Mysz była bardzo szczęśliwa, że udało jej się już za pierwszym razem upolować swoją ofiarę. Królik faktycznie był ranny, więc Mysz postanowiła, że mimo Promyk, będzie miała się na baczności. W końcu coś tego królika zaatakowało. Wzięła zdobycz w pyszczek i zaniosła w poprzednie miejsce, gdzie wcześniej zakopała mysz. Odkopała dołek i dorzuciła do niego uszatego. Zakopała odpowiednio głęboko, po czym, z chęcią zabicia upolowania kolejnej ofiary, oblizała się i ruszyła na łowy po raz kolejny. Czuła się dobrze i pewnie, polowanie sprawiało jej satysfakcję.
Zaczęła węszyć i nasłuchiwać, rozglądała się bacznie po okolicy i szukała kolejnej zdobyczy.

Mysz z natury nie była głośna, a ranny królik zdecydowanie sprawił, że nie czuła się aż tak pewnie, by wydzierać się wniebogłosy. Zresztą, spłoszyłaby w ten sposób zwierzynę. W duchu przeklęła Promyk, bo GDZIE TERAZ JEST STRAŻNIK?! Jak mogło ją coś zaatakować, a Promyk sama walczyć nie potrafiła, skoro była tylko łowcą. Chciała już coś wymamrotać pod nosem, ale powstrzymała się, w końcu w tym momencie nie mogła pozwolić sobie na niepotrzebne dźwięki. Skradała się dokładnie tak, jak wtedy gdy chciała złapać uszatego. Starała się też iść pod wiatr, by na wszelki wypadek to, co skrzywdziło zająca, nie wyczuło jej i oddalała się w przeciwnym kierunku, od tego miejsca, skąd pojawiła się jej ostatnia zdobycz, by znaleźć kolejną.

Wypuściła powietrze, choć nawet nie zwróciła uwagi, że przez sporą ilość czasu wstrzymywała oddech nieświadomie, dopóki nie poczuła się bezpieczniej. Skoro zagrożenie na chwilę obecną było oddalone, to mogła się nieco rozluźnić. Co nie znaczyło, że przestała się skupiać! Polowanie sprawiało, że czuła się pewnie, a to, co czuła, gdy udało jej się uśmiercić ofiarę, było nie do opisania. Zauważyła ptaszka, zabawny maluch, który chciał znaleźć coś do jedzenia, to zupełnie jak ona! Z tym że Mysz właśnie znalazła. Ustawiła się pod wiatr, biorąc też pod uwagę położenie słońca, by tym razem jej cień nie padł na ofiarę, a przynajmniej nie za szybko. Przyjęła pozycję łowiecką, ogon dokładnie równo z ciałem, brzuch oddalony od ziemi na tyle, by nim nie szurać, płytki oddech, nogi ugięte i przede wszystkim ukrycie się jak najlepiej - w końcu do ptaków podchodzi się od tyłu i jak najbardziej ukrytym, skubańce mają aż za dobry wzrok. Stawiała kroki ostrożnie, co jakiś czas zatrzymując się w bezruchu - jeśli ptak spojrzał akurat w jej kierunku. Jeśli udało jej się podejść niezauważenie, to skoczyła na ptaszka, chcąc go zabić.

Mysz nie miała zamiaru się poddawać, choć patrzenie jak jej trzecia zdobycz odlatuje było dość przykre. Nic nie mówiąc ruszyła dalej w poszukiwaniu jakiegoś innego ptaszyska, które mogłaby upolować. Była czujna, rozglądała się i nasłuchiwała, ciągle starała się ruszać bezszelestnie.

Uśmiechnęła się do siebie, widząc małą ziębę - powinno być łatwo, prawda? Teoretycznie. Praktycznie Mysz musiała się skupić na tym, by w odpowiedni sposób zapolować na tłuściutkiego ptaszka. Ugięła łapy tak jak za każdym poprzednim razem, a swój ogon zrównała z grzbietem. Skryła się w zaroślach, by zięba jej nie dostrzegła, przy tym krocząc pod wiatr i zerkając co chwila pod łapy, by nie zrobić hałasu. W przeciwieństwie do poprzedniej próby teraz dodatkowo, by ptaszek jej nie zobaczył - poruszała się raz bardziej w prawo, a zaraz bardziej w lewo, wciąż poruszając się ku zwierzynie w ukryciu i pod wiatr. Kiedy była za ziębą wystarczająco blisko, to rzuciła się na nią celem upolowania.

Mysz podniosła swoją zdobycz i zaniosła ją do reszty swoich zdobyczy. Dzięki temu, czego nauczyła ją Promyk i praktyce, którą teraz odbyła, miała większe pojęcie o ułożeniu swojego ciała i zapanowaniu nad nim - uniesienie ogona w odpowiedni sposób, ustawienie się i wszystko. Była pewna, że im więcej będzie próbować, tym lepiej będzie jej szło. Uśmiechnęła się do swojej starszej siostry jeszcze z ptaszkiem w pyszczku. Odłożyła go i spojrzała na Promyk.
- To co teraz? Więcej nie damy rady unieść - zauważyła. Mistrzyni też nie powiedziała jej, ile tak naprawdę będą polować i co stanie się później. Czekała na to, co powie.

Wyszłam ze swej kryjówki, jak tylko Mysz dorwała swą trzecią i ostatnią zdobycz. Stanęłam przed nią z dumą lśniącą w mych oczach, ciesząc się z sukcesu swej nowicjuszki. Jasne, popełniła kilka małych błędów, ale nad nimi będziemy jeszcze pracować. Na razie jednak buraska zasłużyła sobie na porządny posiłek i odpoczynek po treningu.
- Brawo, siostra. Jak na twój pierwszy raz, to całkiem dobrze ci poszło. Na tym zakończymy dzisiejszy trening. Pozbierajmy twoje zdobycze i wracajmy do obozu, by plemię mogło dziś ucztować, zajadając się przyniesionymi przez ciebie łupami. - odparłam i, jeśli Mysz nie miała do mnie więcej pytań, poprowadziłam nas do domu, pomagając nieść złapaną przez nią zwierzynę.

Mysz nie miała więcej pytań, nic, co by jej przychodziło do głowy w danym momencie. Wykopała z ziemi swoje zdobycze i z pomocą Promyk wróciły do domu.

----- Nowy dzień -----

Kolejny dzień treningu, Mysz jak zwykle wyspana, choć nieco niespokojna i zniechęcona, przyszła w miejsce treningu ze swoją siostrą. Nie miała zamiaru zdradzać jej, o czym myśli, dlatego jedynie czekała z delikatnym uśmiechem na pysku, by zacząć.

Nie pozwoliłam Myszy długo na siebie czekać, gdyż zjawiłam się przy Ślimaczych Drzewach zaraz po niej. Uśmiechnęłam się wesoło, bardzo zadowolona po dobrze przespanej nocy i odpowiednim porannym posiłku.
- Dzień dobry, Myszo. Ufam, żeś wypoczęta i pełna energii, gdyż będzie ci ona bardzo potrzebna w czasie dzisiejszej lekcji. Zajmiemy się dziś nauką wspinaczki. Chodźmy znaleźć drzewo, które idealnie się do tego nada. - odparłam, po czym ruszyłam w głąb niewielkiego lasku, ogonem dając znać nowicjuszce, aby szła za mną.

- Dzień dobry - odpowiedziała swojej mistrzyni i posłała jej delikatny uśmiech, choć sztuczny. Wspinaczka za to zdecydowanie ją zainteresowała, więc jak tylko Pomyk dała jej znać ogonem, to Mysz podniosła się i ruszyła za nią.
- Czy nie powinniśmy wspinać się na wszystkie drzewa? A nie tylko na takie, które się do tego nadają "idealnie"? - zagaiła, liczyła na to, że jej mistrzyni odpowie na to pytanie, w końcu od tego też tutaj była, a Mysz miała dużo ciekawości w sobie.

Szłam przez las, obserwując mijane po drodze drzewa i oceniając je krytycznym wzrokiem, gdy wtem mą uwagę zwróciło pytanie zadane mi przez Mysz. Moje spojrzenie spoczęło na jej burej sylwetce, a w mej głowie układała się już odpowiedź na jej słowa.
- Nie na każde drzewo da się wejść. Gdy ma zbyt gładką korę, nie masz jak zaczepić się o nią pazurami i po prostu spadasz. Czy takie wyjaśnienie cię satysfakcjonuje, siostrzyczko? - odparłam, mając nadzieję, że nowicjuszka zadowoli się tymi paroma słowami i nie będzie dalej drążyć ten temat. Prędzej czy później dowie się wszystkiego o wspinaczce i to jeszcze dziś.

Słuchała odpowiedzi siostry, a na słowo "siostrzyczko" skrzywiła się wyraźnie. W jakimś stopniu umniejszało jej to, jakby wciąż była dla Promyk zwykłym kociakiem. Postanowiła wstrzymać się od komentarza.
- Nie do końca, bo tak, rozumiem, że nie na wszystkie drzewa da się wejść, ale czy podczas polowania też będziemy szukać tego "idealnego"? Czy po prostu nadającego się do wspinaczki. To jest różnica, bo w ogóle co to znaczy, że drzewo jest idealne? - podjęła, rozumiała zamysł, ale nazywanie poszukiwanego drzewa "idealnym", było dla Myszy niezrozumiałe. Nie zawsze przecież będzie czas, by szukać nie wiadomo ile i właśnie, dla każdego kota pojęcie idealne może różnić się od siebie. Nie pytała też na złość, zwyczajnie chciała się dowiedzieć, co Promyk ma na myśli.

Mogłam się domyślić, że nie uda mi się tak łatwo zadowolić Myszy. Kotka była wyjątkowo ciekawska jak na swój wiek, więc nie dała się zbyć tą krótką odpowiedzią. Chcąc, nie chcąc, muszę dokładnie wyjaśnić jej, po co łowcom w ogóle jest potrzebna umiejętność wspinaczki.
- Nie po to uczymy się wchodzić na drzewa, aby na nich polować, gdyż jest to bardzo niebezpieczne i może skończyć się upadkiem, a w ekstremalnych warunkach nawet śmiercią. Wbrew powszechnej opinii, koty nie zawsze spadają na cztery łapy. Uczymy się wspinaczki, aby zastosować ją w sytuacjach zagrażających życiu i zdrowiu, czyli najczęściej, gdy podczas polowania atakuje nas jakiś drapieżnik i potrzebna jest nam szybka droga ucieczki. Czy teraz wszystko jest dla ciebie jasne i możemy już przejść do właściwej lekcji? - odparłam swym najbardziej mentorskim tonem, starając się trzymać swe nerwy na wodzy. Choć nie zawsze szkolenie nowicjusza równie charakternego jak Mysz było kolorowe, wierzyłam, że sobie z tym poradzę choćby nie wiem co. Plemię Niedźwiedzich Kłów potrzebowało nowych łowców, a moja siostra mogła kiedyś stać się jednym z nich.

Mysz wsłuchiwała się w słowa Promyk, ale nijak miały się do jej pytania. Coraz większe wrażenie miała, że kocica robi to celowo.
- No... byłoby jasne, gdybym zapytała, po co się wspinamy na drzewa - zaczęła. Już drugi raz, kiedy zadała pytanie siostrze, które zbyła albo potraktowała bardzo niepoważnie.
- Cieszę się i dziękuję, że wyjaśniłaś, po co jest wspinaczka, ale to tym bardziej nie odpowiada na moje pytanie. Czy podczas ucieczki też będziemy szukać idealnego drzewa? Kiedy nasze życie jest zagrożone? - westchnęła - czy po prostu teraz szukamy drzewa, które będzie łatwe do wspinania, żebym się nauczyła? O to ci chodzi, kiedy mówisz "idealne"? Bo jeśli tak, to taka odpowiedź by mi wystarczyła siostrzyczko - to już któryś raz, kiedy miała wrażenie, że Promyk zwyczajnie jej nie słucha.
- No ale... już więcej nie będę Cię zanudzać moimi pytaniami. Może faktycznie skupmy się na szukaniu tego perfekcyjnego drzewa, może wtedy uda mi się zrozumieć sztukę wspinaczki - nie ukrywała sarkazmu w swoim głosie, jednak nie miała zamiaru już "utrudniać", niech trening się skończy. Im szybciej, tym lepiej.