Trening Wilczej Łapy

Nie spodziewała się otrzymać terminatora tak szybko! Minęło ledwo parę wschodów słońca od jej własnego mianowania, a Golcowa Gwiazda powierzyła jej do szkolenia kogoś, kogo ledwo przyjęła do klanu. Wilcza Łapa zdawał się całkiem sympatyczny, ale nie zmieniało to faktu, że młoda wojowniczka była zwyczajnie w świecie zestresowana. Pewnie byłaby tak samo nawet gdyby w jej łapy wpadło jedno z kociąt Leśnego Szeptu, ale nie przeczyła, że pochodzenie białego terminatora też grało tu sporą rolę. Pierwszy trening i to z kotem spoza klanu; czy mogło być gorzej? Mogło, oj mogło. Spróbowała stłamsić w sobie stres i natrętne myśli, a za to skupić się na pozytywach. Dzięki temu miała szansę się wykazać jako mistrzyni, a tym samym sprawić, że w przyszłości zyska większą ilość terminatorów i utwardzi własną pozycję jako wojowniczka.
Pomimo nieprzyjemnej ceremonii poprzedniego dnia, Puch wstała bez większych problemów przed wschodem słońca, zjadła tłustą mysz i ułożyła futro, finalnie stawiając się przed Trawiastą Norą o umówionej porze. Przysiadła zaraz obok wejścia i owinęła ogon wokół łap w czasie oczekiwania na Wilczą Łapę. Miała w głowie zarys tego, co na dziś zaplanowała; liczyła, że uda jej się to zrealizować bez... niespodzianek.

_________________

Nie miał zamiaru się ociągać. Niedługo po pobudce od razu poszedł coś zjeść, ułożył futro nieco staranniej, niż jak zwykle i... cóż mu zostało? Ruszył spokojnie w stronę oczekującej na niego mistrzyni, przy okazji witając poszczególne koty, które już rozpoznawał.
- Wierzbowy Puchu - powitał ją krótko, spoglądając na nią z zainteresowaniem. Podzielał stres, niemniej, zdecydowanie bardziej w zakresie tego, czy podoła. Czy będzie umiał się uczyć tak szybko, jak ona tego będzie chcieć, czy nie będzie czasem po prostu jej drażnił?...

— Cześć, Wilcza Łapo! Mam nadzieję, że się wyspałeś i najadłeś przed naszym dzisiejszym treningiem — zagadnęła wesoło, gdy kocurek się zjawił i praktycznie od razu podniosła się na równe łapy, ogonem dając terminatorowi cynk, żeby ruszył za nią. — Pierwsza rzecz o którą chciałabym cię poprosić to to, abyś zawsze szedł po mojej prawej, dobrze? Jestem głucha na lewe ucho, a chciałabym słyszeć twoje możliwe pytania i odpowiedzi — to była pierwsza rzecz o którą go prosiła i liczyła, że uszanuje ją bez zbędnych pytań czy problemów. Po tym krótkim obwieszczeniu skierowała się w stronę wyjścia, a gdy udało im się przez nie przecisnąć, skręciła prosto do Rysiego Gąszczu. Co jakiś czas zerkała na białasa, jakby upewniając się czy ten za nią nadąża. Był od niej dużo niższy i trochę się obawiała, że mogła narzucić dla niego zbyt szybkie tempo. — Idziemy do Rysiego Gąszczu, miejsca w którym trenuje większość terminatorów — wyjaśniła, po chwili dodając:
— Ale nim przejdziemy do faktycznej części treningu, chciałam cię zapytać, czy masz może jakieś pytania odnośnie klanu? I... w sumie to chciałam też zapytać jak się u nas czujesz? Widziałam, że poznałeś się z Puszczykową Łapą

_________________

- Oczywiście... Chociaż sprawa snu jest względna. Czasem nadal się budzę i nie umiem zasnąć - kwestia obcego miejsca, która wbrew wszystkiemu, zmusza go do pozostawania czujnym. Ktoś głośniej chrapnie i to wystarczy, by czujne ucho go obudziło. A potem znów zasnąć... no, graniczyło to z cudem. Nawet jak nie czuł się jak ktoś zupełnie obcy, nie wszystko nagle przyjdzie mu tak łatwo!
Na kolejne machnął głową. Nie było z tym problemu... raczej. On nie widział niczego złego w niedyspozycji Mistrzyni.
- Jesteś chora? - bo jeśli by była i przez to nie słyszy, warto było pchać trening? Jej by się pogorszyło, a i sam przebieg nauki mógłby iść nieco gorzej, on raczej starałby się być niezbyt natarczywy, tym samym zdobywałby mniej wiedzy, bo nie pytałby niemal o nic i... Wiadomo. Bezsensu!
Droga była dość spokojna. Chociaż wszystko było nowe, dziwne i obce, Wilk nie miał w głowie odbiegać, a jedynie grzecznie trzymał się prawej strony kotki, machając głową w odpowiednią stronę, by przyjrzeć się bardziej go interesującej rzeczy - a to wielkiemu patykowi, a to liściom, gdzie indziej uwidział ptaka...
- Skąd się bierze drugi człon imienia. Wiem, że każdy Terminator zostaje Łapą, a imiona są nieprzypadkowe, ale czemu ty jesteś Wierzbowym Puchem, a nie chociażby - Wierzbową Gałązką czy też Ogonem? - to było pierwsze, najbardziej nurtujące go pytanie. Owszem, było to normą, ale skąd te... pomysły. To było przypadkowe jednak? Nie było? Po prostu - nie rozumiał. - Jest w porządku. Puszczyk to w sumie chyba najbliższy mi kot w moim wieku... poza tym, rozmawiam z Szałwiowym Życzeniem. Wydaje się być w porządku, jak niemal każdy inny... Ale jeszcze nie rozmawiałem z każdym. Choćbym chciał, jest nas zbyt wielu, abym w tak krótkim czasie zdążył to zrobić!

Skinęła kocurkowi łbem w niemym "rozumiem" w kwestii początkowego niewyspania. Sama musiała się zmierzyć z czymś podobnym, tyle, że w jej przypadku stres był związany czysto z rozpoczęciem treningu, a nie dodatkowo ze świadomością przebywania we wciąż obcej grupie! Miała więc nadzieję, że jej terminator dość szybko się przyzwyczai i przestanie czuć niepokój przed snem. Coś czuła, że poznanie większej ilości terminatorów, albo po prostu kotów, pozwoli mu na rozluźnienie. W końcu zawsze jest raźniej, gdy ma się do kogo otworzyć pyszczek, nie?
— Eee nie, nie jestem chora — mruknęła, ostatecznie cicho chichocząc pod nosem, Gdyby jej głuchota zależała od jakiejś choroby, już dawno by się jej wyzbyła! Błagałaby wuja z nosem przy ziemi, aby za pomocą ziół sprawił, że odzyska słuch w lewym uchu. Niestety, nie było to takie proste, a zresztą, sama wojowniczka była do tego tak przyzwyczajona, że nawet dziwnie się czuła z myślą, że nagle słyszałaby na dwoje uszu. — Taka się po prostu urodziłam, ale nie bój nic! Nie przeszkadza mi to w codziennym funkcjonowaniu, ani w przekazywaniu wiedzy, heh. Mój mistrz dość, hm, solidnie mnie wyszkolił pod tym względem — zapewniła, delikatnie pacając końcówką ogona w grzbiet Wilczej Łapy, a gdy ten zadał pytanie odnośnie imion, a raczej ich drugich członów, zamilkła na moment. Jakby to wyjaśnić...
— Cóż, nadawaniem imion wojowniczych zajmują się jedynie przywódcy, czasem medycy. To oni je wymyślają i to od nich zależy jak będą wyglądać — zaczęła po chwili namysłu. — Czasem drugie człony nawiązują do imion, które się miało za kociaka, no, na przykład ja nazywałam się kiedyś Puch, a teraz jestem Wierzbowym Puchem, ale nie jest to reguła! Wszystko zależy od przywódcy, aleee z tego co wiem, to można też podsuwać własne propozycję. Każdy wojownik ma własne, indywidualne imię, które go wyróżnia, dlatego są takie ważne — miała szczera nadzieję, że taka odpowiedź wystarczy Wilczej Łapie, bo co mogła mu jeszcze powiedzieć? Poza tym, imiona wojowników nie miały jakiejś większej filozofii, poza tym, że łączyły się z rangą.

_________________

Wilczek posłał jej tylko baczne spojrzenie, jakby chciał się upewnić, że naprawdę to nie jest żadna choroba... a później sama wyjaśniła. Jeśli taka się urodziła, to chyba już dawno temu zdążyła się przyzwyczaić do tego tyci problemu? On, na szczęście, nie miał takich problemów. I jakkolwiek naiwnie to nie brzmi, do tej pory nawet nie wierzył w to, że jakikolwiek kot może je mieć.
- Co gdybyś się nazywała Wierzbowym Kresem, Zakątkiem czy... nie wiem, Lasem. Nie miałoby to większego wpływu na twoje życie generalnie? - upewnił się jeszcze. Z tego co rozumiał, to właśnie tak było - mogła być nazwana jakkolwiek, byleby tylko nie dzieliła imienia z innym Klanowiczem. - Zdecydowanie, będę liczył na kreatywność Przywódcy, to... to brzmi dla mnie bardziej oficjalnie. To tak jakbym naprawdę był jeszcze bardziej częścią Klanu. Teraz jestem, tylko z woli Golcowej Gwiazdy!
Dosłownie, bo mogła go wygonić w chwili gdy go spotkała. A jakimś cudem, stał się Wilczą Łapą.
- Póki co nie mam więcej pytań. Możemy przejść do nauki - dodał po chwili, skinając lekko głową. To też... było nauką, ale chyba nie jej oficjalną częścią.

— Wątpię? — mruknęła rozbawiona, unosząc delikatnie brew. — Chociaż nie będę ukrywać, że jakbym została nazwana Wierzbowym Palcem, czułabym się dziwnie! — albo Stopą! Nie miała nic do tych członów, naprawdę. Trochę ją bawiły, to fakt, ale gdyby poznała kota, który miałby podobne imię, najpewniej nie zwróciłaby na to aż takiej uwagi, po prostu... Jak wierzba może być stopą? Palcem? Ale... w sumie ich zastępczyni była Szałwiowym Życzeniem, więc i Wierzbowa Stopa mogła by przejść, hm. Wszystko leżało w łapach przywódcy i jego wybujałej wyobraźni.
— Wiesz, tu nie chodzi o imię samo w sobie, a rangę jaka się z nim wiąże, dorosłość. Oczywiście, nie każdy wojownik od razu staje się dojrzały, ale to nowy rozdział w życiu! Nowe możliwości! I więcej obowiązków, ale i przywilejów jak chociażby, no, szkolenie terminatorów — dodała w ramach krótkiego doprecyzowania, a gdy kocurek oznajmił brak pytań, liliowa uśmiechnęła się łagodnie i wskazała łbem na otaczający ich las. — Jesteśmy w Rysim Gąszczu. Tutaj będziemy się spotykać na każdy trening począwszy od dzisiaj, jasne? Łatwo tu trafić, jest blisko obozu i jest tu dość bezpiecznie pomimo nazwy. A co do tego czym się dzisiaj zajmiemy, hm, może jest coś co cię szczególnie interesuje? Ja mam pewien ułożony plan, ale... Jakieś zagadnienie interesuje cię na tyle, że chciałbyś od niego zacząć? — uniosła lekko brew, przyglądając się łagodnie kocurkowi. Przysiadła naprzeciw niego i łagodnie owinęła ogon wokół masywnych łap. Kto wie, może to pytanie padło też dlatego, że Puch nie do końca wiedziała jak ma się zabrać do, cóż, narzucania przerabianego materiału. Nie miała w tym wyćwiczonej śmiałości jak jej wuj, czy jakikolwiek inny i bardziej doświadczony wojownik. Dlatego też czekała na odpowiedź Wilczej Łapy w ciszy i z łagodnym wyrazem mordki. Niech się spokojnie zastanowi!

Palec... brzmiał dziwnie, miała rację. Wilk niespecjalnie cieszyłby się gdyby w przyszłości miał dostać takie niejakie drugie imię, odnoszące się właściwie do niczego. Jak w przypadku jego mistrzyni, imię to nie miałoby sensu, tak w przypadku białego, to... co, miałby po prostu tępe pazury, jak mają psy? Niezbyt dobrze to brzmiało, po prostu.
- Skąd nazwa Rysi Gąszcz? - posłał jej krótkie spojrzenie. Owszem, nie było tutaj nic strasznego, ale... chyba kiedyś było, skoro to miejsce tak się nazywało? A jak nie - to po co by ktoś tak nazywał to miejsce? - Ja... umiem tak troszkę polować. Możemy zacząć od tego.
Uśmiechnął się niepewnie w jej stronę. Owszem - troszkę. Troszeczkę, minimalnie, tyci, ale to chyba interesowało go najbardziej w tej chwili. Przynajmniej będzie w jakimś stopniu użyteczny, jeśli będzie umiał polować.

— O dziwo, nie od rysi samych w sobie — mruknęła na pytanie Wilczej Łapy, które brzmiało bardzo podobnie do tego, które sama zadała Orzechowemu Cieniowi, gdy rozmawiali o terenach. Rzecz w tym, że nie stricte na treningu, a dużo przed nim, ale... Też ją to ciekawiło. — Nigdy ich tu nie było, bo gdyby jednak były to bardzo nieodpowiedzialnym byłoby robienie z Rysiego Gąszczu miejsca treningowego, nie? Nazwa pochodzi od pędzelków na uszach. Rysie takie mają, a gdy klany przyszły do doliny, ktoś skojarzył strzeliste wierzchołki sosen właśnie z tymi pędzelkami i stąd mamy Rysi Gąszcz — jak na jej, było to dość logiczne wyjaśnienie, chociaż... Ktokolwiek nazywał tereny, a chyba był to jej własny dziadek, musiał mieć naprawdę kolorową wyobraźnię. Kto wie, może Gwiezdni wraz z dziewięcioma życiami, dają przywódcą też dar kreatywności?
— O? To powiedz mi co wiesz o polowaniu — mruknęła łagodnie, poruszając delikatnie uszami. — A ja uzupełnię i dopowiem resztę

_________________

Wzrok mimowolnie uniósł do góry... i nie, zdecydowanie, on by w życiu nie zrobił takiego skojarzenia. Trzepnął więc ogonem krótko, szybko, jakoby w frustracji, że nie podzielał takiej wyobraźni. Czubki były do niego zwykłymi czubkami, broń boże pędzelkami jak u rysi...
- Wiem, że trzeba być cicho, skradać się i zabijać szybko - i proszę, to było... trochę, które znał. Przesunął na nią wzrok. - Tyle zaobserwowałem od innych, którzy polowali. Uginali się na łapach jeszcze, i to tyle.

Widząc gdzie patrzy Wilcza Łapa, Wierzbowy Puch nie mogła powstrzymać się od cichego chichotu, jednak gdy kocurek zerknął w jej kierunku, odchrząknęła próbując przykryć własne rozbawienie. Cóż, zdawało się, że Wilcza Łapa nie podzielał wyobraźni jej dziadka!
— To bardzo dobre obserwacje, Wilcza Łapo — mruknęła w ramach krótkiej pochwały. Nie było to wiele, ale... Też nie spodziewała się, że kocur zaraz wyleje na nią całą teorię polowania. — Zaczniemy od pozycji. Faktycznie, aby odpowiednio podejść zwierzynę należy ugiąć się na łapach i zachować ciszę, ale to nie gwarantuje nam sukcesu! Na ugiętych łapach trzeba pilnować czy brzuch nie szoruje po ziemi. Należy jeszcze zrównać ogon z linią grzbietu, ustawić się pod wiatr i pilnować łap, a dokładnie trasy którą się kroczy. Najważniejsze jest to, aby na nic nie nadepnąć czy niczego nie kopnąć, a tym samym, zdradzić się przed zwierzyną. Tu też pojawia się pewna trudność, bo jednocześnie należy jak najrzadziej spuszczać zwierzynę z oczu. Do tego dochodzą również dodatkowe zasady tyczące się konkretnych rodzajów zwierzyny, ale do tego na moment. Teraz spróbuj przybrać pozycję i podkraść się do... hm, tego kamienia niedaleko nas? — mruknęła, wskazując nosem na ów kamień, posyłając terminatorowi zachęcający uśmiech.

_________________

Nawet jakby złapał ją na chichocie, najpewniej... po prostu by się delikatnie uśmiechnął. Wilk to był z natury lekki gburek, z kijem powagi w zadzie, ale to nie tak, że zawsze musiał warczeć i zabijać wzrokiem! Skupił się jednak na krótkiej pochwale, a potem na nawale teorii. O jezuuu...
- Mów, mów - popędził, samemu ustawiając się do pozycji. Ogon i głowa, plecy równo... łapy ugięte i... uh... tyle? Chyba tyle. Nie było to idealne, łapy zbyt szeroko rozstawił, ale koślawo zaczął iść w stronę kamienia. - Nie przeszkadza mi jak mówisz, kiedy coś robię.
Zaznaczył jeszcze. Nie był aż tak roztrzepany, potrafił się skupiać na wielu rzeczach na raz!

— Wolałabym jednak, abyś skupiał się na jednej rzeczy jednocześnie — mruknęła, przyglądając się jak kocur przyjmuje pozycję. Dość koślawo, ale jak na pierwszy raz to wyszło mu całkiem znośnie! Ten jednak zapomniał o dwóch rzeczach, przy okazji rozkraczając się jak zając na lodzie. Ciekawe, czy i ona wyglądała w ten sposób przy pierwszych próbach skradania, hm. — Zapomniałeś o ustawieniu się pod wiatr i by kontrolować trasę. Gdyby kamień był myszą, już dawno by ci uciekł! — dodała, podnosząc się i podchodząc bliżej Wilczej Łapy, ogonem delikatnie pacając go w grzbiet.
— Poza tym, spróbuj ustać na mniej rozkraczonych łapach. Taka pozycja jest na dłuższą metę bardzo niewygodna, a masz w niej podchodzić do zwierzyny. Zmęczone, drżące łapy mogą cię zgubić. Spróbuj jeszcze raz i przechodzimy do dalszej części teorii

_________________

Na jednej jednocześnie, pff... nie, nie potrzebował. Sam myślami teraz odbiegał bardziej w stronę tego, co chciała mu przekazać wstępnie, niż skupiania się na tym co robił... i może dlatego jak się okazało, zrobił coś źle! Na samo "zapomniałeś", zatrzymał się, żeby spojrzeć na kotkę. Ściągnięte brwi - ale nie w złości, a bardziej w skupieniu i niezrozumieniu - powoli się luzowały z każdym jej słowem. Aaa, tak, kierunek wiatru...
Machnął głową, przechodząc do powtórki poprzednich ruchów. Łapy ugięte, głowa i ogon równo z plecami, brzuch wciągnięty i iść... pod wiatr. Na to ostatnie moment czekał, usiłując ocenić w którą stronę teraz wieje - ostatecznie jednak ruszył.
- Tak lepiej? - rzucił zaraz w jej stronę, nadal spokojnie idąc. Ach, obie pozycje - rozkraczona i zwykła - zaczynały boleć w łapy. Był zbyt niewyćwiczony, pierwsze dni będzie się na pewno męczył z zakwasami.

— Spróbuj wyczuć kierunek wiatru wąsami — zaproponowała podchodząc od lewej i przyjmując pozycję zaraz obok białego kocurka, poruszając demonstracyjnie wąsiskami. Zerknęła na niego kątem oka i ponownie wyprostowała. Wiele, wiele długich treningów z Orzechowym Cieniem sprawiły, że dla niej ta niegdyś niewygodna pozycja na ugiętych łapach, stała się nieodłącznym elementem polowań. Ale nawet ją od czasu do czasu bolały przez to łapy; głównie po długich godzinach polowań, gdy musiała tropić i skradać się do wielu zwierzyn, wcześniej nieskutecznie. — Lepiej, ale dalej nie patrzysz pod łapy. Teraz miałeś szczęście, bo na nic nie nadepnąłeś, ale podczas prawdziwego skradania możesz nie mieć takiego fartu. No, ale w kwestii dalszej teorii tooo — mruknęła przeciągle, upewniając się, że kocurek jej słucha i dopiero, gdy był w pełni skupiony na jej słowach, zaczęła kontynuować.
— Oprócz tych podstawowych zasad, które już poznałeś, a więc zachowania ciszy, ustawienia się pod wiatr, ugięcia łapy, trzymania nisko brzucha, zrównania ogona z linią grzbietu i patrzenia pod łapy; mamy też zasadę, która brzmi następująco - mysz wyczuje, królik usłyszy, ptak zobaczy. Idąc za tymi informacjami, jak myślisz, co powinieneś zastosować podchodząc do gryzoni takich jak mysz czy ryjówka, Wilcza Łapo??

_________________

Ach, i to... Skrzywił się delikatnie, patrząc na jedną ze swoich łap. Zdecydowanie, było zbyt wiele zasad jak na pierwszy raz, przez co w głowie robił się mu misz-masz. I oczywiście, jakkolwiek frustrujące to nie było, nie miał zamiaru tupnąć nóżką i sobie iść. Był niezadowolony, ale zbyt uparty, żeby się poddać.
- Ja... nie wiem. Ale gdybym mógł zacząć od ptaków, bo brzmią najlogiczniej... zobaczą. Nie ważne co, trzeba unikać kontaktu z ich wzrokiem, bo inaczej się spłoszą i uciekną. Króliki natomiast... trzeba podchodzić jak najciszej się da, żeby nie zrobić przypadkowego hałasu, bo znów - zwieją - trochę oszukał system, bo zmienił sobie bieg wypowiedzi. Nie chciał zostawić ją z samym nie wiem, bo byłoby to co najmniej nieprzyjemne. Jakiekolwiek inne informacje może wyrównały brak wiedzy z jakąś posiadaną.

— Spryciula z ciebie — parsknęła, gdy kocurek odwrócił pytanie tak, by odpowiedzieć na tę część, na którą cokolwiek wiedział. Uśmiechnęła się delikatnie i skinęła mu łbem. — No, dobrze sobie poradziłeś. Zacznijmy więc od ptaków. Mają świetny wzrok, dlatego podczas podchodzenia ich należy zastygać w bezruchu, albo ukrywać się za elementami otoczenia, no i można spróbować również skradania się do takiego od tyłu lub po łuku — wyjaśniła i dopowiedziała coś poza "trzeba unikać ich wzroku bo uciekną", które podał Wilcza Łapa.

Uśmiechnął się delikatnie na tę pochwałę. Oczywiście, że był sprytny! A przynajmniej, starał się taki być, gdy sytuacja tego wymagała.
- Co jeśli ptak jest na jakimś wyższym kamieniu? - wtedy lepiej go będzie widzieć. Warto w ogóle do takiego podchodzić? - Ale rozumiem zasadę generalnie. Co z królikami?
Chyba, że do ptaków było więcej i teraz chciał wyprzedzić zbyt bardzo materiał!

— Podchodzisz do niego tak samo, podobnie jak ptak znajduje się na drzewie, ale do tego wrócimy przy nauce wspinaczki, a więc jeszcze nie dzisiaj — oczywiście, że gdy ptak znajdował się na wyżej położonym punkcie, to podchodzenie do niego było trudniejsze, ale nie niemożliwe! — Króliki i zające mają doskonały słuch, dlatego podchodząc je należy maksymalnie ściszyć oddech. A wracając do gryzoni... — przecież nie mogli od tak sobie ich odpuścić i pominąć, nie?
— ...a właściwie też gadów, płazów i kretów! Podczas próby polowania na nie, należy przenieść ciężar na tylne łapy. Dlaczego? Zwierzęta te szurają brzuchami po ziemi, przez co są niesamowicie wyczulone na jej drgania, a przeniesiony ciężar umożliwia nam jak najlżejsze kroki. No, chyba, że jesteś tym pechowcem co ja i z natury chodzisz jak ciężarny borsuk! Wtedy trzeba się trochę bardziej natrudzić — westchnęła żartobliwie. Taki miała urok, że jej krok był niezbyt zgrabny, a do tego ciężki i głośny, gdy się do niego nie przykładała. Na ogół starała się chodzić elegancko, imitując w tym matkę czy inne kotki, ale w emocjach... zapominała o tym, co ostatecznie przyprawiało ją o lekki dyskomfort.
— Myślę, że możesz spróbować rozejrzeć się za pierwszą piszczką. Pamiętaj o wietrze i patrzeniu pod łapy, Wilcza Łapo, dobra? A teraz idź, ja będę niedaleko — po tych słowach, jak kocurek odszedł w swoją stronę, liliowa wojowniczka odbiła na bok, by z bezpiecznej odległości obserwować terminatora i w razie co mu pomóc.

Uśmiechnął się, nawet zaśmiał, na porównanie Mistrzyni do ciężarnego borsuka. No, brzmiało to dość zabawnie! I chociaż nigdy nie widział jak taki borsuk wygląda, wyobrażenie sobie że chodzi identycznie jak skradająca się Wierzba, było po prostu śmieszne. Ale nie na żarty pora, bo już zaraz miał iść na polowanie. Jego pysk w moment spoważniał, a on - choć niepewnie - machnął głową.
- Jasne! Jakby coś było nie tak, to będę wołał - choć lepiej, aby wszystko było tak... no, nie ważne! Szybko wziął oddech i odszedł kawałek od niej, zaczynając węszyć za pierwszym zwierzem.

Starlight