Aha, czyli w sumie dziś nuda. No cóż, jakoś będzie musiał to przeżyć. Po prostu sobie chwile za nim pochodzi w ciszy i tyle. Szybko jednak plan ów ciszy nie wypalił, bo nasunęło mu się już pierwsze pytanie na język.
- A co gdyby nie dało się go wyprowadzić pokojowo? Co gdyby trzeba było z nim walczyć i jeden zabiłby drugiego?
Na pytanie odnośnie sarniej gonitwy pokręcił delikatnie głową. Nigdy jakoś specjalnie nie wierzył w przodków, więc też nie interesował się świętami. Właściwie to dla niego w ogóle mogłoby ich nie być.
- Bo to tradycja? - miauknął nieco obojętnie.

- Oba - odparł krótko na pierwsze z jego pytań.
No, teraz to przeganianie sarny miało więcej sensu, ale Łabędziowi nadal wydawało się trochę niepotrzebne.
Tradycja, wiara i znaki. Czyli rzeczy, którymi point nigdy się nie interesował. Ale z racji życia od 13 księżyców w klanie, coś już wiedział.
- Eh, no to tak. Jak kot umiera i dobrze się zachowywał to idzie do Plemienia Wiecznych Łowów a jak nie to zostaje zapomniany. Święta obchodzimy dwa, Długą Noc na początku Pory Białych Zasp i Taniec Kwiatów który odbywa się w czasie pełni jak przyjdzie Pora Ciepłych Wichrów. No i jest jeszcze Głos Serca. No a znaki są cztery. Sarna, niedźwiedź, lis i mysz. To jaki ma się znak zależy od pory narodzin - wyjaśnił, mówiąc o znakach z delikatną niechęcią. Nie bardzo w nie wierzył. Zwłaszcza, że jego znak w ogóle do niego nie pasował.

Point cały czas słuchał słów bursztyna, drugą połowę uwagi skupiając na mijanych miejscach. Dąb miał rację, większość z tego wszystkiego już wiedział po prostu wcześniej nie chciało mu się zagłębiać w szczegóły.
Szczerze mówiąc, nawet zaskoczyło go, gdy łowca stwierdził, że nie powinno się oceniać kota jedynie na podstawie znaku. W sumie wyglądał Łabędziowi na takiego, który właśnie tak by robił. Ale to git. On am jakoś nieszczególnie pasował do bycia sarną. Znaki niezbyt go obchodziły, ale jeśli już to bardziej czuł się lisem.
- Nie - odparł krótko na jego pytanie. Nie miał żadnych pytań. Wszystko było dla niego jak najbardziej zrozumiałe.

Łabędzia w ostatnich dniach zaczynały powoli nudzić ich lekcje. Albo w ogóle ich nie było przez paskudną pogodę, albo tylko powtarzali to co już doskonale umiał. Pocieszała go jednak wiedza, że właściwie przerobili już wszystko, co łowca powinien już wiedzieć, a więc być może już niedługo skończy trening, który w ostatnim czasie tak bardzo zaczynał go nudzić.
Tego dnia jak zawsze wyszedł za mistrzem z obozu, słuchając co ten zaplanował na dzisiejszą lekcję. I w sumie był mile zaskoczony, że nie będą znów klepać tego samego.
- Oczy, nos, głowa ogółem, gardło, brzuch, ogon? - wymienił, w pełni zdając się na swój instynkt. Nie wiedział zbyt wiele o walce, ale te konkretne części ciała wydawały się mu najwrażliwsze.

- Nie - oparł krótko, gdy doszli do Ślimaczych Drzew. Wszystko było dla niego jak najbardziej zrozumiałe i żadne pytanie nie nasuwało mu się na myśl.
Przyjął więc pozycję bojową, dokładnie jak kocur wcześniej mu pokazał, zanim odbił się od ziemi i ruszył w stronę mistrza, chcąc z całej siły zdzielić go łapą w pysk.

Kocur poczuł delikatną irytację, gdy łowca z taką łatwością uciekł od jego ataku. No ale kto powiedział, że wszystko musi mu się udawać od razu, prawda? Nie zniechęcał się więc. Zwrócił się ponownie do Dęba, szybkim ruchem nabrał w łapę piachu, chcąc następnie cisnąć nim w jego oczy i drugą łapą pacnąć go mocno między ślepia.

Chciał uśmiechnąć się pod nosem zadowolony z własnego udanego ataku, ale nie zdążył gdyż szybko sam oberwał. Otrząsnął się czym prędzej i chcąc wykorzystać czas zanim Dąb odzyska pełnie zmysłów, rzucił się do kolejnego ataku. Ponownie zrobił zamach, tym razem chcąc uderzyć kocura w miejsce gdzie łeb stykał się z szyją.

Wyszczerzył zęby w niezadowoleniu, gdy cielsko burasa przygniotło go do ziemi. Nie zwlekał i od razu zgiął tylne łapy, chcąc wymierzyć silny cios w miejsce pomiędzy brzuchem a klatką piersiową łowcy, chcąc go od siebie odsunąć lub przynajmniej sprawić, że na chwilę zabraknie mu tlenu.

W sumie to nawet zdziwił się, gdy Dąb odsunął się od niego już po pierwszym kopniaku. Później zapewne domyśli się, że zrobił to by pociągnąć dalej walkę, ale w tej chwili o tym nie myślał. Szybko podniósł się z ziemi i ruszył do kolejnego ataku. Miał ochotę po prostu spróbować przewrócić łowcę, ale z racji różnicy w ich rozmiarach raczej było to niezbyt możliwe. Skulił się więc by wybić się szybko w jego stronę, chcąc wycelować silny cios w jego podgardle.

Cios w podbrudek był na tyle silny, że Łabędź aż przygryzł sobie boleśnie język. Krwi jednak nie poczuł, więc pomimo bólu i lekkiego zmęczenia atakował dalej. Ponownie chciał doskoczyć do Dęba i silnym ciosem uderzyć go łapą między oczy.