Zaraz po wyjściu z obozu, Wierzbowy Puch upewniła się czy Srebrzysta Łapa za nią nadąża i ruszyła truchtem w kierunku Rysiego Gąszczu.
— Myślę, że zaczniemy od polowania i poznania części terenów przy obozie — mruknęła, po chwili dodając: — Ale przed tym muszę przedstawić ci, powiedzmy, parę zasad obowiązujących cię na treningu, dobrze? — może i brzmiało poważnie, ale tak na dobrą sprawę, Puch chciała powiedzieć kotce same oczywistości z dodatkową, ważną tylko dla niej, informacją.
— Po pierwsze, chciałabym abyś zawsze chodziła po mojej prawej. Nie słyszę na lewe ucho, a wolałabym moc w pełni odpowiadać na twoje pytania — jej głos był łagodny i spokojny. Temat głuchoty na jedno ucho nie był już dla niej tak wielkim taboo jak te kilkadziesiąt księżyców temu. — Dodatkowo, od następnego treningu będziemy spotykać się już w Rysim Gąszczu, dlatego skup się i postaraj zapamiętać trasę. Hm, czy masz może jakieś pytania, Srebrzysta Łapo?

Polowanie. Chyba... Najbardziej istotna rzecz spośród wszystkich, a przynajmniej tak wydawało się Dymce. No bo jednak ta umiejętność pozwala zdobyć pożywienie, które pozwala przeżyć. To podstawa. Była więc zadowolna, że w pierwszej kolejności nauczy się właśnie tego. Dzięki temu jak najszybciej będzie mogła przydać się w klanie, dokładając do stosu upolowane przez siebie zdobycze. To musi być przyjemne uczucie.
Ale jeszcze przed nauką Wierzbowy Puch oznajmiła, że na treningu panować będą pewne zasady... Ciekawie! Szylkretka skwitowała te słowa krótkim ruchem głowy. Przeniosła wzrok na mentorkę, co było znakiem, że uważnie słucha. Nie przemówiła, nie czuła, że będzie to potrzebne. Pozwoliła łaciatej mówić, będąc ciekawą o jakie zasady może chodzić. Bo... Sama w sumie nie potrafiła żadnej wymyślić. No, może poza tym, żeby się na treningi nie spóźniać. Wierzbowy Puch co prawda tego nie wymieniła, lecz wcale nie musiała. To znaczy, chyba jest to wiadome dla ich obu, więc zbędnym byłoby wspominać o tym. Zamiast tego powiadomiła swoją terminatorkę o swojej głuchocie na lewe ucho oraz o miejscu ich spotkań od przyszłego razu, czyli Rysim Gąszczu. Bez problemu, Dymka na pewno trafi sama!
- Co się stanie, gdy spotkamy Jastrzębią Łapę i Orzechową Gwiazdę? Rysi Gąszcz chyba nie jest aż tak mały? - To... Nie było nic istotnego, ale była po prostu ciekawa. A skoro dostała okazję to wolała ją wykorzystać, nawet jeśli miałaby nie zostać potraktowana poważnie. To bez znaczenia, tak właściwie.

Pytanie pojawiło się dość szybko, ale nie było tym, którego się spodziewała. Ostatnio Wilcza Łapa zaczął ją wypytywać o to czy w ogóle może prowadzić trening z powodu "choroby". Najwyraźniej Srebrzysta Łapa miała inne priorytety. To nawet lepiej, bo Wierzbowy Puch nie chciała marnować cennego czasu na próbę wyjaśnienia, że sam fakt, że została wojowniczka i czyjąś mistrzynią mógł świadczyć o tym, że z głuchotą na jedno ucho można spokojnie wykonywać obowiązki.
— Rysi Gąszcz to wbrew pozorom całkiem rozległe miejsce — mruknęła. — Zresztą, dzisiaj spędzimy w nim tylko chwilę, głównie byś przećwiczyła pozycję łowiecką. Następnie pójdziemy na tereny, a jak już o tym mowa... To właśnie jesteśmy w Rysim Gąszczu — mówiąc to, akurat weszły między drzewa, a Puch po chwili znalazła między nimi mała polankę i przysiadła przy jednym z drzew.
— No dobrze, ktoś ci kiedyś mówił coś o polowaniu, Srebrzysta Łapo?

A więc nie musiała się martwić o przypadkowe spotkanie z bratem i jego mentorem. Znaczy, nie narzekała by na to, nic z tych rzeczy! Po prostu obecność drugiej trenującej pary mogłaby trochę... Wybijać ją z rytmu, o. To znaczy ciężej byłoby jej się skupić nie tylko na sobie, a również na Wierzbowym Puchu. Poza tym spodziewała się, że takie trenowanie w grupce przynosi słabsze efekty. A oni musi osiągać jak najlepsze wyniki, rzecz jasna! W przeciwnym razie nigdy nie osiągnie swojego celu. Bycie tylko wojownikiem to przecież za mało dla kogoś tak ambitnego. Ona musi być tym najlepszym!
Rozejrzała się spokojnie, gdy łaciata oznajmiła, że dotarły do Rysiego Gąszczu. Miejsce... Cóż, jak każde inne. Las, pozornie zwykły i nudny.
- Skąd ta nazwa? - Bo chyba to najbardziej ją ciekawiło. Może żyją tutaj rysie? Niedorzeczne! W takim wypadku nie byłoby to miejsce do przeprowadzania treningów. Po drugie, obóz nie byłby położony tak blisko, ze względu na potencjalne niebezpieczeństwo. Jaka więc jest geneza? A może wcale jej nie ma? Nie wszystko przecież musi mieć swoje wyjaśnienie.
- Tata, ale niedużo. Zawsze wspominał, że ważna jest cisza i spokój. I niekiedy też cierpliwość. A podchodzić do zwierzyny trzeba pod wiatr. - Ale nie były to żadne konkrety i Dymka spodziewała się, że nie tego oczekuje mentorka. Ale hej, lepsze to niż nic, czyż nie? - No i coś było o pozycji łowieckiej, ale pamiętam tylko tyle, że należy mieć ugięte łapy. - Reszta jest nieco bardziej skomplikowana i w tamtym czasie nie była zbyt zrozumiała dla szylkretki, więc ta... Po prostu wyrzuciła zbędną część z głowy. Przypomni sobie o niej dopiero zaraz, choć tym razem na pewno niczego już nie zapomni!

— Od czubków drzew — odpowiedziała bez większego zawahania na pytanie odnośnie genezy nazwy. Sama doskonale pamiętała własną ciekawość co do pomysłu na który wpadł jej dziadek. Za kociaka była święcie przekonana, że w Rysim Gąszczu naprawdę znajdują się rysie, co kłóciło jej się z pomysłem, że właśnie tam znajduje się miejsce treningowe. — A dokładniej tego, że przypominają charakterystyczne pędzelki na końcówkach uszu u rysiów, ale i niektórych kotów. Podobno Pochmurny Świt zainspirował mojego dziadka do takiej, a nie innej, nazwy — po tej dość obszernej odpowiedzi, Puch skupiła się już wyłącznie na odpowiedzi Dym odnośnie polowania. Przytaknęła jej krótkim ruchem łba i odchrząknęła.
— Masz rację. Podchodząc do zwierzyny musimy zachować skupienie i ciszę. By jak najskuteczniej tropić, należy utrzymać odpowiednią pozycję. Ugięte łapy, ogon na równi z linią grzbietu i ustawienie pod wiatr. Ważnym jest też by co jakiś czas kontrolować co znajduje się pod łapami aby niczego nie kopnąć czy na nic nie nadepnąć. Poza tym istnieją również dodatkowe zasady uzależnione od konkretnego rodzaju zwierzyny. Są trzy; do królików i zajęcy, przez ich doskonały słuch, podkradamy się z dodatkowo ściszonym oddechem. W przypadku ptactwa, które charakteryzuje się doskonałym wzrokiem, wykorzystujemy otoczenie. Chowamy się za krzewami, lub zastygamy co jakiś czas w bezruchu by zmylić zwierzynę. A co do ostatniej grupy, czyli gryzoni, płazów, gadów, które z łatwością wyczuwają drgania powierzchni, musimy przenieść ciężar na tylne łapy — mówiła wyraźnie i na tyle spokojnie, by Srebrzysta Łapa mogła w razie czego zadać pytanie, ale i spokojnie przyswoić wszystkie informacje, którymi została obrzucona.
— Poza tym, zwierzynę zabijasz szybko i w miarę bezboleśnie. Należy umiejętnie przerwać rdzeń kręgowy, dlatego musisz szybko przyszpilić ją do ziemi i skręcić kark tak, by nie cierpiała zbyt długo. Po tym dokładnie ją zalogujesz, oznaczasz i wracasz po zwierzynę na koniec polowania by zanieść ją na stos. Czy coś powtórzyć?

Słysząc o charakterystycznych czubkach momentalnie uniosła głowę i spojrzała na otaczające ją drzewa. Ah, rzeczywiście. Wcześniej nie zauważyła, nie zdążyła się przyjrzeć. Z resztą... Nawet gdyby ujrzała to wcześniej, zapewne nie zorientowała by się, że jest to jakoś z nazwą powiązane. Nie jest zbyt... Kreatywna, jeśli można tak to określić. To jedna z rzeczy, która odróżnia ją od rodziców, teraz już tylko ojca. Nie zdziwiła się więc, gdy Wierzbowy Puch przyznała, że to Pochmurny Świt wpadł na pomysł nazwania w taki sposób miejsca treningowego. Ciekawie, tak sądziła. Ale... Zostawiła już ten temat w spokoju. Mimo wszystko, powinna się skupić na ważnych aspektach treningu, a nie na zadawaniu głupich, nic nieznaczących pytań. Szczególnie, że mentorka przeszła do przedstawienia jej zasad polowania. Było ich... Sporo. Srebrzysta Łapa jednak nie miała problemu z zapamiętywaniem informacji. Z resztą, nie były one przesadnie trudne, co zdecydowanie ułatwiło cały proces wbicia sobie ich do głowy. Ale... Mimo to, pojawiły się nieścisłości, które czym prędzej chciała wyjaśnić. Powinna zapytać.
- Nie, ale... Przenieść ciężar ciała na tylne łapy. To znaczy, że...? - Chciała dokończyć, choć zatrzymała się w porę, chyba właśnie w obawie, że walnie jakąś okropną głupotę. Czy Wierzbowy Puch miałaby jej to za złe? Nie sądziła! Ale przezorny zawsze ubezpieczony. Przynajmniej sama oszczędzi sobie wstydu i uczucia niezręczności.

— To znaczy, że podczas skradania opierasz cały swój ciężar na tylnych łapach i odciążasz przednie. Dzięki temu poruszasz się lekko i cicho — dopowiedziała spokojnie, nie wiedząc jednak jak inaczej i bardziej zrozumiale wyjaśnić to konkretne zagadnienie. — Brzmi trudniej niż jest faktycznie w rzeczywistości. Zresztą, zaraz się przekonasz. Na dobry początek spróbujesz podkraść się do kamienia tak, jakbyś zrobiła to do myszy — zaproponowała, wskazując łbem średniej wielkości, szarawy kamień kawałek przed nimi.

Wyjaśnienie... Uznała za wystarczająco zrozumiałe. Skinęła więc krótko głową, jednak nie skomentowała słów mentorki. W głowie próbowała sobie zobrazować pozycję łowiecką, którą poznała chwilę temu. W końcu już niedługo wyruszy na swoje pierwsze łowy! Była świadoma, że nie od razu wyjdzie jej idealnie, ale... Chciała, by było jak najlepiej. Chociaż dobrze, o.
Nie spodziewała się jednak, że jej pierwszym celem będzie... Kamień. Zaskoczenie na jej twarzy mogło jednak zdradzać wyłącznie spojrzenie. Był to jednak krótki, ulotny błysk, który szybko ustąpił miejsca typowej dla niej obojętności. W sumie pomysł Wierzbowego Puchu był dość dobry. Mentorka będzie mogła zwrócić jej uwagę na ewentualne błędy, których... Dymka nie zamierzała popełnić.
Najpierw ugięła łapy, później ogon i głowę ustawiła na równi z grzbietem. No i przypilnowała też, by futrem na brzuchu nie szurać po ziemi. Zapewne z tym nie będzie mieć problemów, w końcu jej loczki nie są przesadnie długie. Ruszyła przed siebie. Głównie skupiła się na tym, by cały ciężar ciała oprzeć na tylnych łapach, tak jak mówiła jej mentorka. Poza tym obserwowała również podłoże, by nie powodować zbędnego hałasu. I zbliżyła się takim sposobem do głazu, na który skoczyła lekko.
- Pamiętam, że jeszcze wiatr. Zapomniałam się ustawić. Ale będę pamiętać. - A mówiąc to, usiadła i położyła ciemną łapę na kamieniu. Spojrzała przepraszającym wzrokiem na łaciatą. Chyba jej to wybaczy?

Kocica w ciszy obserwowała Srebrzystą Łapę, gdy ta skradała się do kamienia . Od razu wyłapała, że kompletnie zapomniała o sprawdzeniu kierunku wiatru, jednak nim zdążyła zwrócić jej o to uwagę, Srebrzysta Łapa sama wskazała swój błąd. Końcówka ogona liliowej wojowniczki zadrżała z lekkiego rozbawienia na widok przepraszającego spojrzenia szylkretki.
— Najważniejsze, że sama to zauważyłaś. Mimo tej drobnej pomyłki, poszło ci całkiem nieźle jak na pierwszy raz. Myślę, że możesz  na spokojnie spróbować wytropić i upolować prawdziwą piszczkę. Jak ci się uda, ruszymy na krótki spacer po okolicy — oznajmiła, skinieniem łba dając kotce sygnał by, tym razem na serio, podjęła się próby polowania.

Pochwała ze strony mentorki wpłynęła na terminatorkę wyłącznie pocieszająco. Zdecydowanie dodało jej to pewności siebie i odwagi, przez co obawy związane z pierwszym, prawdziwym polowaniem znacznie się zmniejszyły. Była w stanie uwierzyć, że sobie... No, poradzi. Skinęła więc krótko głową, a następnie oddaliła się. No to pora na poszukiwania. To zdecydowanie najłatwiejsza część, a więc nie ma się czego obawiać, czyż nie?
Idąc przed siebie rozglądała się szeroko. Przy okazji starała się również wyczuć zapach zwierzyny w powietrzu. No to lecimy.

Dopiero po dłuższej chwili udało jej się dostrzec piszczkę. Polna mysz. Nieduża, drobna. Jak na początek powinna być idealna. W dodatku zajęta była czyszczeniem swojej mordki, więc zapewne na tym głównie skupiona była jej uwaga. Tak przynajmniej pomyślała sobie Srebrzysta Łapa i cóż, myśl ta działała na nią uspokajająco. Na pewno da sobie radę.
Najpierw ustawiła się pod wiatr, a następnie ustawiła się w pozycji łowieckiej, której wcześniej się nauczyła. Ugięła łapy, a ogon i głowę ustawiła na równi z linią kręgosłupa. Tak oto ruszyła powoli w stronę zwierzęcia, starając się przy tym, by ciężar jej ciała był jak najbardziej przeniesiony na tylne łapy. Po drodze kontrolowała również podłoże, by nie hałasować za bardzo. A kiedy znalazła się wystarczająco blisko myszy, skoczyła w jej stronę, by jednym ugryzieniem zakończyć jej żywot. I jak?

Cóż. Czy to był po prostu pech? A może po drodze zrobiła coś nie tak? Zapomniała o którejś zasadzie albo po prostu nie była wystarczająco cicho, przez co zaalarmowała mysz o zagrożeniu. To były tylko jej domysły, na które nie miała teraz czasu. Widząc jak zwierzę rzuca się do ucieczki, od razu wystartowała tuż za nim, mając nadzieję, że nie jest jeszcze za późno. Zamierzała złapać piszczkę w biegu, a potem prędko ją zabić. O ewentualnych błędach, które popełniła (bo właśnie taką wersję przyjęła!) pomyśli potem. Być może Wierzbowy Puch sama jej je wytknie.

Dzięki szybkiej reakcji Srebrzystej Łapy, mysz skończyła martwa, a terminatorka mogła pochwalić się swoją pierwszą upolowaną piszczką.

— Dobra robota, Srebrzysta Łapo! — padło ze strony Wierzbowego Puchu, która po chwili doskoczyła do szylkretowej córki Pochmurnego Świtu i delikatnie pacnęła ogonem jej grzbiet w ramach przyjaznej pochwały. — Teraz zajmij się schowaniem jej w odpowiednim miejscu i zaznaczeniem byś później mogła po nią wrócić, a my idziemy się przejść po okolicy i wracamy do obozu — i po tych słowach, odczekała chwilę aż Srebrna upora się z odpowiednim ukryciem piszczki, a gdy to zrobiła, skierowała się w kierunku granicy z Klanem Rzeki i Zimnej Toni.
— Wiesz coś o innych klanach? — mruknęła, zerkając w stronę terminatorki kątem oka. — Nieco precyzując, idziemy właśnie na granice z Klanem Rzeki w okolice Zimnej Toni. Wiesz coś o nich?

Udało się. Mysz spoczęła martwa w szczękach Srebrzystej Łapy, jednak prędko wylądowała na ziemię. Nie specjalnie, co ważne, bo to był tylko wypadek! Terminatorka upuściła ją, gdy poczuła nagły dotyk i usłyszała głos swojej mentorki. Chyba... Chyba trochę zapomniała, że jest przez nią obserwowana. Za bardzo skupiła się na swojej pierwszej ofierze. Jak widać w rezultacie lekko się przestraszyła, jednak miała zamiar pozwolić tej sytuacji odejść w zapomnienie i... No, po prostu zachowała się tak, jakby w ogóle się to nie wydarzyło. Dzięki temu czuła większy komfort. Skinęła więc głową na słowa łaciatej, a następnie zabrała się za chowanie zwierzyny. Znalazła dobrą kryjówkę w postaci drzewa. To pod nim zakopała mysz, a miejsce dodatkowo oznaczyła niewielkim kamieniem.
- Skoro rzeka to łowią ryby... I może mieszkają w otoczeniu wody...? Czy różnią się od nas czymś jeszcze? - Klan jak każdy inny, chyba. Powiedziała tak mało zapewne tylko dlatego, że źle zrozumiała to pytanie. Nie zorientowała się, że może chodzić na przykład o władzę w sąsiednim klanie. Skupiła się raczej na... No, innych aspektach. Ale sądziła, że tak też będzie dobrze, pomimo, że nie miała do powiedzenia dużo.

— Ehe, ich specjalnością jest łowienie ryb — przytaknęła, wracając spojrzeniem przed siebie i nieco przyśpieszyła krok. — Poza tym większość z nich jest doskonałymi pływakami, a tak to niewiele się od nas różnią. Ich przywódcą jest Krzywa Gwiazda, zastępcą Mknący Nurt, a medykiem Ryczący Niedźwiedź. Ogólnie... Przybyli do doliny później niż my i reszta klanów myślała, że pożar na poprzednich terenach przyczynił się do ich upadku — pamiętała swoją ogromną ciekawość co do Klanu Rzeki. Jak pierwszy raz usłyszała o wielkim pożarze, poprzednich terenach i wielkim powrocie klanu, który był przez wszystkich uznawany za martwy, nie mogła się powstrzymać od wielu pytań. Teraz, gdy Klan Rzeki był w dolinie od wielu, wielu księżyców, młodsze koty mogły w ogóle nie pamiętać, że nie było go w niej od początku.
— No, ale na pewnym zgromadzeniu pojawiła się mała delegacja Klanu Rzeki i obwieściła, że żyją. później ówcześni przywódcy naszego klanu, ale i Gromu, oddali im część terenów na których funkcjonują do dziś no i właśnie, jesteśmy przy granicy z nimi — i w tym momencie Wierzbowy Puch zatrzymała się i wskazała nosem na rozciągającą się Zimną Toń, po czym ruszyła nieco wolniejszym krokiem wzdłuż oznaczeń granicznych. — Wtedy Wichrem dowodziła Golcowa Gwiazda, a Gromem Krucza Gwiazda. Orientujesz się kto teraz jest przywódcą w Gromie?

Pływające koty? Huh. Nie wiedziała, że to możliwe. Nie sądziła, że ktokolwiek w ogóle chciałby moczyć futro w wodzie. Sama na myśl o tym się krzywiła. Ten Klan Rzeki to chyba jednak trochę dziwny jest... Ale przynajmniej rzeczywiście związany z wodą. Ryby, pływanie... Może ich obóz to jedna, wielka kałuża?
- Ah... Słyszałam tę historię od taty. Opowiadał też o Golcowej Gwieździe. - Więc ponowne powstanie Klanu Rzeki nie było obce Srebrzystej Łapie. Pochmurny Świt, jako obserwator tamtych wydarzeń i najbliższy przyjaciel Golcowej Gwiazdy, wiedział najlepiej jak to wszystko dokładnie wyglądało. Co prawda młoda Dymka wolałaby w tamtym czasie posłuchać raczej o wielkich wojownikach i ich równie wielkich wyczynach, ale... Te inne historie również były w pewnym stopniu ciekawe i doceniała, że może je poznać. Teraz, jak widać, przydały się.
- Rozżarzona Gwiazda. - Odparła od razu, bez grama zawahania. Zbyt proste pytanie, by mogła udzielić błędnej odpowiedzi. - Nie było nikogo między nimi? - Zapytała, ale tylko, by się upewnić. Nie słyszała o żadnym innym liderze, więc... Zapewne nie było żadnego. Ale równie dobrze mogła mieć po prostu pecha, że nikt jej nie powiedział.

— Dokładnie. Jego zastępczynią jest Zaćmione Słońce, a medyczką w Gromie jest Owcze Runo. Na razie nie dostaliśmy żadnych informacji o tym czy zaczęła szkolić swojego terminatora, więc... W Klanie Gromu takowego nie ma — co wydawało się liliowej nieco dziwne, ale może Owcze Runo miała swoje powody co do tego by jeszcze wstrzymywać się z wyborem swojego terminatora. Jak pamiętała, jej wuj od razu wziął aż dwie terminatorki pod opiekę, chociaż nie wie jak szybko po własnym mianowaniu. — Hm, nie. Przed Kruczą Gwiazdą był jedynie Trzmiela Gwiazda, a przed Zaćmionym Słońcem zastępcą był Nasięźrzałowa Noc jak dobrze pamiętam. Ale pomiędzy Kruczą, a Rozżarzoną Gwiazdą nikogo nie było. — jakby się tak zastanowić, to Wicher miał ostatnio problem z szybką zmianą w randze przywódcy. Ledwo zmarła Golcowa Gwiazda i to Szałwiowe Życzenie została przywódczynią, a już jej wuj przejął obowiązki. Na całe szczęście po Orzechu nie spodziewała się nagłej śmierci, a klan mógł liczyć na stabilizację.
— Przechodzimy właśnie przez Barłóg, a po drugiej stronie gór znajdują się tereny Plemienia — mruknęła po krótkiej chwili milczenia i łbem wskazała na wspominane pasmo górskie. — To Sokole Góry. Co do Plemienia to porozmawiamy o nim na następnym treningu. Teraz cofniemy się po twoją zwierzynę i wracamy do obozu.

/po twoim poście zacznę nam nowy dzień!

Powtórzyła w głowie imiona wymienione przez Wierzbowy Puch. Zaćmione Słońce, Owcze Runo. Na szczęście nie będzie mieć problemów z zapamiętaniem tych imion. W końcu znała je już wcześniej. To jest ta część, którą poznała za młodu. Niedużo, ale zawsze coś! Przynajmniej dzięki temu nie czuje się na treningu jak totalny głupek, który musi tylko słuchać, bo sam nie jest w stanie nic powiedzieć.
Odpowiedź na zadanie przez nią wcześniej pytanie skwitowała milczeniem. Analizowała to wszystko w głowie. I... W sumie to nawet prędko narodziło się tam nowe pytanie, jednak tego nie zamierzała zadać. Szybko doszła do wniosku, że najprawdopodobniej mentorka nie będzie znać na nie odpowiedzi, gdyż jest zbyt młoda. Najlepiej byłoby zapytać tatę albo kota równie starego co on. A o co tak właściwie zamierzała zapytać? Ano o poprzedników Trzmielej Gwiazdy. Na pewno była ich cała masa, w końcu klany nie istnieją od wczoraj. A historia... No, jest zagadnieniem ciekawym, które Dymka chciałaby jak najbardziej zgłębiać.
Przechodząc przez Barłóg Wierzbowy Puch wspomniała o Plemieniu. Ah, kolejny interesujący temat, o którym miło byłoby dowiedzieć się czegoś więcej... Ale to nie dziś. Następnym razem. No dobrze. Może do tego czasu szylkretka sama zdąży zdobyć kilka informacji, którymi będzie mogła się później mentorce pochwalić.
- Kto jest najstarszym członkiem klanu? - Zapytała gdzieś w trakcie drogi powrotnej do obozu, chcąc nie tylko przerwać ciszę (która dla niej tak właściwie nie była ani trochę niekomfortowa), ale również zrobić krok w kierunku wcześniej ustalonego celu. Wierzbowy Puch będzie jej mogła pomóc przynajmniej w taki sposób. I... To chyba byłoby tyle na dziś.