Cudownie. Warknął wściekle i walnął łapą o ziemię, a gdy nagle usłyszał za sobą słowa mistrza, nastroszył się i nim zdążył pomyśleć, prawie fuknął na Orzechową Gwiazdę, ale ostatecznie zdążył ugryźć się w język. Burknął coś niezrozumiałego pod nosem i cofnął uszy. Był... zły? Zawiedziony? Ta, coś w tym stylu. Pytanie kocura dodatkowo podniosło mu ciśnienie, bo przecież doskonale widział jego kompromitacje - na co jeszcze dopytywał?
— Przecież sam doskonale widziałeś co to było — burknął niezadowolony. — Żałosna próba złapania myszy. Muszę to jakoś rozwijać? — dodał cynicznie i cicho prychnął, zerkając na swoje łapy. W tym momencie poczuł się... bezużyteczny. Wcześniej jakoś mu to nie przeszkadzało, ale teraz? Świadomość, że jako dorosły kocur nie potrafi upolować głupiej myszy i to na oczach przywódcy, sprawiła, że Szerszeń pierwszy raz od naprawdę długiego czasu poczuł się beznadziejnie. No może nie pierwszy raz, ale na pewno na tyle dosadnie, że po prostu zrobiło mu się głupio. Zacisnął zęby i trzepnął ogonem.
— Zaraz upoluje inną... — burknął. — Teraz... to tylko rozgrzewka, czaisz? Nie jestem aż tak beznadziejny.

Kocur jedynie zazgrzytał zębami w odpowiedzi na słowa przywódcy i w ciszy wpatrywał się w ziemię, jakby to ona miała mu wyrecytować zasady które świadomie pominął.
— Sory... — wymamrotał w końcu po dłuższej chwili ciszy. Wcale mu się to wszystko nie podobało, ale nie miał zbyt dużego pola do manewru; ciągnąc swoją frustrację tylko pogorszyłby swoją sytuację. Nie tylko na treningu, ale i w ogóle. Musiał więc zacisnąć zęby i minimalnie zapracować na poprawę wizerunku. Po tym? Zobaczymy. — Spróbuje jeszcze raz, czekaj — mruknął już spokojniej, skinął sztywno łbem i odwrócił się na pięcie by wrócić do szukania zwierzyny. Ugh.

Królik? No dobra. Oczywiście, wolałby mysz, ale jak uda mu się upolować królika przy pierwszym podejściu, może Orzechowa Gwiazda pozbędzie się kija spod ogona i da mu nieco, hm, luzu? Mniej polowania, o. Kocur zacisnął zęby i skontrolował swoje ustawienie: ugięte łapy, brzuch nisko nad ziemią, ogon na równi z linią grzbietu, ustawienie pod wiatr. Jak tylko upewnił się, że wszystko to jest - ruszył w stronę królika nie odrywając od niego wzroku. Owszem, co jakiś czas zerkał pod łapy czy nie kopnie żadnego głupiego kamienia, ale głównie starał się obserwować piszczaka. Co tam jeszcze? A, oddech. Ściszył go najlepiej jak potrafił, chociaż czuł dziwną chęć odkaszlnięcia. Może jednak się trochę zmęczył? Dość. Będąc wystarczająco blisko uszaka, Szerszeń wybił się z tylnych łap i rzucił prosto na grzbiet zwierzęcia, chcąc przygnieść go do ziemi, unieruchomić i ukręcić kark.

Szerszeń walczył z królikiem dość zaciekle, co przyplacił solidnym kompniakiem w szczękę, ale mimo fali nieprzyjemnego bólu, zatopił kły w karku zwierzęcia i bez chwili wahania go skręcił. Dysząc i sapiąc stanął nad martwym królikiem i poczuł rozlewająca się po jego wnętrzu satysfakcję.
— Mówiłem, że tamto to... była... tylko... rozgrzewka... huh! — wysapał, odwracając się z nadzieją, że napotka spojrzeniem swojego mistrza. W końcu musiał widzieć jak idealnie rozprawia się z królikiem, nie? Chociaż kosztowało go to ogrom energii, Szerszeniowa Łapa z dumą uniół ogon i chwycił królika za kark, podnosząc go i powoli rozglądając się za miejscem w którym go schowa na później. No chyba, że przywódcy zachce się już wracać do obozu, w co wątpił. Finalnie wykopał płytką dziurę i starannie przykrył piszczaka ziemią i tym co miał pod łapami, a gdy skonczył... Wciąż cicho sapiąc, zaczął uspokajać oddech. — Szlag...! teraz boli mnie cała szczęka — burknął sam do siebie i zaczął cicho mlaskać, przy okazji ruszając obolałą szczęką; jak można się domyślić, to tylko pogorszyło sytuację.

W końcu udaje mu się uspokoić oddech, a słysząc pochwałe, a nastepnie polecenie, ze strony Orzechowej Gwiazdy, kiwa mu lekko łbem. Jeszcze jedna i do obozu? Cudownie! Jak jigdy chce mu się po prostu walnąć do legowiska i przespać pół dnia...
— Spoko — przytakuje, powoli się podnosząc i delikatnie trzepiąc ogonem, oddala się by skupić się na tropieniu. Idzie nisko na łapach, pod wiatr z ogonem na lini grzbietu, ale... chwile mu zajmuje zupełne wyciszenie oddechu. Jednak, jak tylko mu się to udało, w pełnym skupieniu rozglądał się za zwierzyną.

Szerszeń zamierzał dać z siebie wszystko - nie dlatego, żeby przypodobać się przywódcy (no, może tylko trochę), ale głównie po to by jak najszybciej wrócić do obozu. Zaczął być głodny, a do tego chciało mu się spać. Cóż, jedna zwierzyna i będą wracać, dlatego nie mógł sobie pozwolić na błąd, chociaż bardzo go kusiło by zrobić to wszystko na odwal się. Jednak jak tylko dostrzegł kosa, wyrzucił lenistwo z głowy i ponownie skupił całą swoją uwagę na zdobyczy. Upewnił się, że stoi pod wiatr, poprawił pozycję na ugiętych łapach i skontrolował, czy jego brzuch nie szura po ziemi, a ogon jest na równi z linią grzbietu. Gdy wszystko było jak powinno, ruszył prosto w stronę ptaka. Co jakiś czas zerkał pod łapy, dodatkowo ściszając oddech i zastygając w bezruchu by nie zostać wykrytym. Nawet raz czy dwa, schował się za większa kępą trawy, a gdy uznał, że jest odpowiednio blisko... Skoczył prosto na szpaka chcąc przygnieść go do ziemi i ukręcić kark.

W czasie gdy Szerszeniowa Łapa, ze starannością i należytą ostrożnością, skrada się do kosa, Orzechowa Gwiazda zastanawia się nad terminatorem i tym, czy ten faktycznie ma szansę zostać kolejnym Małym Płomieniem. Złocisty wie jednak jedno. Nawet jeżeli w klanie mogłoby być więcej wojowników, on nie zamierza być jak Golcowy Śpiew i Szałwiowe Życzenie. Nie zamierza przymykać oczu i pobłażliwie traktować każdego, kto działa na szkodę klanu albo po prostu nie potrafi się zachowywać… i nie zamierza także reagować za późno. Liczy więc na to, że pierwsze ostrzeżenie zadziała na terminatora, w którym mimo wszystko… musi przyznać, że widzi jakiś potencjał, jak ten już zacznie się starać. W każdym razie, polowanie się powodzi; kos pada martwy. Po tym Orzech podchodzi do kocura, chwali go i z upolowaną przez niego zwierzyną udają się do obozu.

***

Gdzieś pomiędzy treningami polowania, Orzechowa Gwiazda oprowadza terminatora po granicach. Zaczynają z obozu, z którego kierują się na najbliższą granicę – tę górską. Stamtąd prowadzi terminatora Podnóżem Gór i w okolicy Połonin na skraj Ciernistych Koron, a potem skręcają przy Skraju Lasu. W pobliżu przejścia na Turzycową Skarpę złocisty krótko opowiada mu o okolicznych ziemiach niczyich – Międzyrzeczu, Żwirowej Ścieżce, a także Gniazdach Dwunogów. W okolicy Ciepłych Skałek pokazuje terminatorowi, w którą stronę znajdują się tereny Klanu Gromu, po czym idą Szarotkową Łączką i przy Rysim Gąszczu brzegiem Oka Gór. Tam skręcają i w okolicy Rzecznych Gryzących Traw Orzechowa Gwiazda pokazuje Szerszeniowi granicę z Klanem Rzeki; po obejściu Zimnej Toni i minięciu Barłogu ruszają do obozu.
– Czy wiesz, kto jest Przywódcą, Zastępcą i Medykiem w każdym z klanów? – pyta jeszcze.

A Szerszeniowa Łapa? Ledwo dychał. Musiał co jakiś czas robić sobie krótkie przerwy na złapanie oddechu, aż w końcu przywyknął do tempa i próbował iść na równi z Orzechową Gwiazdą, ale finalnie sobie odpuścił i szedł kawałek za nim. Nie sądził, że jego kondycja jest aż tak okropna! Najwyraźniej ten cały tłuszcz, który zdążył zgromadzić miał swoje minusy...
— Tylko tyle, że w Klanie Rzeki jest Krzywa Gwiazda, Mknący Nurt i Ryczący Niedźwiedź — odparł po chwili namysłu i delikatnie wzruszył ramionami. — Rozmawiałem o tym ze Skowronkiem, ale co do Klanu Gromu to wiem, że zastępca przywódcy ma jedno oko i paskudna bliznę na grzbiecie. Pokrzywa mi o tym wspominał jak go ostatnio pytałem. Aha, no i w tym całym Plemieniu to nie mam pojęcia kto jest przywódcą — jakoś nie było mu wstyd z powodu braku wiedzy odnośnie władzy w Klanie Gromu. Dalej miał jakiś mimowolny uraz do tamtejszych kotów; że tez ta głupia kotka go nie chciała od pierwszego wejrzenia! Chociaż z perspektywy czasu... to nawet i lepiej, bo nie chciałby się umawiać z kotką, która wygląda jak jego mistrz.

Wysłuchałem tego co kocur miał do powiedzenia w ciszy, bardziej skupiając się na tym by nie dyszeć jak grube psisko i dorównać mu kroku. Zresztą, nie miałem ani pytań, ani żadnych "ale" do omawianego tematu. Jedynie przy Plemieniu wydałem z siebie ciche "ehe" w ramach zgody. Już od jakiegoś czasu planowałem wybrać się na granice z Plemieniem, dlatego było to dość puste przytaknięcie, ale nie zamierzałem wywoływać większego konfliktu, więc nie chciałem wtajemniczać kocura w swoje plany. Reszta treningu minęła mi również w ciszy, chociaż odzywałem się jak tylko byłem o to proszony. Jak tylko weszliśmy do obozu, udałem się do swojego legowiska, a tam... po prostu zasnąłem.


Zachorowałem. Zaczęło się dość niewinnie, ale okazało się, że finalnie zostałem uziemiony w lecznicy na tyle długo, by zacząć kwestionować kilka rzeczy. Pierwsza obejmowała moje wcześniejsze jak i teraźniejsze zachowanie; uświadomiłem sobie, że poza moją matką i mistrzem, nikt mnie nie odwiedzał. Nawet ojciec zdawał się mnie unikać co wcale mnie nie dziwiło, ale musiałem przyznać, że okropnie bolało. W końcu był kimś, kogo zdanie zawsze mnie obchodziło i tym, któremu bezwarunkowo się podporządkowywałem. Jego nikła obecność, najpewniej spowodowane tym, że był zawiedziony swoim jedynym pozostałym w klanie synem, który nie dość, że zachowywał się jak skończony kretyn, to jeszcze kompletnie nie istniał w klanowym życiu, trochę mnie bolała? Nawet nie trochę, bo bardzo. Moje zachowanie przed chorobą też zdawało się kompletnie odklejone i niespójne, co mogło tylko spotęgować niechęć Pokrzywy w moją stronę i było to całkowicie uzasadnione. Nie byłem kotem z którym sam chciałbym się kumplować i ta świadomość zaczęła mnie przygniatać w ostatnich księżycach. Gdy powiedziałem to sobie na głos podczas rozmowy z kocurem z Plemienia, jakoś to do mnie nie dotarło, ale teraz? Miałem za dużo wolnego czasu i nagle moje myśli obróciły się przeciwko mnie. Analizowałem wszystko od nowa i doszedłem do wniosku, że okropnie spartaczyłem sobie życie. Nie miałem znajomych w klanie i poza nim tylko i wyłącznie z własnej winy, a to potęgowało moją frustrację. Widok innych chorych odwiedzanych przez kumpli i rodzinę, sprawiał, że chciałem zniknąć. Dni zaczęły mi się zlewać, a ja czułem lekkie odrealnienie. Działałem na autopilocie; jadłem, rozmawiałem z matką o swoim samopoczuciu, brałem zioła, spałem, jadłem, rozmawiałem i tak w kółko, ale nie czułem się przy tym obecny. Finalnie zrozumiałem, że nie mogę się nad sobą wiecznie użalać, a co robiłem do tej pory, stawiając się w roli ofiary i wiecznego kozła ofiarnego całego klanu. Znudziło i się to? Nie, bardziej w końcu zrozumiałem jakie to było bezsensowne. Jak tylko wyzdrowiałem na tyle by opuścić lecznice, poprosiłem rodziców o rozmowę i po przegadaniu mojego zachowania i przeprosinach, udałem się prosto do legowiska Orzechowej Gwiazdy. W końcu mogłem wrócić do regularnych treningów, prawda? Przez długi pobyt w lecznicy nieźle mi się przytyło, a przecież nie jadłem nie wiadomo ile.
— Orzechowa Gwiazdo, jesteś? — mruknąłem, powoli wsuwając łeb do legowiska kocura, po chwili dodając: — Wyzdrowiałem i chciałem powiedzieć, że mogę wrócić do regularnych treningów.

— Nie ma takiej potrzeby — zapewniłem, a końcówka mojego ogona delikatnie drgnęła sam nie wiem czy w jakiejś irytacji czy tak po prostu. Na dobrą sprawę nie miałem nawet powodu dla którego miałbym jakość odwlekać powrót do treningu. Jedyny jaki się pojawił to ten związany z chorobą, a tak? Nie posiadałem żadnego. Poza tym, widziałem trening nie tylko jako formę powrotu do faktycznego życia w klanie, ale i jakiekolwiek urozmaicenie dnia. Nie miałem z kim rozmawiać poza rodzicami, a samotne siedzenie w legowisku przez większość dnia wcale mnie nie zadowalało. Mógłbym sobie powiedzieć, że nikt nie zasługiwał na moje towarzystwo i samotność mi jak najbardziej odpowiadała, ale byłoby to kłamstwem. — Więc... od czego dzisiaj zaczniemy?