Ten cały pogrzeb to chyba jakiś żart i do tego nieśmieszny. Najpierw dziwne pytanie Wieszcza o to, kto chce zostać jego uczniem, a zaraz po nim bezdotykowa walka o stanowisko przyszłego lidera Plemienia Niedźwiedzich Kłów nad wciąż jeszcze ciepłym ciałem Roga. Wiedziałam, że zarówno Dąb, jak i Mysz pragnęli od dawna tej roli, ale że też Echo podzielał ich ambicje? Tego się nie spodziewałam. Wnioskując jednak po słowach, jakimi zwrócił się do mego ukochanego, mógł się zgłosić jedynie po to, by zrobić na złość rodzonemu bratu. Jedynie Niedźwiedź wydawała się mieć wśród nas zdrowy rozsądek, próbując szeptem nakłonić swego ojca do odłożenia całej sprawy na później. Łabędź tymczasem obserwował całą sytuację, nie odzywając się ani słowem. Z kolei ja nie mogłam tego zostawić tak bez swojego komentarza.
- Uspokójcie się wszyscy! Czyście powariowali, rozmawiając o takich sprawach na pogrzebie jednego z nas? Ty. - odparłam, zwracając się bezpośrednio do siostry. - Wybij to sobie z głowy, młoda. Jesteś moją nowicjuszką i nie pozwolę na to, żebyś skończyła jak Róg. - miauknęłam ze złością w swoim głosie. Mysz była zbyt krucha i delikatna, by wziąć na swe barki taki ciężar odpowiedzialności za innych i do końca życia musieć go dźwigać. Dąb, jako ten starszy i bardziej doświadczony kocur, był oczywiście znacznie lepszym wyborem, choć i co do niego miałam pewne obawy, gdyż był moim partnerem od niedawna i nie chciałam go tak szybko tracić. Nie wiedziałam jednak, co mam myśleć o Echo, skoro nie znałam go jakoś blisko, a on sam zgłosił się pod wpływem chwili i decyzji Dęba. Uch, sama zapewne bym się zgłosiła, gdyby nie to, że nigdy w całym swoim życiu nie widziałam się na miejscu uzdrowiciela Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Ale podobno właśnie ci, których nie ciągnie do władzy, najlepiej się do niej nadają, bo przy nich przynajmniej nie istnieje ryzyko, że uderzy im ona do głowy i będę pragnąć jej jeszcze więcej. Resztę ceremonii pogrzebowej przesiedziałam, cała w nerwach, wiercąc się jakbym usiadła na grzbiecie jeża. Oczywiście, w pewnym jej momencie posłałam swe modły za duszę zmarłego do Plemienia Wiecznych Łowów, bo tak nakazywała tradycja i kocia godność, lecz szybko zmyłam się stamtąd, gdy Wieszcz oficjalnie ogłosił jej koniec.

[zt]

Ma w nosie, co pomyślą inni o jego kandydaturze. Skoro Dąb ma być brany pod uwagę, to po prostu uważa, że on tym bardziej, nawet jeśli w ogóle mu już na tym nie zależy. Wolałby sam zacisnąć zęby i na siłę odbudować w sobie dawne ambicje, marzenia i cele, by Plemię miało się jak najlepiej, niż patrzeć, jak to marnieje jeszcze bardziej pod władzą tego… kota. Ma jednak nadzieję, że Wieszczowi zostało choć trochę rozumu w tym durnym łbie i przejrzy on Dęba na wylot, a zdecyduje się kogoś innego. Nawet… nawet na Mysz.
Na słowa Dęba nic nie mówi, jedynie wydaje z siebie bardzo ciche parsknięcie. Teraz nie ma odwagi przyznać mu racji? W porządku. Za to słowa jego pożal się przodkowie partnerki wprawiają go znowu w złość. Za kogo ona w ogóle się ma, żeby mówić to Myszy? Ach. Pewnie jej chodzi o ograniczenie konkurencji dla swojego Dębusia; prawda jest taka, że KAŻDY ryzykuje śmiercią z każdą chorobą czy raną, jaka go spotka, tak długo, jak obecny Wieszcz odpowiada za ich zdrowie, więc gdyby naprawdę się o nią martwiła z powodu, który wymówiła na głos, to przecież to samo powiedziałaby to temu swojemu frajerowi. Bez zawahania podchodzi do Promyk, zamierzając jej wygarnąć, co o tym myśli, ale tym razem nie wciągając w to całego Plemienia, jak zrobiła to ona.
– Najpierw nas pouczasz, pytasz, czyśmy powariowali, po czym robisz coś takiego? Zdecyduj się może – odzywa się do niej cicho z niedowierzaniem w głosie. – To jej decyzja, a nie twoja. To, że mierzy wyżej, niż ty, to akurat coś dobrego, więc nie podcinaj jej skrzydeł… zwłaszcza, że jakoś swojemu partnerowi nie zabraniasz zgłaszania się z tego powodu – mówi, świdrując szylkretkę zimnym spojrzeniem. Niech nie zniża jej do swojego poziomu, kiedy Mysz jest od niej o wiele lepsza, nawet teraz, jako Nowicjuszka. Obrzydliwe.
Odchodzi od niej zaraz po tej wypowiedzi, nie zamierza bowiem z nią dyskutować. Chce tylko, by wiedziała, jak żałosne jest to, co robi. Wraz z Wieszczem wynosi ciało z Niedźwiedziej Groty i bierze udział w całej reszcie pogrzebu, a po wszystkim… cóż, chętnie by posiedział nad grobem, gdyby nie to, że oczywiście Dąb znowu musiał być pierwszy w zagarnianiu wszystkiego dla siebie. Wraca tam po paru godzinach, by wspominać swojego jedynego brata… a nawet, by się po prostu wypłakać. Ze złości na świat, na Wieszcza, na całe Plemię, z frustracji, i zwykłego niedowierzania w jego śmierć.

zt