Trening Wilczej Łapy

Wierzbowy Puch wróciła chwilę wcześniej na miejsce gdzie się rozstali, a gdy kocur wrócił z upolowaną ryjówką, uśmiechnęła się i dała mu znać łapą, aby odłożył piszczaka. — O, sprawnie ci poszło! To możeee... spróbuj jeszcze raz i wrócimy? — zaproponowała, unosząc delikatnie brew, zgarniając bliżej siebie piszczaka, dając tym samym do zrozumienia, że Wilcza Łapa może już czmychnąć i szukać ostatniej zwierzyny na dziś.

_________________

Jeszcze raz... hm, niech będzie. Machnął jej głową w porozumieniu.
- Postaram się pospieszyć - choć zdecydowanie, pośpiech nie pomoże w poszukiwaniu zwierzyny, a tym bardziej łapaniu jej. Cóż, na błędach jest się uczyć najłatwiej i najlepiej! Bo jak się popełni błąd, to ten zostaje w głowie na dłużej. I nie, żeby popełniał je celowo... ale jak coś nie wyjdzie, to wiadomo.

Jak tylko się oddalił, po krótkich poszukiwaniach w oczy Wilczej Łapy rzucił się pewien krągły kształt. Nie była to mysz, ani tym bardziej ptak. Kocur natknął się na... królika! Puchaty, nieco chudawy samczyk kicał ostrożnie przy niedalekim drzewie, co jakiś czas zastygając i unosząc się na tylnych łapach by czujnie rozejrzeć się po okolicy. Wilcza Łapa jeszcze nie miał okazji zapolować na królika; no więc proszę, chyba nie zmarnuje okazji?

_________________

Królik... ach, tak - czyli czuły miał słuch, co nie? Uśmiechnął się delikatnie do siebie, zaraz uginając się na łapach. Łeb i ogon wyrównał z linią grzbietu, brzuch nieco podciągnał by nie szurać nim po ziemi, spłycił oddech, a podczas podchodzenia (oczywiście, pod wiatr!) pilnował, by nie nadepnąć na nic pod łapami. Nie chciał hałasować. Asekuracyjnie przerzucił ciężar na tylne łapy, a gdy był dostatecznie blisko - wyskoczył przed siebie, żeby później ukręcić kickowi kark.

Cyk! Królik, mimo swojej ostrożności, padł ofiarą Wilczej Łapy, chociaż nie był najłatwiejszy. Szamotał się i prychał, chcąc jakoś wyrwać się z łap drapieżnika, ale... Przegrał i po chwili jego wiotkie truchło zwisało z mordki terminatora.

— No proszę! — mógł usłyszeć kocurek, gdyż zaraz za nim ustała Wierzbowy Puch, która chwile wcześniej odłożyła wcześniej upolowaną ryjówkę na ziemię. — Z takim piszczakiem możemy wracać do obozu. Chwyć go porządnie i idziemy — uśmiechnęła się na sam koniec, chwyciła ryjówkę i ruchem łba dała znać Wilkowi w którą stronę się udają. Ruszyli przez Piszczące Trawy i zahaczyli o Cieniste Korony, o czym Wilcza Łapa został poinformowany, a następnie poszli prosto do Wilczej Paszczy.

___________

W końcu wyzdrowiała, a pierwszą rzeczą jaką zrobiła po opuszczeniu lecznicy było... Zgarnięcie Wilczej Łapy na trening! Już dość się naćwiczył pod okiem Gęsiego Tupotu, nadszedł czas na powrót do normalnych treningów. Była naprawdę wdzięczna ojcu za pomoc, alee... Chyba wolała sama trenować swojego pierwszego terminatora. Jak dobrze, że choroba w końcu się skończyła!
Kiedy udało jej się złapać białego kocurka, wspólnie opuścili obóz i skierowali się do Rysiego Gąszczu. — Jak ci się trenowało pod okiem Gęsiego Tupotu? Nie był nadto wymagający? — zagadnęła w drodze, uśmiechając się nieznacznie. Znała ojca, czasem byłam... no, odrobinę zbyt bezpośredni.

_________________

- Nie - odpowiedział krótko, ale jasno - tak jak lubił to robić. - Ale chyba wolę widywać się z tobą niż z nim. Jakoś... lżej, milej mi się wtedy uczy.
Dodał zaraz, nie kryjąc w tym ni odrobiny ulgi. Wymagające treningi były wspaniałe. Mógłby mieć takie dzień i noc, nie byłoby mu mało. Nie skłamałby, mówiąc że to go wręcz motywowało do nauki jeszcze większej ilości rzeczy, a gdyby nawet dostawał ostre uwagi... po prostu by je przyjmował na klatę. Trening to nauka, a nie spotkanko towarzyskie.
- Co dziś robimy? Jakieś konkretne plany?

— Gęsi Tupot bywa... ciężki w kontaktach z drugim kotem, ale posiada sporą wiedzę! — miauknęła z uśmiechem na wspominkę o ojcu. Podziwiała go za jego siłę i oddanie klanowi, ale nic nie mogła poradzić na to, że bawiła go jego panika w kontaktach z innymi kotami, podczas których wypadał naprawdę sztywno i dziwacznie. Jednak to właśnie za to najbardziej go kochała! Jakiś komplement odnośnie lepszych treningów pod jej okiem (zdaniem Wilka!) przyjęła z wesołym pomrukiem, a następnie przeszła już do planu na dzisiejszy trening.
— Dzisiaj zajmiemy się walką — oznajmiła, po chwili zatrzymując się w Rysim Gąszczu. — I tak właściwie tylko nią, bo nie planuje dawać ci forów! Próbowałeś kiedyś
bić się z kimś w ramach sparingu?

_________________

- Ja... w sumie, jeszcze nigdy - odpowiedział po chwili namysłu. Nie wpadłby nawet na to, żeby uciszać kogokolwiek siłą, a sparingi były mu po prostu niepotrzebne. Wszystko mógł rozwiązać mową, a jeśli jego gadanie nie wystarczało, to już wiedział że może zwracać się do innych kotów, które mogły mówić za niego. - Ale to chyba nie trudne. Bić się może każdy.
Dodał po chwili, wzruszając ramionami. Nawet kocięta się przepychają w kociarni, więc... co może być w tym szczególnie trudnego?

— Ale nie każdy wyjdzie z takiej bójki żywy, gdy przyjdzie mu walczyć na śmierć i życie z drapieżnikiem bądź drugim kotem — miauknęła już poważnie, przyglądając się Wilczej Łapie uważnie. To lekkie wzruszenie barkami jej zdecydowanie nie pasowało; walka nie była czymś, co potrafił każdy. Niewinne sparingi między kociętami lub przyjaciółmi były ledwo liźnięciem prawdziwej walki! Może i sama nie była jeszcze jakoś bardzo doświadczona przez życie w tej kwestii, ale miała okazję bić się ze szczurami i jak miała być szczera; nijak to się miało do sparingu z Orzechowym Cieniem, a jednak bez niego byłoby jej tylko gorzej.
— Przejdziemy od razu do konkretów — miauknęła. prostując się i przeleciała spojrzeniem po niższym od niej kocurze. — Postawa. Nisko i stabilnie na łapach, a te w lekkim rozkroku dla zachowania równowagi i ochrony brzucha. Uszy cofnięte, łeb nisko by chronić gardło — zaczęła wyliczać, jednak nie dała kocurowi komunikatu, by przećwiczył w praktyce co do niego mówiła. Jeszcze nie teraz. — Jak myślisz, dlaczego należy chronić gardło i brzuch, Wilcza Łapo?

_________________

Wyprostował się, machnął głową... tak, to miało sens, nie miał zamiaru temu przeczyć. Mógłby się wykłócać, że nie to miał na myśli, ale nie prowadziłoby to nigdzie. Co więcej, po prostu zachowałby się nie na miejscu w tej sytuacji. Upomnienie Wierzby było słuszne.
- Są miękkie. Jeśli ktoś mnie tam zrani, zakładam że... najtrudniej zrasta się rana? Podczas chodu, ta na brzuchu ciągle może otwierać przy byle pochyleniu się czy rozciągnięciu. Podobnie z tą na szyi. Nie mówiąc o tym, że szyja... boli - odparł po chwili namysłu. Błędne czy prawidłowe spostrzeżenie... wszystko jedno, na pewno nie było opcji że mylił się w stu procentach.

— Tak, są to najdelikatniejsze miejsca na ciele kota, a rany w tych rejonach mogą być nawet śmiertelne, więc ochrona ich musi być dla kota priorytetem — wyjaśniła bardziej, cóż, precyzyjnie, bo nie chodziło tu o niewygodę przy leczeniu ran jak zakładał Wilcza Łapa. Cały problem polegał na ta tym, że kot mógł nawet umrzeć od ciosu we wskazane miejsca, a jak nie na miejscu, to podczas leczenia! Nie trzeba być medykiem by wiedzieć, że leczenie czegoś takiego musi być skomplikowane. Eh! Najważniejsze jest więc umiejętne chronienie ich, a to czasem bywa dość trudne... — Warto też pamiętać o tym, że cały pysk, oczy, uszy i pachwiny to bardzo wrażliwe miejsca. Rozcięty nos, zadrapanie na oku czy wyszczerbione uszy nie dość, że są bardzo unerwione, to mogą na jakiś czas otępić nas w walce. Zresztą, podczas walki z przeciwnikiem warto o nich pamiętać, bo odpowiedni cios w oczy może go skutecznie oślepić i dać nam przewagę. No, można do tego wykorzystać również piasek lub wodę na przykład, to też pomaga przy starciu. Jednak główną zasadą walki jest skupienie i odpowiednia ocena przeciwnika! Musisz działać spokojnie, a nie kierować się emocjami, a gdy poczujesz, że nie dasz rady, uciekaj. To chyba na tyle, too... Powtórzyć coś, czy zaczynamy? — gdy skończyła, uniosła delikatnie brew i spojrzała na białego kocura z lekkim, nieco wyzywającym, uśmiechem.

_________________

Milczał - jak miał w zwyczaju - zbierając kolejne informacje i szufladkując je w odpowiednich miejscach. Spokojne działanie, odpowiednie podejście, myślenie... ach... Nie raz pewnie będzie miał z tym problem. Wystarczy, aby zaczął przegrywać - co wtedy?
Mistrzyni, po monologu, rzuciła że mogliby zacząć. Wilk nawet nie tracił czasu na krótkie "tak". Atak, z zaskoczenia, był pomysłem mało oryginalnym, ale liczył na to że zadziała. Uderzył łapą o ziemię, licząc na to że ją oślepi na moment, a tuż po tym wymierzył cios na jej polik drugą łapą. Niemocno, bez pazurów... ale zdecydowanie, starał się jak najszybciej opracować plan ataku. Jakikolwiek!

Wilcza Łapa nie zamierzał się cackać i od razu przeszedł do ataku, wykorzystując przy tym wcześniej omówioną taktykę; najpierw oślepienie, a następnie atak łapą wymierzony w polik mistrzyni. Tak jak pierwsza próba oślepienia nie wyszła kocurowi, tak cios w polik? Znacznie lepiej! Nie był jednak najmocniejszy, ale chociaż celny. Wierzbowy Puch nie pozostała mu dłużna, gdyż chwile po otrzymaniu ciosu, postanowiła podciąć mu łapy, tym samym pozbawiając kocura na moment równowagi, ale go nie powaliła. Cóż, ona akurat musiała się nieco hamować z siłą! Od kociaka miała z tym problem, a nie chciała zrobić Wilczej Łapie krzywdy.

_________________

Prawie... idealnie. Gdyby tylko był szybszy i celniejsze ruchy... ach, do dopracowania. Nie przewrócił się - to mały sukces na jakim się skupiał. Odetchnął szybko, nim postanowił zaatakować znowu. Szybki, krótki ruch na jej bok, miał zamiar uderzyć ją w żebra. Nie był to jakiś bardzo taktyczny ruch, ale byleby ją trafić, nie?

Atak Wilka: słaby!
Unik Puch: krytyczny!

ostateczny → przykro mi

Cóż, tym razem kocur nie miał szczęścia! Najwyraźniej cios jego mistrzyni odcisnął się na nim w inny sposób niż poprzez natychmiastowy upadek. Owszem, kocur skoczył w kierunku jej boku, chcąc obić żebra, ale ledwo ją musnął, a wojowniczka sprawnie szarpnęła się w bok i wywinęła tak, że umknęła łapą Wilka, tym samym uniemożliwiając mu atak. Opuściła się na łapach i wbiła w niego czujne spojrzenie jakby gotując się do skoku.

Zdarzało się i tak - z czym Wilk się liczył od samego początku. Syknął pod nosem, po czym kolejny atak wymierzył w okolice jej nosa. Nawet jeśli ta już teraz szykowała się do skoku - chyba, bo trudno było mu określić co właściwie robiła - to wypadało mu próbować robić cokolwiek, a nie stać w miejscu.

Starlight