Pochmurny Świt i Gronostajowa Mordka, z czego ta druga tylko "chyba". Huh. No, zawsze coś. Będzie mogła porozmawiać z ojcem, co na pewno jest pocieszającą wizją. Znaczy, w jego obecności czuje się najpewniej. Ale Gronostajową Mordkę na pewno też zaczepi, w nieco późniejszym czasie.
- Chcę się dowiedzieć trochę więcej o historii, nie tylko Klanu Wichru, a również pozostałych. - Odpowiedziała szczerze, niemalże od razu. Jak najbardziej mogła się z łaciatą podzielić swoim celem. Kto wie, być może uzyska od niej jakąś... Pomoc. To znaczy, głównie informacje o źródłach, z których mogłaby pobierać wiedzę. Zapewne nie ma ich zbyt dużo. A szkoda. W końcu o historię powinno się dbać i pielęgnować ją, by się nie zatarła.

***

Oczekiwała dnia, w którym nauczy się na treningu kolejnej rzeczy. Polowanie, dzięki temu, że ćwiczyła je tak długo, zdążyła już opanować. Teraz pozostaje tylko szlifowanie nabytych umiejętności. Ale nie żeby jej to jakoś przeszkadzało. W końcu wszystko w swoim czasie! Była przekonana, że Wierzbowy Puch wprowadzi nowe rzeczy, gdy tylko uzna, że jej terminatorka jest gotowa. Pośpiech jest niepotrzebny.
Przywitała się z wojowniczką, a zaraz po tym dostała od niej pierwsze tego dnia zadanie. Trzy różne zwierzyny. Nic trudnego! Skinęła głową, a następnie ruszyła przed siebie. Minęła mentorkę i zabrała się za poszukiwanie pierwszej ofiary. No dobra, pełne skupienie i do dzieła!

Pomimo pewnych trudności, które napotkała już na początku, nie zamierzała się poddawać. Nie tak prędko! Z resztą, czy w ogóle miała taką opcję? Huh, no chyba niezbyt! Co miałaby wtedy powiedzieć Wierzbie? Czy mistrzyni zaakceptowałaby jakiekolwiek wytłumaczenie?
W każdym razie, w końcu natrafiła na nornicę. Nieduża, ale zawsze coś! Srebrzysta Łapa najpierw sprawdziła kierunek wiatru i ustawiła się tak, by wiał jej prosto w twarz. Zaraz po tym ugięła łapy, a głowę, plecy i ogon ustawiła w równej linii. Przeniosła ciężar ciała na tylne łapy i w taki oto sposób ruszyła w stronę gryzonia. Oprócz obserwowania jego, zerkała również na podłoże, by mieć pewność, że na nic po drodze nie nadepnie. I jeśli zbliżyła się na wystarczającą odległość, zaatakowała, chcąc zabić zwierzę szybko.

Jedna trzecia zadania wykonana. Terminatorka schowała piszczkę w dobrym miejscu, oblizała wargi, a następnie ruszyła dalej. Obrała nieco inny kierunek, mając nadzieję, że tym razem szybciej spotka się ze zwierzyną. W końcu czas również ma znaczenie! Wierzbowy Puch nie będzie czekać wiecznie.

Może zmiana trasy nie była jednak takim dobrym pomysłem? Dymka błądziła, a w zasięgu jej wzroku nie było żadnej zwierzyny. Zamiast tego poczuła jednak lodowaty podmuch na grzbiecie. Brrrr... Nieprzyjemnie. Szkoda, że to dopiero początek, bo będzie jeszcze gorzej! Pora Nagich Drzew nigdy nie jest przyjemna, ale przynajmniej te loczki są jakkolwiek w stanie ochronić Srebrzystą Łapę przed mrozem. Chyba będzie musiała znaleźc sobie towarzysza do legowiska.

Królik! Co prawda chudy i mizerny, ale na pewno będzie z niego jakiś pożytek na stosie. Z resztą, dzięki temu, że jest taki słaby to złapanie go powinno być... Łatwiejsze, no nie? Na pewno nie będzie w stanie uciekać tak szybko jak mógłby, gdyby był pełni sił. Ale to się wiąże z większą ostrożnością, tak patrząc z drugiej strony. Koteczka miała to na uwadze.
Tak jak poprzednio, najpierw ustawiła się pod wiatr. Jej kolejnym krokiem było spłycenie oddechu oraz przejście do pozycji łowieckiej. Przeanalizowała trasę, a następnie zaczęła skradać się w stronę królika. Na ugiętych łapach, z ogonem ułożonym wzdłuż linii kręgosłupa. Starała się podejść do zwierzęcia tak, by nie zostać zauważoną, ale... Gdyby jednak się nie udało to była gotowa rzucić się w pościg.

Dobrze, że pomyślała i się przygotowała! Królik w pewnym momencie dostrzegł, że zbliża się do niego zagrożenie, przez co w rezultacie rzucił się do ucieczki. A Srebrzysta Łapa wystartowała zaraz za nim, rzecz jasna! Burknęła cicho pod nosem, próbując dogonić uciekiniera. Długie, szybkie ruchy powinny umożliwić jej zbliżenie się na tyle, by móc wykonać ostateczny doskok, a potem atak. Właśnie w taki sposób zamierzała to zakończyć.

Kiedy tylko królik wpadł w jej łapy, pomyślała sobie, że osiągnęła już sukces. Że teraz wystarczy go tylko dobić i będzie mogła ruszyć w dalszą drogę. Ale... To chyba byłoby zbyt proste! Zwierzęciu bowiem udało się wyrwać z jej uścisku. Ponownie zaczęło uciekać, chociaż tym razem nieco wolniej. W dodatku wydawało dziwne, głośne dźwięki. Srebrzysta Łapa warknęła i zaczęła królika gonić, znowu. Poddanie się w tej chwili byłoby najgłupszą rzeczą jaką mogłaby zrobić. Przyśpieszyła więc, chcąc to mieć jak najszybciej za sobą.

Ostatecznie udało jej się złapać królika. Sprawnym ruchem pozbawiła go życia. Fakt, została zraniona, jednak nie było to na tyle poważne, by mogła się przejmować. Lekki kopniak w policzek i słabe ugryzienie jednej z łap. Bez krwi, rzecz jasna. Przygotowała miejsce, w którym później zakopała zdobycz. Po tym ruszyła w dalszą drogę, w tym samym kierunku co wcześniej. Już prawie koniec!

Wyjątkowo szybko natrafiła na kolejnego zwierza. Tym razem był to ptak. Niewielki, kolorowy. Sikorka. Na szczęście przebywała na ziemi, a nie na drzewie. Dzięki temu powinno być trochę łatwiej. Srebrzysta Łapa ustawiła się pod wiatr i na ugiętych łapach ruszyła przed siebie, obierając trasę pełną najróżniejszych kryjówek, by pozostać poza zasięgiem wzroku ptaka. Patrzyła co jakiś czas również pod własne łapy, bo głupio byłoby zniszczyć sobie polowanie jakąś suchą gałązką czy innym listkiem. A gdyby jej kryjówek zabrakło, nie byłoby to problemem. Była przygotowana na ewentualne zatrzymywanie się w przypadku, gdy sikorka zerknie w jej stronę. O tym też musiała pamiętać.

Ah! Zapomniała o ogonie i szybko za to zapłaciła. Sikorka, gdy tylko dostrzegła ten błąd, wzbiła się w powietrze. Pocieszający był jednak fakt, że nie spłoszyła się całkowicie. Wylądowała kawałek dalej i wróciła do swoich wcześniejszych zajęć. Cóż za szczęście! Srebrzysta Łapa skorygowała ten błąd, to znaczy ustawiła ogon na linii grzbietu. Po tym, tym samym sposobem co poprzednio, ruszyła ponownie w stronę ptaka. No i jak?