Pomimo upływu kilku wschodów słońca, Golcowa Gwiazdę wciąż bolały dziąsła. Żaden z objawów nie zniknął, ale... Nie pojawiły się również nowe, więc jej podejście do sprawy nie uległo zmianie. Choć z trudem, znosiła ból oraz sporadyczne krwawienie. Starała się to ignorować jak najbardziej, ale... Miała wrażenie, że jeżeli tak dalej pójdzie to chyba rzeczywiście przejdzie się do lecznicy. Ileż można, no? Początkowo zamierzała oddać jedno życie, zakładając, że odrodzi się zdrowa, ale... Ból dziąseł raczej nie byłby w stanie jej zabić. Uznała więc, że jedynym wyjściem będzie użycie medykamentów. Ale jeszcze nie była do końca zdecydowana.
Stosunkowo niedawno stała na szczycie Zarośniętego Głazu. Gdy Deszczyk chorował, miała miejsce jedna ceremonia. To tamta miała być jego własną, jednak... No, przeziębił się i nie mógł w niej uczestniczyć. Ale może to i lepiej? Teraz ma następną, którą będzie dzielił razem z Małą Łapą i Tobim. O ukończeniu treningu tego pierwszego wiedziała tylko Golcowa Gwiazda, a o przyjęciu Tobiego do klanu wszyscy wichrzacy. Od tego zdarzenia minęło kilka wschodów słońca, a więc białowłosy być może zdążył się już zaklimatyzować, przynajmniej w jakimś stopniu.
- Niech cały klan zbierze się pod Zarośniętym Głazem! - Ryknęła, znów trochę zbyt głośno. Ta ceremonia odbywała się wieczorem. Chciała dać Deszczowej Łapie cały dzień na odpoczynek, głównie sen, by przypadkiem synuś nie zasnął w trakcie czuwania. Mała Łapa też oczywiście!!
Rozejrzała się szeroko po obozie. Chyba najbardziej zastanawiało ją czy nowy członek klanu stawi się na ceremonii sam, czy w towarzystwie swoich opiekunów. A może zdążył znaleźć sobie już jakichś kolegów?

Rzecz niesłychana, Mała Łapa przyszedł na ceremonie. Każdy kto zna kocura wie, że prędzej spałby w cierniach aniżeli uczęszczał w Klanowych wydarzeniach. I w przypadku każdej innej ceremonii pewnie by tak było, jednak dnia dzisiejszego to właśnie on miał być jedną z gwiazd tego zebrania.
Nadal jednak w typowo Maluchowym stylu usiadł gdzieś z boku, żeby w spokoju móc oczekiwać reszty kotów. Miał jednak nadzieje, że nikt mu nie będzie zawracał głowy...

Mrówka zdecydowanie nie chciała ominąć ani JEDNEGO zbiorowiska kotów, a ciężko by było, skoro Golcowa Gwiazda krzyczała tak, że na pewno to i lis na terenach by się zjawił. Zwinięta w ciasny kłębek córka niedawno co mianowanej Leśnego Szeptu otwarła jedno oczko, po czym otwarła drugie i się rozciągnęła, wydając z siebie głośny dźwięk, przez który kocica zwróciła uwagę na córkę po przegonieniu Szerszenia na ceremonię. Dwa razy nie musiała Mrówce powtarzać, ona tylko musiała do siebie dojść, machnąć języczkiem dwa razy po boku, aby poukładać kłaczki i po jeszcze jednym rozciągnięciu była gotowa, aby wyjść.
Wyściubiła nosek, by zbadać sytuacje... A tu tylko były trzy koty! Dosłownie! Bo tylko widziała Golcową Gwiazdę, jakiegoś małego i czarnego kocura no i oczywiście Szerszenia. Wybór towarzystwa był prosty, bo nie odpowiadało jej wybrać się do biało-niebieskiej kotki, a do nieznajomego nie podeszłaby mając kogoś z rodziny na widoku. Podniosła ogonek i ruszyła w stronę wcześniej wspomnianego i gdy tylko znajdowała się w miarę blisko otworzyła pysk.
— Szeeerszeeeń — zawołała wesoło, aby przypadkiem go nie wystraszyć i aby się nie naburmuszył niczym wściekła ropucha. Najśmieszniej pewnie by było, jakby jeszcze piszczał takim cienkim głosem jak one, ale niestety na tylko go nie było stać. Klapnęła dupką obok niego i powitała go przyjaznym liźnięciem w policzek. — Wiesz co się dzisiaj będzie działo? Może nam powiedzą o tym-tym nowym, co? Tak śmiesznie śmierdzi. No, może prawie tak źle jak ty, ale trochę gorzej — mruknęła, uśmiechając się wybrednie. Chyba mogła mu podokuczać troszeczkę, prawda?

Wyjątkowo Gołębie Serce czuł się trochę zestresowany przychodząc na ceremonię. Miał nadzieję, że wszystko pójdzie łatwo i zgrabnie, że Mała Łapa będzie się czuł dobrze, że dostanie piękne nowe imię, że klan go wesprze... Odetchnął. Pozytwy, musi się skupić na pozytywach. Nie na czymś, co się nawet jeszcze nie zdarzyło. Kilka kotów już się zebrało. Gołębie Serce skinął łbem Golcowej Gwieździe i Chabrowemu Powiewowi i rzucił uśmiech kociakom. Oczywiście jego wzrok padł od razu na gwiazdę wieczoru - Małą Łapę. Tam też skierował swoje kroki. Wyglądał wciąż tak samo. Wciąż, jakby mógł być jego terminatorem. Ah, że też tak ciężko jest mu się z nim pożegnać! Przysiadł obok Małej Łapy, chociaż nie pchał się za bardzo, bo wiadomo, że młody zbyt towarzyski nie był.
- Dobry wieczór Mała Łapo - miauknął uśmiechając się do kota.
- Gotowy? - spytał cicho, nie owijając w bawełne. Bo tak naprawdę nie liczyło się, czy Gołąb był gotowy. Liczył się tylko czarny kocur.

Dziwne, wszystko było dziwne. Ogrom kotów, to jak bardzo się dogadywały, że było tyle rang, że było jedzenie, miejsca do spania i o dziwo - żadnych niebezpieczeństw w okolicy. Dla Tobiego, było to tak masakrycznie obce, że momentami nie był pewien czy czasem nie zdechł gdzieś pod jakimś drzewem, a to wszystko co widzi jest już swoistym niebem, że kotka która go zabrała była aniołem, a on przeszedł sąd ostateczny.
Niemniej, nie. Nie był martwy, dawał mu o tym znać głód - martwi raczej na pewno go nie odczuwają. Jeść jedna nie miał szans, bowiem wołanie Golec oznaczało mniej więcej tyle, że musi iść na zgromadzenie do reszty kotów... i tak też zrobił. Przysiadł z boku, na końcu, czekając na to co będzie się działo dalej.

Kolejna ceremonia. Dość szybko. Pewnie ktoś znowu będzie mianowany, a ciekawe kto. Kociaki czy może wojownik? Musi się dowiedzieć. Dotarła na miejsce zgromadzenia i spojrzała na zgromadzone koty. Dostrzegła w nich nieznajomą jej, obcą kulkę. Cały biały. Uniosła w zainteresowaniu uszy i podeszła do białego kociaka dosiadając się obok.
— Dzień dobry - przywitała się zniżając łebek na dół. — Ty chyba nowy, nie?

Błyszczący Żuk właśnie wraca z wieczornego polowania, a tu zauważa, że koty zbierają się przy Zarośniętym Głazie, więc po zostawieniu zabitej zwierzyny na stosie postanawia podejść bliżej. Kiwa głową na powitanie w stronę medyków, Gołębia i Golec, zerka chwilowo na kocięta, jednak na dłużej wzrok kocura skupia się na białym kocie, no i na Puszczyk. Bez żadnej myśli w głowie siada, owijając łapy ogonem.

Poruszyła uchem, gdy usłyszała głos Motyla siadającego obok niej. Uśmiechnęła się do niego ciepło.
— Cześć, Motyl. Wiesz... Dobrze! — odpowiedziała szczerze. Odetchnęła cicho i skupiła wzrok na złotym kocurze. — Pogodziłam się z kilkoma rzeczami. No i cieszę się, że Wierzbowy Puch została mianowana. Zasługuje — mruknęła jeszcze spokojnym głosem. Z zaginięciem sióstr... dalej trochę bolało, trzymała to w pamięci, ale pogodziła się z tym. Wręcz, cóż, przyzwyczaiła się przez tyle księżyców. Dodatkowo świadomie stara się dbać o lecznicę, zwłaszcza po zniszczenie części składziku incydent, rozmawiać z chorymi, jak i z innymi wichrowymi medykami... którzy byli jej ulubionymi kotami, można by rzec! Jej mistrz-przyjaciel i kochana siostra. Zauważyła właśnie liliową wojowniczkę, którą powitała lekkim skinięciem łebkiem i uśmiechem. Wyrwała się z zamyślenia, po czym wróciła wzrokiem na kocura obok.
— A ty? Jak się czujesz? — odbiła piłeczkę, przekrzywiając lekko głowę.

W końcu wyzdrowiałem! Nie muszę już siedzieć w lecznicy... ale za to musze wrócić do obowiązków (w teorii.) NO I CEREMONIA. Niby długo wyczekiwana ale jak już doszło co do czego to chyba bym wolał dalej trenować. Chyba jednak nie lubię zmian, wytrzymam ze świadomością że o wiele młodsze koty są wojownikami. Mogę wykonywać jakieś tam terminatorskie obowiązki, ale świadomość że wszyscy będą się na mnie lampić w czasie ceremonii zwołanej specjalnie dla mnie... dlaczego muszę być mianowany sam? Jeszcze głośno powiedzieć przysięgam. Że od teraz będę musiał przestrzegać kodeksu? Nie żebym go jakoś bardzo łamał, ale "broń swojego Klanu, nawet kosztem swojego życia" brzmi okropnie. Ja nie chce umierać. Niech inni mnie bronią, nie ja ich euuehfughg.
Chwilę zajęło mi siedzenie w legowisku. Wyjść? Nie wyjść? Nie chce wyjść... ale musze wyjść. Wszyscy zwrócą na mnie jeszcze większą uwagę jeśli będę się ociągał. Więc gdy w końcu zebrałem w sobie siły, wyszedłem powoli z Zielonych Zarośli i rozejrzałem się po zebranych. Przecież to same znajome pyszczki których nie ma się co obawiać... (no chyba że Małej Łapy.) Jeden z tych dobrze znajomych mordek zwrócił na siebie moją całą uwagę. Puch, już teraz nawet Wierzbowy. Oczywiście skierowałem się w stronę liliowej kotki z nieco opuszczonym łbem i usiadłem obok.
- Przepraszam że nie było mnie na twojej ceremonii. - powiedziałem od razu spoglądając na kotkę kątem oka. Mam nadzieję że nie będzie jakoś bardzo zła, tylko nie dziś.

Każdy zajmował się sobą, jeden kot mu posłał uśmiech, on odwdzięczył się spojrzeniem godnym Bazyliszka. Nie, żeby był zły, po prostu taki miał pysk. W chwili kiedy nikogo nie znał, nie widziało mu się wysilać się na uśmieszki, bo... bo po co? Nie ważne jak był zainteresowany niemal każdym, wolał zajmować się poznawaniem kotów po ceremonii.
- ...Hej - ale chyba nie było mu to pisane. Przysiadł się... ktoś. Również powitany morderczym spojrzeniem. Nowy. Ph, a nie widać...! - Mm. Golcowa Gwiazda mnie znalazła, zabrała, jestem.
Odpowiedział zaraz, cóż więcej mógł powiedzieć.
- A ty, to?

Nie przejęła się spojrzeniem kociaka. Nawet się nie skrzywiła i nie miała ochoty go pouczać. Jest nowy w klanie, więc z pewnością czuje się obco, dziwnie. A niekiedy tacy mogą reagować na stres nerwowymi zachowaniami jak białasek. Chociaż spojrzenie to nie koniec świata.
— Puszczykowa Łapa, terminatorka. Dopiero co zaczęłam się szkolić, ty pewnie również dopiero co zaczniesz. Ale możesz mi mówić po prostu Puszczyk - powiedziała owijając łapy ogonem. — A więc ty jesteś? - odbiła piłeczkę.

Na niezadowolone spojrzenie brata Mróweczka uśmiechnęła się, po części wydawało jej się to urocze, że tak się rzucał o coś takiego. Biedaczek, cała jego godność i postawa zrujnowana jednym liźnięciem! Na Gwiezdny Klan, niech ktoś go uratuje przed taką torturą od strony czarnej owieczki. Ona już się cieszyła dźwiękiem prychnięcia, że to zdołała podokuczać Szerszeniowi, ale ten o dziwo się jej odwdzięczył! Dla niej to nie było coś okropnego, a nawet stwierdziła, że tak sobie zostawi, co najmniej na kilka odbić serca, a później nic, tylko machnęła łapą po łebku, aby wrócić do swojej codziennej urody. Phi, nawet mu nic nie powie na ten temat. Pokazała mu języczek i później się wsłuchała w swój komentarz na temat nowo przyjętej śnieżynki.
Pokiwała lekko głową, zgadzając się z kocurkiem, po czym odwróciła głowę, aby odszukać Tobiego. Była całkiem niepewna swoich uczuć wobec niego, więc na razie, będzie się trzymać opinii kota, z którym będzie rozmawiać i tyle. Poruszyła lekko łebkiem, przemyśliwując, czy to faktycznie ceremonia.
— Znowu? Przecież nie tak dawno była mamy i taty! — Rzekła. Po co dwie w takim krótkim odstępie, skoro przywódczyni mogłaby zrobić tylko jedną? — Ale mam nadzieję, że od tego-tego białego powie coś więcej... — westchnęła, zanim to podeszła do dwójki jedna z medyczek. Mrówka powitała ją, szczerząc ząbki w jej kierunku.
— CZEŚ. Jaaa chcę zobaczyć, o co chodzi — wytłumaczyła się, bo w końcu nic innego specjalnego nie robiła. Bo wcale nie obgadywali nowego, nie, nic a nic. Odwróciła łebek w kierunku Szerszenia, po czym go szturchnęła łokietkiem i posłała mu spojrzenie, które chciało przekazać "no, może, czy nie może?"

Usłyszałem wołanie matki. Było ono... Głośne. Nawet chyba za głośne, jednak na to nie zwróciłem za wielkiej uwagi. Zwróciłem uwagę na to, że mój brat ma ceremonię i oczywiście chciałem się na niej pojawić.
Prędko ogarnąłem swoje futro zanim wyszedłem do reszty kotów, po czym swoje kroki od razu skierowałem w stronę Deszczowej Łapy. Siedziała przy nim Wierzbowy Puch, ale miałem ją głęboko w zadzie. Usiadłem obok brata, głową delikatnie uderzając w jego bark.
— Cześć i gratulacje bracie.
Zacząłem się rozglądać dookoła. Matka przygarnęła jakiegoś szczyla samotnika, zacząłem go szukać wzrokiem, aż nie znalazłem. Delikatnie się zmarszczyłem. Eugh. Brakuje nam brudów w tej Klanie czy co.