Pojawiłam się pierwsza ze swojego rodzeństwa na Ceremonii.
Zawsze byłam punktualna i tam, gdzie trzeba. Przed ceremonią dokładnie wypielęgnowałam swoje futro, aby później mieć zrobione Lśniące Ślady przez Wieszcza. Zastanawiało mnie to, czy Wieszcz mnie w ogóle lubi. Po ostatniej naszej rozmowie trudno było to stwierdzić, dlatego... chyba z nim porozmawiam po naszej ceremonii. Albo jakiś czas później. Nie rozumiałam jego reakcji ani mimiki podczas naszej rozmowy.
Jednak i tak, miałam Lśniące Ślady zrobione przez niego, nie przez Pajęczynę. Nie chciałam jej znać i ta ceremonia miała to pokazać. Miała być moim własnym uwolnieniem od niej i od wszystkiego, co kiedykolwiek miałam z nią do czynienia.
Moje Lśniące Ślady były śliczne, pomimo swojej prostoty. Było to kilka zawijasów na bokach i barkach z ciemnego, granatowego soku. Podobały mi się i dziękowałam wiele razy Wieszczowi za to, że się zgodził.
Pojawiłam się na ceremonii. Usiadłam z przodu, ponieważ to był mój dzień! Oczekiwałam reszty. Nie musiało tu być w sumie mojego rodzeństwa. Liczyłam się ja.

Super, kolejna ceremonia mianowania! I to jeszcze dwóch poznanych przeze mnie kociąt, małej Blask i słodkiego Dęba, no i oczywiście reszty ich rodzeństwa. Wychodząc z legowiska, aby stawić się przy Strzelistych Skałach na wezwanie wieszcza, dostrzegałam ich sylwetki siedzące w centrum plemiennej groty. Widocznie nie mogli się już doczekać awansu na wybrane przez siebie rangi. Może wśród nich znajdą się i nowi łowcy? Miło będzie móc się wymieniać doświadczeniem z treningów z innymi uczniami. Usiadłam w niewielkim oddaleniu od dwójki kotów, nie chcąc psuć im ich dnia swoją obecnością. Poza tym byli zajęci rozmową, której nieładnie by było im przerywać. Mają prawo nacieszyć się swoim towarzystwem, póki mają ku temu okazję. Gdy każdy z nich ruszy własną ścieżką życia, mogą nieco się od siebie oddalić, jak to było między mną a moim rodzeństwem.

Owszem, pojawiła się, ale jakim kosztem! Uniesienie swojego ciężkiego zadu wymagało nadzwyczaj dużo energii, więc gdy tylko się pojawiła, po prostu usiadła gdzieś na uboczu, zamieniając się w chlebek i patrząc na wszystko neutralnym spojrzeniem. Pierwsza myśl mówiła, by się do kogoś przysiąść, jednak zaraz pomysł został gwałtownie odrzucony, kiedy nie mógł znaleźć najbardziej komfortowych opcji, które zazwyczaj były. Jakby nagle w pięknej gładkiej ścianie powstały dziury, a ty nawet nie wiesz gdzie. Pozostawała jeszcze opcja młodszego pokolenia. W końcu z każdym z nich rozmawiała! Problem tkwił jednak w czymś innym i Żywica nie potrafiła tego wyjaśnić. Pozostawała jeszcze kwestia tego, czy koty poradzą sobie z treningiem młodych? Ona sama, jeśli wierzyć słowom Wieszcza nie musiała się tego obawiać i nawet opcja nie posiadania nowicjusza była w tym momencie najbardziej wygodną, nie męczącą opcją. Pozostawało tylko ignorować niepokój z tyłu głowy za każdym razem, kiedy myśli wędrowały w stronę Niedźwiedź i Księżyc.

Ceremonia.
Nie mogłem się cieszyć ze wszystkich sił tą ceremonią wiedząc, że moja siostra powoli odchodzi z tego świata. Dodatkowo czułem sam podwyższoną temperaturę swojego futra i jedzenie mnie... obrzydzało. Może to jednak tylko przez stres. Przynajmniej tak chciałem myśleć. Że to przez stres.
Usiadłem trochę z boku zgromadzenia, patrząc się na kocięta, później na zebrane koty.

Nie wiedziałem, czyja to była wina.
Śnieżynka coraz mniej pojawiała się na treningach. A raczej... Po pierwszych dniach rzadko kiedy ją widziałem. Próbowałem ją znaleźć, przeszukiwałem obóz, szukałem po terenach i... Niestety jej nie znalazłem. Być może nie poradziła sobie z tak nagłymi zmianami, utratą bliskiej osoby, jakim był Królik. Czasami... Tak się zdarzało. Zjawiłem się na ceremonii, nie dosiadając się do nikogo konkretnego. Po prostu usiadłem z boku, witając się z Wieszczem kiwnięciem głową, obecna była również Promyk, z którą przywitałem się podobnie. No i... Siedziałem i czekałem na rozpoczęcie ceremonii, ciekaw, jakie młode pokolenie teraz wyrośnie.

Przbyłam na ceremonię szczęśliwa jak nigdy. Wreszcie zostanę w tym plemieniu kimś! Nie będę musiała się już stresować, że to nie nastąpi.
Stwierdziłam, że usiądę z przodu by mieć najlepszy widok na wieszcza. Wlepiałam w niego swoje spojrzenie, ciesząc się z tego momentu jak nie wiem. Czułam się bardzo dobrze z faktem, że wreszcie będę wypełniać jakąś rolę w tym plemieniu.
Na mym futerku widniały piękne lśniące ślady wykonane przez moją mame, która zadbała o to, by wszelkie tradycje zostały zachowane. Bardzo mi się one podobały

Bałem się. Ale nie tylko, bo czułem też podekscytowanie. W końcu miałem zostać nowicjuszem. Czekała mnie masa nowości.
Wzdychając, by uspokoić natłok myśli, usiadłem na przodzie, wśród współplemieńców. Cały czas patrzyłem na moje piękne Lśniące Ślady, zrobione przez matkę. Lubiłem je. Bardzo. Znowu westchnąłem, tym razem z dumy.
Chciałbym z kimś porozmawiać. - pomyślałem, rozglądając się po tłumie. Nie do końca lecz umiałem tak po prostu zagadać do kogoś poza rodzeństwem, a z nimi nie za bardzo miałem ochotę rozmawiać. Zostałem więc sam, wśród tylu gawędzących ze sobą kotów.

Na ceremonię przybył i Róg. Jego Lśniące Ślady wykonał Wieszcz, tak jak się z nim umawiał na to już jakiś czas temu, zanim trafił nawet do lecznicy z powodu choroby. Był zadowolony z tego, że nie musiał ulegać przymusowi, by malunki wykonała Pajęczyna. Nie chciał by ktoś taki posyłał go w dorosłość. Ani generalnie nie wyobrażał sobie rozmawiać z nią.
Lśniące Szlaki na jego grzbiecie miały ciemny kolor, a ułożone były w różne zawijaski, odciski łapek i kreski. Na jego czole były dwie kreski, niczym jakby serio miał rogi i kropki pod oczami.
Przybył dosyć szybko na ceremonię, ale przed nim zdążyło zgromadzić się już sporo kotów. Usiadł gdzieś z przodu, ale nie był bardzo blisko rodzeństwa. Jakoś hm, potrzebował może chwili odizolowania? Ceremonia stresowała go w specyficzny sposób. Niby niewielki, ale nie chciał rozmawiać z innymi mianowanymi. Czuł by chyba dyskomfort. Chciał ciszy.

Pierwsza ceremonia bez Królika. Trudno jej było w to uwierzyć, ale jak tylko wysunęła się z powrotem do jaskini z mizernym gołębiem w pysku i zauważyła zbiorowisko kotów w okolicy Strzelistych Skał, uderzyło to w nią ze zdwojoną siłą. Wciągnęła świszcząco powietrze, dorzuciła upolowaną piszczkę na stos i przysiadła obok Jeż i Kaczki. Nie chciała siedzieć sama, a czuła, że towarzystwo tej dwójki jakkolwiek zakryje nieprzyjemne poczucie pustki jakie teraz odczuwała. Przywitała się z nimi łagodnym skinieniem łba, podobne posyłając Wieszczowi i wszystkim, którzy akurat zerkali w jej kierunku. Uśmiechnęła się ciepło również w kierunku Promyk, Renifera i Szczyta. Była ciekawa podziału miotu Pajęczyny. W końcu zawsze była zainteresowana kto zajmie się treningami nowego pokolenia i teraz nie mogło być inaczej! Z lekkim ukłuciem w sercu uświadomiła sobie, że nie usłyszy imienia partnera przy jednym z kociąt, nie będzie mogła mu tego pogratulować ani podroczyć się co do nowego trudu obcowania z młodym kotem.

Żwir, mimo iż chorował od jakiegoś czasu, zdołał na tyle wyzdrowieć, aby pojawić się na ceremonii. O poranku kocurek poprosił Wieszcza o to, aby zrobił Lśniące Ślady, bo nie był pewny, czy chciał się odzywać co Pajęczyny. Dalej nie wiedział, jak zareagować na to wszytko, więc unikał.
Lśniące Ślady niebieskiego kocura nie były czymś zachwycającym, kilka łap oraz kilka linii na grzbiecie. Nie był jakoś przejęty tym, czy ktoś z rodzeństwa będzie miał ładniejsze, on miał swoje, i były super! Wyszedł z legowiska i pociągnął lekko nosem, ustawiając się gdzieś z boku, bo nie był do końca pewny, czy kogoś czymś nie zarazi.

Jeszcze przed tym, jak Wieszcz zaczął mówić ponownie rozejrzałem się po tłumie. Co dziwne, wypatrzyłem kocura, który również z nikim nie rozmawiał. Raz się żyje, postanowiłem do niego podejść. Popatrzyłem na kota i przecisnąłem się przez resztę współplemieńców, by usiąść obok niego.
- Dz-dzień dobry! - zacząłem powoli. - Jak panu dzień mija? - zdecydowałem się na najbardziej pospolity temat rozmowy na jaki mogłem. Nie wiem, czemu.
Siedziałem tak, czekając na odpowiedź, aż usłyszałem głos Wieszcza. Wiedziałem, że za chwilę oficjalnie zostanę nowicjuszem. Prawie słyszałem bicie mojego serca.
Chciałem pożegnać się z kocurem, gdy zostało wymienione jego imię, ale nie zdążyłem. Teraz pozostało mi czekać, aż Wieszcz zawoła mnie.
W końcu nadeszła ta chwila. Wyraźnie usłyszałem "Ptasia Melodio Rozlegająca się Wśród Trzcin!" Wydawało mi się, że ze strachu i podekscytowania zaraz wyskoczę z futra!
Zetknąłem się nosem z moją nową mentorką, Taflą. Miałem powiedzieć coś w stylu "Cieszę się, że będziemy razem trenować", ale nie byłem w stanie. Uśmiechnąłem się tylko.
W myślach pogratulowałem mojemu rodzeństwu.


//zt

Echo się nie zjawił. Roga nie powinno to dziwić. W końcu już wcześniej z nim rozmawiał i zostało mu uświadomione, że brat nie przyjdzie. Ale gdy Wieszcz zaczął mówić to błękitno-oki odczuł brak obecności Echa. Chciał, żeby brał on udział w mianowaniu razem z nimi wszystkimi. Go najbardziej lubił. Nawet jeśli był nieprzyjemny. Trochę odpłynął myślami, ale skupił się jakoś w połowie wypowiedzi Wieszcza. Wtedy uniósł pyszczek ku górze, by spojrzeć na szylkretowego kocura. Usłyszał o tym, że mistrzem Dębu ma zostać Jaszczurka, a Melodii, Tafla. Ciekawym dla niego było to, że zostać mieli oni Łowcami. Całe jego rodzeństwo wydawało mu się pasować na Łowców, bo są silni i charakterni,ale on tak na prawdę się nie znał na tym. Później nadszedł czas na jego samego. Miał zostać też Łowcą... nie. Miał zostać Wieszczem?
Sierść Rogu przez chwilę zachwiała się niebezpiecznie na karku, a następnie opadła. Czego on się bał? Chciał tego. Od bardzo dawna marzył o tym by służyć Plemieniu w ten sposób. Ale nie mógł powstrzymać tego niepokoju w związku z tym, że teraz mógł nim zostać. Czy na prawdę pasował do tej roli? Dopiero co otrząsał się z tego co zafundowała im matka. Ledwo co znał się z teraźniejszym Wieszczem. Nie rozumiał czemu ten kładł w nim tyle zaufania. Był młodym kotem, który jeszcze szukał sobie miejsca we świecie. Chciał się starać o zostanie Wieszczem... ale nie tak szybko. Aczkolwiek tego już nie zmieni, że został wywołany do tej rangi akurat teraz.
Przez dłuższy czas nie wiedział co chce odpowiedzieć. Stał w bezruchu, czując na sobie wzrok wszystkich kotów Plemienia, nawet jeśli na niego nie patrzeli. Stresował się. Ale nie chciał dawać tego po sobie znać. Że miał wątpliwości. Skoro chce zostać Wieszczem, to musi być kotem zdecydowanym. Nie może okazywać słabości w tej sytuacji. Bo inni jeszcze pomyślą, że się nie nadaje, bo nie jest pewny.
- ...zgadzam się - odpowiada w końcu spoglądając w stronę Wieszcza.
I nie robi poza tym absolutnie nic. Nie wie co powinien z sobą zrobić. Przecież nie tylko on pewnie chciał być Nowicjuszem Wieszcza. Na pewno było tak wiele kotów młodszych, lub starszych. Był nawet Dąb i Echo. Czy oni będą w stanie pogodzić się z tym, że to nie oni będą zajmować tą rangę? Będą w stanie spojrzeć na Roga tak... normalnie? Tak jak wcześniej? Jak na brata?

Ceremonia zapowiadała się spokojnie. Nie pojawił się jedynie jeden z dzieciaków który ostatnio wydawał się mieć kija w zadzie, ale po chwili zaniepokojenia przez to, że młodziak się nie pojawił, wszystko gwałtownie spadło. A tak, może ten też uciekł. Fajnie. Pierwsze chwile spędziła na przelotnym obejrzeniu lśniących śladów. Jakieś zawijaski, trele morele, w sumie całkiem zbędne, mogliby po prostu być cali w odciskach łap i byłoby to to samo, a potem i tak się zmyje. Przygryzła kącik policzka od wewnątrz i słuchała sobie w spokoju dalej, do momentu, w którym na usłyszenie swojego imienia serce szylkretki nie zostało zwrócone na zewnątrz. Nie cieszyła się. O nie, zamiast tego w zdezorientowaniu spojrzała na Wieszcza, posyłając mu spojrzenie pełne skonfundowania spod zmarszczonych brwi. Serio było aż tak źle, że i tak jej kogoś przypisał? A co było z Rozmaryn? Nie chciała tego przechodzić drugi raz, jakby nie dość ważnych dla niej kotów w ostatnim czasie poznikało. W tym Cień. Kłamca. To miało być jakieś zastępstwo? Zajęcie? Coś w jej ogonie drgnęło lekko w niezadowoleniu. Na tyle ją to wszystko w chwili obecnej przytłoczyło, że wieść o nowym szkolącym się na Wieszcza lekko jej z początku uciekł. Dopiero potem jej wzrok padł na Roga, o którym było wspomniane. A tak, czyli marzenie mu się spełniło, co? Cóż, dobrze dla niego. Tak czy inaczej teraz miała własnego nowicjusza, co? Westchnęła ciężko, znów ruszając swoje cielsko z wygodnej pozycji, chcąc podejść do jasnej kotki. Bądź co bądź Blask nie była winna wyborowi Wieszcza, a Żywica nie chciała zniszczyć jej strażniczej przyszłości. A nastawienie? Może nowicjuszka zniknie, może nie... nie chciała się nad tym głowić. Tak czy inaczej Róg się zgodził, co Żywica przyjęła obojętnie, bo w końcu dostał czego chciał. Hip hip hurraa... czy coś. Chociaż jego rodzeństwo zgadywała, że nie będzie tak zachwycone czy obojętne.
- Hej Blask! - miauknęła z uśmiechem, podchodząc niezbyt energicznie do nowej nowicjuszki, niezbyt mając ochotę na dreptanie - Czyli jak, mamy już z głowy markowanie ciosów, co? - mruknęła pół żartem, już otwierając pysk, by wspomnieć żeby zaczęły jutro, ale zaraz poczuła, że będzie to zły pomysł, jak będzie wszystko odkładać, bo w końcu się za nic nie zabierze. Po prostu trzeba przez to przebrnąć.
- To ten, obejrzyj sobie kamienne półki a ja zaczekam na ciebie przy wyjściu, co? Obejdziemy sobie trochę terenów - Zaproponowała i jeśli kotka nie miała nic do dodania, Żywica skierowała się jakimś takim nijakim krokiem w stronę wcześniej wspomnianego wyjścia, gdzieś w połowie zdając sobie sprawę, że nie wspomniała o które wyjście jej chodzi. A tam, Blask powinna się domyśleć po kierunku w jakim szła strażniczka.

//zt

Słuchałem przemowy, kiedy Wieszcz zaczął mówić. Z delikatnym uśmiechem zareagowałem na to, że został mi przydzielony kolejny nowicjusz. Cieszyłem się z tego, i delikatnie sam sobie skinąłem łbem. Patrzyłem na Noc Niezliczonych Gwiazd, aby zapamiętać jak kocię wygląda i w ogóle.
I w końcu Wieszcz też wybrał swojego następcę. Delikatnie drgnąłem wibrysem, przymrużając oczy. Szczerze mówiąc... to miałem to kompletnie pod ogonem. Wątpiłem, czy wybór dziecka Pajęczyny to dobry pomysł, ale skoro tak Wieszcz chciał, to jasne.  
Podszedłem do Nocy, delikatnie się do kocięcia uśmiechając.
— Cześć, jestem Szczyt i od dzisiaj jestem twoim mistrzem. Idziemy od razy na trening? — zachęciłem nowicjusza do tego, po czym delikatnie skinąłem łbem, i jeśli dziecko Pajęczyny chciało, to od razu poszliśmy na trening.

---

Ulżyło mu, ale na jego pysku pojawił się jedynie delikatny uśmiech. Nie mógł tu przecież wzdychać głośno z ulgą i pokazywać, jak go to wszystko stresowało.
– W takim razie… wypowiadam te słowa przed całym Plemieniem Wiecznych Łowów, aby mogło zaakceptować mój wybór. Moim uczniem, następcą i kolejnym Wieszczem Szepczących Kamieni zostanie Ukruszony Róg Czarnego Barana – oznajmił oficjalnie. Zaraz po tym zszedł ze swojego miejsca i podszedł do swojego… nowego ucznia… uh…? Ależ dziwnie. Jakoś… nie docierało do niego, że w końcu wybrał i oznajmił ten wybór i ten kot się zgodził i faktycznie miał kogoś trenować – po raz pierwszy w życiu, w takim wieku. – Tooo… tak, zobaczymy się dzisiaj wieczorem przy wyjściu z obozu – odezwał się niepewnie, a jeśli Róg nie miał pytań albo wątpliwości, to się oddalił.

zt

Czekałam wytrwale. Przywitałam się z Dębem z szerokim uśmiechem, czując ekscytację.
Koty się zbierały, nie widziałam Echa. Eh, trudno. Echo był w ogóle dziwakiem przez ostatnie księżyce, a jak próbowałam go jakoś pocieszyć, to mnie odrzucił. To przez to teraz jego osoba mnie nie obchodziła. Mógł nie przychodzić, jeśli nie chciał.
Uśmiechnęłam się jednak do Żwiru, który chorował już jakiś czas. Cieszyłam się, że ten się pojawił.
Później Wieszcz przeszedł do mianowania. Byłam pierwsza, wystąpiłam i dumnie się wyprostowałam. Z rozżaleniem jednak usłyszałam, że będę tylko strażnikiem. Ale chociaż Żywica będzie moją Mistrzynią. Słuchałam dalej i ze zdziwieniem odnotowałam, że Dąb też nie będzie Wieszczem. Szczerze mówiąc, to z całego miotu to chyba tylko nasza dwójka się nadawała. Dlatego słuchałam uważnie i... cóż, zdziwiona i poniekąd zniesmaczona usłyszałam, że to Róg ma być następcą Wieszcza. Spojrzałam na kocura zmrużonymi oczami, ale nic prócz tego. I oczywiście, że się zgodził... ugh. Już bym chyba wolała, gdyby to ktokolwiek inny, nawet nie niedźwiedź ze znaku, był następcą. Ale to nie była moja decyzja. Najwyraźniej Plemię dalej będzie w miękkich łapach.
Bla, bla. Okej fajnie, Żywica podeszła. Uśmiechnęłam się do niej.
— Po co mi kamienne półki, już idę! — zamruczałam wesoło do kotki, życzyłam powodzenia w treningu Dębowi i uciekłam za Mistrzynią.

zt