Uśmiechnął się na jej odpowiedź z lekka pobłażliwie.
 — Pfft, no widzisz - ja po prostu byłem na tyle mądry, by kończyć mój trening normalną porą — stwierdził pełen dumy i nieco się z nią tonowo drażniąc; — choć nie jestem pewny, czy to było takie czuwanie. Nie pamiętam połowy. Chyba zasnąłem na stojąco, ale miałem bardzo oddane zadaniu towarzystwo — przyznał się. Nie za bardzo zwracał uwagę na to, czy inni podzielali jego senność, ale ten cały Trzcina i Sowa zdawali się niezwykle… spoceni na bycie obowiązkowymi, czy w inny sposób poprawnymi. Płotka właściwie też - po prostu w inny sposób, huh.
 — Dniami i nocami o niej myślę. Ma Przepiórko, wróć, proszę, tęsknię, nikt nie rozpala ognia w moim sercu tak, jak ty — recytuje uniosłym głosem, czując swobodę w tym, że nie było tu nikogo poza nimi. — Ciekawe, co o mnie nagadała Sowie, mnh — dodaje już z lekką niechęcią. Sowi Zmierzch… też był dla niego jakiś dziwny. No, dawaj, nazywaj każdego kota, z którym nie łapiesz kontaktu dziwnym, na pewno wyrośnie z ciebie bardzo życzliwy i szczery kot, mówi jadowity głos w głowie.
 Nie powinien się tym w każdym razie przejmować, ale powiedzmy sobie wprost: nie do końca potrafił. Nienawidził świadomości, że każdy widzi go inaczej, i to zapewne nie tak, jak było faktycznie; nielubiąca go Przepiórka tylko dolewała oliwy do ognia, bo teraz pewnie narzekała na niego w połowie rozmów, jakie prowadziła, a wtedy koty, które nigdy nie poznały go bliżej, będą mieć już ubity obraz: że jest nieprzyjemnym, kwaśnym gburem, który powinien wyjąć kij z czterech liter.
 Płotka wiedział, że tak nie było? Błąd; Płotka bał się, że tak było.
 Ogólnie… było nie tak. I nie do końca wiedział, co ma powiedzieć teraz do Połysk obok - więc znów, jak na wczorajszej ceremonii, po prostu nieświadomie patrzył się na nią jak w obrazek.

 Uniósł lekko brwi do góry, gdy Połysk z kolei zaczęła mówić… o swoim towarzystwie? Płotka niby kątem oka widział, że Blady Duch niespecjalnie kleił się do swojej rodziny, gdy porównało się ilość interakcji między Połysk a Migoczącą Iskrą, ale… nie sądził, by coś było bardzo nie tak. Ale słuchał; słuchał nie przerywając liliowej, zatrzymując się w swoich podskokach po kopcach - a przynajmniej zwalniając.
 Łączył kilka kropek, a do kilku brakowało mu kontekstu. Blady Duch… miał jeszcze tą sprawę z Raniuszek, lisami, tym wszystkim; rudy nieświadomie rozszerzył nieco ślepia, jak gdyby nagle dowiedział się, że te wszystkie kawałki puzzli to tak naprawdę jeden kawałek, a nie niezwiązane sytuacje. Czuł się nieco zaskoczony… ale jednocześnie dziwnie, gorzko szczęśliwy? Ale od początku:
 Połysk robiła wrażenie, jak gdyby nie miała problemów; jedynie w dobitny sposób wypowiadała się o sprawach innych, ale jej życie było dosyć łatwe i bezrozterkowe - patrząc na nie z boku, rzecz jasna. Dlatego czuł się głupio, gdy miał wcześniej przy niej się wygadywać - miał wrażenie, że to tylko on miał jakieś głupoty na głowie. Jej narzekanie przypomniało mu o sytuacji ze Świetlikiem, czymś, co męczyło go dobrą kupę czasu… i Połysk zdawała się teraz konceptem bardziej kocim, prawdziwym.
 
 Naprawdę za wiele myślał o zwyczajnym narzekaniu podczas normalnej rozmowy, jak gdyby to cokolwiek znaczyło.
 — … — tylko co miał teraz powiedzieć? Chyba nieodpowiednim byłoby coś żartobliwego, a nawet jeśli - nic nie pchało mu się na język konkretem. Nie chciał brzmieć płasko. — Mnhh… chyba po prostu niektóre koty tak mają. Że "odnajdują się lepiej" w innym towarzystwie, niż rodzina, heh — stwierdził w końcu nieco gorzko. W końcu to nie tak, że krew gwarantowała dogadywanie się, i czasem tak było lepiej… ale Płotce nie wydawało się, by Migocząca Iskra czy Połyskująca Tafla były złymi członkami rodziny, tak samo jak Kijanka i Jabłuszko byli wręcz idealnymi rodzicami, ale dla niektórych to wciąż było za mało, hę? — Jeśli nie chce z wami gadać, to chyba tylko zmęczysz się martwieniem się tym — czy był pomocny? Pewnie w ogóle!
 — Ta. Łatwo ich zczaić, każdy ma imię od jakiegoś ptaka — parsknął, — też wydaje mi się, że mogłaby dostać kogoś innego, bo z nim to chyba tylko nauczy się, że wolno jej się rządzić jak jej się podoba. Ale pewnie Krzywa Gwiazda też nie ma z tym łatwo… z rozdzielaniem kotom odpowiednich mistrzów, to znaczy. Gdyby tak było, to chyba połowa terminatorów byłaby uczona przez twoją mamę — stwierdził z lekkim rozbawieniem, ale szczerze.

 Z transu wyrywa go głos Połysk.
 Cofa nieznacznie głowę i zaczyna mrugać częściej i szybciej na chwilę - huh? Ale co? Gdyby nie futro, byłby z lekka czerwony, ale właściwie to sam nie miał pojęcia, co właściwie się stało i dlaczego Połysk nagle pyta się go co jest.
 — A. Ale co co jest — pyta sztywno, zdezorientowany.

 Inaczej.
 Właściwie to wiele rzeczy było inaczej i Płotka sam nie wiedział, jaki ma do tego stosunek. Wiedział, że rzeczy się zmieniają, że świat nie mógł stać w miejscu, ale dlaczego musiał zmieniać się… w ten sposób, dlaczego w Płotce tylko rosło poczucie frustracji i pustki i czemu z każdym dniem zmieniał się w coraz to bardziej gorzkiego kota, tak innego od tego, jakim był, gdy po raz pierwszy pojawił się w Klanie Rzeki? Dlaczego Blady Duch musiał wybierać tak, a nie inaczej, gdy jego rodzina była obiektywnie lepszym wyborem towarzystwa, a nawet jeśli nie lepszym, a równym - dlaczego decydował się ich ignorować? Płotka nie znosił tego, że nie miał wstępu do myśli innych kotów; że nie mógł dostosować ich do tego, jak on sam widzi świat, że nie mógł sprawić, by Blady Duch zachowywał się inaczej i nie robił pod górkę jego przyjaciółce, i by wszyscy widzieli samego Płotkę jakoś inaczej.

 — Jestem? — troszkę panikuję. Ale nie lubię tego słowa, panikować; kojarzyło mi się z kotami głupimi, które nie potrafiły zebrać odpowiednio myśli… tylko czy byłem od tego tak daleki? Byłem chodzącą definicją, wręcz. Nie do końca wiem, o co chodzi Połysk - a może nie chce przyznawać, że wiem. Bo przecież doskonale zauważam, jak dziwny i inny jestem z każdym postępującym dniem i księżycem. Miałem nadzieję, że nie zauważy… ubliżasz jej inteligencji i spostrzegawczości.
 Ale co mam jej powiedzieć? Nie wiem, dlaczego taki jestem. Czy to problem? Skoro to wytyka, to zapewne problem. Denerwuję ją tym? A z jakiego innego powodu by o tym wspominała? Ale jak mam przestać, skoro sam nie wiem, co… co mam naprawić. Wychodziłem z obozu z całkiem dobrym humorem, ale teraz czułem, jak zakłopotanie, niezręczność i niekomfortowość ogarniały moje ciało, że znowu mi niedobrze przez to, że Połysk mnie jakkolwiek postrzega, i to pewnie… negatywnie. Czy jeśli powiem, że nie wiem, to będzie źle? Przecież pewnie ona nie lubi takich… takich niezdecydowanych kotów, niewyraźnych.
 — …A skąd mam to wiedzieć. Nie robię tego przecież specjalnie — więc odszczekuję, czując w moich słowach lekką pasywną agresję, i chcę móc powiedzieć, że nie chciałem jej tam wrzucać, ale skoro wrzuciłem, to przecież chciałem. Bo jeśli mogę atakować, to nie jestem tak bezbronny, niż gdybym szczerze jęknął coś o tym, że nie wiem czemu, że nie wiem co z tym zrobić i nie wiem, co zrobić ze sobą, by przestać. Uch.

 …Nie ma jej. Nie ma tej samej agresji, którą potraktowałem właśnie Połysk, dlaczego nie ma jej w jej słowach, dlaczego… nie mam na co być zły i jak ciągnąć to, czymkolwiek to było? Powinna się zdenerwować, mieć mnie już naprawdę dosyć, powinna westchnąć, obrzucić mnie gniewnym spojrzeniem i sobie stąd pójść, skoro jestem taki najmądrzejszy i mogący sobie pozwolić na słoność na języku. …Pozwolić.
 Nie miała mówić że wie, nie miała dalej drążyć w to, że coś było nie tak, nie miała mi mówić że ją to obchodzi ani że chce pomóc. Dlaczego nie miała mnie dosyć? Ja już miałem. Dosyć siebie, to jest. Czuję ból w mojej wardze, którą obecnie nerwowo gryzę, a raczej: coraz to mocniej przyciskam do niej swój ząb. Nie wiem, czy chcę stąd uciec, czy się położyć i krzyczeć, czy udawać martwego i czekać aż zgniję, czy może pobiec do obozu, do Jabłuszka, przytulić się i obsmarkać jej futro łzami. Opcji było wiele… a płomienne oczy Połysk wpatrywały się we mnie i oczekiwały odpowiedzi już dobre dziesięć serca uderzeń. Super.
 — A możesz? — mamroczę, nie nawiązując z nią jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego. Nie chcę, nie teraz. Może już nigdy, może łatwiej by było, gdybym teraz obrzuciła ją kolejnym jadem do tego stopnia, że nie chciałaby już mnie znać, znów zacząłbym na nowo, jak gdybym znów przyszedł jako obcy do Klanu Rzeki, znów mówiłbym na każdego per Pan i Pani, jakbym nie znał ich i ich przeszłości, a z liliową wygodnie bym się mijał, jak gdyby była duchem.
 Przestań. Przełknąłem ślinę.
 Właściwie to mógłbym teraz normalnie już jej odpowiedzieć. Że nie wiem, że nie widzę innego powodu, niż to, o czym rozmawialiśmy w Łysych Drzewach, więc jak mam jej cokolwiek powiedzieć, jeżeli sam nie znam źródła problemu?

 Zresztą, co dokładnie miałaby zaradzić na problem tak abstrakcyjny, jak to, że Płotka nie czuł się dobrze w swojej skórze, że nie wiedział, kim właściwie jest i kim ma być, że wszystko powinno być w porządku, a on normalny, ale tak nie było, bo coś siedziało z tyłu jego głowy i tylko nieprzyjemnie rosło wraz z wiekiem, i nawet nie wiedział, czy to miało jakikolwiek związek z tą zasraną Raniuszek, która leżała sobie teraz wygodnie dwa zajęcze skoki pod ziemią i pewnie śmiała się z niego z wymyślonej przez klany Srebrnej Skórki; może tak! Może nie!
 Przede wszystkim Połysk nie była odpowiedzialna za jego dobrostan psychiczny i konsultacje z tego, chociaż wyglądało na to, że jej się do tego spieszyło. A Płotka, jak rozsypany by nie był, nie zamierzał męczyć kocicy swoimi nieopisywalnymi debilstwami.
 — Jesteśmy na spacerze, a nie na sesji rozwiązywania problemów psychicznych — mówi więc w końcu, tylko że… co właściwie mieli robić na spacerze, poza chodzeniem, gdy w powietrzu wisiała aura sytuacji sprzed chwili, a o wszelkich kwestiach mistrzów i terminowania już sobie opowiedzieli… ?

 — No patrz, co za przypadek, ja też nie wiem o co chodzi — znowu. Znowu ten zasrany jad w słowach, nie chcę go tu, naprawdę nie chcę, nie wiem dlaczego to mówię; nie wiem dlaczego mówię to w ten, a nie inny sposób, przecież obyłoby się bez sarkazmu, więc czemu… nie wiem, jasne, że nie wiem, tak samo jak nie wiem o co mi chodzi - może wiem, może po prostu udawanie, że nie, jest komfortem, bo w końcu jak można oskarżyć kogoś o świadome robienie czegoś, czego nie wie? Gdy nie wiedziałem, byłem nieprzydatny, niewarty uwagi - warty zostawieniu samemu sobie.
 Naprawdę lubiłem sprawiać wrażenie, że małe i nieistotne rzeczy miały głębsze znaczenie. Być może jako usprawiedliwienie, że w ogóle o nich myślę? Ale byłem po prostu obrzydliwy. Czemu?

 …Nie wiedział.
Każde słowo Połysk, jej zmiana tonu, jej ekspresja - każda z tych rzeczy była jak kłujący, powoli krwawiący cios w Płotkę; wiedział, że to jego wina, czuł, jak oblewa go jej poczucie, wiedział, że Połysk czuje się źle, łączył kropki ze słów o jej rodzinie, wiedział, że to przez niego, przez jego słowa, przez jego stan, przez to, że najwyraźniej był zbyt leniwy i ignorancki by chociażby spróbować być lepszym kotem, że gdyby naprawdę zależało mu na Połysk, to zachowałby się inaczej, dociekłby, co z nim nie tak, a nie uciekał do zasranego nie wiem. Doprowadził do tej sytuacji i… było za późno, by cokolwiek zmienić.
 W rzeczywistości jedynie cofnął uszy i spiął ciało.

 Zmiana tematu. Jakże płynna. Masz może ochotę trochę rozruszać łapy?
Nie, nie mam. Chcę skulić się w żałosną kulkę i, nie wiem! Przestać istnieć! Zasnąć, a świat i czas uśpić razem ze mną, może obudzić się kimś innym, kimś lepszym, kimś kto nie obrzuca jedynych swoich bliskich błotem, bo ma taki kaprys. Chcę znów wygodnie spać przy brzuchu Jabłuszka, nie Zakwitającej Jabłoni, i nie martwić się niczym.
 — …Okej — znów, ton wychodzi mi na o wiele bardziej zmęczony i zniechęcony, niż bym tego chciał. To znaczy… był szczery. Nie miał być szczery. Uch.

 Więc rozeszli się; zapolować. Zapolowali. A potem niezręcznie wrócili do obozu. Super, co?

Spędziła całą porę nagich drzew w hibernacji.
Była zagubiona. Bez celu. Bez sensu. Bez przyjaciół. Bez... rodziny, bo została całkowicie sama, gdy Połyskująca Tafla zniknęła jako ostatnia. I trochę nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Płynąć dalej z prądem, tam, gdzie ją poniesie nurt? A może pozwolić, by górę wziął gniew, rozgoryczenie i frustracja i wyjść bez słowa jak wszyscy inni, by nigdy już nie wrócić. Czy ktokolwiek by za nią tęsknił? Czy ktokolwiek by w ogóle pamiętał, że ktoś taki jak ona istnieje? Zacisnęła wargi gdy poczuła, że po policzkach ciekną jej łzy frustracji.
Usiadła tam, gdzie stała. I tak nie wiedziała, gdzie chciała pójść, więc równie dobrze mogła zacząć beczeć tutaj. Głupia.

Skwar wiedział jak to jest stracić bliskiego a nawet bliskich. Najgorsze w tym wszystkim było to, że stracił siostrę niedawno a pozostałe rodzeństwo zaginęło. Nie wiedział czy żyli czy nie. Starał się jednak być w dobrej myśli. Bo jak tylko sobie wyobrażał zimne ciała rodzeństwa, porzucone gdzieś to chciało mu się płakać i wymiotować. Za bardzo kochał swoich bliskich. Sama myśl o tym sprawiała mu wielki ból i cierpienie. Starał się jednak jakoś funkcjonować. Choć po pogrzebie Ryk dalej było ciężko.
Właśnie skończył swoje obowiązki gdy w pewnym momencie zauważył Niknącą Łapę. Znał ją bo spali w tym samym miejscu. Jednak jeszcze nigdy z nią nie rozmawiał. Choćby z braku czasu lub samej natury kotki. Wydawało się być cicha i zawsze na uboczu. Nie wiedział jak do niej zagadać by nie wyszło niezręczne lub natrętnie.
Jednak dziś podszedł do niej. Głównie dlatego, że wydawała się być smutna. I to chyba nie tylko dzisiaj. Chciał pogadać i jakoś wesprzeć. Trochę się na tym znał.
- Cześć, Niknącą Łapo. Mogę usiąść obok Ciebie? - zapytał kulturalnie i uśmiechnął się przy tym delikatnie. Na większy uśmiech póki co nie było go stać.
Dopiero gdy zadał to pytanie, zauważył łzy w oczach terminatorki. - O rany... Czemu płaczesz? Coś się stało? Oh nie płacz. - powiedział troskliwie po czym przysiadł się do niej. Teraz nie ważna była kultura. - Wiem, że mało się znamy ale jako twój współrangowicz chętnie Ci pomogę lub wysłucham. Proszę, powiedz czemu tak bardzo płaczesz? - zapytał.

Nie spodziewała się, że w ogóle ktokolwiek o tej porze będzie się tu kręcił, a nawet jeżeli, to że do niej podejdzie. Zadrżała, gdy nagle usłyszała swoje imię, zupełnie wyrwana ze swoich myśli i obróciła mokry od łez, zasmarkany pysk w stronę Skwarnej Łapy.
- He? - jęknęła głupio, jakby w ogóle do niej nie dotarło to, co do niej powiedział. Pociągnęła nosem aż zabulgotało i dopiero wtedy zorientowała się, że prawdopodobnie wygląda żałośnie, więc zaczęła pośpiesznie ocierać twarz grzbietem łapy. Ugh.
- Co, ja- nie, nie, ja wcale nie- to nic, um, nic się nie dzieje - paplała, a po drżącym, dość wysokim tonie jej głosu, który brzmiał tak, jakby trzymał się na ostatnim włosku, wiadomo było doskonale, że ledwo trzymała się w całości. Z jakiegoś powodu krzywy i mokry uśmiech, który mu posłała gdy już otarła pysk, wcale nie wyglądał przekonująco.
Pociągnęła jeszcze raz nosem, za którym podążył krótki, mokry wydech. Zacisnęła wargi, uciekając wzrokiem. Chciała zapaść się pod ziemię.

Pogoda zdawała się robić coraz cieplejsza, a Pnąca nie przypominała sobie, by Kozi Klif zabroniła wychodzić jej z obozu, a nawet jeśli to co jej do tego? Skoro i tak się nią nie interesowała przez ostatni czas. Terminatorka postanowiła na własną łapę poznać trochę terenów Klanu Rzeki. Była wystarczająco dorosła, by poradzić sobie ze wszystkim, co ją spotka.
Idąc w stronę Króliczych brzuchów była nieco spięta, bo jednak pierwszy raz zapuściła się tak daleko, uszy chodziły jej na wszystkie strony - rejestrowała wszystko, lecz była też zachwycona tym, co widziała. Trawa i jakieś kwiatki, które zaczynały wychodzić spod śniegu. Wszystko wyglądało tak... ładnie.

Księżycowa Łapa mył się, kiedy zauważył swoją siostrę wychodzącą z obozu. Początkowo nie zwrócił na to uwagi, bo myślał, że zapewne wybiera się na trening. Przesiedział jednak jakiś czas w tym samym miejscu i nie zauważył, żeby za szylkretką wybrała się jej mentorka.
To trochę zaniepokoiło go- co prawda on sam też czasem miał ochotę wyjść z obozu, jednak... Jednak Pnąca Łapa zrobiła to naprawdę!
Przez długą chwilę stał przy wyjściu z obozu i rozmyślał, co zrobić. Czy zgłosić komuś to, że nie ma Pnącej Łapy? Nieeeeee, nie będzie kablował.
Może pójdzie po nią i przyprowadzi z powrotem?
To była dobra myśl, jak się mu wydawało. Wyjdzie, znajdzie ją, może wystraszy a następnie wróci z nią do obozu.
Tak też postanowił zrobić- wyszedł i zaczął niuchać, próbując wyłapać zapach kotki. Wystraszony i spięty rozglądał się dookoła. To był jego pierwszy samotny raz poza obozem. Miał nadzieję, że nie napotka na żadne niebezpieczeństwo.
Wydawało się, że zapach kotki ciągnie się w nieskończone- w pewnym momencie Księżyc chciał nawet zawrócić i się poddać, ale stwierdził, że tego nie zrobi.
Już za późno. Teraz muszę iść na przód. Nie mogę się poddać- tylko tchórze tak robią! Skoro Bluszcz wyszła, ja też się nie boję. Udowodnię jej, że jestem tak samo odważny jak ona!
Szedł przed siebie i w końcu doszedł do terenu, który z nazwy kojarzył jako królicze brzuchy. Nie zdziwił się więc, kiedy poczuł woń królików idąc przez pagórki. O, może nawet uda mu się coś złapać?

Po chwili na pobliskim pagórku dostrzegł charakterystyczną sylwetkę Pnącej Łapy. Jest! Ma ją!
Podszedł bliżej, jednak nie na tyle, aby ta mogła go dostrzec. Schował się z boku, za śniegiem i nielicznymi zaroślami po czym zaczął wydawać dziwne dźwięki, przypominające... No w sumie, nic one nie przypominały. Po prostu jakieś:
- AAbłalalalhhhhhhhhhh- zasyczał z wykrzywionym pyskiem i musiał silnie powstrzymać się od śmiechu. Teraz to ją wystraszy, kotka pomyśli, że to jakiś lis albo inny drapieżnik!
- Alalaooooooobleeeeeeeeeeeee!

Kotka miała w nosie wszystko i wszystkich, kiedy wychodziła z obozu. Wyglądała pewnie, żeby nikt jej nie zaczepiał, w razie czego pewnie - tak jak przewidział Księżyc - powiedziałaby, że idzie na trening. Nikt jednak nie pytał, a ona specjalnie tego nie ogłaszała wszem i wobec. Nie była już kociakiem, nic jej się nie stanie jeśli wyjdzie. Taką miała nadzieję.
No ale, była już na króliczych brzuchach. I teraz co? Przecież nie wróci sobie tak o do obozu od razu po tym jak tutaj przyszła. Wychodząc z obozu byłą zdecydowanie zła, ale teraz? Czuła się spokojnie, ale nie na tyle, na ile by chciała. Pozostawała czujna i może to i dobrze! W końcu zaraz usłyszała jakiś przeraźliwy dźwięk. Nie wiedziała co ma zrobić, przez kilka uderzeń serca stała jak słup spanikowana, a jej serce biło jak szalone. W końcu jednak się otrząsnęła i przyjęła, jak jej się wydawało, postawę bojową. Widziała trochę jak się powinno to robić. Niech na nią skoczy, to się obroni! Wciąż się bała, ale przecież nie umrze bez walki!

Księżyc nie widział miny siostry oraz tego, jak teraz wygląda, jednak cisza mówiła sama za siebie. Kocurek musiał silnie powstrzymywać się aby nie wpaść w śmiech.
- AAłłłłłlblelbeleehhhhhhheeeeeeeeeeeee - ponownie wydał dziwny dźwięk, niechcący wrzucając w to również cichy śmiech.
Następnym co zrobił była próba położenia ogona tak, aby wyglądał niczym pełzający wąż. O tak, to jest plan! Wielki, jadowity i kotożerny wąż! Przed tym wszyscy by uciekali!
Zaczął poruszać tak, aby ogon się wił, jednak powstrzymywany śmiech nie pozwolił mu na to na dłuższą chwilę. Nagle ogon pozostał w bezruchu i Księżycowa Łapa zaczął głośno się śmiać. Wystawił głowę do góry i widząc minę kotki zaśmiał się jeszcze bardziej. Padł na ziemię i zaczął aż turlać się, nie mogąc opanować śmiechu.

Kolejny dziwny okrzyk, ale jakiś taki... nie zwierzęcy? Może to byli ci... inni? Nie pamiętała nazwy tych śmiesznych dwunogów i nigdy żadnego na szczęście nie spotkała. Może właśnie takie dźwięki wydawali? A co jeśli trafi w ich pułapkę, zasadzkę i nigdy więcej nie ujrzy swojej rodziny? Przez jedno uderzenie serca widać było w jej oczach autentyczne przerażenie, ale na szczęście zniknęło, nim Księżyc zdołał je zobaczyć.
Nie! Przecież nie tak uczyła ją mama. Musiała być silna. Wzięła głęboki wdech i coś jej nie pasowało, bo... wąż? Czy węże wydają takie dziwne dźwięki? Poza tym... chichot? Jej pozycja zmieniła się w bardziej rozluźnioną i zdecydowanie zgłupiała. Czy to był... Księżyc? Stałą jak wryta i wpatrywała się w brata z ewidentnie głupią miną, bo ten śmiał się jeszcze głośniej.
Przez chwilę chciała mu przydzwonić w łeb za takie wygłupy, ale z drugiej strony czuła ulgę, że to tylko Księżyc, a nie jakiś potwór. Była bezpieczna. Co za miłe uczucie. Podeszła do brata ze śmiechem, ale kiedy była dostatecznie blisko, to zdzieliła go po łbie. Nie jakoś mocno, ale na tyle by jednak wiedział.
- To ci się udało - przyznała z uśmiechem i odetchnęła.

Kocur w śmiechu nie zauważył podchodzącej bliżej siostry i dopiero zorientował się, że ta jest blisko kiedy przyłożyła mu z łapy w głowę. Popatrzył na nią, przez chwilę spodziewając się pretensji i krzyku, jednak Pnąca Łapa o dziwo też się śmiała.
O, jaka miła niespodzianka! Księżyc rzadko kiedy widywał ją w dobrym humorze - zazwyczaj przekomarzała się z nim i obrażała o byle co.
Pośmiał się jeszcze chwilę po czym łapiąc oddech podniósł się na łapy i popatrzył na nią.
- Hehe, cieszę się! Wystraszyłem cię i to nie na żarty, hm?- powiedział i zerknął na końcówkę swojego ogona.- UuuuUUuuuUUU, wąż!!- powiedział, znów nim poruszając. Jeszcze chwilę pośmiał się po czym ochłonął i rozejrzał się dookoła.
Przez całą tą zabawę i podchody nie patrzył nawet, w jakim miejscu jest. Było tu tak ładnie! Rozległe tereny, co prawda jeszcze pokryte śniegiem jednak takie super! Aż miał ochotę tu biegać, i biegać, i skakać!
Wiedział jednak, że nie do końca jest to bezpieczne. W sumie dlatego w ogóle poszedł szukać Bluszcz, prawda?
Nie dziwiło go, że ta była wystraszona. Gdyby ten miałby tu być dłużej sam, też pewnie zacząłby się bać.
- Czemu tu jesteś?- spytał w końcu i polizał się kilka razy po zmierzwionej klatce piersiowej. - Jesteśmy tak daleko od obozu! Myślisz, że wujek nas okrzyczy gdy się dowie?

Ona aż tak się nie śmiała i w zasadzie czekała spokojnie aż Księżyc się uspokoi. Chociaż trochę. Uśmiech na jej pysku wciąż widniał, ale końcówka ogona coraz szybciej chodziła. W końcu jednak nieco bardziej skupiła się na okolicy niż bracie, starając się nie przejmować jego napadem śmiechu.
- Taa, wystraszyłeś, raz ci się udało - zaśmiała się krótko.
W zasadzie poza nimi zdawało się tutaj nikogo nie być. Miała wrażenie, że ta cisza i spokój, który zapanował już po tym, jak Księżyc przestał się śmiać była... bardzo miła. Choć też trochę niepokojąca. Przyglądała się okolicy, zupełnie jak wcześniej, zanim pojawił się tutaj jej brat.
- A czemu mam nie być? Nie mogę? Jesteśmy już przecież terminatorami - powiedziała pewnym siebie tonem. Pominęła fakt, że niczego nie potrafiła, bo niczego się od mistrza jeszcze nie nauczyła.
- Nie wiem czemu miałby mnie okrzyczeć. Od nikogo nie usłyszałam, że nie mogę się oddalać od obozu - odpowiedziała na kolejne pytanie brata, ale faktycznie, nawet nie zwróciła uwagi jak daleko od obozu się zapuściła. Trochę ją to przeraziło, chociaż nie chciała dać po sobie tego poznać.
- Tylko wiesz, może faktycznie wróćmy nieco bliżej, bo jednak mogą nas szukać... czy coś

Kocur chcąc niechcąc zgodził się z kotką i kiwnął głową.
- no w sumie to tak. Już jesteśmy terminatorami. Ale... ee... trochę mało umiemy- powiedział.- przynajmniej ja... to znaczy! Oficjalnie mało umiem, ale mam wielki zapał i no! Dużo determinacji! Więc jeśli coś nas zaatakuje, dam z siebie wszystko! - powiedział próbując być pewnym siebie, jednak zerknął na kotkę i trochę speszył się. Mimo wszystko miał nadzieję, że jednak nic ich tu nie zaatakuje...
- Tak. Masz rację. Wróćmy trochę- zgodził się z tamtą i rozejrzał się dookoła aby sprawdzić, z której strony przyszli. Kiedy się upewnił, powoli ruszył w tamtą stronę, teraz idąc rześko i energicznie.
- toooo... co tam? Gdzie właściwie się wybierałaś, jakieś plany? Polowanie? A może masz jakiegoś kochasia w innym klanie, co...?- powiedział i posłał jej uśmiech typu: mmm, masz jakiś sekret o którym NAPRAWDĘ CHCESZ mi powiedzieć?
Zaśmiał się jednak wiedząc, że Bluszcz z pewnością nie zrobiłaby czegoś takiego.
- nieeee no. Żartuję. Ale w sumie byłyby ciekawe plotki... hehe. Ciekawe czy jak już taki potajemny związek wyjdzie na jaw to te dwa koty mogą się już spotykać? Tak legalnie? Hmmm... Ciekawe jak to było z naszą mamą. I co klan sobie myślał. Ciekawe, czy kiedyś spotkamy Gwoździa, jak myślisz?