Mogłam się spodziewać, że Mysz będzie mieć pytania dotyczące ostatniej poruszonej przeze mnie kwestii. Nie dla wszystkich sprawa bezpieczeństwa na polowaniu mogła być tak jasna jak myślałam i widocznie tak było w przypadku mojej siostry. Westchnęłam, dając sobie czas na ułożenie właściwej odpowiedzi.
- Łowcy nie są szkoleni do walki, nie poradziliby więc sobie w starciu z dużym zwierzem, mającym znacznie ostrzejsze kły i pazury. Nawet, gdyby było ich wielu, nie mieliby żadnych szans bez odpowiedniego przeszkolenia i znajomości ruchów bitewnych. Dlatego właśnie są nam potrzebni strażnicy, aby chronić nas w obozie i poza nim. W plemieniu każdy ma swą rolę do odegrania i nikt nie jest w nim niepotrzebny, nawet jeśli sam by tak o sobie myślał. Rozumiesz, co mam na myśli, prawda? - miauknęłam w stronę swej nowicjuszki.

Wzięła głębszy oddech.
- Tak, chodzi o to, by każdy miał rolę do odegrania i nie wszyscy powinni znać się na wszystkim, bo tak się po prostu nie da - powiedziała, wiedziała, o co chodzi - z tym że strażnik może nie zdążyć, coś go może zatrzymać... nie wiem, inny przeciwnik, a przynajmniej załóżmy, że tak właśnie się stało, nie uważasz, że każdy łowca powinien znać się choć trochę na walce? Jakieś podstawy. Właśnie w takich momentach, gdy ucieczka nie zawsze będzie możliwa - stwierdziła, bo tak, strażnicy są szkoleni, by walczyć, patrolować, ale co jeśli w danym momencie coś się wydarzy, co uniemożliwi strażnikowi doskoczenie? Będzie zdana na siebie, a nie miała zamiaru za szybko umierać. Nie chciała być zdana wyłącznie na strażnika. Podstawy, cokolwiek by móc choć trochę osłabić przeciwnika.

Westchnęłam ciężko, gdy Mysz zaczęła kwestionować nasze działające już od dawna zasady, że łowcy polują dla plemienia, a strażnicy bronią jego granic i mieszkańców. Dość długo zastanawiałam się, jak mam odpowiedzieć na jej dociekliwe pytanie, a i tak w końcu nie wymyśliłam żadnej sensownej odpowiedzi. Swój brak wiedzy na poruszony przez nią temat zbyłam zwykłym wzruszeniem ramion.
- Nie mnie to oceniać, a tym bardziej decydować o tym. Nasi przodkowie tak postanowili i widocznie tak właśnie ma być. - Ta, tylko jak to ma się do tego, że ostatnio łowcy Plemienia Niedźwiedzich Kłów to gatunek bliski wyginięciu? - Może i w twoich słowach jest nieco racji, lecz wszelkie obiekcje powinnaś kierować do Wieszcza, jeśli zgodzi się wysłuchać twojego zdania. To w końcu on tu rządzi, a każde jego słowo jest prawem. - odparłam, spoglądając współczująco na siostrę. - Czy możemy powrócić już do naszego dzisiejszego treningu? Bo nim wypuszczę cię na twoje pierwsze polowanie, muszę ci jeszcze pokazać odpowiednią pozycję łowiecką. - miauknęłam, ucinając tym samym dalszą rozmowę na temat kompetencji poszczególnych rang.

Na westchnięcie siostry zjeżyła się nieco, zdecydowanie ją to zirytowało. Taki z niej nauczyciel, że na dociekliwość odpowiada wzdychaniem? Wzięła głębszy oddech, ale zdecydowanie nie podobało jej się zachowanie tej, która powinna być dla niej przykładem i ją uczyć.
- To, że ty nie nauczyłaś się walczyć, nie znaczy, że ja nie mogę - mruknęła pod nosem, kolejny głęboki wdech i wydech.
- Oczywiście, kontynuujmy - posłała jej jeden z najbardziej sztucznych uśmiechów, na jaki było ją stać w danym momencie i zaraz na jej pysku wymalowała się neutralność. Czekała na dalsze instrukcje.

Znów westchnęłam, słysząc nieco lekceważące słowa siostry. Mysz, jak widać, miała o sobie za wysokie mniemanie, ale to chyba normalne w jej wieku...Wierzyłam, że prędzej czy później ten jej młodzieńczy bunt wycichnie całkowicie lub przynajmniej nieco osłabnie. Na razie jednak musiałam sobie jakoś radzić z jej humorami, skoro chciałam kiedyś doprowadzić to szkolenie do końca. Powstrzymałam się od komentarza dotyczącego jej zdania na temat nauczania łowców podstawowych ruchów bitewnym, chcąc od razu przejść do dalszej części treningu. Moją rolą było nauczenie jej misternej sztuki polowania i zamierzałam się z niej wywiązać jak najlepiej.
- Dziękuję za pozwolenie. A zatem...pozycja łowiecka. Nogi ugięte, ogon równo z grzbietem, brzuch nie szurający po ziemi. Oddech płytki i ostrożne kroki. - mówiąc to, od razu pokazywałam na sobie, co dokładnie mam na myśli. Trochę dłużej postałam w odpowiedniej pozie, żeby Mysz mogła dobrze mi się przyjrzeć. - Proszę, teraz twoja kolej. Spróbuj, a jeśli ci się uda, będziesz mogła wyruszyć na swe pierwsze łowy. - odparłam, uśmiechając się zachęcająco do siostry.

Machnęła ogonem na kolejne westchnięcie siostry, które wyprowadzało ją z równowagi za każdym razem, gdy je słyszała. Pocieszała się jednak, że to przejściowe, w końcu to była jej rodzina i mimo kłótni wciąż darzyła ją miłością.
Przyglądała się Promyk, kiedy ta tłumaczyła i jednocześnie pokazywała jej łowiecką postawę. Mysz starała się zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Po czym sama spróbowała tego, co pokazała jej starsza siostra. Ugięła łapy, choć trochę niezgrabnie, uniosła ogon, starała się, by był równo z grzbietem, jednak końcówka trochę ciągnęła w dół. Brzuch uniosła, by nie czuć ziemi i by nie szurać po niej też sierścią. Spłyciła swój oddech, co było dość łatwe. Kroku żadnego jeszcze nie zrobiła, spojrzała na Promyk pytająco. Czy na pewno dobrze to zrobiła?

Przyjrzałam się dokładnie postawie przyjętej przez Mysz, poprawiając wszystkie małe błędy, które udało się jej popełnić. Na szczęście nie było ich jakoś wiele i po chwili kotka stała w idealnej łowieckiej pozycji. Uśmiechnęłam się, dumna ze swojej siostry.
- No i proszę, tak jest dobrze. Prawie od razu ci się udało. Było parę niewielkich błędów, jednak będziemy jeszcze nad nimi pracować. Możesz już ruszać na swe pierwsze łowy. Będę tuż za tobą, dobrze ukryta, żeby w niczym ci nie przeszkadzać. Powodzenia i uważaj na siebie. - odparłam, ogonem dając znak zapraszający do wymarszu w wybraną przez Mysz stronę.

Mysz przytaknęła jedynie i już nic nie mówiła. Zamiast tego ruszyła na swoje pierwsze w życiu najprawdziwsze polowanie! Nie mogła w to uwierzyć, że w końcu mogła zacząć ćwiczyć. Oddaliła się znacznie od Promyk, a przynajmniej starała na tyle, na ile mistrzyni jej pozwoliła i zaczęła szukać swojej pierwszej zdobyczy.

Mysz nie miała zamiaru się poddawać, dziarsko szła i rozglądała się po okolicy, oczywiście również nasłuchiwała czy aby na pewno nie usłyszy żadnego zwierzęcia. Wszystko w sposób, jakiego uczyła się od Promyk. Skupiała wszystkie swoje zmysły, by może udało jej się znaleźć jakąś zwierzynę.

Zabawne, jak życie płata figle, że pierwszym, na co będzie polowała kotka, to mysz. Zwierzę, od którego wzięło się jej imię. Z natury ciche i łatwo spłoszone stworzenie, czarna owca Plemienia, jeśli chodzi o Znaki Przodków. Tymczasem Mysz, jako kot, nie była w żaden sposób powiązana ani ze zwierzęciem, ani z tym Znakiem Przodków. Jedyne co mogło je łączyć, ze zwierzęciem, na które właśnie miała polować to to, że obie były ciche, tylko ich powody były różne.
Mysz, gdy dostrzegła swoją pierwszą ofiarę, jakby automatycznie i bezwiednie przyjęła pozycję łowiecką, choć musiała się poprawić, dokładnie tak, jak poprawiała ją Promyk. Ogon równo z grzbietem, nogi ugięte, brzuch tak, by nie szurał po ziemi i oddech. Przypomniała sobie też, by swój ciężar ciała utrzymywać na tylnych łapach, w końcu takie zwierzęta jak myszy potrafią wyczuć drgania podłoża. Skupiona na swoim celu, Mysz szła tak, by nie spłoszyć zwierzątka, sprawdzała teren pod nogami, zbliżała się w ciszy i starała podejść do myszki od tyłu, by ta jej nie zauważyła. Co jakiś czas stawała w bezruchu, by na pewno nie spłoszyć myszy, przy czym starała się być zakryta, by zwierzę jej nie zauważyło. Kiedy była wystarczająco blisko, wtedy skoczyła na mysz, zaatakowała z myślą o tym, by zabić.

Cholerny wiatr, oczywiście, że musiał pokrzyżować jej plany! Miauknęła coś do siebie pod nosem i oczywiście, że ruszyła w pogoń za jej pierwszą ofiarą. Nie mogła dać zwierzęciu uciec, szybkie susy i próby ustalenia, gdzie mysz może uciec. Bura starała się nawet przegonić piszczka i zagradzając mu drogę, złapać i upolować.

Była dumna z siebie i tego, jak poradziła sobie z małą myszką. Postawiła uszy i rozejrzała się za Promyk, chciała pochwalić się siostrze w tym dość ważnym przez siebie momencie. Cudowne uczucie. Poszła do starszej siostry i upuściła przed nią zdobycz.
- Udało mi się! Co za ironia losu, że moją pierwszą ofiarą jest mysz - zaśmiała się pod nosem, czekała na jakieś dalsze instrukcje.

Przez cały ten czas bacznie obserwowałam poczynania Myszy, wyłapując wszelkie błędy, nad którymi będziemy musiały jeszcze trochę popracować. Na szczęście nie było ich jakoś wiele i nie były one zbyt poważne, żeby trzeba było się wtrącić. Mysz doskonale sobie radziła jak na pierwszy raz i potrafiła bardzo szybko myśleć, co na pewno przyda się w jej przyszłym życiu łowczyni. Aż pierś mnie rozpierała z dumy, że ta niezwykła kotka jest moją siostrą i nowicjuszką. Uśmiechnęłam się do niej, gdy tylko ta do mnie podeszła, aby pochwalić się swoją pierwszą ofiarę.
- Gratuluję. Teraz ją gdzieś zakop, żeby ci w niczym nie przeszkadzała i przy okazji zachowała świeżość, a wracając do obozu, nie zapomnij wziąć ją ze sobą. Najlepiej zaznacz sobie jakoś to miejsce, żebyś wiedziała, gdzie ją ukryłaś. Jeśli zostawisz ją na wierzchu, jej zapach może zwabić drapieżniki, a tego raczej obie wolałybyśmy uniknąć. Gdy już to zrobisz, będziesz mogła kontynuować swoje łowy. - odparłam, przekazując kotce kolejne instrukcje.

Posłuchała słów Promyk i poszła zakopać mysz pod jakimś drzewem. Wykopała niewielki otwór i zakopała w nim swoją zdobycz. Rozejrzała się po otoczeniu, by zapamiętać dokładnie to miejsce, po czym ruszyła na dalsze łowy. Zaczęła węszyć i nasłuchiwać, używała praktycznie wszystkich swoich zmysłów, a przynajmniej się starała, by coś upolować. Poruszała się też po terenie, w końcu stanie w miejscu mogło nie przynieść efektów.

Królik! Wielkouchy, a co za tym idzie - musiała zachowywać się bardzo cicho. Zastanawiała się nad jego utykaniem, a dokładniej jego powodem, dokładnie rozejrzała się po otoczeniu i sprawdzała, czy nie wyczuje jeszcze jakiejś woni. Stworzenia, które mogło sprawić, że uszaty porusza się w taki, a nie inny sposób.
Jeśli niczego nie wyczuła, to skupiła się jeszcze bardziej na tym, by zachować ciszę, przyjęła pozycję łowiecką, możliwe, że nawet lepiej niż za pierwszym razem, a następnie, jak poprzednio, szła w skryciu, pod wiatr - by królik jej nie poczuł. Patrzyła co chwila pod łapy, by nie stanąć na żadnej gałązce czy innej rzeczy, która mogłaby zakłócić ciszę. Ogon też starała się utrzymać na odpowiednim poziomie. Wyciszyła również oddech, a gdy była odpowiednio blisko, spróbowała go upolować i rzucić się na niego jednym susem.