Wysłuchała w ciszy każdego pojedynczego słowa Wierzbowego Puchu. Wypowiedź mentorki skłoniła ją do przemyśleń, którymi jednak nie zamierzała się obecnie dzielić. Nie było to nic istotnego, przynajmniej w jej ocenie. Zastanawiała się po prostu czy kiedyś będzie miała okazję zobaczyć Spienione Wodogrzmoty. Szansa jest niewielka. W końcu czemu Słodki Nektar miałaby wybrać właśnie ją, spośród tych wszystkich wichrzaków, których na pewno zna o wiele lepiej? Huh, nie ma szans. Takie... Życie w cieniu ma czasami swoje minusy.
- Spokojnie. Wcale nie zamierzam się tam teraz wybierać, ani z kimś, ani samotnie. - Szczerze zapewniła, patrząc porozumiewawczo na łaciatą. Musiałaby być mysim móżdżkiem, by wpaść na tak szalony i nieodpowiedzialny pomysł. O niebezpieczeństwach czających się w lesie słyszała co prawda tylko z opowieści wojowników, ale... To w zupełności wystarczyło, by zatrzymać ją w obozie przez tak długi czas. Jeszcze nie miała okazji wyjść z niego samotnie. Nawet nie chciała tego robić. Ustaliła sobie, że zdecyduje się na to dopiero, gdy skończy trening i zostanie wojowniczką. Ha. I gdyby ktoś teraz powiedział jej, że jedna noc będzie w stanie całkowicie zmienić jej postanowienie, niedowierzałaby. A już tym bardziej, gdyby dowiedziała się, że powodem nie stanie się zgromadzenie samo w sobie, a poznany na nim kot. Taka teoria być może nawet wywołałaby lekki uśmiech na jej twarzy. Nigdy nie przypuszczałaby, że to mogłoby być w ogóle możliwe.

***

Nie narzekała na rutynę. Tak właściwie zdążyła przyzwyczaić się do powtarzalności występującej na treningach. Co ważne, ani trochę jej to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, czuła się z tym dobrze, gdyż miała świadomość, że szlifuje nabyte umiejętności do perfekcji. Kiedy opanuje je idealnie, będzie mogła uczyć się nowych rzeczy... A potem znowu to samo. Doszkalanie się, aż będzie dobra na tyle, że sama w siebie uwierzy. I dopiero wtedy uzna siebie za gotową na bycie wojowniczką. Godną wojowniczką. Bo najgorszym dla niej samej byłoby być tylko przeciętną.
Walka i wspinaczka, a potem końcowy test. Czy aby na pewno była na to gotowa? Czy nie jest jeszcze za wcześnie?
- Warto wykorzystywać otoczenie i atakować we wrażliwe miejsca, na przykład oczy. Ugryzienie w szyję może być zabójcze, trzeba mieć to na uwadze. I myślę, że nie chodzi o to, by ciągle atakować. Uniki też są ważne. - Wyrzuciła z głowy wszelkie wątpliwości, mając nadzieję, że nie wrócą zbyt szybko. Zmartwienia zdecydowanie są tym, czego najmniej teraz jej potrzeba.

Mentorka prędko rozwinęła słowa swojej terminatorki. Srebrzysta Łapa musiała przyjąć kilka nowych informacji, jednak nie uważała ich za rzeczy skomplikowane, z którymi mogłaby mieć jakieś problemy. Wręcz przeciwnie! Wszystko to, czego się dowiedziała, brzmiało dość intuicyjnie i prosto, przez co była pewna, że szybko wpadnie jej do głowy. Oby jak najszybciej! W końcu była pewna, że już zaraz będzie musiała zdobytą wiedzę wykorzystać w praktyce. Skoro zależy jej na tym, by wypaść jak najlepiej, to musi się przyłożyć.
Wydana komenda była jasna, jednak mimo to, szylkretka nie zabrała się za jej wykonanie od razu. Początkowo stała w bezruchu, tylko patrząc się wprost na Wierzbowy Puch. Wojowniczka była na atak przygotowana. Zapewne wykona unik. Skoro się spodziewa to... Nie będzie wcale łatwo, szczególnie że żadnych fory dla Dymki nie są przewidywane! Ale hej, nikt nie powiedział, że zawsze wszystko musi się udać. Walka przecież nie zawsze idzie po dobrej myśli. Świadomość ta nie powinna odbierać Srebrzystej Łapie motywacji i sił. Ale spróbować chyba nie zaszkodzi.
Przyjęła podobną pozycję do Wierzbowego Puchu, z tym że przygotowała się do skoku, który od razu wykonała. Rzecz w tym, że wcale nie wiedziała co ma zamiar zrobić. Nie pomyślała o tym wcześniej! A teraz... Teraz chyba jest już na to trochę za późno. Lekki zagubienie pojawiło się na jej twarzy, gdy leciała tuż w stronę mentorki. Kompletnie nie wiedziała co robić dalej, ale hej, przynajmniej wyciągnęła łapy trochę bardziej przed siebie! Ruch automatyczny? Intuicyjny? Zapewne. W każdym razie, przy odrobinie szczęścia może uda jej się pchnąć łapami wojowniczkę. Na to przynajmniej liczyła. W najgorszym przypadku wyląduje na ziemi tuż przed nią i... Cóż, chyba się ośmieszy?

Atak Srebrzystej Łapy: słaby!
Atak Wierzbowego Puchu: krytyczny!

Srebrzysta Łapa źle oceniła zamiary swojej mistrzyni, która wcale nie planowała uniku, tylko atak. Gdy dymna skoczyła w jej stronę w zamiarze, no właśnie, czego? Niby skoczyła w jej kierunku z wyciągniętymi łapami, jednak widocznie nie celowała w nic konkretnego, co liliowa zamierzała wykorzystać. Faktem było, że Srebrzystej Łapie udało się doskoczyć do Wierzbowego Puchu, jednak ledwo ją musnęła, natomiast liliowa wojowniczka wykorzystała skrócony dystans i bez oporów uderzyła łapami w pierś terminatorki, tym samym ją przewracając.

— Nie celuj na ślepo! — odparła zaraz po ataku. — Musisz wiedzieć w co celujesz. Możesz też spróbować markować ciosy. Zamachnąć się łapą na pysk, ale tak naprawdę celować w pierś lub podciąć przeciwnikowi łapy, ale by to zrobić musisz najpierw w ogóle wiedzieć co chcesz zrobić, a nie rzucać się na ślepo. Jeszcze raz! — mruknęła, robiąc dwa kroki w tył i po odczekaniu chwili aż Srebrzysta Łapa zbierze się z ziemi, sama zaszarżowała prosto na nią.

Skoro nawet nie wiedziała w co zamierza celować, nic dziwnego, że nie udało jej się skrzywdzić Wierzbowego Puchu. Co prawda udało jej się dotknąć ciała mentorki, jednak było to zaledwie muśnięcie. Lekkie, Dymka sama miała wątpliwości, czy przeciwniczka w ogóle poczuła ten żałosny cios. Cóż. Być może nawet nie zwróciła na niego uwagi, bowiem skupiła się na własnym ataku... Który, tak swoją drogą, udał się zdecydowanie lepiej niż ten wyprowadzony przez Srebrzystą Łapę. Siła uderzenia wojowniczki bez problemu powaliła kruchą terminatorkę na ziemię. Szylkretka westchnęła płytko, kiwając w tym samym momencie głową. No tak, nie powinna celować na ślepo. To głupie. Dlaczego sama wcześniej do tego nie doszła? Przecież to logiczne.
Podniosła się prędko, jednak wcale nie miała czasu na zastanawianie się nad następnym atakiem. Spostrzegła szarżującą w jej stronę przeciwniczkę. Najłatwiej byłoby skontrować to unikiem, ale... To chyba byłoby zbyt proste, co nie? Wybiła się do góry. Wciąż martwił ją fakt, że nie potrafi myśleć wystarczająco szybko, jednak mimo to, starała się jak najbardziej obmyślać swoje ataki. Ten był stosunkowo prosty, a przynajmniej w jej głowie. Wyskoczyła w powietrze, gdy mentorka znalazła się nieco bliżej niej. Zamierzała wylądować tuż na jej grzbiecie, przyczepić się do niego, a potem próbować atakować stamtąd. To... Chyba jakaś przewaga, co nie? Wykorzystywanie swojego... Potencjału, o. Na szczęście zdążyła w porę zorientować się, że swoim kruchym, małym ciałkiem nie wygra z masą i siłą Wierzbowego Puchu. Szarżowanie i próby powalenia oponenta na pewno podziałały by na jej niekorzyść.

Atak Wierzbowego Puchu: udany!
Atak Srebrzystej Łapy: udany!

Szarża Wierzbowego Puchy była szybka i skuteczna, jednak tym razem zupełnie inaczej. Fakt, że kocica praktycznie w nią wbiegła w celu powalenia na ziemi, a Srebrzysta Łapa w ostatniej chwili wybiła się w powietrze, Wierzba uderzyła łbem w jej łapy i pozbawiła nieco równowagi, co - może i pozwoliło na to by Srebrzysta Łapa wylądowała na jej grzbiecie - ale ledwo uczepiła się pazurami jej sierści. Jeżeli Wierzbowy Puch postanowi się szamotać, Srebrzysta Łapa może mieć nie lada problemy z utrzymaniem się na niej...

Uffff, było blisko! Gdyby tylko wybiła się chwilę później, zapewne leżałaby teraz na ziemi, co na pewno nie zapewniłoby jej przewagi. Wybrała jednak prawie-że idealny moment, bo co prawda udało jej się wylądować na grzbiecie przeciwniczki, ale czuła, że w każdej chwili może z niego zlecieć. W pierwszej kolejności chwyciła pazurami za jej futro, jednak w jej głowie pojawiły się obawy, że to może nie wystarczyć. Że jeden gwałtowniejszy ruch Wierzbowego Puchu strąci ją na ziemię, a stamtąd będzie miała trudniej, szczególnie jeżeli upadnie na plecy. Z drugiej strony, będąc w obecnej pozycji zorientowała się, że tutaj również nie jest łatwo. Atakowanie wrażliwych miejsc wiązać się będzie z oderwaniem łap od sierści, co z kolei zaważy na jej równowadze. Postanowiła więc, że za cel obierze kark. Rozwarła szczęki, które zamierzała boleśnie (ale nie na tyle mocno, by spowodować rany) zacisnąć właśnie w tamtym miejscu. Być może powstrzyma to Wierzbowy Puch przed szarpaniem się. Ale co dalej?

Atak Wierzbowego Puchu: krytyczny!
Atak Srebrzystej Łapy: nieudany!

Niestety, nim Srebrzysta Łapa zdołała porządniej wbić pazury w sierść Wierzbowego Puchu, nie mówiąc tu o wgryzieniu się w jej kark, kocica silnym wierzgnięciem zrzuciła ją ze swojego grzbietu tak, że Srebrzysta Łapa jakimś cudem wylądowała na łapach kawałek od liliowej wojowniczki.

— Całkiem nieźle, chociaż dość ryzykowne — mruknęła Puch, zerkając na terminatorkę z błyskiem w oku. — Mogłabym cię z łatwością zmiażdżyć szybkim wywróceniem się na plecy, a przy niefortunnym upadku, nawet skręcić łapę. Ale muszę przyznać, że ciekawy wybór ataku — i po tej krótkiej pochwale, zamachnęła się łapą by uderzyć kotkę w lewy policzek. Oczywiście, nie wkładając w to całej swojej siły! Nie chciała zrobić koteczce krzywdy.

No i zleciała.
Tak właściwie nie zdążyła się nawet solidniej chwycić. Wierzbowy Puch w pewnym momencie silnym ruchem szarpnęła się, przez co w rezultacie Srebrzysta Łapa wylądowała na ziemi. Na szczęście nie na brzuchu, a na łapach, co dość mocno ją zaskoczyło. Przypadek? Być może.
Pochwała podniosła ją na duchu, w pewnym stopniu. Zmartwiła się jednak faktem, że tak mocno zaryzykowała. Znaczy, gdyby to była prawdziwa walka z groźnym przeciwnikiem, który rzeczywiście chciałby zrobić jej krzywdę, rzecz jasna! Wtedy mogłaby naprawdę poważnie oberwać, do tego stopnia, że nie byłaby zdolna do dalszej walki. Huh, powinna być bardziej ostrożna... I bardziej zorientowana. Czy tylko teraz wydaje jej się to takie trudne? Czy będzie w stanie opanować walkę na tyle dobrze, że będzie gotowa na wszystko i nie popełni żadnego głupiego błędu? Oby. W przeciwnym razie nie będzie z siebie zadowolona.
Nie zdążyła odpowiedzieć Wierzbie. Zauważyła, że łapa łaciatej właśnie leci w stronę jej twarzy i zapewne zaraz wyląduje na lewym policzku. W tym przypadku zadziałała dość intuicyjnie. Nieco obróciła głowę i prędko uchyliła wargi, by się zębiskami w to łapsko wgryźć i mocno pociągnąć je do siebie. Przeciwniczki raczej nie powali, ale... Może przynajmniej trochę zaburzy jej równowagę, a to już coś!

Atak Wierzbowego Puchu: krytyczny!
Atak Srebrzystej Łapy: nieudany!

I tym razem - to Wierzbowy Puch wyprowadziła celny cios, a Srebrzysta Łapa poczuła go dość wyraźnie na swoim prawym policzku, przez co nie udało jej się ugryźć kocicy. Zaraz po ciosie nie padł żaden komentarz ze strony liliowej, która jedynie przymrużyła ślepia i wybiła się z tylnych łap tak, by runąć na Srebrzystą Łapę i przynieść ją do ziemi, tym samym unieruchamiając.

Z jakiegoś powodu nie wyszło, jednak teraz zdecydowanie nie było czasu na dogłębne analizowanie tej porażki. Srebrzysta Łapa oberwała w policzek, o dziwo nie w lewy, a w prawy. Ah, czyli to o tym mówiła Wierzbowy Puch. Terminatorka starała się nie myśleć o bólu. Szybko zorientowała się, że zaraz może oberwać kolejny raz! Zauważyła, że Wierzbowy Puch spina się i skacze w jej stronę. Oh, no to tym razem chyba rzeczywiście pora na unik! Ale jeszcze przed tym szylkretka wzięła szybki, zgrabny zamach, by nabrać w łapy trochę ziemi, którą rzuciła w stronę twarzy mentorki. Jak dobrze, że przypomniała sobie o wykorzystywaniu otoczenia właśnie teraz. W końcu to może być równie pomocne, co markowanie ciosów. Nie zastanawiając się dłużej, przygotowała się do skoku, który wykonała. Zamiarem było wyładowanie gdzieś obok, bo właśnie to wydawało jej się najbardziej bezpieczne. Odskok w tył mógłby okazać się być słaby, Wierzbowy Puch mogłaby jej dosięgnąć.

Atak Wierzbowego Puchu: słaby!
Unik Srebrzystej Łapy: udany!
Ostateczny atak Wierzbowego Puchu: nieudany!

Rzut na oślepienie piaskiem, parzyste - tak, nieparzyste - nie
wypada: 4 -> oślepienie udane!

Szala szczęścia przechyliła się na stronę Srebrzystej Łapy - nie dość, że udało jej się odpowiednio szybko uskoczyć, to jeszcze perfekcyjnie oślepiła swoją mistrzynię. Wraz z ciosem piaskiem, Srebrzysta Łapa mogła usłyszeć ciche, niezadowolone syknięcie liliowej wojowniczki, która praktycznie od razu spróbowała pozbyć się piachu z oczu. Czy to była jej szansa na wygraną?

No proszę. Piasek dostał się do oczu Wierzbowego Puchu, na co kocica zareagowała niezadowolonym syknięciem. Srebrzysta Łapa natomiast sprawnie uskoczyła w bok, tym samym ratując się od powalenia, które zapewne zamierzała na niej zastosować mentorka. No dobra, to co teraz? Sytuacja stała się korzystna dla szylkretki, więc ta powinna jak najlepiej i najszybciej ją wykorzystać. Wciąż do końca nie wiedziała jak, w dalszym ciągu czuła się nieco zagubiona na polu bitwy, jednak nie zamierzała się poddawać. Doskoczyła do boku przeciwniczki i naparła na nią całym swoim ciałem. Sądziła, że swoją nikłą siłą nie byłaby w stanie podciąć jej łap, ale jeśli... Właduje się w nią cała to być może uda jej się ją powalić. Nie bez powodu zamierzała tak atakować. W przeciwieństwie do poprzednich akcji, ta była bardziej zaplanowana. Dymka wiedziała co będzie zamierzała zrobić, jeśli uda jej się powalić Wierzbowy Puch. To dopiero pierwszy krok.

Atak Wierzbowego Puchu: udany!
Atak Srebrzystej Łapy: słaby!

Mimo oślepienia, Wierzbowy Puch wciąż stanowiła dla terminatorki spore wyzwanie. Na moment zastygła w bezruchu i dopiero, gdy wyczuła zbliżającą się do niej kotkę, zamachnęła się łapą w celu uniemożliwienia jej ataku. Poskutkowało to tym, że, owszem, Srebrzysta Łapa doskoczyła do jej boku, ale nim zdołała pacnąć jej bok, sama oberwała w szczękę. Po tym, jak Wierzba mniej więcej wyczuła gdzie znajduje się terminatorka, sama ponowiła próbę powalenia jej na ziemię poprzez uniesienie się na tylnych łapach i runięciem na kotkę przednimi; chociaż robiła to na ślepo, nie zamierzała odpuszczać.

Pierwsza część planu była jak najbardziej udana. Srebrzysta Łapa doskoczyła do Wierzbowego Puchu, tak jak planowała. Szkoda tylko, że później wszystko się posypało i wcale nie poszło po jej myśli. Owszem, zdołała uderzyć wojowniczkę w bok, jednak nie na tyle mocno, by ją przewalić. Poza tym gdzieś chwilę przed tym sama oberwała w szczękę, co zaraz dało się we znaki. Poczuła silny ból w tamtym miejscu, który na moment wbił ją w ziemię. Dobrze, że był to tylko moment, bo w przeciwnym razie przyjęłaby na siebie wielkie cielsko przeciwniczki, co na pewno skutkowałoby upadkiem! Ale no, zauważyła, że Wierzbowy Puch będzie próbowała ją przewrócić, pomimo, że wciąż miała piasek w oczach. Szacun. Terminatorka z przykrością odrzuciła poprzedni plan i zastąpiła go nowym- tym razem zamierzała stanąć do tego przepychanego pojedynku i... Zrobiła dosłownie to samo co Wierzbowy Puch! Nie sądziła, że jest na tyle silna, by móc to dobrze wykonać, ale chciała chociaż spróbować. No i miała nadzieję, że jeżeli już miałoby dojść do upadku, to że przynajmniej na ziemi wylądują one dwie i to obok siebie, bo przez nieudane ataki.

Atak Wierzbowego Puchu: krytyczny!
Atak Srebrzystej Łapy: udany!

Cóż, mimo bycia oślepioną, Wierzbowy Puch miała nieco więcej doświadczenia w walce, a jej ataki były zdecydowanie szybsze niż te Srebrzystej Łapy. Skutkowało to mniej więcej tym, że nim kotka zdążyła unieść się na własne łapy, Wierzbowy Puch runęła na nią częścią swojej masy, zwaliła z nóg i przygniotła do ziemi, łapami naciskając na jej lewą łopatkę. Jednakże i Srebrzysta Łapa mogła pochwalić się tym, że mimo przegranej podczas próby siłowania, przed przygnieceniem do ziemi, zdołała uderzyć w pierś swojej mistrzyni, która na pewno to odczuła. Teraz liliowa planowała unieruchomić kotkę na dobre. Co zrobi Srebrzysta Łapa?

Racja, udało jej się uderzyć Wierzbowy Puch w pierś, jednak w tym samym momencie została powalona i dociśnięta do ziemi. Nie mogła być więc całkowicie zadowolona ze swojego ataku. W jej głowie pojawiło się poczucie, że przecież mogła zrobić to lepiej. Nie postarała się wystarczająco mocno, a teraz jest już chyba trochę za późno, by to cofnąć. Prędko zdała sobie sprawę, że Wierzbowy Puch naciska na jej łopatkę dość mocno, trzymając ją przy ziemi solidnie... Czy w takim wypadku Dymka może zrobić cokolwiek poza szarpaniem się, z nadzieją, że dzięki temu przeciwniczka odpuści? Tak. W końcu zawsze jest jakaś opcja. I gdyby się do walki rzeczywiście nadawała, to na pewno coś wpadłoby jej do głowy. Cokolwiek. Chyba. Albo nie? Tym razem nie ma żadnego wyjścia. Może tak. A może nie. Miała wrażenie, że od tego myślenia zaraz zacznie boleć ją głowa. I nagle, tak szybko i tak mocno, uderzyło w nią ogromne uczucie zmęczenia. Nie potrafiła jednak określić, czy fizycznego, czy może raczej psychicznego. Zacisnęła mocniej szczęki. Nieważne co, musi stłumić to uczucie. W końcu walka to walka. Siłę skumulowała w tylnych łapach. Nim jednak wykonała nimi ruch, górną częścią ciała szarpnęła się kilka razy, być może po to, by zmylić mentorkę. Dopiero po tym zabrała się za próbę sprzedania kocicy mocnego kopniaka prosto w brzuch. O dziwo, wciąż miała w sobie resztki nadziei na wygranie tej bitwy.

Finał walki zdawał się być przesądzony; Wierzbowy Puch odzyskała wzrok, a łapami w dalszym ciągu przyciskała Srebrzystą Łapę do ziemi, jednak jak ta zaczęła się szamotać - zdawało się, że nieco poluzowała nacisk i właśnie wtedy pstrokata kotka wymierzyła jej celnego kopniaka prosto w pierś, na co wojowniczka cicho westchnęła, a po chwili zdjęła z niej łapy i delikatnie się cofnęła. To by było na tyle.

— No, nieźle sobie poradziłaś! — pochwaliła kotka, biorąc głębszy wdech i delikatnie poruszając barkami, jakby chcąc rozluźnić mięśnie. — Oczywiście, jest jeszcze sporo do poprawy, ale to kwestia ćwiczeń. Widać i czuć, że jesteś jeszcze zagubiona, a twoje ataki są dość, hm, chaotyczne? Ale jak mówię, wszystko się wyćwiczy, a my będziemy nad tym pracować na najbliższych treningach — trochę ją zaskoczyło, że Srebrzysta Łapa obrała technikę walki w zwarciu. Spodziewała się bardziej, że postara się wziąć ją na dystans i zmęczyć, a córka Zamglonego Brzegu nie dawała za wygraną, a to też należałoby docenić.
— Chwila odpoczynku i spróbujemy jeszcze raz — mruknęła i tak jak powiedziała, dała kotce tyle czasu ile potrzebowała, a następnie kontynuowały trening walki aż do zarządzenia powrotu do obozu.

/możesz zacząć nowy dzień w swoim poście!

Cios ostateczny- kopniak w pierś. Wierzbowy Puch ewidentnie go poczuła, bo wydała z siebie cichy dźwięk, a zaraz po tym cofnęła się. No i to by było na tyle. Walka została zakończona. Nie obyło się oczywiście bez pochwał i kilku miłych słów. Srebrzysta Łapa bardzo chciała je do siebie przyjąć, ba! Nawet przez moment rzeczywiście jej się to udało. Szybko jednak jej uwaga skupiła się na rzeczach, które zostały jej wytknięte. Błędy, błędy i jeszcze raz błędy. Bez nich nie mogłoby się obejść, a bynajmniej nie tym razem. W końcu to pierwszy raz. Czy w takim wypadku powinna się przejmować wszelkimi niedociągnięciami?
Ostatecznie tylko skinęła głową na słowa Wierzbowego Puchu. To samo zrobiła tuż po usłyszeniu komunikatu o odpoczynku. Kiedy siły powróciły, postanowiła spróbować walki jeszcze raz, z nową energią i motywacją, oczywiście mając nadzieję, że tym razem pójdzie jej lepiej.

***

Zdaje się, że trening zbliża się do końca, a Srebrzysta Łapa jest już na ostatniej prostej do bycia wojowniczką. Ale czy aby na pewno? Przeszkody, które do tej pory stały na jej porze co prawda zniknęły, ale... Nie w całości. Wciąż bowiem jej głowa pełna jest wątpliwości, których koteczka nie potrafi pokonać. Zawsze myślała, że to całkowicie normalne. Ba! Do tej pory nic się w tej kwestii nie zmieniło. W końcu stres jest nieodłączną częścią życia. Zapewne wszyscy terminatorzy, którzy zbliżają się do mianowania, denerwują się równie mocno co ona. Też się obawiają i zastanawiają, czy aby na pewno są gotowi. Tak przynajmniej myślała.
Zjawiła się w umówionym miejscu trochę przed czasem, ponieważ obawiała się spóźnienia. Z tego powodu zmuszona była nieco dłużej poczekać na Wierzbowy Puch, jednak nie miała nic przeciwko temu. Przynajmniej mogła czuć się spokojna, że to mentorka nie musi czekać na nią.
Usiadła nieruchomo i wbiła spojrzenie w horyzont. To czego nauczy się dziś?