- Z tego co wiem, nie zdołała ci się nawet przedstawić. - mruknęłam łagodnie, chociaż Sroka niezwykle mnie irytowała. Miało być prościej - zawsze widziałam ją jako głupią i płochliwą, więc sądziłam, że teraz będzie rozlazłą beksą, którą ukształtuje jak mi się zachce. Nie drażliwą i upartą zołzą, której nie da się nic powiedzieć aby jej nie urazić. Zagryzłam zęby we własnych myślach, chociaż na zewnątrz dalej byłam łagodna i spokojna, pomimo niezbyt przyjemnych odzywek Sroki. - W każdym razie, nazywała się Poranna Zorza i jest członkinią Klanu Rzeki. Z tego co mi wiadomo, szukają członków i też w tej sprawie mnie do ciebie wysłała. - w końcu przeszłam do sedna, po czym przysiadłam i owinęłam ogonem łapy, patrząc Sroce prosto w oczy z powagą we własnych. Na pewno zdążyła usłyszeć od niektórych samotników o kulejącej kotce z poparzoną łapą, która próbowała zwerbować samotników do swojego odbudowującego się klanu.
- Za nim parskniesz, że nie potrzebujesz żadnego klanu, daj mi przedstawić co powiedziała mi o nim Poranna Zorza. - ubiegłam Srokę w możliwym odbiciu tematu i nie dając jej za bardzo odmówić, kontynuowałam swoją wypowiedź. - Klan to wspierająca się grupa kotów w której masz łatwy dostęp do opieki zielarza, stosu z tłustą zwierzyną i kotów, które staną w twojej obronie w starciu z drapieżnikiem i to za niewielką cenę. Co prawda trzeba się dostosować do zasad panujących w grupie, ale w jakiej nie? - uniosłam lekko brew i lekko poruszyłam wąsiskami. - Zbliża się zima, okolica jest tutaj daleka od ideałów, a oni mają swój teren w dolinie nieopodal. Pomyślałam, że może cię to zaciekawić, inaczej bym nie przyszła.

Pewnego słonecznego dnia Żyto zdecydował się wybrać do okolicy Pogórza w poszukiwaniu pewnej samotniczki. Słyszał, że była znachorką, choć całkiem młodą. Chociaż pewnie miała niewielkie doświadczenie, to łaciaty miał nadzieję, że jej wiedza o ziołach była szersza, niż u jego. W pysku trzymał za końce spory liść, a w nim mieściły się medykamenty, których nazwy i zastosowania chciał poznać.
Niestety, chociaż doszedł do samego Pogórza, na razie nie znalazł poszukiwanej osoby. W związku z tym zaczął iść wzdłuż brzegu Suchej Wody, aż dotarł do podnóży pewnej góry. Zmieszany takim obrotem zdarzeń, wypuścił ciężko powietrze przez nozdrza, jakby w westchnięciu. Zmęczony i nie wiedząc, dokąd jeszcze się udać, postanowił usiąść przy brzegu rzeki i odłożyć na chwilę swoje zioła, aby napić się wody.

//mg

– Mhm. – mruknął w zamyśleniu, starając się to wszystko zapamiętać. Rozciąć brzuch, wyjąć woreczek, jakiś mech... Wszystko to brzmiało trochę skomplikowanie, a Żyto zaczynał powoli odczuwać nadmiar informacji. W końcu musiał jeszcze zapamiętać informacje o bluszczyku i bodziszku. – W porządku, myślę, że sam znajdę to, co trzeba. – odparł bez wahania. Chociaż w jego głosie bywa wyczuwana pewność, to tak naprawdę wątpił w to, by udało mu się szybko samemu znaleźć pośród tych wszystkich mysich organów ten jeden potrzebny.
Podziękował Dmuchawiec za te wszystkie udzielone informacje i jeszcze chwilkę z nią pogadał o mniej istotnych, niezwiązanych z medycyną rzeczach, zanim rozeszli się w swoje strony.

//zt