— Reszta ma dość nudne imiona — stwierdziłem, trzepiąc przy tym grubym ogonem, rozglądając się po okolicy. Nie żebym miał na to dużo czasu pomiędzy próbą nadgonienia, sapaniem i trudem ze złapaniem tchu. Koniecznie musiałem trochę popracować nad kondycją, albo chociaż schudnąć? Jednak jak tak dłużej o tym pomyśleć, te dwie rzeczy idą w parze. Na informacje o tym, że sam przywódca innego klanu nauczył mojego kumpla pływania, szerzej otworzyłem ślepia i zamruczałem zazdrośnie. Nie żebym chciał się uczyć tego pływania, ale no! Sam przywódca? Żałosne, że sam go nie poznałem. Może jeszcze dam radę? — Taa, chyba podziękuje z tym pływaniem, dam ci znać jak mi się odwidzi. A co do tego pożaru to ten, możesz w sumie opowiedzieć — czy mnie to interesowało? W sumie to tak pół na pół. Z jednej strony nie miałem najmniejszej ochoty na biadolenie o niczym, ale z drugiej strony mogło mi się to kiedyś przydać. W końcu nie byłem tylko pyskatym gburem za jakiego mogli mnie mieć; muszę wiedzieć o klanie jak najwięcej by móc skutecznie sprowadzać na ziemie tych, którzy za bardzo wyjdą przed szereg swoją głupotą.

Szerszeń szczerze wolałby spać niż łazić po terenach, ale nie zamierzał wszczynać buntu zaraz po tym, jak potulnie zgodził się na postawione warunki. Dlatego też stawił się w miarę punktualnie w uzgodnionym miejscu. Gdy podszedł bliżej, skinął kocurowi łbem i przystał przed nim, zerkając ukradkiem w stronę wyjścia. W sumie ciekawiła go mina przywódcy na informacje, że ze Skowronkiem przerobił całe nic.
— Co będziemy robić?

Zależy. No tak, nie spodziewał się innej odpowiedzią Jak tylko padło pytanie o to, co zdążył przerobić na treningu ze Skowronkiem, a co poznał sam, westchnął krótko.
— Ze Skowronkiem praktycznie nic, ledwo część granicy i omówiliśmy władze w klanach. A sam? Ogarnąłem część terenów i próbowałem polować. No, część zasad kodeksu też znam, ale te to raczej każdy musi móżdżek zna jak wychowuje się w klanie. Z grubsza tyle.

— Że należy zachować ciszę, skradać się na ugiętych łapach i pilnować, by na nic nie nadepnąć — mruknął, delikatnie marszcząc ślepia. Czuł, że tyle to byle mysi móżdżek mógł wywnioskować, ale cóż. Wiedział, że polowanie było nieco bardziej skomplikowane i składało się ze znacznie większej ilości zasad, przez co nijak mu się udawało. Poza tym, nie był zbyt chętny do ganiania za zwierzyną; kondycje miał kiepską, za to tłuszczu coraz więcej, huh. Może zajadanie stresu w lecznicy i brak ruchu jakoś na to wpłynęły? Ba, na pewno. Zresztą, Orzechowa Gwiazda zaraz się przekona, że Szerszeń nie będzie najlepszym łowcą w Klanie. — Wiem też, że są konkretne sposoby zakradania się do danych gatunków zwierzyny, ale bez szczegółów. Pokrzywa mi powiedział

No tak, nic dziwnego, że to były tylko „próby” polowania, skoro Szerszeniowa Łapa nie zna w pełni nawet podstawowych zasad… no nic. Wszystko jest do wyuczenia.
– Dodatkowo należy zrównać ogon z grzbietem, by nie ciągnął się on po ziemi albo nie sterczał w górę, alarmując zwierzynę o twojej obecności. Co do rodzajów zwierzyny, wyróżniamy: króliki i zające, ptaki oraz gryzonie i inne małe zwierzęta znajdujące się bardzo blisko ziemi. Te pierwsze mają duże uszy, więc mają dobry słuch; podchodząc do nich, należy ściszyć oddech. Ptaki cechują się dobrym wzrokiem, więc najlepszą taktyką jest ukrywanie się za elementami otoczenia, albo przystawanie co chwilę w bezruchu. Wreszcie gryzonie, płazy i gady to grupa, która wyczuwa drgania ziemi, a w ich zminimalizowaniu pomaga przeniesienie ciężaru ciała na tylne łapy. Po podejściu do zwierzyny, przybijasz ją do ziemi i pozbawiasz życia, przerywając rdzeń kręgowy, a więc wbijasz zęby w szyję. Musisz to zrobić szybko i sprawnie, by zadać zwierzęciu jak najmniejsze cierpienie. Po tym zakopujesz ciało w miejscu, które łatwo zapamiętasz – uzupełnia wiedzę Szerszeniowej Łapy, a jeżeli ten nie ma pytań, to kiwa lekko głową na znak, by ten ruszył w wybranym przez siebie kierunku.

Kocur słuchał. Czy uważnie to już inna sprawa, ale na tyle długo by wyłapać najpotrzebniejsze fakty. Ogon zrównany z grzbietem, chowanie się za obiektami, przeniesienie ciężaru na tylne łapy i ściszenie oddechu. Logiczne i proste, pewnie jakby nieco się wysilił i nie łaził po terenach jak obrażone (i znudzone) kocię, mógłby z łatwością pojąć tę wiedzę dużo wcześniej, a tak? Miał spore plecy z materiałem. Cóż, jakby miał się pocieszać, to jego rodzeństwo radziło sobie jeszcze gorzej, więc na ich tle nie był aż tak tragicznym terminatorem. Jak tylko dostrzegł charakterystyczny ruch głową, delikatnie drgnął i przez uderzenie serca Orzechowa Gwiazda mógł dostrzec wahanie w ślepiach Szerszeniowej Łapy. Jednak dość szybko je zdusił, podniósł się i w milczeniu oddalił. Tsk, no tak, teraz musiał zapolować, wiedział o tym. To... dlaczego mimowolnie swędziały go łapy, a żołądek zaczął się skręcać? Zacisnął zęby, ugiął łapy i ruszył truchtem przed siebie chcąc jak najszybciej coś znaleźć, złapać i zabić byleby mieć to już z głowy.

Mysz? Szylkret zastygł w bezruchu i przez dłuższy moment przyglądał się znikającej końcówce ogona jakiegoś gryzonia. Na dobrą sprawę to mało go obchodziło jaki gryzoń znajdował się przed nim; najważniejsze było to, że miał okazje na to by spróbować szczęścia w polowaniu. Zmarszczył brwi i bez dłuższego wahania, ruszył przed siebie. Ściszył oddech, spróbował ustawić się pod wiatr i na ugiętych łapach z ogonem na linii grzbietu (prawie), ruszył ze wzrokiem wbitym w kępkę trawy w której zniknęła piszczka. Starał się iść jak najciszej, nawet zerkał co jakiś czas pod łapy i... nieumiejętnie próbował przenieść ciężar na tylne łapy, ale skutecznie to wypierał. Nie kontrolował również tego czy jego brzuch przypadkiem nie szura o ziemię, a przez to co jakiś czas zastygał, wciągał go i ruszał dalej by ponownie nim szurać. Z każdym krokiem rosła w nim irytacja, więc cofnął uszy i delikatnie wysunął pazury gotowy do... pogoni, a nie bezproblemowego złapania zwierzyny. Szerszeń z góry zdążył założyć, że za pierwszym razem mu się nie udał i przygotowywał się do biegu, pod sam koniec niewiele sobie robiąc z poprawności podkradania. Najważniejsze było złapanie zwierzyny, nie? To w jaki sposób to zrobi już nie miało wielkiego znaczenia. Jak tylko uznał, że podszedł wystarczająco blisko, rzucił się z wysuniętymi łapami prosto w kierunku kępki trawy, chcąc jakoś na ślepo... wymacać piszczaka?

Przynajmniej się nie oszukiwał. Gdy skoczył w zarośla i dostrzegł uciekająca mysz, przymrużył bursztynowe ślepia i ruszył w pogoń na która był z góry przygotowany. Pewnie sumienne zastosowanie zasad byłoby prostsze, ale na ten moment Szerszeniowa Łapa skupił się na próbie dogonienia myszy. Miał tylko nadzieje, że nie przypłaci tego morderczą zadyszką! Jak tylko oszacował, że jest wystarczająco blisko myszy, przyspieszył i runął na nią przednimi łapami z wysuniętymi pazurami, by przynieść ją do ziemi i ukręcić kark.