Złocista spłaszczyła lekko uszy i prawie się skrzywiła. Wyglądało na to, że czymś wkurzyła, albo przynajmniej zirytowała Noc. Ale czym? Jedynie wyraziła swoją troskę wobec jeno zniknięcia, kulturalnie przedstawiła i zapytała czy chce wrócić do ich klanu. Nie mówiła też specjalnie za wiele. Tak przynajmniej było jej zdaniem. Szybko się jednak uspokoiła, gdy przypomniała sobie, że powinna trzymać emocje na wodzy.
- Pomyślałam, że jesteś tu, ponieważ chcesz wrócić do rodziny - odparła, mrugając zielonymi oczami. - Rozumiem, że życie samotnika ci się spodobało? - zapytała. W jej tonie nie było żadnego osądu, czy urazy. Ot, zwykłe pytanie. Jeśli Nocnej Łapie bardziej podobało się życie samemu, to była w stanie to zrozumieć. Być może za szybko założyła, że jeno przybycie tak blisko granicy miało tylko ten jeden cel?

Nie było to praktyczne, gdyż pochylając pysk pod głębszym kątem straciłoby część informacji przekazywanych doń przez Jałowcową Łapę, ale byłby to gest adekwatny do poziomu konsternacji, jaki odczuło na jej ekspresję. – Zrobiłom coś nie tak? – zapytało niemalże wpychając się słowem w odpowiedź kota. Zatem otworzyło szerzej oczy, powiedziało ciche "a" i cofnęło się o kilka kroków.
– Nie nazwałobym Powracającego Zimna moją rodziną – odparło beznamiętnie, lekko. Nie negowało ideałów, jedynie stwierdzało fakt. – Podobnie jak mojego miotu, którego obecnej liczebności w Klanie Rzeki nie mogę znać… Przyjaźni w Klanie także nie zaznałom, więc… Życie samotnika jest mniejszym złem, niż życie w społeczności zorganizowanej wokół kontroli jej kotów.
Nie rozwijało swoich myśli, lecz stało w miejscu i gotowe do wyjaśnień. Kiwało ogonem leniwie na boki i uśmiechnęło się do Jałowiec, poprawiając swoją postawę na nieco luźniejszą.

Oh, czyli to jednak ona źle odczytała jeno mowę ciała. Chociaż nie, wróć, oboje się nie do końca na tej płaszczyźnie zrozumieli. No nic, nie było sensu drążyć tematu. Zniszczyłoby to płynność rozmowy, która mimo wszystko, jakoś się toczyła, a Noc zaczęło w końcu mówić o swoich powodach, przez które nie chciało wracać do klanu.
Prawdę mówiąc, niezbyt spodobały się jej jeno słowa. Starała się nic po sobie nie pokazywać, jednak nieco uraziły ją w duchu. Społeczność zorganizowana wokół kontroli jej kotów. Brzmiało to, jakby samotnik postrzegał klan jako zło wcielone, które szkodziło żyjącym w nim kotom. No co by tu mówić? Każda grupa musiała być pod czyimś dowództwem i opieką, bo inaczej panowałby chaos. A może sobie jeno słowa wyolbrzymiła?
- Rozumiem - odparła jedynie, niezbyt wylewnie. - Z twojego miotu w klanie ostała się tylko Skaczący Wróbelek, a poza nią Powracające Zimno doczekała się kolejnego miotu... O ile cię interesuje - dodała. Noc powiedziało, że nie uznaje wojowniczki jako swojej rodziny, ale tak czy inaczej, według Jałowiec kot powinien to wiedzieć.
- Ale jeśli zmienisz zdanie co do powrotu, to pamiętaj, że Klan Rzeki na pewno cię przyjmie. Uważaj tylko przy granicy. Ostatnio mamy problemy z samotnikami i jak ktoś cię nie rozpozna to możesz niepotrzebnie oberwać - powiedziała, na koniec dodając nieco niezręczny uśmiech. Głupio było jeno mówić, że może oberwać tylko dlatego, że jest samotnikiem, który zbliżyłby się do granicy, ale lepiej by zdawał sobie z tego sprawę. - Muszę już iść. Wpadłam za granicę tylko by poszukać jednego medykamentu. Patol pewnie na mnie czeka. Ale... miło było cię znowu zobaczyć po tylu księżycach - powiedziała na pożegnanie, tym razem z nieco bardziej swobodnym uśmiechem i jeśli Noc już jej nie zatrzymywało, pożegnała się i ruszyła w stronę terenów Rzeki.

//zt

Ponownie pozosyawiając syna w bezpiecznym miejscu udałam się na polowanie, nie przeżyjemy bez jedzenia. Szłam powoli i uważnie, spoglądając na terytorium dookoła mnie, doszukując się nawet najdrobniejszej zwierzyny.

Mimo drobnego potknięcia na które zareagowałam warknięciem ruszyłam dalej. Byłam zdeterminowana do upolowania ciepłego posiłku dla mnie i Lamparta. Starałam się coś wywęszyć lub dostrzec jakiekolwiek ślady.

Wysunęłam pazury by następnie wbić je w ziemię. Syknęłam gdy już skończyłam się zsuwać, jakież to irytujące. Nie mogłam jednak przestać, kontynuowałam polowanie ostrożnie uważając gdzie stawiam kroki.