– Jeżeli nie dasz rady się od razu przeturlać i odskoczyć, to możesz się skulić i próbować odrzucić przeciwnika kopniakami w brzuch – odpowiada. Jeżeli to jedyne pytanie, jakie ma Szerszeń, to wracają do obozu.

---

Choroba Szerszeniowej Łapy opóźniła plany sprawnego dokończenia treningu. Chociaż w międzyczasie zmarł Gołębie Serce i przede wszystkim Motyli Blask, Orzech – mimo iż nie jest w dobrym stanie psychicznym – nie pozwala na to, by to się przedłużało jeszcze bardziej i trening terminatora przebiega dalej normalnie. Teraz jeszcze bardziej niż wcześniej potrzebują wojowników. Kiedy terminator stawia się na miejscu, złocisty od razu przechodzi do rzeczy.
– Została nam wspinaczka – oświadcza wypranym z emocji tonem. – W jej trakcie należy mocno trzymać się pazurami kory drzewa i stopniowo podciągać się w górę, a schodzić należy w ten sam sposób, głową skierowaną do korony drzewa – oznajmia, po czym podchodzi do pobliskiego drzewa, rozkłada szerzej przednie łapy i obejmuje nimi pień. Kiedy trzyma się mocno, podciąga się lekko, by tylnymi łapami także złapać się drzewa, i zaczyna iść – nieco wolniej, niż by to zrobił normalnie, żeby Szerszeniowa Łapa mógł się dobrze przyjrzeć – w górę. W końcu schodzi na gałąź i zerka w dół, żeby ruchem głowy zachęcić kocura do powtórzenia tych czynności.

Została nam wspinaczka... Ucieszyłem się na te słowa, bo mogły oznaczać jedno; zbliżający się koniec treningu. Po ostatnich wydarzeniach nie mogłem się doczekać otrzymania imienia wojownika oraz związanych z tym obowiązków. Nawet myśl, że część z nich będzie "dostosowana" pod moje problemy natury zdrowotnej, nie psuła mojej ekscytacji. Jednak widok totalnie wypranego z emocji Orzecha... nieco utrudniał mi radość z niedługiego awansu. Nic jednak o tym nie powiedziałem, a wysłuchałem teorii wspinaczki do końca i po tym jak chwile obserwowałem to w praktyce, również podszedłem do drzewa. Wyciągnąłem wysoko łapy i zahaczyłem pazurami o korę by spróbować się podciągnąć. Pierwsze dwa, może trzy podciągnięcia nie były dla mnie większym problemem. Jednak przy końcówce... ugh, było gorzej. Finalnie z lekkim wahaniem, wdrapałem się na gałąź pod kocurem i biorąc głębszy wdech. Udało się.

Łapanie oddechu tak weszło mi w nawyk, że przestałem się irytować na myśl, że przy najmniejszym wysiłku będę dyszeć jak jakieś ogromne psisko. Byłem nawet wdzięczny za to, że kocur nie kazał mi od razu schodzić. Cóż, widocznie warto było być z nim szczerym co do tego.
- Hm, szczerze? Nie zastanawiałem się nad tym - przyznałem, odpowiadając jednocześnie na dwa pytania, a przynajmniej sam tak to odczułem. Imię... - Może Szerszeniowy Rój? Jad? A co do terminatorów, hm, tak. Może i nie jestem najlepszym kandydatem na mistrza, ale chce spróbować. Tym bardziej teraz.

Skinąłem delikatnie łbem i w ciszy uspokoiłem oddech. Chciałem udowodnić swoją przydatność, nawet jeżeli oznaczało to użeranie się z jakimiś bachorami. Mogłem tylko liczyć, że trafi mi się ktoś bezproblemowy, eh. A raczej taki, którego szybko sprowadzę do parteru jak będzie trzeba. Jak tylko poczułem, że jestem gotowy, zerknąłem na sposób schodzenia Orzecha i spróbowałem go powtórzyć. Oczywiście z mniejszą wprawą i gracją. Musiałem przyznać, że zjeżdżanie po drzewie było najmniej przyjemną czynnością jaką wykonywałem. Z dwa razy się zawahałem i zatrzymałem wczepiony w kore, ale finalnie udało mi się zejść na ziemię. Brr.

Czeka cierpliwie, gotowy do asekurowania terminatora, gdyby było to konieczne w razie jego upadku. W końcu Szerszeniowa Łapa dociera bezpiecznie na ziemię, a Orzechowa Gwiazda kiwa lekko głową. Po tym kontynuują szlifowanie różnorakich treści treningowych – i tego dnia, i w kolejnych poprzedzających ceremonię.

zt

Zszedłem z drzewa bez większych problemów, chociaż już teraz czułem, że będą boleć mnie przez to mięśnie. A więc oficjalnie ukończyłem trening, hm. Dziwne, ale i świetne uczucie. Zaraz po powrocie do obozu postanowiłem podzielić się tą informacją z Pokrzywą i Leśnym Szeptem. W końcu było to nie lada osiągnięcie z moimi wcześniejszymi wybrykami, a do tego byłem ich jedynym dzieckiem w Klanie. Następne dni, aż do ceremonii, poświęciłem na powtórki i obowiązki. Szczerze? Odliczałem dni do momentu w którym zostanę mianowany.

/zt