Gdy tylko spostrzegła sylwetkę mentorki na horyzoncie, podniosła się i postąpiła kilka kroków naprzód. Przywitała się krótko, w postaci cichego mruknięcia, jednak... Sama miała wrażenie, że rzeczywiście było zbyt ciche. Mniejsza z tym. Wierzbowy Puch przedstawiła plan na dziś, a następnie ruszyła w głąb Rysiego Gąszczu. Wspinaczka. Hm.
- Wspinaczka jest obowiązkowym punktem treningu? - Zapytała krótko, licząc, że jej wątpliwość nie zabrzmi w żaden sposób podejrzanie. Miała nadzieje na szybkie uzyskanie odpowiedzi, a potem odsunięcie tej myśli w niepamięć. W końcu niezależnie od tego, co Wierzbowy Puch powie, nic się nie zmieni. Wspinaczka i tak zostanie przerobiona, czego Dymka na pewno w przyszłości nie będzie żałować. Ale teraz... Cóż, teraz nie czuła się zbyt pewnie. Nigdy nie próbowała wejść na żadne drzewo, zawsze obawiała się upadku. Była pewna, że w tym przypadku nie będzie inaczej. Jak dobrze, że ten strach nie jest paraliżujący. Przynajmniej będzie mogła spróbować się przełamać.

Tak.
Oh, czyli tak jak myślała. No trudno. Poza tym, skoro Wierzbowy Puch sądzi, że wspinaczka jest taka ważna i potrzebna to... Zapewne rzeczywiście tak jest, więc lepiej to przerobić i przyłożyć się do nauki. Co prawda polowanie na drzewach wcale do Srebrzystej Łapy nie przemawia, ale za to ucieczka przed drapieżnikami już tak. Kiedyś, w jakiejś kryzysowej sytuacji, naprawdę może się przydać.
- Wyłącznie małe obawy. Nigdy nie próbowałam. - Liczyła, że znikną wraz z czasem, a najlepiej w momencie, gdy będzie próbowała wspiąć się na pierwsze w życiu drzewo. Swoją drogą, bardzo to ciekawe. Drzew jest wokół cała masa, a mimo to i tak trzeba szukać tego odpowiedniego. Do tej pory nie miała pojęcia, że są jakieś kryteria.
- Nie wszystkie drzewa nadają się do wspinaczki? - Ale pytanie zadała w nieco inny sposób. Miała swoje domysły, drobne co prawda, choć zawsze coś. W szczególności, że akurat w tym temacie jest totalnie zielona.

Skinęła głową, czując lekką ulgę. Co prawda wiedziała już wcześniej, że obawy, które posiada, nie są niczym złym. Wręcz przeciwnie! Są w tym przypadku normalne i uzasadnione, czego też była świadoma. Mimo to, tak w stu procentach spokojnie poczuła się dopiero wtedy, gdy odezwała się Wierzbowy Puch. Miło jest wiedzieć, że ma się we własnym mistrzu oparcie. Nie tylko to psychiczne, ale również... No dosłowne, bowiem wojowniczka zapewniła, że w razie potrzeby stanie się amortyzatorem upadku. Pocieszająca myśl. Srebrzysta Łapa mogła poczuć się przez to trochę pewniej... No przynajmniej przez chwilę, bo prędko w jej głowie pojawiła się myśl "czy to aby na pewno bezpieczne?". Ale nie zapytała.
W pierwszej kolejności na pytanie mentorki odpowiedziała ciszą. Musiała najpierw przyjrzeć się drzewu, które zostało wybrane. Zadarła brodę wysoko, zerkając aż na czubek wielkiej rośliny. Chyba nie będzie musiała wspinać się tak wysoko?
- Zaczynamy. - Powiedziała, tłumiąc w sobie obawy- przynajmniej jak na razie. Jej głos był zdecydowany, choć spojrzenie już niekoniecznie. Ale tego chyba nie będzie w stanie zmienić.

Zasady są proste.
Ciężko jej było w to uwierzyć, jednak prędko przekonała się, że... Ah, rzeczywiście! Wierzbowy Puch miała rację. Dymka spodziewała się długiego monologu zawierającego całą listę niezwykle ważnych informacji. Tymczasem... Dostała krótką, jasną instrukcję, w której ewentualne pytania rodziły się dopiero pod koniec, gdy mentorka wspomniała nawet nie o wchodzeniu, a już o schodzeniu. No no do tej pory pstrokata myślała, że należy robić to głową do dołu, w dodatku szybko i bez wahania. Ale cóż, dobrze, że sposób na to jest całkowicie inny, nie tylko bezpieczny, ale też zapewne wygodniejszy.
Liliowa sprawnymi ruchami wspięła się na jedną z gałęzi wysokiego drzewa. Na szczęście Srebrzystej Łapie nakazała wejść ciut niżej. Pocieszające, choć... Młoda wciąż miała lekkie wątpliwości, szczególnie ze świadomością, że upadek skończy się boleśnie. W końcu będąc tam na górze, Wierzbowy Puch nie będzie mogła jej w żaden sposób ubezpieczać.
Zbliżyła się do pnia drzewa, jednak jeszcze zanim przeszła do działania, obserwowała korę dokładnie. Taka... Analiza, czy to aby na pewno bezpieczne. Cicho westchnęła. Wyciągnęła łapy wyżej i wbiła pazury w drzewo, tak jak wcześniej zrobiła to mentorka. No i hop, do góry! Otuliła pień całym ciałem, a później... Ah! Sama powiedziałaby, że jej ruchy były automatyczne. Kilka razy podciągnęła się do góry, dość chaotycznie i może trochę zbyt prędko, bo w pewnym momencie poczuła, że naprawdę niewiele dzieli ją od upadku. Ostatecznie jednak udało jej się wylądować na najniższej gałęzi. Czy to o tą chodziło Wierzbowemu Puchowi? Nie była pewna, ale... Oby!!
- Dziwnie. - Wymknęło jej się, dość nerwowym i niepewnym tonem. Serce wciąż waliło jej jak oszalałe, a oddech był przyśpieszony. Nie był to skutek zmęczenia, a raczej adrenaliny, którą czuła. Uniosła podbródek, by spojrzeć na liliową. Chyba nie będzie musiała wchodzić aż tam?

Poczuła się nieco pewniej z faktem, iż nie jest jedyną, która uważa wspinaczkę za... Dziwną, a przynajmniej za pierwszym razem. Wierzbowy Puch najwidoczniej czuła to samo i... Kto wie, może poza nimi dwoma jest masa innych kotów, którym też niezbyt podobała się ta część treningu. Na pewno!
- Upadek może być śmiertelny.? Z wysoka.? - Słowa, choć mogły zabrzmieć na czyste stwierdzenie, miały być raczej pytaniem. Będąc szczerym, widoki, nawet te najpiękniejsze, wcale nie przekonywały Srebrzystej Łapy. W końcu ładny krajobraz można oglądać również z ziemi... Co jest zdecydowanie bezpieczniejsze niż takie skakanie po drzewach. Co prawda może i widać nieco więcej (co właśnie Dymka sobie uświadomiła, gdy tylko szeroko się rozejrzała!), ale jednocześnie... Hm, to chyba nie jest tego warte. Znaczy, być może to kwestia tego strachu, że pstrokata cały czas gdzieś z tyłu głowy trzymała myśli, że w każdej chwili może spaść, więc musi być wyjątkowo uważna i ostrożna. A to z kolei napawało ją jeszcze większą niepewnością, przez co wcale nie mogła się rozluźnić i cóż... Spirala się kręci. Nieprzyjemnie.
Mistrzyni bez najmniejszych problemów zeszła z drzewa, a zaraz poleciła to samo swojej terminatorce. Srebrzysta Łapa powoli zbliżyła się do pnia, starając się nie patrzeć przesadnie na to, co znajduje się od nią. Usiłowała skupić się tylko na tym, by bezpiecznie znaleźć się na dole. Ustawiła się głową do góry. Oderwała się od gałęzi, uprzednio wbijając pazury w korę. No to co, teraz w dół? Powinna się zsuwać, tak jak tłumaczyła Wierzbowy Puch.
- Czy to aby n... - Nawet nie zdążyła dokończyć! Co takiego się stało? Cóż, pierwsze dwa kroki poszły gładko. Przy trzecim nie czuła się już tak pewnie, a czwartego nawet nie zdołała wykonać. Chyba za bardzo się pośpieszyła i poluźniła uścisk... A może schowała pazury całkowicie? W każdym razie, natychmiastowo znalazła się na dole, lądując tam na zadku. Pocieszający w tej sytuacji mógł być jedynie fakt, że po pniu zjechała, a nie po prostu spadła. Chociaż mimo to, i tak była w lekkim szoku, i to do tego stopnia, że nawet się nie odezwała. Wierzbowy Puch mogła wyłącznie wyłapać jej zestresowane spojrzenie.

- ...Tak. - Odpowiedź w końcu nadeszła, jednak Wierzbowy Puch musiała na nią trochę poczekać. Wszystko przez fakt, że Dymka musiała... Do siebie dojść, o. Była nie tylko przestraszona, ale również zaskoczona i na szczęście uczucie było na tyle potężne, że stłumiło strach. W przeciwnym razie chyba rzeczywiście nie byłaby w stanie kontynuować dzisiejszego treningu. Tak właściwie Wierzbowy Puch zaproponowała, by przełożyć wspinaczkę na inny dzień, ale... Pstrokata czuła, że to nie jest dobry pomysł. Znaczy! Doceniała zrozumienie i zmartwienie mentorki. Problem po prostu widziała w sobie samej. Bo gdyby odpuściła sobie teraz to następnym razem byłoby tylko gorzej. Mogłaby mieć jeszcze większą barierę. W końcu przekładanie spraw i problemów na później wcale ich nie rozwiązuje.
- Nie. Muszę spróbować jeszcze raz. Teraz się przyłożę. - Bo poprzednio najwidoczniej tego nie zrobiła... Albo zrobiła to za słabo. Coś poszło nie tak, a jak wiadomo, w jej przypadku nie ma miejsca na żadne błędy. Podniosła się z ziemi, szybko westchnęła i nawet nie czekając na reakcję mentorki, doskoczyła do pnia. Wchodzenie do żaden problem, zrozumiała to od razu, gdy tylko poczęła wspinać się wyżej. A o schodach, które pojawią się w momencie, gdy będzie musiała zejść na dół, na razie nie myślała. Chociaż raz może nie martwić się na zapas. Wyjdzie na dobre.

Dość sprawnie udało jej się wspiąć po drzewie. Zatrzymała się na jednej z niższych gałęzi, biorąc kilka potężniejszych wdechów. Wbrew pozorom, to wspinanie się jest dość męczące. Ale to może dlatego, że to jej pierwsze próby? Wraz z czasem, gdy tylko nabierze wprawy, powinno być łatwiej. Poza tym wypadałoby poprawić swoją kondycję, by była lepsza niż tylko przeciętna. Ale na to przyjdzie czas.
Wierzbowy Puch zbliżyła się do drzewa, uprzednio zachęcając terminatorkę do podjęcia próby zejścia. No dobra, to chyba ten czas. Dymka jeszcze przez moment siedziała nieruchomo, wpatrując się w korę drzewa. Analizowała drogę powrotną. To... Nie powinno być takie trudne, zakładając, że tym razem nic nie spartoli. Westchnęła szybko. Ostrożnie zbliżyła się do pnia, który objęła łapami, mocno wbijając pazury w korę. Może nawet trochę zbyt mocno, ale... Dzięki temu przynajmniej czuła się pewniej. Dość powoli zaczęła kierować się w dół, robiąc bardzo małe i uważne ruchy. Dla bezpieczeństwa. I, będąc szczerym, wcale nie było tak źle. Poczuła się nawet trochę bardziej pewnie, co było widoczne w jej poczynaniach. Ruchy stały się szybsze, ale równie uważne. I, tak właściwie, jedyny błąd, który popełniła, pojawił się praktycznie na samym końcu. Odczepiła się od drzewa na trochę zbyt dużej wysokości, przez co na ziemi wylądowała dość niezdarnie, ale przynajmniej na wszystkich czterech łapach. Kiedy jej równowaga wróciła do porządku, odwróciła się w stronę Wierzbowego Puchu.
- Chyba znośnie...?

Faktycznie, drugie podejście do schodzenia wyszło Srebrzystej Łapie znacznie lepiej, co nie umknęło Wierzbie. Gdy ta finalnie zeskoczyła na ziemię i odezwała się do niej, wojowniczka posłała jej wesoły uśmiech i delikatnie klepnęła ogonem w bark.
— Nawet lepiej niż znośnie. Za drugim razem poszło ci o wiele lepiej i było widać, że masz nieco pewniejsze ruchy — mruknęła, przyglądając się swojej podopiecznej przez dłuższy moment. Cóż... to by było już na tyle. — Tak jak mówiłam, wspinaczka była ostatnim zagadnieniem do przerobienia przed twoim mianowaniem na wojowniczkę. Osobiście nie mam większych zastrzeżeń co do tego czy powinnaś być mianowana, dlatego ostatnie treningi aż do twojej ceremonii poświęcimy na dalszych ćwiczeniach walki i polowania. Możesz to potraktować jak "test" ale jako tako... nie czuje potrzeby by go faktycznie przeprowadzać — wyjaśniła, a w przypadku braku większych pytań czy jakiś "ale", po prostu zarządziła patrol zakończony polowaniem. Nie mogły marnować czasu!

/zt