Sikora została zamordowana. Srebrzysta Łapa właśnie zamierzała zabrać się za chowanie jej, jednak wtedy tuż obok pojawiła się Wierzbowy Puch. Pozwoliła sobie na pochwałę dla swojej terminatorki, na co ta... Nawet delikatnie się uśmiechnęła. Była to jednak krótka, ulotna chwila, którą liliowa mogła przegapić, jeśli nie obserwowała Dymki wystarczająco uważnie.
- Dziękuję. - Mruknęła cicho, prawie że niesłyszalnie. To był jej sposób na okazanie wdzięczności, niestety nie potrafiła zdobyć się na coś więcej.
Schowała ostatnią zdobycz, a następnie ruszyła za mentorką. Kodeks i ewentualnie granica, jeśli się uda. Cóż, może być ciężko, biorąc pod uwagę obecną pogodę. Szylkretka również nie chciałaby wrócić do obozu przemoczona.
- Tylko niektóre. - Powiedziała krótko, a zaraz zapadło milczenie. Musiała się... Zastanowić. Chciałaby przedstawić znane jej punkty w dobrej kolejności, ale prędko uświadomiła sobie, że nie jest w stanie. - Nie poluj i nie wchodź na tereny innych klanów. Słowo przywódcy jest prawem. Wojownik nie może zostać zastępcą, dopóki nie wytrenował terminatora. - Wymieniła pierwsze trzy, które wpadły jej do głowy. Chyba najprostsze i znane nawet kociętom. - I znam jeszcze tę zasadę, która mówi, że terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, ponieważ najpierw muszą zapolować. I w pierwszej kolejności mogą się pożywić kocięta oraz starszyzna. - Dodała niemalże od razu. Ta reguła nie brzmiała identycznie do słów dymnej, ale... Chyba wyjaśniła ją w zrozumiały sposób. - Ogólnie zasad jest... Szesnaście, ale są też takie dodatkowe, więc w sumie łącznie dwadzieścia.

Nie oczekuje od ciebie, abyś znała odpowiedź na każde moje pytanie.
Zastanowiła się nad tymi słowami nieco dłużej. Czy... Hm, chyba była tego świadoma. Chyba. Znaczy, z jednej strony doskonale wiedziała, że nie musi wiedzieć wszystkiego. Że trening jest właśnie po to, by się uczyć. To tutaj powinna zdobywać potrzebne informacje, więc, w związku z tym, niewiedza nie jest niczym złym. Z drugiej strony... Hm, to już jej chyba własny problem, który stworzyła sobie w głowie i teraz nie potrafi się go pozbyć. Znaczy, z jakiegoś powodu ma w sobie poczucie, że musi wiedzieć, może i nie wszystko, ale przynajmniej COŚ. Jednocześnie to coś musi być rzeczywiście czymś. Nie czymś małym, oczywistym, co wiedziałoby nawet kocię. To musi być coś więcej, a najlepiej garstka informacji. Mniej więcej. Tylko w taki sposób Srebrzysta Łapa będzie mogła być zadowolona z samej siebie. Czy nie stawia sobie za wysokich wymagań?
- Masz rację. - Mruknęła, nieco zmieszana. Słowa Wierzbowego Puchu zmusiły ją do krótkich refleksji, na których bardzo, ale to bardzo nie chciała się teraz skupiać. Jak dobrze, że była w stanie w porę to zatrzymać, bo w przeciwnym razie potok myśli mógłby całkowicie ją... Wyłączyć. Trening byłby nieudany, rzecz jasna.
Sytuacji wcale nie polepszył fakt, że popełniła błąd. Dwadzieścia jeden zasad, a nie równe dwadzieścia. Huh. Tyle dobrze, że mentorka nie miała o to żadnych pretensji. Po prostu poprawiła swoją terminatorkę, co ta skwitowała krótkim skinięciem głowy.
- Wszystko rozumiem, można dalej. - Krótko dała znać, gdy zostały jej przedstawione kolejne zasady. Potrzebowała chwili na ich przyswojenie, więc odezwała się dopiero po czasie. Ale niedługim, rzecz jasna!

Jako kolejne poznała dwa punkty- piąty oraz szósty. Ten pierwszy był nawet przez nią znany, jednak nie wiedziała, że wlicza się w zasady kodeksu. Sądziła do tej pory, że to... Po prostu jest tak już ustalone, ale nie jest oficjalnie... Nigdzie zapisane? O ile to dobre słowa. Mniejsza z tym. O punkcie szóstym wcześniej coś jej się obiło o uszy, ale niewiele. Dobrze było dowiedzieć się więcej.
- Czy ta kolejność ma jakieś większe znaczenie? - Zapytała, gdy Wierzbowy Puch skończyła mówić. To było pierwsze pytanie, które wpadło jej do głowy i choć wydawało się nieznaczące, miało dla niej ogromne znaczenie. Bo jeśli będzie musiała uczyć się punktów zgodnie z kolejnością to oznacza, że będzie musiała przyłożyć się o wiele bardziej. Ale nie żeby był to dla niej jakiś problem! - I w sumie dlaczego jest to czuwanie? - Nie widziała w tym większego sensu, a więc liczyła, że zaraz go pozna. W przeciwnym razie będzie bardzo zawiedziona.
- Wydaje mi się, że to oznacza, że należy się go słuchać i nie sprzeciwiać jego rozkazom. Czy bezwzględnie? Nie wiem, może. - Jeśli tak to... Trochę słabo, co nie? W końcu nawet przywódca może się czasami mylić. No, a poza tym niefajnie jest robić coś wbrew sobie, a taka sytuacja również może mieć miejsce. Znaczy, że lider rozkaże zrobić wojownikowi coś, czego ten nie popiera. Ale jeżeli by tak rzeczywiście było to dość szybko doszłoby do rewolucji. W końcu zawsze znajdzie się ktoś kto głośno wyrazi swoje niezadowolenie.

Skinęła krótko głową. Lekka ulga, można powiedzieć. No bo uczenie się punktów w ustalonej wcześniej kolejności na pewno zajęłoby Srebrzystej Łapie o wiele więcej czasu. Chociaż... Część zapewne poświęciłaby również na znalezienie sposobu, dzięki któremu mogłaby się dobrze wszystkiego nauczyć. Przecież to też ważne.
A co do milczącego czuwania, o które przed chwilą pytała. Hm... Nie można powiedzieć, że odpowiedź ją zawiodła, ale... Nie była też wystarczająco satysfakcjonująca. No bo w cóż, w jej głowie ten powód czuwania brzmiał jak taka... Wymówka, o. By nie mówić, że jest to bez sensu. Na przemyślenia można przecież znaleźć czas w każdym innym, dowolnym momencie. Przede wszystkim, w dzień. W końcu noc jest od spania. W dodatku trwa tak długo, że każdy byłby w stanie pomyśleć nad sobą nie raz, a co najmniej trzy i to tylko po to, by nie umrzeć z nudów. Albo nie zasnąć, o. Jak kto woli. W każdym razie, tutaj również skinęła głową. Nie miała nic więcej do dodania.
- I słusznie. Przez moment miałam obawy, że kodeks twardo nakazuje inaczej. - Mruknęła szczerze, odnosząc się do ostatniego zdania, które wypowiedziała mentorka. A więc wszystko... Z umiarem, jeśli można tak to nazwać. To znaczy jeśli Orzechowa Gwiazda popełni błąd to... Dymka nie musi ślepo za tym podążyć. Zanotowane.

Ah. I tu sytuacja znów się powtórzyła. Srebrzysta Łapa poznała kolejny punkt, który, tak jak poprzednio, był dla niej oczywistą oczywistością, ale nie wiedziała, że znalazł swoje miejsce w kodeksie. Chociaż... O tym, że przywódca może z rangi zrezygnować nigdy wcześniej nie słyszała, ani nawet sama na to nie wpadła. Do tej pory wydawało jej się, że piastowanie tego stanowiska jest... Wieczne, no. Zakończyć może się tylko śmiercią. No, ale może jest w tym jakiś haczyk. Będzie musiała o to zapytać.
Spacerując po terenach Klanu Wichru Srebrzysta Łapa bardzo skupiała się na otoczeniu. Przyglądała się głównie przyrodzie, a gdy Wierzbowy Puch przedstawiała jej coraz to nowsze lokalizacje, starała się dociec skąd wzięły się ich nazwy. Najchętniej zobaczyłaby każde miejsce już dziś, najlepiej od razu, jednak w pewnym momencie spacer musiał zostać przerwany. Zbierało się na deszcz, co mentorka od razu zakomunikowała. Szylkretka ruszyła za nią truchtem, a następnie schowała się pod gałęziami tuż obok. Huh, miała nadzieję, że ten iglak jest wystarczająco gęsty. Bardzo, ale to bardzo nie chciałaby zmoknąć. Deszczu nienawidzi praktycznie od zawsze. Za każdym razem ma przez niego ogromne problemy z doprowadzeniem swojego futra do porządku. Ale to nic! Najgorzej jest dopiero wtedy, gdy te cholerne loczki ubrudzą się mokrym błotem. Wtedy to jest dopiero walka!
- uh. - Wymknęło jej się całkowicie przypadkiem. Wspinaczka? Nie sądziła, że to również jest częścią treningu. I... Chyba właśnie dlatego pojawiło się w niej ziarno niepewności. Nigdy nie próbowała się wspinać tak "na poważnie". Do tej pory jej próby były zwykłą, kocięcią zabawą. Omijała wysokie drzewa, z których w przypadku upadku mogłaby zrobić sobie krzywdę.
- Jedno. - Zaczęła krótko, ale prędko zamilkła. Była to chwila w trakcie której zerknęła na wzmagający się deszcz. Nieciekawie. - Przywódca może zrezygnować... Tak o? Bez podania konkretnego powodu? - Tylko dlatego, że mu się nie chce, o! Głównie to miała na myśli. Bo... Byłoby to dziwne, gdyby liderzy sobie tak rezygnowali z rang, bo im się znudziły. Ale z drugiej strony, taka sytuacja wydaje się tak absurdalna, że na pewno nigdy nie miała miejsca. Prawda...?

Wiek czy kontuzja, nieważne. Oba tych powodów uważała za wystarczające, by z rangi przywódcy zrezygnować. Podobnie było w przypadku nieradzenia sobie z obowiązkami, bo... To też się może zdarzyć. I w tych kwestiach mogła się z mentorką całkowicie zgodzić. To znaczy lepiej w takich przypadkach oddać rangę swojemu zastępcy niż uparcie się jej trzymać. To byłoby troszeczkę samolubne. W końcu to męczące nie tylko dla takiego lidera, a również dla jego klanu, który przecież dostrzega, że coś jest nie tak.
- A co w przypadku, gdy przywódca ewidentnie sobie nie radzi, ale wcale nie chce zrezygnować? Nie przewodzi klanem dobrze, co dostrzegają wojownicy, ale nie potrafią przemówić mu do rozsądku. Przecież nie mogą go w żaden sposób zdegradować. - To pytanie wpadło jej do głowy nagle, a skoro nie umiała sama znaleźć na nie odpowiedzi to postanowiła zapytać Wierzbowy Puch. Liliowa zapewne nigdy nie była świadkiem takiej sytuacji, ale... Może chociaż jest nieco bardziej kreatywna niż jej terminatorka i wymyśli w głowie jakieś dobre wyjście. Kto wie, może nawet kiedyś się rzeczywiście przyda!
Informacje o zmianach w rzecznej kadrze oraz o zgromadzeniach przyjęła z milczeniem. W tych kwestiach nie pojawiły się żadne niejasności, które musiałaby wyjaśnić. Poczuła wyłącznie ciekawość w związku właśnie ze zgromadzeniami. Szkoda, że będzie mogła zaspokoić ją dopiero, gdy zostanie na któreś z tych wydarzeń wybrana. A... Na pewno minie sporo czasu nim do tego dojdzie. Tak przynajmniej myśli.

Obalić go... Siłą? Hmmm... Ciekawie. Najprostsze rozwiązanie, tak sobie pomyślała Srebrzysta Łapa. A może raczej... Jedyne? W końcu jeśli już żadna z metod nie działa i taki przywódca jest wciąż nieugięty to... Trzeba sięgnąć po bardziej drastyczne środki. Przemoc zazwyczaj bywa skuteczna, stety lub nie. I, jak widać, takie działania przeciwko złemu przywódcy wcale nie są złamaniem zasad kodeksu. Wierzbowy Puch bowiem dodała zaraz, że może i nie jest to poparte regułą należącą do kodeksu, ale za to taką, która traktowana jest na równi z pozostałymi szesnastoma.
W każdym razie, skinęła krótko głową, gdyż tym razem nie miała żadnych pytań. Na wiadomość o przedłużającym się postoju wyłącznie westchnęła. Niezbyt była z tego powodu zadowolona, ale... Lepsze takie siedzenie niż spacery w deszczu, to na pewno.
- Obecnie nie mam pytań. - Odparła krótko, a tuż po tym rozejrzała się. Chyba rzeczywiście nie uda im się dziś przerobić wspinaczki... Ale nie żeby Dymce było z tego powodu jakoś przesadnie przykro!

Niewiele.
Cóż. Z jednej strony była z tego powodu bardzo zadowolona. Przerobiły już większą część kodeksu, a więc do zapamiętania pozostało już tylko kilka zasad. To była ta pocieszająca myśl. Z drugiej strony jednak w Srebrzystej Łapie pojawiły się obawy. Co będzie jeśli... No, skończą omawiać to, co zaczęły? Deszcz wciąż będzie padać, co oznacza, że będą musiały pozostać w kryjówce. I... Co dalej? Przejdą do następnych rzeczy? A może nastanie między nimi grobowa cisza, którą nie sposób będzie przerwać? Tak, właśnie tego obawiała się Dymka. Może i to głupie, ale... Czuła, że to jej prawdziwy problem. I nie chodzi tutaj o to, jak niezręczna atmosfera mogłaby się pojawić (bo ona wcale by się tak nie czuła!). Przejmowała się raczej faktem, że... Hm, chyba że zostanie przez mentorkę uznana za nudną lub, co gorsza, dziwną. Przecież wcale nie potrafi rozmawiać... O niczym. Raczej tylko o konkretach albo po prostu woli odpowiadać na pytania. To jest coś co naprawdę lubi i przy czym czuje się naturalnie.
Ale obecnie starała się o tym nie myśleć. Stres jest jej w tym momencie zbędny. Zamiast na swoich zmartwieniach skupiła się na słowach Wierzbowego Puchu.
- Wyjęte spod kodeksu... Samotnicy? - Zapytała krótko, przenosząc spojrzenie na liliową. To nie tak, że w ogóle nie wiedziała! Chciała się tylko... Upewnić, o. W końcu kwestia ta nie była zbyt skomplikowana. Kim innym niż samotnikiem może być kot wyjęty spod kodeksu?
Pozostałe dwa punkty brzmiały zrozumiale. Pieszczoszki? Słyszała o nich od ojca. Niewiele co prawda, ale... Chyba wystarczająco. Akurat ten temat nie leżał wśród tych, które ją interesują, więc... Nie czuła, że musi wiedzieć wszystko. Powierzchowne, podstawowe informacje zdecydowanie wystarczą.

Pieszczochy, koty dawniej należące do klanów, wygnańcy... Okej, zanotowane. Ostatnia grupa interesowała ją zdecydowanie bardziej niż pozostałe, jednak... Nie czuła potrzeby o nią pytać. No bo... Pozornie była w stanie opowiedzieć sobie o niej sama. Jej wiedza, może i niepełna, ale za to wystarczająca, by zaspokoić tlącą się w niej ciekawość. Przynajmniej na ten moment. A jeśli do głowy wpadnie jej pytanie, na które nie będzie potrafiła odpowiedzieć sobie sama to na pewno coś z tym zrobi. Jeśli nie od Wierzbowego Puchu, to pozna odpowiedź od innego wojownika. W końcu tych w Klanie Wichru nie brakuje! Chyba?
- Tak. - Potwierdziła słowa mentorki dotyczące pomocy innym kotom. Pobratymcy są priorytetem, reszta na drugim planie... Okej, to jasne jak słońce. Swoją drogą, chyba zaczęło się przejaśniać. Srebrzysta Łapa rzuciła okiem na niebo. To chyba oznacza, że wróci do obozu sucha. Czy mogłoby być lepiej?

Nie myliła się. Z cichym entuzjazmem przyjęła do siebie wiadomość, że całkowicie przestało padać. Niebo przejaśniło się. Pojawiło się na nim słońce, wraz z ciepłymi, jasnymi promykami. Powrót do obozu w ich towarzystwie na pewno będzie przyjemny i szybki. Przy okazji będzie to świetna okazja na domknięcie kodeksu wojownika. Srebrzysta Łapa wygramoliła się spod drzewa, by udać się tuż za Wierzbowym Puchem.
- Byłaś kiedyś w Spienionych Wodogrzmotach? Trzeba mieć powód, by się tam udać czy można też tak... Tylko z ciekawości? - Nigdy w sumie zbyt dużo o tym miejscu nie słyszała i najchętniej to zobaczyłaby je na własne oczy. Oczywiście tylko jeśli jest taka opcja. Chociaż taka samotna wyprawa mogłaby być długa i niebezpieczna... Musiałaby znaleźć sobie jakiegoś towarzysza, a to na pewno byłoby problematyczne. I to zdecydowanie jest coś, co ją powstrzymuje, a przynajmniej w pewnym stopniu.