Skinął lekko głową słysząc słowa Księżyc o strachu. Brzmiały mądrze. Bardzo mądrze. Sam Trujek pewnie by na nie nigdy nie wpadł. Ale rzeczywiście może mógłby porozmawiać Orzechowym Cieniem? Co prawda nie chciał przeszkadzać wojownikowi, jednak może chociaż minutę dla niego znajdzie? Na pewno się ucieszy jeśli Trująca Łapa da mu kwiaty. Tak, to był plan!
Kolejne pytanie kotki dość mocno go zaskoczyło. No właśnie, dlaczego się nie połączą?
- Eeeee to dobre pytanie. - zaśmiał się nerwowo szukając jakiejkolwiek sensownej odpowiedzi.
- Chyba tak jest po prostu łatwiej. Wiesz kilka mniejszych grup, niż jedna duża. Nasz klan już i tak jest duży a żeby był trzy razy taki to Golcowa Gwiazda nie poradziłaby sobie z jego zarządzaniem. A trzech przywódców pewnie by nie dało rady dowodzić, bo zawsze byłyby jakieś kłótnie. A tak jest przyjemnie. Chociaż też czasami się nad tym zastanawiam. - przyznał się.
Spuścił wzrok kiedy usłyszał słowa Księżyc. No tak, na to nie wpadł.
- Musisz kiedyś nauczyć mnie jak się tak wspinać. Chociaż nie sądzę aby mi się to udało. Ale ja chętnie się przejdę! Tylko może nie dzisiaj bo to już późno się robi, a ja jeszcze muszę zanieść Otoczaka do obozu. Ale co powiesz... Hm no to trochę długa wyprawa. A co powiesz za dwa dni? Ja zdążę jeszcze pójść na trening, a ty zrobisz- no cokolwiek co ty tam w plemieniu robisz. I wtedy moglibyśmy się spotkać przy Spienionych Wodogrzmotach. Jestem pewien że je znasz! To takie duże wodospady na końcu gór. I stamtąd moglibyśmy udać się w stronę gniazda dwunogów. Może nawet spotkamy jakiegoś! Albo tych- Tych takich... Samotników! O o nich mi chodzi. Co powiesz na to? - zaproponował nerwowo drepcząc w miejscu. Chciałby jeszcze raz spotkać się z kotką, wydawała się ciekawą osobą. Po za tym podróż do dwunożnych? To coś czego jeszcze nigdy nie robił! To musi być ciekawe!

Zamruczał cicho słysząc, że nie tylko wszystko dobrze kotce wytłumaczył i miało to sens, ale również najwyraźniej wpadł na świetny pomysł! Nigdy wcześniej nie udało mu się osiągnąć tych dwóch rzeczy na raz. Szczerze powiedziawszy osiągnięcie chociaż jednej z nich w przeciągu jednego tygodnia graniczyło z cudem.
- Mam nadzieję w takim razie, że jak najszybciej się nią staniesz! - miauknął, chociaż nie do końca wiedział kim takowa strażniczka była, ale wnioskując z wypowiedzi kotki pewnie chodziło o kogoś pokroju wojownika.
- Dokładnie. Najlepiej koło momentu, kiedy słońce jest najwyżej na niebie, wtedy powinniśmy dojść do siedlisk dwunożnych jeszcze przed zachodem. - potwierdził, po czym złapał swój kamień w pysk i odszedł parę kroków, tylko po to aby po chwili się wrócić. Położył Otoczaka przed Księżyc i przybrał na pysk swój typowy zawadiacki uśmiech.
- Wiesz co? Możesz go zatrzymać, w końcu to ty go uratowałaś. Po za tym będzie ci mógł o mnie przypominać i w ogóle... Zawsze fajnie mieć jakiś nazwany kamień. - miauknął, podsuwając kotce srebrny kamień pod łapy. Nie czekając dłużej w końcu skierował się w stronę, z której przyszedł.
- To do zobaczenia za dwa dni! - miauknął na pożegnanie po czym włączył swój kot z klanu Wichru mod i pobiegł w tylko sobie znaną stronę. Na szczęście Księżyc nie dała rady już dojrzeć go kiedy po zbiegnięciu z pagórków potknął się o swoje łapy i upadł zdecydowanie nie tak jak powinny to robić klanu Wichru. Był jednak z siebie dumny, bo przynajmniej nowo poznana kotka myślała, że umie biegać. Podniósł się więc ochoczo z powrotem na łapy i już nieco wolniej udał się w stronę obozu klanu Wichru.

//zt

Niedługi czas po przekazaniu na zgromadzeniu wieści o dziwnych plotkach odnośnie możliwego ataku na Klan Rzeki czy też inne klany w dolinie, poinformowałem Czarnostopego i Mknący Nurt o tym, że mam zamiar wybrać się na rozmowę z kocurem, wokół którego te plotki się kręciły; chodziło o Czarnego Wilka. Nie miałem zbyt wielkiego wyboru rozmówców, gdyż dziwny kocur roznoszący ów plotki, zapadł się pod ziemię i żaden z patroli nie widział go na granicach po tamtym wydarzeniu. Miałem więc nadzieje, że Czarny da mi odpowiedź co do tych niepokojących wieści, a najlepiej by było, gdyby kompletnie rozwiał moje wątpliwości i przekazał, że nic takiego nie ma i nie będzie miało miejsca.
Na rozmowę wyruszyłem z samego rana, pozostawiając obóz pod opieką Mknącego Nurtu, a więc w dobrych łapach. Spokojnym truchtem opuściłem obóz i skręciłem ku Świstakowym Pagórkom, gdzie już raz rozmawiałem z Czarnym Wilkiem na temat przeprowadzenia nowych granic Klanu Rzeki. Miałem wiec nadzieje, że i tym razem uda mi się go tutaj spotkać i zaprosić do spokojnej (a może i nie) rozmowy. Gdy byłem już na miejscu, rozejrzałem się i przysiadłem po swojej stronie granicy, owijając ogon wokół łap. Wyprostowałem się i przymrużyłem pomarańczowe ślepia, oczekując aż charakterystycznie masywna sylwetka pokryta czarnym futrem, zjawi się na horyzoncie.

/zapraszam MG

Na krótką odpowiedź kocura delikatnie skinąłem łbem. Warto było zapytać, bo jakkolwiek zniknięcia Jelenionogiego nawet się spodziewałem, tak...Wierząc słowom Mknącego Nurtu, Rozgrzana Łapa prawie ukończyła swoje szkolenie i to jej zaginięcie najbardziej mnie zaskoczyło. Jelenionogi nie istniał w życiu klanu poza wykorzystywaniem składziku Porannej Zorzy i chciałbym powiedzieć, że mi to nie przeszkadzało, ale kłamałbym. Nie podważałem słów medyczki odnośnie jego stanu uniemożliwiającego treningi, ale...Tak długo? Może w końcu poczuł na sobie wzrok reszty klanowiczów i wybrał wygodniejszą dla siebie opcję niż faktyczne wejście w klan?
— Dziękuje za rozmowę, Czarny Wilku. — miauknąłem i podniosłem się, posyłając samotnikowi lekki, przyjazny uśmiech. — Udanych dalszych łowów i spokoju na terenach. — i z tymi słowami pożegnania, skinąłem mu jeszcze łbem z szacunkiem i lekkim krokiem ruszyłem w drogę powrotną - no, tak poniekąd! Zaciekawiło mnie wskazanie Górskiego Szlaku jako możliwego miejsca dziwnego samotnika, a że ów miejsce znajdowało się na wyciągnięcie łapy za mniejszym pasmem górskim, który mogłem bezpiecznie odejść od strony Łysych Drzew, zapragnąłem zerknąć czy naprawdę znajdował się tam jakiś Orifiel.

/zt i hyc tutaj Górski Szlak

Wciąż nie czuła się najlepiej, ale to nie tak, że był to dla niej stan zupełnie nowy. Przez całe życie tak często ocierała się o śmierć i była w ostatniej chwili siłą wyciągana ze Srebrnej Skórki przez medyków (czy później przez matkę), że nawet nie wiedziała, że tak naprawdę normalnym stanem dla większości kotów jest całkowity brak bólu i innych objawów chorobowych i nie każdy kot żył z permanentnym, ale ignorowalnym kłuciem w płucach, zawrotami głowy i niskim poziomem energii.
Tak więc normalne było to, że gdy jej ciało zaczęło bardzo powoli działać tak, jak powinno i nie czuła się jak żywe zwłoki, ciężko było ją zatrzymać w jednym miejscu. Nie była typem kota, który po prostu mógł niczego nie robić, dać sobie czas na odpoczynek, co zdecydowanie widać było po tym, jak wyglądała. Nie przeglądała się dziś w kałuży, jednak była świadoma tego, że przez chorobę, która trawiła ją dość długi czas, schudła jeszcze bardziej i kości były doskonale widoczne na jej biodrach i grzbiecie, a oczy miała lekko przekrwione i podkrążone sinymi wykwitami.
Z pochyloną głową, przypominając nieco przemykającego psa pasącego owce, szła szybkim inochodem przez Świstakowe Pagórki, zamierzając przejść z jednego skrawka lasu na drugi.

Pojawienie się nowych członków Klanu Rzeki z kociętami nasuwa mi myśli o zbadaniu terenów za Przesmykiem; może nie dziś, nie jutro, jednak jest to bardzo kusząca perspektywa. Tego dnia jedynie spaceruję nieopodal granicy w kierunku Gładkiej Tafli. Chłodny wiatr bezlitośnie przypomina o zbliżającej się zimie, jakby usychające liście i zimne noce nie były wystarczające; warto korzystać z każdej możliwej okazji na łowienie ryb. W końcu to najmniej męcząca forma polowania.
Wiatr jednak przynosi coś więcej, niż samo tylko przypomnienie; wraz z nim do moich nozdrzy dociera obcy zapach od strony granicy.
Kocica ma jeszcze kawałek do granicy, a nawet z daleka wygląda, jakby coś ją zjadło i wyrzygało. Marszczę nos, przyspieszając kroku w jej stronę. Co za paskudna kreatura?
– Mam nadzieję, że wiesz, że w pobliżu jest granica klanu – odzywam się głośno.

Zarejestrowała obecność kota gdzieś dalej, ale nie przejęła się tym zbytnio. Wiedziała, że była w okolicy granic Klanu Rzeki i mogła spotkać jakieś koty. Szła zresztą teraz skrawkiem wolnych ziem pomiędzy terenem czarnego samotnika, którego widywała od czasu do czasu, a Klanem Rzeki. Siłą rzeczy musiała prędzej czy później trafić na jedno z nich. Zwolniła jednak kroku i podejrzliwie odwróciła łeb w stronę kotki, gdy ta zaczęła szybkim krokiem się do niej zbliżać; jej serce szybciej zabiło w piersi, mimowolnie spięła mięśnie ramion.
— Wiem — odpowiedziała, mrugając powoli. Naprawdę? — To wszystko, po co wyszłaś ze swoich ziem? — spytała po krótkiej pauzie.

— Współczuję nadgorliwości — lub paranoi, choć to zachowała dla siebie. Natomiast na jej kolejne słowa... w odpowiedzi na jej oblepiony miodem uśmieszek sama uniosła wargi i wyszczerzyła zęby w uśmiechu, jednak wesołość nie sięgała jej na wpół martwych oczu. To akurat nie było nic wyjątkowego w przypadku Brzoskwiniowego Puchu, jako że przez przewlekłą apatię i stępienie odczuwania uczuć jej grymasy były jedynie wynikiem mechanicznego napięcia mięśni, a nie faktycznych emocji.
— Fascynujący sposób zjednywania sobie kotów, zwłaszcza dla kota o aparycji łowczego kundla na zające — odpowiedziała cicho, powoli, nie pozostając bierna na zaczepkę. Im więcej czasu mijało od śmierci jej matki i im bardziej życie rozsypywało jej się na kawałki, tym bardziej na światło dzienne wychodziła tłumione całe życie gorycz. Majtnęła ogonem, zamierzając wyminąć Migoczącą Iskrę i kontynuować swoją wędrówkę.