Trening Wilczej Łapy

Kocur nie musiał długo szukać. Spomiędzy korzeni niedalekiego drzewa, wysunęła się siwa mysz. Była ostrożna i czujna, jednak jeszcze nie dostrzegła białego terminatora. Najwyraźniej jej uwagę odwrócił głód, gdyż widocznie rozglądała się za czymś do jedzenia. To była szansa dla Wilczej Łapy na spróbowanie tego, co zostało mu przekazane.

_________________

Och, idealnie! Skupił spojrzenie na siwym futerku, uśmiechając się zaraz półpyskiem do siebie. Skupić się! Ustawił się do odpowiedniej pozycji - łapy ugięte, grzbiet na równi z głową i ogonem, brzuch wciągnięty i nieco wyżej by po ziemi nie szurał, ciężar przerzucić na tył... I patrzeć pod łapy jak się zbliża! Tak idąc, pod wiatr, w końcu postarał się nawet ściszyć oddech, by w końcu wyskoczyć przed siebie, z zamiarem złapania myszy i ukręcenia jej karku.

Pomimo prawidłowego zastosowania zasad przekazanych mu przez mistrzynię i pozornego pochwycenia myszy, ta z głośnym piskiem wyrwała się spomiędzy jego łap i czmychnęła pomiędzy korzenie drzewa spod którego wyszła.

— Nie przejmuj się, czasem tak bywa! — usłyszał po chwili Wilcza Łapa, gdy zaraz obok niego pojawiła się Wierzbowy Puch, mająca w mordce sikorkę. — Jednak jak widziałam, zastosowałeś wszystkie potrzebne zasady, nawet patrzyłeś pod łapy! Spróbuj jeszcze raz, na pewno teraz się uda. Pamiętaj też, że jak już upolujesz piszczkę, zakopujesz ją lub chowasz tak, aby inny drapieżnik jej nie znalazł! Najlepiej zaznacz sobie jakoś, abyś chociaż ty ją mógł zanieść do obozu — uśmiechnęła się zachęcająco, po czym chwyciła sikorkę i odeszła kawałek dalej, chowając ją we wcześniej opisany sposób, a następnie pozornie zostawiła Wilczą Łapę samego. Przed nim jeszcze dalsze polowanie!

_________________

Niczym odkrywczym było, że uciekająca mysz co najmniej go... podirytowała! Zmarszczył brwi, a przy okazji, delikatnie napiął mięśnie, gotowy do ewentualnej pogoni, gdy to nagle do jego uszu dotarł głos mistrzyni. To nieco go rozluźniło, bo ta zapewniała, że tak się zdarza. Och, ale wcale nie musiało!
- Jasne... zapamiętam - mruknął ze słabym uśmiechem. Może to i lepiej, że nie złapał. Nie wiedziałby co z myszą zrobić i jeszcze coś by ją ukradło... ach, nieważne - po prostu szedł dalej, szukając teraz kolejnego zwierza. Może przy kolejnej próbie będzie miał więcej szczęścia.

Chwile po nieudanej próbie złapania myszy, w oczy Wilczej Łapy rzucił się następny piszczak; dokładnie to samiec wróbla, który wesoło podskakiwał na ziemi z dziobem przy ziemi. Czas przetestować inną technikę polowania!

_________________

Na szczęście, szybko wpadł na kolejne zwierzę! Nie mógł jednak triumfować przed złapaniem wróbelka. Ugiął się na łapach, wyrównał grzbiet z głową i ogonem, wciągnął brzuch i - po upewnieniu się, że idzie pod wiatr - ruszył w stronę ptaszka. Dbał o to, by nie robić hałasu podchodząc, szczególnie że w czasie zbliżania się musiała raz na jakiś czas przystawać żeby zmylić wróbla, innym razem krył się za krzakami. Ach, dużo tego! Kiedy był dostatecznie blisko - wyskoczył na ofiarę, chcąc połamać jej skrzydła, a tuż po tym, kark.

Oj dużo, ale były jak najbardziej potrzebne! Tym razem Wilcza Łapa znów zapomniał o jednym z elementów, przez co mimo zastosowaniu pozostałych - w tym zastygania w miejscu i chowania się za krzakami! - to i tak wróbel go dostrzegł z prostego powodu; idąc kopnął drobny kamyczek, który zwrócił uwagę ptaka, a ten... Odleciał, przysiadając kawałek dalej, więc Wilcza Łapa miał jeszcze szansę na jego upolowanie!

_________________

Całe jego ciało obleciał zimny pot, kiedy zobaczył że ten wzlatuje w powietrze. Już myślał, że po nim, już czuł jak fala nieopisanej dla kota złości go zalewa, ale nie, na szczęście - wróbel oszczędził mu tych nieprzyjemnych emocji, bo wrócił na ląd, tylko odrobinę dalej. Odetchnął z ulgą, pozostając w poprzedniej pozycji (gdzie głowę i ogon miał wyrównany z linią grzbietu, a brzuch wciągnięty) i znów zaczął się zbliżać. Patrzył pod łapy, by nie zrobić hałasu, szedł pod wiatr, krył się za czym da i raz na jakiś czas przystawał, by wróbel go nie widział... jeszcze coś było o czym musiał pamiętać? Oby nie! Teraz, będąc dostatecznie blisko, znów spróbował wyskoczyć na niego, żeby połamać mu skrzydła, a później kark.

I cyk! Tym razem kocurkowi udało się pochwycić wróbla i chociaż ten szamotał się i próbował wyrwać; nie dał sobie rady z ciężarem Wilczej Łapy, który ukręcił mu kark. Miało z tym drobne problemy, ale finalnie - upolował pierwszą piszczkę!

_________________

Pierwszy sukces! Jego serce zabiło szybko, kiedy poczuł jak z ptaka ucieka życie. Ekscytacja i duma wypełniła go w pełni, stąd wesoło zaczął się rozglądać za Puch, ale... nie widział jej nigdzie. Och, żeby tylko widziała jak ładnie mu poszło tym razem! Odetchnął szybko, wziął piszczka w pysk i znalazł dogodne miejsce, gdzie go zakopał. Oznaczył je nieco większym patykiem, a tuż po tym - odszedł w dal, węsząc za kolejnym zwierzem.

Po dłuższym błądzeniu w Rysim Gąszczu, Wilcza Łapa ponownie natknął się na gryzonia; tym razem nie była to mysz, a nornica! Charakterystyczny gryzoń akurat zajęty był skubaniem małego nasionka, które pomimo dziwnego, odpychającego wyglądu - dalej było nasionkiem. Jednak Wilcza Łapa nie powinien skupiać się na nasionku, a na nornicy, nie? No! Oby tym razem mu nie uciekła spod łap.

_________________

Kolejny gryzoń... i dobrze, bo przynajmniej dokładnie wiedział co robić. Upewnił się, że stoi pod wiatr, ugiął na łapach, wyrównał ogon i głowę z grzbietem, wciągnął brzuch... I zaczął się zbliżać. Pilnował, żeby nie narobić hałasu, patrzył pod nogi. Przerzucił też ciężar na tylne łapy. Kiedy był dostatecznie blisko, wyskoczył na gryzonia z zamiarem ukręcenia mu karku.

No i proszę! Tym razem znowu powiodło się młodemu Wilczej Łapie, gdyż jak w przypadku wróbla, tak teraz i nornicy, udało mu się ją upolować.

Chwile po tym jak Wilcza Łapa rozprawił się z ukręceniem nornicy karku, podeszła do niego Wierzbowy Puch i szturchnęła go zaczepnie w bark. — Widzę, że sobie poradziłeś z polowaniem. Będziemy jeszcze je szlifować na następnych treningach, a teraz schowaj nornice i chodź! Za nim wrócimy do obozu, zabiorę cię jeszcze na niedaleką granicę z Klanem Rzeki — mruknęła z uśmiechem, wskazując łbem w odpowiednim kierunku, chwilkę prowadząc białego kocurka do wspomnianej przez siebie granicy. Gdy jej zapach stał się wyraźny, liliowa kocica przystanęła.
— Czy Zamglony Brzeg wspominała ci już coś o innych klanach?

_________________

Jego ciało delikatnie drgnęło, gdy został zaczepiony przez mistrzynię znikąd. Wpierw się cały zjeżył, a uszy położył po sobie, marszcząc brwi, jakby niemo chciał ją skarcić za takie zaskakiwanie go i straszenie. Posłusznie jednak skrył piszczka, zakopując go i oznaczając liściem, przyciśniętym do ziemi kamieniem.
- Że są - przyznał zgodnie ze swoim stanem wiedzy. - Mają te same zasady, ale... nie są z nami. Nie rozumiem czemu. Nie łatwiej i wygodniej byłoby mieć jeden duży Klan, skoro i tak nie ma w nim żadnych zmian co do zasad?

Parsknęła cicho z rozbawienia, gdy Wilcza Łapa cały się nastroszył w związku z jej niespodziewanym dotykiem. Posłała mu rozbawione spojrzenie i ruszyła spokojnym krokiem w kierunku wspomnianej granicy.
— Wiesz, Kodeks Wojownika nas łączy, ale jest też wiele spraw, które nas różnią. W każdym klanie przez wiele, wieeele księżyców, wykształciły się pewne indywidualne cechy utożsamiane z nim. Może na pierwszy rzut oka ich nie widać, ale mimo wszystko, połączenie wszystkich trzech klanów byłoby... hm, proszeniem się o kłopoty — mruknęła, wzruszając delikatnie masywnymi barkami. Dla niej to było oczywiste, że Klan Wichru jest inny od Klanu Gromu czy Rzeki, ale rozumiała też dlatego dla Wilczej Łapy wszyscy zdają się wyglądać i działać tak samo. — Klany istnieją od naprawdę dawna, mają własną historię, problemy czy jakieś indywidualne osiągnięcia. Był czas, kiedy działały jak jeden; ale to była bardzo wyjątkowa sytuacja, wspomnę o niej później, a teraz... Jesteśmy na granicy z Klanem Rzeki jak mówiłam. Ich przywódcą jest Krzywa Gwiazda, zastępcą Mnący Nurt, a medykiem Ryczący Niedźwiedź — wyjaśniła, prowadząc kocurka wzdłuż linii zapachowej.
— Przez jakiś czas w dolinie były tylko dwa klany, Gromu i Wichru, jednak później Rzeka zdołała się odbudować i po otrzymaniu terenów, osiadła przy Oku Gór. Cóż, ta nietypowa sytuacja o której wspomniałam to... Pożar poprzednich terenów. Słyszałeś coś o tym?

_________________

Różnice w Klanach mogły faktycznie wzbudzać nieprzyjemności. Nie wiedział jakie - dla niego nie było to takim oczywistym. Jak bardzo jeden Klan może różnić się od drugiego? Kulturę mają raczej tę samą. Tym co mogłoby koty dzielić to zapach i... tyle. Jakieś wspomnienia z przeszłości, może...?
- Jakie są te indywidulane cechy? - zagaił, unosząc ciekawsko brew do góry. Dla niego nie było to jasne, a że był typem, który chciał mieć wszystko jasne - musiał pytać. Nie ważne jak głupie być to mogło dla kogoś, kto się tu wychowywał, dla niego było to po prostu... dziwne, nielogiczne!
Granica... cóż, śmierdziała. Poinformował o tym niemałym grymasem kreującym się na jego mordzie. Jedynie z kultury zachował do siebie słowną opinię.
- Jeszcze nie... Jak to otrzymali teren. Nie można było go sobie po prostu zająć? - co dla niego było jasne. Gdziekolwiek nie przysiadł, na moment ten teren był jego lub innego, silniejszego samotnika. Czemu Klany musiały otrzymywać miejsce gdzie się osiedlały? Kto im to dawał?

— Noo chociażby Rzeka jest znana z tego, że koty potrafią pływać i doskonale radzą sobie z łapaniem ryb! — zaczęła, zerkając kątem oka na idącego obok niej Wilczą Łapę. Zdawała sobie sprawę, że poza Rzeką też były koty, które potrafiły pływać. No, chociażby Skowronkowy Trel, który miał ją tego nauczyć, ale z każdym księżycem coraz bardziej była do tego sceptyczna. Chyba wizja moczenia futra niezbyt ją zachęcała tak jak za czasów bycia młodą terminatorką. — W Wichrze mamy wspaniałych biegaczy, którzy łapią króliki czy zające. Grom świetnie radzi sobie w polowaniu pomiędzy drzewami i koty są uważane za takie masywniejsze, ale to akurat moim zdaniem, już gruba przesada. W każdym razie, każdy klan ma swoje indywidualne cechy, które zostały kiedyś tam przyjęte i można je zaobserwować — naciągane czy nie, jakieś różnice są. Na pewno też w podejściu do spraw. Jeżeli cały Grom jest takim Konwaliowym Snem, to współczuje każdemu, kto wykształci inny charakter!
— Bo całą dolinę zajmował Wicher i Grom — mruknęła. — Podobno Krzywa Gwiazda poprosił innych przywódców o oddanie po kawałku terenów blisko Oka Gór. Nie mógł wziąć ich siłą! To wbrew Kodeksowi, a poza tym... Z czysto logicznego punku widzenia to nie miałby szans z dwoma silnymi klanami. Próba przejęcia terenów ledwo stającym na łapy klanem byłaby głupotą!

_________________

Chwila ciszy. Nie wiedział w tej chwili nawet jakie pytanie zadać, bo pojawiały się kolejne z chwili na chwilę, aż w końcu - padło chyba na najważniejsze.
- A co jeśli ja nie będę najszybszy? - spojrzał na nią podejrzliwie. Czysto teoretycznie, chyba żaden z Klanów nie zwyzywa Wichru, że przyjęli... jego. A może? Może z wiekiem to będzie problemem? Skoro ma być to cechą, której on nie spełni?...
- Aaaa... w ten sposób! Czemu właściwie chciał mieć Klan tak blisko tego miejsca? - bo zbyt łatwym byłoby, żeby tak o, uznał że ma to wszystko sens i elo, nara. - Nie łatwiej byłoby mu znaleźć osobnego kawałka ziem, gdzie nie musiałby prosić o żaden z terenów?

— No to nic — mruknęła lekko. — Spójrz na mnie. Daleko mi do wiotkiej i leciutkiej kotki, co to lata zamiast biegać, a niewątpliwie jestem z Wichru! Bycie zwinnym i szybkim to jest coś charakterystycznego, ale nie oznacza, że każdy Wichrzak musi taki być — wyjaśniła łagodnie, by rozwiać jakieś wątpliwości, które powstały w głowie Wilczej Łapy. Oczywiście, chciałaby być tą piękną i zwinną, ale los zrobił z niej raczej... masywną olbrzymkę niż powabną ślicznotkę. No niestety, w tym świecie nie każdy mógł być tym pięknym.
— Tu są najlepsze tereny, poza tym, tu są też Gadzie Łuski gdzie odbywają się Zgromadzenia, czyli spotkania reprezentantów wszystkich klanów, gdzie przywódcy... w sumie opowiadają co tam słychać w klanach, kto został mianowany i takie tam — bo w sumie po co innego Krzywa Gwiazda chciałby akurat te tereny? — Noo i myślę, że chodziło głównie o bliskość innych klanów. Zazwyczaj klany miały tereny obok siebie — mruknęła, wzruszając barkami, a gdy doszli do końca granicy, dała kocurowi znać, że zawracają. Poleciła też cofnięcie się po upolowane piszczki, a gdy te zostały zebrane; wspólnie wrócili do obozu, tym samym kończąc pierwszy dzień trening.

/możesz zacząć nowy dzień hihi

_________________

Uspokajało. Nie do końca, to oczywiste, ale uspokajało. Nie musiał wpasowywać się w idealne walory piękna, czy innych specjalnych zdolności Wichrzaków, żeby było wszystko okej. Chyba - oby z czasem się nie okazało, że jednak jest to problemem, jak on nie jest Klanowej krwi...!
Kolejne miało sens - być może dlatego oszczędził sobie już kolejnych pytań na temat tego, a skupił się na innych rzeczach, tym razem totalnie niepowiązanych z treningiem. Po prostu mówił by mówić, co jakiś czas zahaczając ewentualnie o pytania co do polowania, którym dziś się zajmowali.

###

Pobudka. Nie było to niczym nadzwyczajnym, ale chyba pierwszy raz czuł jak bardzo chciałby pospać jeszcze chociażby pięć minut dłużej. Nie było jednak szansy na to, żeby się lenił. Zjadł, wylizał futro by jakkolwiek wyglądać, a potem ruszył do ich miejsca spotkań, rozwierając co jakiś czas pysk w ziewaniu.
- Dzień dobry, Wierzbowy Puchu!

Starlight