tym nie martwi. Jego myśli krążą raczej wokół nowego mentora, który zostanie mu przydzielony. Bo kto to miałby być? Dziwnie tak. To znaczy, kocurek nie może sobie wyobrazić treningu pod okiem kogoś innego. Chyba po prostu przyzwyczaił się już do Żaru, nawet jeżeli nie pouczyli sie zbyt dużo.
Przyszedł na pogrzeb jako jeden z pierwszych. Opuścił legowisko tak prędko chyba tylko dlatego, że się denerwował. Ulżyło mu dopiero, gdy upewnił się, że na środku obozu nie leży truchło Rozrzażonej Gwiazdy, a innej wojowniczki, której... W sumie to nawet bliżej nie znał, a co za tym idzie, nie mógł poczuć się przejęty. Po prostu usiadł gdzieś z tyłu, tylko po to, by tu... Być. Tak chyba wypada. Być może będzie mógł się potem jakoś przydać albo... Będzie, ugh, wsparciem dla jakiegoś żałobnika. Jakoś to przeboleje.

Usłyszał wołanie i leniwie zwlókł się z posłania. Korzystał z dłuższego snu, bo w końcu był wojownikiem. Nie miał terminatora, więc poranne wstawanie nie było dla niego. Ale jeżeli słuch wyłapywał, że tym kto zwoływał był Konwaliowy Sen, od razu dostawał nowej energii. Pewnie chodziło o coś ważnego, dlatego też widząc, że dawny mistrz siedział przy ciele zmarłej, aż dreszcz przebiegł mu po grzbiecie. Nie wiedział jak w takiej sytuacji się zachować. Nie przepadał za pogrzebami. Unikał ich, ponieważ atmosfera na nich była zbyt dołująca. Ale jak już przyszedł i zastępca go ujrzał, to raczej nie powinien uciekać z powrotem do legowiska wojowników jak jakiś tchórz...
Sztywnym krokiem podszedł do czarnego i złożył mu kondolencje, a następnie przysiadł gdzieś na uboczu. Ale się wpakował, nie ma co. Zbolała mina wypłynęła na jego pysk i to nie z powodu żalu straty, nie znał jej nawet, a z tego, że pogrzeb zajmie nieco czasu, a on będzie musiał słuchać jęków i płaczu innych tu obecnych.

Z niezwykła precyzją i zaangażowaniem wypełniłem polecenie Rozżarzonej Gwiazdy, aby dbać o bezpieczeństwo Konwaliowego Snu, gdy ten będzie transportował ciało Jeżynowego Ciernia do obozu Klanu Gromu. Na szczęście w czasie wędrówki z Omszałych Strażników nic nie zakłóciło naszego żałobnego marszu. Starszy, ciemnowłosy kocur od razu po powrocie do klanowej jaskini zaszył się wraz z martwą kotką w lecznicy, a ja stanąłem na straży, pilnując, żeby nikt mu nie przeszkodził w przygotowaniach do pogrzebu. Choć nienawidziłem tego kota za to, co mi zrobił, miał on prawo pożegnać się z naszą ukochaną na osobności. Ja zresztą też, ale uczynię to, gdy już nie będę musiał oglądać tego zdradzieckiego pyska. Czujnie i bezsennie - tak właśnie minęła mi cała noc, aż nastał świt i z kryjówki medyka wyczołgał się dymny zastępca, niosąc z sobą oczyszczone już z krwi i brudu ciało byłej wojowniczki i kładąc je pod Liściastym Konarem, po czym zawezwał do siebie cały klan. O, a mnie czekało kolejne zadanie. Miałam zadbać o to, żeby gromowe kocięta nie zakłócały pochówku jednej z nas swoją nadmierną aktywnością i siedziały cicho i spokojnie, jeśli zapragnęłyby się do nasz przyłączyć i oddać hołd zmarłej. Dlatego przysiadłem w miejscu, w którym dobrze widziałem całą obozową polankę i bacznie obserwowałem przebieg dzisiejszej ceremonii, gotowy zainterweniować, gdyby zaszła taka potrzeba. Pewnie po wszystkim będę już tak zmęczony, że zasnę jak mały kociak, jak tylko złożę głowę na swoim posłaniu, choć to może być niezbyt spokojny sen...Przeczuwałem, że jeszcze przez długi czas będę mnie nękać koszmary.

W kociarni nieco się poruszyło, inne kocięta przeciągnęły się przy swoich mamach a inne podniosły łeb i otworzyły sklejone oczy, i byłem w nich ja - ten najszybszy i najodważniejszy. Nie była to pora typowa dla mnie aby wychodzić z kociarni (z której już nie miałem żadnych obiekcji aby wychodzić) ale skoro pan zastępca wołał to chyba po coś ważnego, nie?
Z rozczochranym futrem i śpiochami w oczach ziewnąłem i prędko wyszedłem na zewnątrz wzdrygając się od pierwszego porywu porannego rześkiego powietrza. Zamrugałem kilka razy aby zauważyć że panuje jakaś drętwa atmosfera - której nie lubiłem.
- A CO TU SJE DZIEJE, HĘĘĘ? - krzyknąłem chcąc się dowiedzieć od kilku zebranych. Spojrzałem na czarnego kocura a potem na leżącą... kotkę. Zmarszczyłem brwi i po chwili zacząłem iść w kierunku pana zastępcy. - A ciemu ona tak sobie lezi? Cio jej jeeeest? - spytałem gdy stanąłem przed kocurem spoglądając raz na kotkę która sobie jakby nigdy nic leżała a to na kocura.
Jeśli nikt mnie wcześniej nie zatrzymał.

Odpowiedział córce niesławnej Barwnej Wody skinięciem głowy - powolnym, niemalże niezauważalnym jeśli nie obserwowano go przez cały czas jego trwania. Powolnym skinieniem głowy skwitował również słowa złotofutrej kotki, która usiadła obok niego. Nie tak dawno wspólnie z Jeżynowym Cierniem prowadzili rozmowę na temat gwiazd lśniących na niebie bardziej niż pozostałe, teraz zaś z ich trójki pozostały jedynie dwa koty. Być może szylkretowa wojowniczka teraz, będąc już na Srebrnej Skórce, odkryje i zrozumie samodzielnie znaczenie tajemniczego omenu.
Osobników, którzy nie podjęli interakcji z nim lub z ciałem Jeżynowego Ciernia pozostawił samym sobie.
Z letargu wyrwał go okrzyk Wilka.
- Odeszła na Srebrną Skórkę, Wilku - wytłumaczył kocięciu. - Zgromadziliśmy się tu, by się z nią pożegnać. Pożegnanie to wymaga zachowania powagi i ciszy.

Tęczowa Chmura już poprzedniego dnia dowiedziała się o śmierci Jeżynowego Ciernia. Jej relacja z wojowniczką nie była jakaś szczególnie bliska, ale jednak była to kotka, którą znała od kocięcia i w której wychowaniu miała pewien udział. Nawet jeśli nie łączyła ich chociażby przyjaźń to zabolała ją informacja o jej walce z jastrzębiem i śmierci.
Wiedząc, że zapewne rankiem odbędzie się pogrzeb, planowała wstać wcześniej, ale niestety stało się to dopiero, gdy poczuła jak z jej uścisku wyswobadza się jedno z jej kociąt. I kto inny mógł to być jak nie Wilk?
Wstała ostrożnie, starając się przy okazji nie obudzić reszty kociąt śpiącej u jej boku i ruszyła za niesfornym synem. Jej chwila zaspania wystarczyła, by kociak zrobił już małe zamieszanie i by Konwaliowy Sen zwrócił mu uwagę. Podeszła szybkim krokiem do dwójki i usiadła obok, schylając się do Wilka.
- Tak jak mówi Konwaliowy Sen, gdy żegnamy zmarłego trzeba być cichutko, Wilku. Nie zabronię ci pożegnać Jeżynowego Ciernia ale musisz być grzeczny. Inaczej wracamy oboje do kociarni - miauknęła cicho do kociaka po czym zerknęła przepraszająco na zastępcę.

Zmarszczyłem brwi i spojrzałem na mamę nie będąc pewnym czy dobrze zrozumiałem. - A kiedy wluci? No bo to moja ciocia i nie chce zebi sobie poszła jak Zaćmione Słońce. - spytałem ciszej. Trochę nie rozumiałem faktu że odeszła... przecież tu była! Leżała sobie, a Zaćmienia nie było, i nigdy jej nie widziałem a tą Jeżynowy Cierń widziałem, więc Konwaliowy Sen i mama chyba nie rozumieli że jak kogoś nie ma to go nie ma, a jak jest to jest. A tacy niby duzi już!
Czekałem na wyjaśnienia, nie chce żegnać kota który tu jest!

Ściółka bardzo lubiła wiedzieć co się dzieje, lubiła być na bierząco z wszystkim co się dzieje w kociarni oraz, na ile to było dla kociaka możliwe - wiedzieć co się działa poza kociarnią. Może też szylkretka ma lekki sen, a może to jej ukryty szósty zmysł plotkary, ale wybudziła się tego dnia nieco wcześniej. Od razu wypełznęła z kociarni, gdy tylko zaspanym wzrokiem zauważyła wybiegającego Wilka i podążającą za nim Tęczową Chmurę. Zrobiła to raczej z nadzieją na jakąś ciekawą przygodę albo chociaż podglądanie jak Tęczowa Chmura zgania Wilka za jego poranne wybryki... w każdym razie nie spodziewała się tego, że zobaczy martwego wojownika na środku obozu. Do tego wniosku nie trudno było dojść, tak przytłaczająca atmosfera nie zrobiłaby się raczej przez śpiącą wojowniczkę na środku. Poza tym to się trochę czuje. Czuć to, jak patrzy się na kogoś bez życia, bez unoszących się od oddechów boków, kogoś kto, leżąc już nie zważa na swój komfort. Ściółka przeżyła duży szok, jakby właśnie wpadła do strumyka z lodowatą wodą. Już w kościach poczuła, że cokolwiek co miała by w zwyczaju zrobić po wyjściu z kociarni nie byłoby teraz na miejscu. Położyła po sobie uszka i lekkim truchtem podążyła za swoją ciocią. Z przekręconym łbem patrzyła, jak Wilk jest uciszany przez najpierw zastępcę klanu, a potem swoją mamę. Poczuła, że może też powinna dołączyć do naprostowywania Wilka, trochę jak na starszą siostrę przystało. Co prawda nie siostrę, a kuzynkę i straszą ledwie jeden księżyc, ale wciąż, poczuła, że ma nad Wilkiem pewien autorytet.
- Ona już nie wróci Wilczku - mruknęła cichutko, dosiadając się do niego, co kilka przybić serca spoglądając na Tęczową Chmurą. Miała jakieś dziwne przeczucie, że może ona albo Konwaliowy Sen zaraz ją stąd przegoni, więc wolała nie zaczynać jakiś dłuższych wypowiedzi.

Głos Konwaliowego Snu o świcie nazajutrz nie zdziwił Owczego Runa, właściwie to spodziewała się go i wiedziała, że prędzej czy później obije się on o jej uszy, by wywołać ją z lecznicy i oficjalnie pozwolić medyczce pożegnać się z wojowniczką. Z zasępioną miną opuściła swoje legowisko, a w głowie jak migawki przypominały się sceny z dnia poprzedniego. Nagłe wzbudzenie, gdy usłyszała, że do Korzennej Nory ktoś przyszedł, a tym kimś okazał się być zastępca z martwą w pysku Jeżynowy Cierń. Gdy zobaczyła zmasakrowane zwłoki wojowniczki, tak młodej i tak silnej, że nieprawdopodobne było, żeby tak szybko opuściła ich i przeszła na Srebrną Skórkę. Tym bardziej było to dla niej szokiem, że kotka zmarła niedługo czas po tym, jak Konwaliowy Sen podzielił się z nią informacją o partnerstwie z burą. Dlaczego więc los zabrał ją w takim momencie? Jeżeli wówczas ciemnofutry potrzebował jej pomocy, pomogła mu, jeżeli zaś chciał zostać sam, nie przeszkadzała mu pozwalając mu pożegnać się z partnerką w ciszy, sam na sam.
Rzuciła krótkie spojrzenie w kierunku Bocianiego Klekotu znając wersje wydarzeń Konwaliowego Snu. Zastępca nie omieszkał się podzielić z nią swoimi uwagami w stronę młodszego wojownika, a sama gromowa medyczka chciała wiedzieć co się stało już na samym początku, gdy tylko Konwalia był w stanie jej odpowiedzieć na to pytanie. Na razie wstrzymywała się z osądem, jednakże pewna lampeczka świeciła się w jej głowie. Podeszła do zmarłej żegnając się z nią cicho, a następnie przysiadła gdzieś na uboczu.

- Ściółka mówi prawdę, Wilku - potwierdził słowa szylkretowej kotki. - Jeżynowy Cierń znajduje się na Srebrnej Skórce. To, co widzisz, jest jedynie jej ciałem. Wierzchnią powłoką.
Słowa te wypowiadał cicho, jak zazwyczaj, jego mięśnie pozostawały jednak napięte bardziej niż zwykle, zdradzając nieco związane ze śmiercią kotki emocje. Mięśnie kocura pozostały napięte również w momencie, gdy do ciała podeszli rodzice kotki. Rodzice, którym obecnie pozostał w klanie jeden tylko potomek... potomek będący Stokrotkową Łąką. Wiedział, jaką minę uczyniłaby Jeżynowy Cierń na myśl o tym fakcie. Z pewnością nie byłaby to ekspresja wyrażająca zadowolenie.
Ostatecznie jednak, nadszedł moment, by pogrzeb, podobnie jak i życie jego partnerki, dobiegł końca. Zwrócił oczy ku rodzicom szylkretowej wojowniczki.
- Nadszedł czas, byśmy ją pochowali - rzekł, wiedząc jednak, że żaden czas nie może być określonym mianem tego odpowiedniego. Jego słowa pozostawały ciche, tak, by jedynie siedzące obok niego koty - rodzice Jeżynowego Ciernia i Pszczeli Pył - usłyszeli jego słowa. Dopiero po trzech uderzeniach serca odwrócił się w kierunku zebranego tłumu.
- Rad jestem, że przyszliście pożegnać ją tak licznie. Jeżynowy Cierń była jedną z najlepszych klanowych wojowniczek i, nie wątpię, stanowiła istotną część naszej przyszłości. Jej młoda śmierć jest przedwczesną tragedią, ale i jednocześnie ostrzeżeniem. Proszę was, by, jeśli kiedykolwiek mielibyście wątpliwości co do siły waszego przeciwnika, zwróćcie się o pomoc... i rozważajcie potencjalne konsekwencje waszych czynów - rzekł naturalnym tonem. - Jeżynowy Cierń zmarła w walce z jastrzębiem z powodu utraty krwi z odniesionych przez nią ran. Tym boleśniejszy jest fakt, że mogła tej śmierci zapewne uniknąć, gdyby jeden z klanowych wojowników nie odmówił mi udzielenia pomocy w tamowaniu odniesionych przez nią licznych ran. Ze względu na odbywający się pogrzeb oraz w celu zachowania obiektywności nie będę teraz informować o imieniu wspomnianego wojownika, ten jednak winien jest pozostać w obozie do momentu odbycia rozmowy z Rozżarzoną Gwiazdą i osądzenia twoich czynów przez jego osobę - zarządził. - Owcze Runo, chciałbym, byś  w celu zachowania możliwie największej obiektywności podzieliła się swą opinią dotyczącą sprawy naszemu przywódcy, dotyczy ona wszak również kwestii medycznych - zdawał sobie sprawę, że szylkretka pragnęłaby sprawiedliwości... Bociani sam zaś stwierdził, że chce, by klan dowiedział się prawdy o śmierci kotki. Nie zamierzał niszczyć opinii klanowiczów na jego temat, nie do momentu, w którym ten zostanie sprawiedliwie osądzony. Samosądy i chaos były ostatnimi rzeczami, których potrzebowali.
- Płomieniste Ucho, chciałbym, byś dopilnował, by tym razem moje polecenie zostało wysłuchane. Nie sądzę, byśmy pragnęli następnych negatywnych konsekwencji.
Z niezadowoleniem, którego nie okazał, dostrzegł fakt, że jego wuj nie zjawił się na pogrzebie... dokładnie zapamiętał również kto się na nim stawił. Zdawał sobie sprawę z faktu, że stan płomiennofutrego w chwili obecnej pozostawał wiele do życzenia, nie zmieniało to jednakże faktu, że poczuł duży zawód.
- Czas, by najbliższe Jeżynowemu Cierniowi koty pochowały jej ciało - rzekł, powracając do tematyki samego pogrzebu. Głos kocura zdawał się być napięty, podobnie, jak większość jego mięśni teorytycznie zależnych od woli kocura. - Tej nocy na Srebrnej Skórce pojawi się nowa gwiazda.      
Wraz z rodzicami kotki opuścił obóz, kierując się w kierunku jednego z obecnych w okolicach obozu jeżynowych krzewów. To tam pochowali kotkę, żegnając ją po raz ostatni.

Podniosłam wzrok słysząc poruszenie wokół kociaka który chyba nie do końca rozumiał koncepcje śmierci. Gdyby się dłużej zastanowić to można uznać za dziwne że tak chorujący kot jak ja żyje, a młoda wojowniczka po prostu wyszła na polowanie i nie wróciła z niego żywa. Życie wojownika jest straszne. Nie wyobrażam sobie walczyć z jakimś jastrzębiem i być tak pokiereszowanym że na moim własnym pogrzebie trzeba byłoby mnie po części zasłonić. Chcę dożyć starości...
Na informację o nie udzieleniu przez jakiegoś wojownika pomocy moje źrenice się rozszerzyły. Przecież... jesteśmy klanem, razem walczymy o przetrwanie... byłam bardzo ciekawa kim był ten kot, ale nie byłam typem kota który poszedł by po pogrzebie i wypytywał każdego kto może coś wiedzieć o szczegóły. Po prostu mam nadzieję że sprawa jakkolwiek się wyjaśni.
Odprowadziłam wzrokiem żałobników i wróciłam do swojego legowiska... jako kocię nie miałam nic do roboty poza myśleniem o przemijalności życia przez resztę dnia.

/zt

Nie mogłem nie usłyszeć jednego z kociąt wrzeszczącego na całe gardło i zakłócającego przebieg ceremonii pogrzebowej. W pół kroku znalazłem się przy nim, jeszcze przed tym, gdy zjawili się kolejni żałobnicy. Stanąłem nad kocurkiem, mierząc go nieco surowym wzrokiem. Był to Wilczek, jeden z synów Tęczowej Chmury i Rozżarzonej Gwiazdy, a właśnie ich kocięta miałem trzymać z dala od pogrzebu.
- Proszę nie krzyczeć, droga młodzieży. Jesteśmy w trakcie ważnego zebrania, podczas którego należy zachować szczególny spokój i ciszę. - odparłem, nie chcąc za bardzo wdawać się w szczegóły, które dla tak młodej duszy mogłyby być zbyt drastyczne. Chciałem coś jeszcze dodać, lecz w tej chwili odezwali się Konwaliowy Sen i sama Tęczowa Chmura, która właśnie do nas podeszła. Zaraz po niej do naszej małej grupki dołączył kolejny kociak. Tym razem była to kotka - Ściółka, córka Sokolego Skrzydła i Płomiennego Ucha. Wspólnymi siłami staraliśmy się wyjaśnić Wilkowi, dlaczego ma powstrzymać się od wydawania głośnych dźwięków i w łagodny sposób przekazać mu, co stało się z biedną Jeżynową Cierń. Po zażegnaniu tego małego kryzysu mogliśmy powrócić do przerwanej uroczystości. Żałowałem, że to akurat ciemnowłosy zastępca ją prowadzi, bo oczywiście wygadywał na mój temat brednie wyssane z pazura, na co mój grzbiet aż zjeżył się z wściekłości. Jak on tak mógł, karmić klan fałszywymi oskarżeniami, wiedząc, że gdyby nie ja, jastrząb mógłby rzucić się także na niego i zamiast jednego pogrzebu mielibyśmy trzy naraz, bo i mnie mogłoby się przy okazji oberwać?! Zawdzięczał mi swe marne, zdradzieckie życie. Ślepiec i głupiec z niego, skoro nadal nie potrafi się do tego przyznać sam przed sobą. Jeśli on zostanie kiedykolwiek przywódcą, wtedy opuszczę Klan Gromu na zawsze, bo nic mnie tu już nie trzyma, a jego rządy nie przyniosą nam nic dobrego. Nie mam własnej rodziny, przyjaciół, ma ukochana nie żyje, a uczennica od kilku księżyców jest jakaś taka nieobecna. Te mroczne myśli towarzyszyły mi aż do końca tego smutnego spotkania, a gdy już wszyscy sobie poszli, a ciało zmarłej spoczęło bezpiecznie w ziemi, ja jeszcze chwilę zostałem na miejscu, aby samotnie pomodlić się za duszę kotki i jej bezpieczną podróż do Klanu Gwiazdy. Przysiadłem blisko jej grobu, nie chcąc być podsłuchiwanym przez inne koty. Miałem prawo pożegnać się z nią na osobności, skoro była mi tak bliska, nawet jeśli ona nie czuła do mnie tego samego.
- Jeżynowy Cierniu... - zacząłem smutnym, zbolałym głosem. - Dlaczego postanowiłaś sama opuścić obóz i wyruszyć na polowanie? Gdybyś coś powiedziała, poszedłbym z tobą i dopilnował, żeby włos ci z głowy nie spadł. Musiałaś być taka uparta i samolubna? Wiedziałaś, że bardzo mi na tobie zależy....i widocznie nie tylko ja tak czułem. Nie rozumiem tylko, dlaczego wolałaś go ode mnie? To ja byłem tym, który naprawdę cię kochał...i kocha nadal, choć ciebie już tu nie ma. Czyżby nowa pozycja Konwaliowego Snu sprawiła, że zaczęłaś go inaczej postrzegać? Poleciałaś na jego rangę i to, że kiedyś może być na samym szczycie klanowej hierarchii? Och, skarbie...byłaś zbyt ambitna i widzisz, dokąd w końcu ta ambicja cię doprowadziła...A mogliśmy być razem tak szczęśliwi, gdybyś tylko przyjęła mą miłość, zamiast dalej utrzymywać, że dla ciebie jestem nikim...Wiedz jednak, że to właśnie ja będę tym, który pomści twoją śmierć, gdy tylko dorwie to przeklęte ptaszysko w swoje łapy! - moje wyciągnięte pazury rozrywały ziemię pode mną, a ja mówiłem dalej. - Wierzę, że teraz, wśród naszych wojowniczych przodków, jesteś lepszą wersją samej siebie - miłą, przyjazną i życzliwą dla innych, bo szczerze żałujesz błędów swej przeszłości. Taką kotką, jaką zawsze chciałem widzieć, patrząc głęboko w twoje oczy, bo na pewno gdzieś tam było ukryte twoje dobre serce. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś cię taką zobaczę, dlatego nie mówię ci "Żegnaj", a "Do zobaczenia". Spotkamy się wśród Gwiezdnych, kiedy i ja w końcu do nich dołączę. A tymczasem nie pokocham nikogo tak bardzo jak ciebie, w swym sercu zawsze nosząc pamięć o tobie. Nasze przeznaczenie jeszcze się spełni, ukochana, dlatego śpij słodko, śnij o mnie i czekaj tam na mnie, gdziekolwiek teraz jesteś... - zakończyłem swój wywód, roniąc parę gorzkich łez, które zmoczyły ziemię u moich łap. To był jedyny ślad, jaki zostawiłem po sobie na grobie niedoszłej partnerki, wiedząc, że kwiaty nie były zbytnio w stylu Jeżynowego Ciernia. Siedziałem sam jeszcze krótką chwilę, po czym wstałem i, powłócząc nogami, ruszyłem wolno w stronę swojego posłania, jakbym nie chciał jeszcze opuszczać miejsca spoczynku ukochanej. Ale choć byłem pogrążony w bezdennej rozpaczy, nie mogłem zapomnieć o odpowiedniej dawce snu i właściwej porcji jedzenia, jeśli chciałem zachować energię do wypełniania swoich codziennych wojowniczych obowiązków. Przeczuwałem jednak, że dzisiejszej nocy znów będę mnie dręczyć koszmary.

[zt]

Gdy wszyscy zebrali się wokół mnie wpatrywałem się w "wierzchnią powłokę" Jeżynowego Ciernia jak zahipnotyzowany. Czyli że jej tu nie ma... jest na Srebrnej Skórce. Matki opowiadały mi co nie co o tym miejscu i pomimo zapewnień że nic złego tam nie ma bałem się go. Zrobiło mi się smutno.
- DO WIDZENJA... pani... - pożegnałem się nieco przestraszonym głosem przytulając się do łapy mamy. Bardzo nie chciałem tu być więc czekałem wciskając nos w futro Tęczowej Chmury aż ta mnie wyniesie.

/zt?

Słuchał, słuchał i słuchał, a z każdą chwilą miał ochotę być gdzie indziej. Wytrzymał jednak ceremonie pogrzebową i kiedy tylko się skończyła z ulgą się zmył. Eh... Miał nadzieję, że nikt kolejny zaraz nie wyzionie tu ducha. Nie przepadał za pogrzebami.

[zt]