Róg skinał głową na odpowiedź Wieszcza. Czuł się spokojny z wiedzą, że Klany nie stanowią poważnego zagrożenia, a wręcz nie są wcale niebezpieczni. Ale mimo wszystko trzeba być ostrożnym tak jak podkreślił to mistrz.
Ciekawym dla Roga było to, że niedaleko obozu można było wyczuć lekki zapach Klanu Wichru. Póki co musiał być on tak delikatny, że dymny nie umiał go rozpoznać. Z czasem zapewne pozna go lepiej i będzie umiał wyczuć tą nutę.
Gdy tak szli wzdłuż granicy, Wieszcz zauważył jakieś zioło. Ciekawe. Fajnie było zobaczyć medykament poza obozem, a naturalnym otoczeniu. Mięli do czynienia z pomornikiem. Była całkiem wysoka. Róg wysłuchał wiedzy na temat tego zioła i przyglądał się jej uważnie.
- Zbierzemy go? - spytał.
Chyba dobrze było uzupełniać składzik ziołami na bieżąco, więc skoro jakieś znaleźli to mogli je wziąć do obozu.

Spojrzał na Wieszcza, gdy ten tłumaczył mu jak podejść do zbioru pomornika i kiwnął głową, gdy szylkret skończył mówić. Dopiero wtedy podszedł do rośliny i na początku zawahał się. Nie do końca wiedział jak podejść do zrywania kwiatów, żeby być przy tym delikatnym. Ale w końcu zbliżył pyszczek do rośliny i ostrożnie zaczął odgryzać łodyżkę blisko kwiatu. Jeden czy dwa ze zbieranych przez Roga kwiatów spadł twardo na ziemię przez nieuwagę, ale starał się jak może. Następnie rozejrzał się za jakimś liściem i gdy go znalazł to zawinął w nim kwiaty pomornika. Nie poszło mu jakoś źle.

Róg mruknął entuzjastycznie na pochwałę Wieszcza i słowa o tym, że jeśli coś jeszcze znajdą to zbiorą je, żeby je wziąć do obozu.
Ruszyli dalej na obchód granicy. Było przyjemnie, trochę nudno, ale zawsze warto było po prostu pooglądać ich tereny. Były piękne o tej porze roku. Róg był pewny, że u nich na terenach jest najpiękniej na całym świecie. W końcu to ich dom. Historia wylewająca się z pyska Wieszcza była mniej przyjemna od krajobrazu, ale stanowiła ważny moment w dziejach Plemienia. Dymny kocur chyba powinien się kiedyś wybrać, obejrzeć to co zostało po starym obozie Plemienia. Uznał to po prostu za istotne miejsce do poznania.
Na wzmiankę o wsi bezwłosych Róg położył na chwilę uszy po sobie. To tak mieszkał... kot, dzięki któremu żyje. Ojciec. Pajęczyna opowiadała im o tym. Opowiadała, że wygląda jak Echo. A wszystko to, bo uznała, że może kiedyś będą chcieli go poznać. Ale Róg sam nie wiedział czy to był dobry pomysł. Ten kot jest dla niego nikim. Po co miałby go poznać?

Ich zwiedzenie terenów dalej trwało i się nie kończyło. Ich ziemie były dosyć rozległe i bardzo piękne. Rogu się podobały. Kochał swój dom. Nie chciał go nigdy opuszczać.
W pewnym momencie musiał skupić swoją uwagę na kolejnym medykamencie zamiast na ogóle krajobrazu. Wrzos. Był różowo-lliowy i w sumie to nie trudno było go rozpoznać dzięki temu. Był charakterystycznym ziołem. Przynajmniej Róg nie widział innego medykamentu bardzo podobnego do wrzosu. Róg kiwnął głową na informacje podane mu przez Wieszcza na temat zioła. Następnie podszedł spokojnie do rośliny i zaczął delikatnie zrywać kwiaty oraz liście.

Róg spojrzał się na mistrza, gdy ten zadał mu pytanie. Z tego co mówił wynikało, że gdzieś zauważył pajęczynę.
- Na patyczek? - odpowiedział w nieco pytającym tonie.
Nie wydaje mu się by był w błędzie, ale jego głos nie do końca się go słuchał.

Dymny kocurek spojrzał na wskazane przez Wieszcza miejsce, a potem zaczął szukać jakiś patyków. Stwierdził że podejdzie do jakiegoś krzewu i jakiś urwie. Później podszedł do pajęczyny i dosyć drżącym, ale w miarę delikatnym ruchem zaczął zbierać medykament.

Spojrzał na kolejne rośliny, które udało się znaleźć Wieszczowi. Żółte kwiaty, liście zebrane w rozetę, obok czerwone kwiaty na długich szypułkach. Co do pierwszego z tych medykamentów to Róg był praktycznie pewny z czym ma do czynienia, więc nie miał problemu z pytaniem kocura.
- Mniszek. Zbiera się kwiaty i liście.
Zanim zabrał się za zbieranie zioła to poczekał z tym, bo szylkretowy mistrz zaczął opowiadać o drugiej roślinie. Okazał się nią być mak, o którym do tej pory słyszał w kontekście zwykłego kwiatu, a nie medykamentu. Było to ciekawe zioło. Mogło rosnąć blisko budynków ludzi na co zwrócił uwagę Róg, no i było trujące.
- Wieszczu, musiałeś kiedyś się udać w okolice budynków ludzi bo nie mogłeś znaleźć jakiegoś medykamentu? Na przykład maku? Czy takie sytuacje się nie zdarzyły.
Spytał z ciekawości. Taka wiedza wydawała mu się przydatna. W końcu sam nie chciałby chodzić w te okolice. Więc bardzo chciał się dowiedzieć czy udałoby mu się tego uniknąć na podstawie życia Wieszcza. Skoro jeśli szylkret odpowie, że nie musiał nigdy iść w okolice budynków ludzi to będzie to oznaczać, że Róg raczej w ciągu swojego życia też nie będzie musiał.

Róg przystąpił do zbierania ziół w czasie, gdy Wieszcz udzielał mu odpowiedzi na pytanie. Zaczął zrywać kwiaty i liście mniszku, a potem przeszedł do bardzo ostrożnego zbierania torebek z ziarnami maku. Uważał by nie dotknąć łodygi maku, bo wiedział, że nie skończyłoby się to dobrze. Skinął później głową w podzięce za informacje przekazane mu przez szylkretowego kocura. Nie podobała mu się sugestia, by kiedyś miał się udać do ludzi z powodów innych niż zbieranie ziół. Dobrze wiedział o co chodzi Wieszczowi i w sumie to miłe z jego strony, ale dymny kocur czuł duże obrzydzenie wobec możliwości spotkania się z biologicznym ojcem. Nie chciał tego robić. A najbardziej przerażała go wizja, że ten kocur podobny miał być do Echa. Nie mógłby potem spojrzeć na futro brata i swoje własne w ten sam sposób co wcześniej.
- Rozumiem, ale nie planuje wybierać się w okolice budynków ludzi póki co - odpowiedział.
Wiedział, że Wieszcz mówił o przyszłości ale Róg nie sądził by zmienił kiedyś zdanie.

---

Róg teraz już nieco sprawniej zebrał po parę kwiatów i liści mniszku, a także makówek.
– Świetnie – pochwalił szczerze Nowicjusza. – W porządku. Po prostu… póki nie jesteś jeszcze Wieszczem, mógłbyś teoretycznie sobie pozwolić na takie długie wycieczki. Potem może być z tym ciężko – odpowiedział, jednak kiwnął lekko głową na zakończenie tego tematu.
Po tym mogli iść dalej, żeby zobaczyć resztę granic. W końcu przy Sosnowym Borze mogli skończyć, by ruszyć wzdłuż jego skraju, a potem przy Szumiącym Gąszczu – stamtąd była już ostatnia prosta do obozu, choć musieli teraz kierować się w górę, co było bardziej męczące, więc Wieszcz nie mówił w tym czasie za wiele. W końcu skończyli obchód i kocur pożegnał się na ten dzień z Rogiem.


***

Mimo okazjonalnych chorób Roga, Wieszcz był całkiem zadowolony z tempa ich treningu. Kocurek poznał podstawy polowania, całkiem dobrze umiał zbierać zioła, omówili Znaki Przodków, wiarę i święta… z zagadnień praktycznych pozostawała im wspinaczka i walka, a także, rzecz jasna, reszta ziół, trucizny i dość sporo schorzeń. Tego dnia kocur postanowił skupić się na praktyce; w zasadzie to było niedopatrzenie z jego strony, że jeszcze nie nauczył Roga wspinać się i walczyć.
– Dzisiaj zajmiemy się praktyką – oznajmił po przywitaniu się z Nowicjuszem. Nie chciał iść aż do Ślimaczych Drzew, bo gdyby złapał tam ich deszcz, to musieliby wracać ten spory kawałek z mokrymi futrami, więc zaprowadził kocura na skraj Szumiącego Gąszczu i zatrzymał się pod jednym z drzew. – Wspinaczka jest dość prosta, ale potrafi być przerażająca i warto ją sobie ćwiczyć, żeby w stresującej sytuacji nie mieć problemu. Przede wszystkim należy objąć pień i się go mocno złapać pazurami. Potem podciągasz się w górę, pamiętając o ostrożności – jeżeli jakiś kawałek kory się odłamie, to można spaść. Kiedy znajdziesz się na gałęzi, schodzisz, ale głową skierowaną w górę, więc na pień wracasz tak, jakbyś chciał wejść wyżej, i powoli opuszczasz się w dół – przedstawił całą teorię, a następnie zaprezentował ją w praktyce; objął pień, podskoczył lekko, by trzymać się go również łapami, i, mocno wbijając pazury w korę, zaczął przeć w górę. Zatrzymał się na dość niskiej gałęzi i zrobił na niej miejsce dla Roga, któremu zachęcająco kiwnął głową, zerkając na niego ze swojej miejscówki.

Róg też nie narzekał na to jak idzie jego trening, bo biorąc pod uwagę jego chorowanie i że tak na prawdę to dopiero się przyzwyczaja do myśli, że serio zostanie Wieszczem, bardzo mu pasowało tempo jakie obrali. Miał dużo czasu na przygotowanie się i dopieszczenie wszystkiego krok po kroku. Dzisiaj poszli do Szumiącego Gąszczu by, jak się okazało, trenować wspinaczkę. Przydatna umiejętność, do obrony swojego życia przed zagrożeniem, do polowania i do innych spraw. Kocur wysłuchał teorii, którą dyktował mu mistrz i obserwował jak ten sam wspina się na drzewo. Szylkret zasiadł na jednej z gałęzi, przesunął się i skinął do Roga, co Nowicjusz zrozumiał jako zachętę, że ma zrobić to samo co on chwilę temu. Dymny kocur nie bał się wspinaczki, więc bez problemu zabrał się do roboty. Podszedł bliziutko do drzewa i wyciągnął łapy do przodu. Objął nimi pień i mocno uczepił się go pazurami. Gdy poczuł się stabilnie ze swoim chwytem, zaczął podciągać się do góry. Pracował wszystkimi kończynami, wspinał się coraz to wyżej i wyżej. W końcu dotarł na gałąź, na której znajdował się Wieszcz i usiadł obok niego.

Róg skinął Wieszczowi i po bardzo krótkiej chwili na odpoczynek zabierał się już za zejście z drzewa. Uczepił się znowu porządnie pazurami i z głową skierowaną ku górze zaczął osuwać się na dół. Było to zdecydowanie bardziej emocjonujące niż wchodzenie na drzewo, nieco... stresujące. Robił więc to po woli i pilnował ogonem momentu, w którym będzie mógł zeskoczyć na ziemię. Gdy koniuszek jego ogonka dotknął trawy, zeskoczył z drzewa.