Róg zdążył przed treningiem trochę się uspokoić. Przygotował sobie nowe legowisko i o ile nie było najładniejsze, to zrobienie go zajęło kocurka na długi czas. No i miał teraz gdzie spać. Wcześniej sypiał w pustych legowiskach jeszcze gdzieś na obrzeżach kociarni. A teraz już się musiał przenieść na Omszone Stopnie.
Zjawił się o wyznaczonym czasie w wyjściu z obozu, chwilkę po tym jak przyszedł tam Wieszcz. Kiwnął głową w stronę kocura i przez chwilę nie wiedział co mówić, więc stał w ciszy.
- Będę się starał by sprostać temu, że zostałem przez ciebie wybrany Wieszczu - zwrócił się w stronę szylkretowego.
No bo w sumie chciał to jakoś skomentować, że akurat w niego wierzył kocur i go wyznaczył. Wypadło to zrobić. Nawet jeśli na razie czuł się z tym trochę dziwnie. Po prostu nie spodziewał się. Był bardzo młody.

---

Kocur nieco się zamyślił, patrząc w czarną przestrzeń poza obozem; nie zauważył nawet, że Róg się zbliżał, i zareagował z lekkim opóźnieniem – drgnął lekko, zaskoczony, na dźwięk jego głosu. Zaraz jednak obrócił się w jego stronę i posłał mu delikatny uśmiech.
– Dobry wieczór, Rogu. Obawiam się, że… w pierwszej kolejności będziesz musiał sprostać temu, że ty nie jeden chciałeś zostać moim następcą. Ale o tym porozmawiamy trochę dalej od obozu – powiedział łagodnie, zaraz jednak kiwnął głową i zaczął iść poza obóz. Było zimno, a przede wszystkim ciemno, więc nie było za wiele widać. – Dzisiejsze wyjście będzie krótkie z uwagi na pogodę, ale jak wrócimy, to dokończymy jeszcze trening w grocie. Nigdy… nigdy nie prowadziłem treningu, więc mam nadzieję, że nie zawiodę cię swoim brakiem umiejętności – dodał lżej z cichym śmiechem. – Proponowałbym więc, żebyśmy najpierw porozmawiali o roli Wieszcza. Co o niej wiesz?

Wieszcz zaczął ich spotkanie z innej strony niż można by się spodziewać. Bo cóż. Róg był świadom tego, że wiele kotów chciało być teraz na jego miejscu. Martwił się też o swoje relacje z braćmi, no i ogólnie z rodzeństwem. Szylkretowy kocur nie musiał mu o tym przypominać. Mógłby już teraz odpowiedzieć Wieszczowi w tym temacie coś, ale ten powiedział, że porozmawiają o tym jak się oddalą od obozu. Więc posłusznie skinął jedynie głową. Tak więc ruszyli poza obóz. Róg mógł rozejrzeć się po terenie. Był to dla niego coraz bardziej nowy widok z każdym krokiem. Ale nie wiedział czy mu się on podobał. Był mroźny. Taki urok Pory Białych Zasp prawda? Może będzie ładniej za parę księżycy. Powinno być.
- W porządku - zgodził się na to, że ich spacer poza obozem będzie krótki i skwitował za jednym razem wywód Wieszcza o tym że to jego pierwszy trening.
Później przyszedł czas na to by wypowiedzieć się dłużej. O tym co wie o roli Wieszcza. Generalnie to wiedział... całkiem sporo. Część tej wiedzy była nacechowana poglądami Pajęczyny. Więc musiał się zastanowić co jest czystym faktem, a co nim nie jest.
- Pełne imię Wieszcza to Wieszcz Szepczących Kamieni. Organizuje on ceremonie, prowadzi święta, dba o Plemię, jest Plemiennym uzdrowicielem. Pajęczyna mówiła też, że koty spod znaku Niedźwiedzia nadają się najbardziej do tej roli, ale to chyba wynikało z jej poglądów prawda? Nie jest to fakt.
Róg nie miał nigdy w zwyczaju oceniać drugiego kota pod pryzmatem jego znaku. Czy to dlatego, że w ogóle nie znał znaku przodka każdego kota, czy też dlatego że takie rzeczy całe życie trzymał z tyłu głowy i nie brał je za priorytet. I tak nie miał najlepszego powodzenia w znajomościach, więc po co to sobie utrudniać. Zresztą znaczną część kotów ma inne poglądy, których nauczała go matka. Sam Wieszcz tak mówił. Więc to co o znakach wiedział brał raczej za coś niepewnego. Bo nie miał pojęcia czy przesadzała czy rzeczywiście tak jest jak ona to przedstawiała. Sama przecież nie trzymała się swoich zasad.

No jego rodzeństwo raczej było dosyć podobne do opisu znaku niedźwiedzia. Ale różnili się między sobą, to prawda. Echo chyba najmniej pasowały cechy. Tak właściwie to on był bardzo nerwowy na niedźwiedzia. Wcale nie było trudno go wyprowadzić z równowagi. Generalnie Wieszcz traktował w inny sposób znaki przodków niż jego matka. Ten sposób postrzegania ich był bardziej neutralny. Nie robił nikomu krzywdy. Bo idąc drogą Pajęczyny to niedźwiedzie, były najlepsze i musiały być Wieszczami, a lisom nie można było ufać.. To nie są najmilsze przesądy, że jedni są lepsi, a u drugich trzeba koncentrować się na złych elementach charakteru. W ten sposób myśląc, będąc Wieszczem tylko by źle traktował innych pod pryzmatem znaków przodków. Po prostu byłby nie fair. Dobrze, że nie zdążył sobie w dzieciństwie wyrobić nawyku oceniania kotów pod pryzmatem tego kiedy się urodzili. Jakoś nigdy go to bardzo nie ciekawiło, nie pytał się innych o ich znaki przodków. No i na dobre mu to wyszło, bo chcąc być neutralnym Wieszczem lepiej było się tak nie zachowywać. Ma nadzieję żę reszta Plemienia go zaakceptuje jako dobrego kota do tej roli, a nie niesprawiedliwego o poglądach sprzed wielu księżycy. Ze znakami sobie poradzi by nie wpływały te stereotypy na jego traktowanie innych... ale było coś co bardziej go martwiło. Brzydziły go koty, które udawały że są innej płci lub takie, które lubiły koty tej samej płci co one same. I tego tak łatwo się nie pozbędzie. Jak mógłby? Przecież to nienaturalne. Związek dwóch kotów to kotka i kocur, którzy potem mogą się rozmnożyć. No i też płeć definiuje to jak się ktoś urodzi, co ma pod ogonem. No i każdy w parze zakochanych musi... musi być z Plemienia... eh.
- Rozumiem - odpowiedział zanim kocur przeszedł do omawiania rangi Wieszcza.
Róg zapomniał o więzi Wieszcza z przodkami. No tak, to też było ważne. Dobrze było w ogóle o tym usłyszeć z pierwszej łapy. Teraz miał na pewno szersze spojrzenie na to. A już wszystkiego się do wie w tym zakresie, gdy sam będzie chodzić na Mowy Przodków. Słuchał też o reszcie rzeczy, o których mówił Wieszcz z uwagą i kiwnął głową, gdy szylkret skończył mówić.

Róg westchnął cicho, gdy usłyszał ,,Był wczoraj u mnie Dąb''. Niczego nie rozumiał. Po co brat mu gratulował na ceremonii, skoro później rozpowiadał o nim brednie? Bo tak, to były dla kocurka brednie. Miał wrażenie, że dobrze dogadywał się z bratem. Próbował nawet dostosować się do jego sposobu zabawy. A teraz okazuje się, że Dąb uważa, że nie umiał się z nim dogadać. A to, że nie wybaczył matce nie jest niczym złym. Nie musi tego robić, gdy pogwałciła swoje własne zasady, którymi prała im mózgi całe życie. Nic nie warte zasady, bo nawet ona ich nie przestrzega. Nie chciał się z nią godzić. Po co. Nie ufa jej już w żadnym, najmniejszym stopniu. A na myśl o niej czuje tylko ból, a nie miłość do rodzica. Ale co to ma wspólnego z hipotetyczną sytuacją, gdzie ktoś by zrobił coś co mu się nie podoba? Przecież nie będzie wtedy kocięciem zdradzonym przez mamę. A na ceremonii starał się wyglądać jak najbardziej pewnie siebie. Maskował swoją niepewność... a Dąb dalej uważał że było to widać. Eh. Nie odpowiedział od razu Wieszczowi. Czekał czy coś jeszcze powie, no i tak się stało. Było tego dużo. Niby już wiedział, że nie będzie łatwo, ale presja była na prawdę duża. Jak miły mistrz by nie był. Róg był raczej... stabilnym emocjonalnie kotem. Przynajmniej na pewno jeszcze przed ostatnią jego rozmową z Pajęczyną. Ale kocurek stresował się. Był młody. Nie do końca gotowy, bo mimo ambicji, trochę też... ustępował rodzeństwu. Nie był tak wyrazisty jak oni. Ani też nie aż tak ambitny jak Dąb. Przecież jakby ktoś inny z ich miotu zostałby wybrany to Róg niczego by z tym nie chciał zrobić. Po prostu musiałby się pogodzić z tym, że jego marzenia zostały przekreślone. Nie wyobrażał sobie robić tego co Dąb. Ale też to rozumiał. On po prostu nie ma takiego charakteru. A jakoś mimo tego musi dać sobie radę.
- Wiedziałem że wielu z mojego rodzeństwa chciało być Wieszczem, więc jestem świadomy, że będzie mi trudno. Myślałem, że jednak nie będzie aż tak źle, bo Dąb mi nawet pogratulował na ceremonii. No ale się pomyliłem. Nie wiem jeszcze co zrobić, mógłbym dać im trochę czasu i z nimi nie rozmawiać, ale byłbym taki... sam.
Martwiła go cała ta sytuacja, bo Dąb dawał mu sprzeczne oznaki. A cała reszta braci i sióstr nie zamieniła z nim od ceremonii ani słowa. Pozostawał też Echo... najbardziej humorzasty z całego miotu. Z nim obawiał się rozmawiać najbardziej, mimo że też do tej pory najczęściej gadał z nim. Po prostu o zgodzie między nimi nie ma żadnych szans, za to stu procentowa była na to, że Echo powie mu coś co zaboli. Jak zawsze.

On jest wygrany, a oni przegrani co? Eh. Co za los. Wieszcz miał rację, jego rodzeństwo może być teraz rozemocjonowane. Rozmowy z nimi mogą więc spełznąć na niczym, a Róg ich tylko będzie drażnić. Ale pewnie i tak spróbuje. Trochę poczeka, ale nie zbyt długo. No chyba, że interakcje z braćmi okażą się tak bezcelowe i nerwowe, że innego wyjścia jak poczekać jeszcze dłużej nie będzie. Kwinął tylko lekko głową i nie wiele dodał po słowach Wieszcza.
- Dobrze, dziękuję.
Cenił sobie, że dowiedział się o tym co miało miejsce między Dębem i Wieszczem. Miał teraz jeszcze bardziej srogie spojrzenie na sytuację. Po prostu wiedział jak rzeczywiście trudno będzie. Ale pewnie jakoś da sobie radę. Innej opcji nie było niż po prostu być silnym i robić swoje, próbować, starać się. A to czy reszta to zauważy to już sprawa zależna tylko od nich. Róg cudu nie zdziała, nawet jeśli by chciał. Będzie musiał zaakceptować to jak sytuacja wygląda i na czym się zakończy, gdy już Wieszczem zostanie.
- Możemy omówić polowanie - daje znać, żeby kontynuować trening, bo w sumie to nie ma ochoty na razie wracać do obozu.

Róg zamienił się w słuch, gdy Wieszcz tłumaczył zasady polowania. Brzmiały dosyć prosto, ale praktyka może być skomplikowana. Na razie nie umiał sobie wyobrazić jak będzie wyglądać wyznaczona pozycja ciała i jak działa poruszanie się w niej. Ale nauczy się. Póki co miał pomyśleć i odpowiedzieć na pytanie. Uh... Podchwytliwe. No bo okej, te zwierzęta mają wyostrzone te dane zmysły, ale jak zapobiec temu, by dzięki nim go nie zauważyły? No właśnie Róg. Myśl myśl. Coś na pewno wykombinujesz. Kreatywnością to ty nie grzeszysz ale cokolwiek.
- Przy ptakach pewnie trzeba się jakoś schować, może w krzewach. Przy królikach być najciszej jak się da? Pewnie i przy królikach i małych zwierzętach trzeba bardzo lekko stawiać łapy.
Takie miał wnioski czysto logiczne. Ale i tak trudno było mu je wykrzesać z siebie. Może coś zgadł. A jak nie to trudno.

Wieszcz wytłumaczył mu szczegóły tego jak obchodzić się z konkretnymi zwierzętami. Jego odpowiedź była raczej mało szczegółowa, więc dobrze że Wieszcz ją uzupełnił. Teraz będzie pewny jak postępować za chwilę podczas pierwszego polowania.
- Okej. To ruszam - odpowiedział kocurowi.
Nie miał żadnych pytań, więc po prostu przystąpił już do szukania jakiegoś potencjalnego celu. O ile Wieszcz nie miał nic przeciwko to ruszył po prostu przed siebie i rozglądał się po otaczającym go terenie. Kierował się pod wiatr, tak jak nakazywał mu wcześniej kocur. Pomoże mu to w byciu niezauważonym przez zwierzynę.

Wrona przykuła uwagę Rogu w dosyć szybkim tempie jak na to jak wtapiała się w nocne otoczenie. Była chyba dosyć sporą zwierzyną. W końcu myszy były wiele mniejsze. Chciałby ją złapać. Ugiął łapy i zrównał ogon z linią kręgosłupa. Zaczął cicho się skradać, patrząc uważnie pod swoje łapy. Swoją obecność chciał ukryć wśród krzewów i kierując się z boku w stronę ptaka. Jednocześnie był pewny tego, by wiatr wiał mu w mordkę. Planował podejść na bezpieczną odległość, a potem skoczyć w stronę wrony, by szybko dobić ją mocnym ugryzieniem w szyję.

Róg przebywał ostatnio głównie w lecznicy. Musiał się wykurować z choroby, więc nie opuszczał jaskini, a w obozie starał się siedzieć daleko od jeziorka. Umówili się jednak z Wieszczem na trening w międzyczasie jego powracania do zdrowia, więc dymny kocur zjawił się o wyznaczonej porze w miejscu, gdzie miało się odbyć dziś ich spotkanie.

Z początku mocny zapach ziół nieco zniesmaczył Roga. Potrzebował chwili, żeby przyzwyczaić się do tego, że jego nos wypełnia taka intensywna woń. Później skupić się już mógł na naukach Wieszcza. Temat był prosty. Rany i ich leczenie. Ostatnimi czasy mięli dosyć... słabą sytuację z tego typu przypadkami. To nie tak, że Róg tego nie zauważył. Ale starał się na tym nie skupiać. Jeszcze by sobie zrobił stres, że skoro to były takie trudne rzeczy do leczenia to nigdy temu nie podoła. Był kotem, który trzeźwo i spokojnie podchodzi do wszystkiego, co go otacza, więc nie chciał tego zachwiać. Słuchał uważnie mentora i w tym momencie dziękował przodkom, że nie miał bujnej wyobraźni i nie miał opcji zobaczenia w swojej głowie wizji ,,nadziania się na coś ostrego". Chociaż brak kreatywności sprawiał jednocześnie też, że obrzęku, zaczerwienienia czy ropy przy ranie nie był w stanie sobie nakreślić już teraz. Będzie musiał po prostu o tym pamiętać, a gdy przyjdzie taka sytuacja to skojarzyć że to co będzie widział pokrywać się będzie z opisem zakażonej rany. Później szylkret opisał zioła, które są przydatne przy leczeniu ran oraz jak ma przebiegać taki proces. W tamowanie krwii bawił się już z Dębem, gdy był młodszy. Ale niezbyt się odnalazł w zabawie, która polegała na tym, że trzeba sobie coś wymyśleć. Teraz miał wszystko podane na tacy przez Wieszcza. Starał się spamiętać najwięcej ziół ile potrafił, ale pewnie jeszcze trochę powtórek zejdzie zanim wbije sobie je na blachę do głowy. Kiwnął łbem, gdy kocur zamilkł, dając mu znać, że może kontynuować. Nie miał pytań. Wszystko było jasne.