Poranna Zorza przeklinała czas, który musiała spędzić zamknięta w stodole. Nie dlatego, że było jej tam źle, a dlatego, że nie miała możliwości, by zebrać więcej ziół podczas Pory Opadających Liści, gdzie były jeszcze szanse na to, by zebrać większą ilość ziół. Powolnie jej szło dochodzenie do Doliny Oka Gór, jednak musiał jeszcze uzupełnić chociaż część zapasów. Nie odnalazła jeszcze Mknącego Potoka i Zroszonej Łąki, ale jej to nie szkodziło. Co prawda, co trzy osoby, to nie jedna, ale nadal szylkretowa kocica uważała, że to tylko jej obowiązek zadbać o dobro swojego klanu. Nawet jeśli jeszcze nie są nim oficjalnie. Nie mogła zjawić się w ich nowym obozie z pustymi łapami. Tereny górskie były również idealną możliwością przetestowania swojej nowozdobytej wiedzy w praktyce, tu najprawdopodobniej rosły rośliny charakterystyczne tylko dla tych terenów. W okolicy Wyszczerbionej Góry nie widziała zbyt dużo kotów, co również działało na jej korzyść. Z trudem poruszała się przez leżący śnieg, jednak przez swoją powolność mogła uważniej się rozglądać za roślinami, które mogłaby zdobyć. I, jak jej pamięć nie myliła, rosły tutaj również zioła pomagające na rany, a także mogła spotkać tu pajęczynę w jakiś zakątkach, gdzie mogłaby się ostać. Nie spieszyło jej się obecnie, miała sporo czasu, aż zajdzie słońce. A przynajmniej tak jej się wydawało, bo pomimo zachmurzenia, było w miarę jasno.

Może nie znalazła żadnych medykamentów, jednak za to mogla ujrzeć nieznajomego jej kota, który najwidoczniej był zajęty polowaniem. Wciągnęła chłodne powietrze do płuc, rozmyślając chwilę o tym, jakie mogła mieć opcję. Gdyby nie obecna sytuacja, to raczej by pominęła kota, nie chcąc się wdawać w żadne bliższe relacje z większą ilością samotników, niż to konieczne. Jednak z drugiej strony kot mógł pochodzić z klanów, a Poranna Zorza po prostu go nie znała. Już nie była obolała i chora, była w pełni sił i nie musiała się obawiać większości zagrożeń, ale chciałaby, by Klan Rzeki zdobył nowych członków. Może Gwiezdny Klan zsyła jej okazję? Może to jest właśnie szansa, by zachęcić inne koty do dołączenia do ich społeczności z ich chaotycznego życia, gdzie są zdani tylko na siebie? Wypuściła powoli powietrze, po czym wyprostowana ruszyła w kierunku nieznajomego, przymykając zielonkawe ślepia i nawet nie siląc się na uśmiech. Nie chciała go w końcu wystraszyć.
- Witaj. Wybacz, jeśli weszłam na twoje tereny, tylko tędy przechodzę. Żyjesz samotnie? - zadała pytanie, jednocześnie się witając i wyjaśniając, że nie stwarza zagrożenia dla niego i dla jego zwierzyny. Chciała po prostu porozmawiać i miała nadzieję, że osobnik nie uzna, że jak jest kulawa, to wszystko można z nią zrobić. Pomimo że nie potrafiła walczyć, to zawsze była dość masywna i wysoka, więc mógł się trochę przeliczyć. Ale Porannej nie odpowiadały kolejne księżyce spędzone na leczeniu ran, musiała wrócić do swoich. Bystrym wzrokiem lustrowała reakcję nieznajomego, analizując jego ekspresję, mowę ciała oraz ton głosu. Sama była zaś wyprostowana i wyglądała dość majestatycznie, jednak mięśnie miała rozluźnione, chcąc dać tym samym sygnał, że nie jest zagrożeniem.

Poranna widząc, że kocica nie czuje się swobodnie w jej towarzystwie, kuląc swoją postawę i nerwowo poruszając ogonem, zatrzymała się w odległości trochę większej, niż normalnie, dając swojej rozmówczyni dużo przestrzeni. Sama medyczka również ceniła swoją strefę osobistą, a tutaj brak potrzeby bliskiego kontaktu mógł poskutkować bardzo dobrym efektem. Przytaknęła delikatnie głową na odpowiedź o tym, że nie są to jej tereny, przez co poczuła się trochę swobodniej. Ostatnie czego chciała, to narażać się samotnikom, którzy potencjalnie mogli dołączyć do Klanu Rzeki.
- Nie zrobię ci krzywdy. Chciałabym jedynie wiedzieć, co sądzisz o grupach kotów, które mieszkają w dolinie - zadała pytanie, nawet nie patrząc w stronę piszczka, którego tak bardzo chciała uchronić. Szylkretka może nie była jakoś specjalnie najedzona, jednak nie mogła również powiedzieć, że jest głodna. Potrafiła polować i nie potrzebowała już kraść zwierzyny od innych drapieżników czy żywić się jej szczątkami, chociaż to ostatnie czasami się zdarzało, gdy łowy nie były owocne.

- Pośrednio. Mój klan zginął w pożarze, obecnie jesteśmy w trakcie odbudowy i poszukujemy nowych członków - odpowiedziała na pytanie zadane przez białą samotniczkę, przygotowując się do następnej części wypowiedzi. Musiała przyjąć jak najlepszą strategię w rozmowie, szkoda jedynie, że nie miała za bardzo w tym doświadczenia i kierowała się instynktowną oceną. Na ten moment, poprzednie rozmowy poszły dość dobrze, jednak czy teraz będzie tak samo? Samotniczka się nieco rozluźniła, ale daleko jej było od zaufania. Nie mogła się spieszyć i zadawać pytania już teraz, musiała jakoś zachęcić kocicę, by chciała za nią podążyć.
- Klan to jedna społeczność, w której pomagamy sobie wzajemnie i opiekujemy się sobą, gdy ktoś jest ranny lub chory. Zwykle nie brakuje nam też jedzenia i medykamentów - dodała do poprzedniej wypowiedzi, podając zalety klanu, by móc w jakiś sposób przekonać samotniczkę. Jej zaborczość co do jedzenia mogła świadczyć o tym, że kiedyś dotknął ją głód lub też nie łapie zbyt dużo zwierzyny. W Klanie na pewno by mogła rozwinąć swoje inne umiejętności i robić to, w czym byłaby najlepsza. Nawet jeśli by to była opieka nad kociętami.
- Byłabyś może zainteresowana dołączeniem?

- Jeśli byś zmieniła zdanie, przyjdź do Doliny Oka Gór, gdzie mieszkają klany - odpowiedziała jedynie za uciekającą samotniczką, po czym również odeszła z pobliskich terenów, wracając do swojej poprzedniej ścieżki, na której rozpoczęła szukać ziół. Być może samotniczka się namyśli i jednak wróci do nich, a być może ich ścieżki się ponownie skrzyżują i być może Poranna do tego czasu wymyśli, jak mogłaby przekonać samotników, którzy by jej nie uwierzyli, że tworzy własny klan. Na razie oczyściła swoje myśli i skupiła się na ruszeniu dalej, rozglądając się w poszukiwaniu ziół ukrytych w białym puchu.

Odetchnęła z ulgą, gdy zdołała dostrzec medykament. Nie trwało to zbyt długo, ale trochę się spieszyła, by wrócić do swojej rodziny. Podeszła do rośliny, rozpoznając bezproblemowo szałwię, po czym zabrała się za delikatne zbieranie zielono-szarych liści, które były potrzebne do wyleczenia niektórych chorób. Nie była ona jakoś mocno potrzebna, ale nie zamierzała jej omijać, gdy ich zapas medykamentów składał się z... Naprawdę niewielkiej ilości ziół. Ostrożnie, sprawnymi ruchami łap i pyska odrywała liście, by kłaść je przy swoich łapach i nie pozwalając, by odleciały wraz z wiatrem, a gdy już skończyła, to wzięła je delikatnie w pysk i przetransportowała do bezpiecznej kryjówki, osłoniętej od wiatru i wzroku innych kotów, by tam policzyć, ile udało jej się zebrać tym razem. Po roślinie widziała, że Pora Młodych Liści była tuż tuż, co ją bardzo cieszyło. Udało im się przetrwać najgorszą porę obiegu w najtrudniejszych jak dotąd warunkach. Teraz będzie już tylko lepiej.

Zebrała pięć listków z poobijanej przez pogodę rośliny, przez co odetchnęła z częściową ulgą. Może szałwia nie była jakimś niezbędnym medykamentem, ale zawsze lepiej jest ją mieć niż jej nie mieć. Po schowaniu listków ruszyła dalej, powoli przesuwając się przez tereny Wyszczerbionej Góry i uważnie rozglądając się za innymi ziołami, które mogła tu spotkać. Chciała jak najszybciej zapełnić składzik, dlatego tak bardzo jej zależało na znalezieniu roślin, które mogłyby być przydatne. Mogły być to również inne medykamenty, takie jak pajęczyna. Oj, pajęczyną by w ogóle nie pogardziła, z miłą chęcią by ją przyjęła w swoje ramiona. Próbowała wyostrzyć wszystkie zmysły, najbardziej skupiając się na wzroku i węchu, chociaż uszy również miała czujne na wypadek, gdyby coś chciało ją zaatakować.

***

Śnieg praktycznie stopniał, gdy Poranna Zorza ponownie wybrała się na zioła w okolice Wyszczerbionej Góry. Wybrała te same rejony, co wcześniej, rozglądając się uważnie za przydatnymi roślinami, które powinny odżyć po dość ciężkiej dla nich zimie. Na szczęście dzisiaj było ciepło, słońce przygrzewało w ciemny grzbiet kocicy, a chłodny, lekki wiatr wiał jej w pysk, gdy próbowała wyczuć jakąkolwiek woń, która by wskazywała na to, że mogłoby to być zioło. Oczywiście zachowywała czujność, nie chcąc, by cokolwiek do niej podeszło niespodziewanie.

W roślinie, którą spotkała, rozpoznała piołun, który rozpoznała bez znacznych problemów ze względu na jego charakterystyczny wygląd. Podeszła prędko do rośliny, ogólnie oceniając jej kondycję, po czym zabrała się do zrywania listków. Delikatnie chwytała je za długie ogonki, wprawnymi ruchami odrywając je od łodygi, by następnie zabrać wszystko, co udało jej się zebrać w bezpieczne miejsce i policzyć, ile jej się udało zdobyć. Piołun był dobry na rany, dlatego liczyła na duży zbiór, chociaż Pora Młodych Liści była jeszcze świeża i roślina mogła być zmarznięta po zimie.

Odetchnęła z ulga, gdy obliczyła, że do użycia nadaje się aż osiem listków. Całe szczęście. Zabrała je do bezpiecznego miejsca, chronionego od wzroku innych kotów i wiatrem, by nikt jej tego nie rozkradł, po czym ruszyła na dalsze poszukiwania, uważnie rozglądając się za kolejnymi medykamentami, mając nadzieję dzisiaj uzupełnić większość składzika. Jeszcze by się przydała jakaś pajęczyna...

Jakby Gwiezdny Klan usłyszał prośby Porannej. Podeszła do szczeliny, gdzie poblyskiwaly fragmenty srebrnych nitek, biorąc przy okazji jakieś leżące, w miarę proste patyczki. Zaczęła nawijać na nie ostrożnie pajęczynę, dbając o to, by się nie poplatala ani nie posklejala w niewłaściwy sposób. Gdy jeden patyczek się skończył, brała następny i tak nawijała kolejne moimi, które w głowie przy okazji liczyła, jednocześnie pozostając skupiona, by wyciągnąć jak najwięcej sztuk medykamentu z jednego zbioru.