Pierwsze pytanie zadane ze strony Motyla było bardzo istotne i Owcze Runo bardzo chciała poznać na nie odpowiedź. Jak się okazało nie była to dobra wiadomość i automatycznie dymna szylkretka widocznie posmutniała na to okrutne wyznanie. Psia Łapa zmarł, a Poranna Zorza chorowała. Bardzo niedobrze układało się w rzece! Więc Rycząca Łapa była aktualnie jedynym medykiem w pełni do dyspozycji, a jednak i tu były pewne duże komplikacje, w które ciężko było jej uwierzyć. Nie spodziewała się, że Poranna Zorza może wykazać się taką...niekompetencją? Zdawała sobie sprawę z chorej łapy, lecz chyba chora łapa nie sprawiała, że nie mogła wyszkolić pstrokatej, albo dać jej dostęp do składziku by wiedziała, jaki jest jego stan! Uh.
Cała ta sytuacja sprawiła, że ją zamurowało, ale i gdzieś w środeczku sfrustrowało, bo jak można było doprowadzić do takiego stanu rzeczy? Czy Poranna Zorza nie zdawała sobie sprawy, że sprowadzała swój klan na niebezpieczeństwo? Pierwsza odezwała się Wieczorna Rosa, a za nią Motyl i Chabrowy Powiew, wszyscy, wyrażając chęć pomocy. Nic dziwnego, bo i córka Mroźnego Poranka a terminatorka Lodowego Potoku nie zamierzała postąpić inaczej. Przytaknęła głową i przejechała wzrokiem po wszystkich medykach, aby zatrzymać się na koniec na Ryczącej Łapie. — I ja chętnie służę pomocą. Daj tylko znać czego będziesz potrzebować. — dodała krótko, dołączając się do wypowiedzi Motylego Blasku.
Jeżeli nic więcej nie zostało poruszone oddaliła się by powrócić ze swoim klanem do obozu.

– No, czasem tylko trafi się coś ciekawszego, jeśli chodzi o to, co mówią przywódcy. Też niby nie ma co się dziwić… każdy chce przedstawić swój klan w jak najlepszym świetle. – W końcu nigdy nie wiadomo, co przyjdzie do głowy jakiemuś walniętemu przywódcy na wieść, że jakiś klan ma różne kłopoty i jest osłabiony. – Oooo? – odezwał się z zainteresowaniem, chociaż nie zamierzał naciskać, jeśli Rzeczni terminatorzy nie byli skłonni do podzielenia się tym sami. Połyskująca Łapa jednak zaczęła mówić, a kocur parsknął cicho na jej ironiczną wypowiedź. No proszę, młoda jest całkiem bystra. Rzeczne kłopoty okazały się o wiele ciekawsze, niż się spodziewał – brak ziół, matka zmuszona do ich szukania, zebranie, medyczka wykłócająca się z klanem i przywódcą… - Aha, aha, fajnie się tam bawicie, widzę. No, ale to niewielka strata dla… kogokolwiek – na poprzednim Zgromadzeniu nawet tyłka nie ruszyła do pozostałych medyków – odpowiedział rozbawiony.
– Dobra, trzeba się zbierać. Może kiedyś na jakiejś granicy się złapiemy! – pożegnał się z uśmiechem na pysku, po czym zaczął kierować się w stronę obozu.

zt

Obecne zgromadzenie… jest dziwnie spokojne, ba! można powiedzieć, że dość monotonne i lekko nużące, co w nader dziwny sposób mieszało się z treścią ogłoszeń przywódców i zastępców. Żbiki, nieżbiki, psów mordowanie… Gęsia Lotka strzyże uchem, a końcówka jej ogona odbija się od podłoża raz, drugi, trzeci, lecz nawet ją dziwi większy brak reakcji w jej wnętrzu. Bardziej przejmuje ją kuksaniec od brata i kocur, do którego Skowron chce zagadać. Chyba robi się starsza… i mądrzejsza.
Podnosi się i drepcze u boku brata, któremu to zostawia skupienie uwagi, jak się okazuje, Wroniego Cienia. Odpowiada na jego skinięcie głowy, a następnie na jej pysk wpełza drobny uśmiech.
– Ach, takie rzeczy aż miło słyszeć – szczerze wyraża ciche gratulacje dla czarnofutrego, lecz… huh, coś jej nie pasuje. – Żadnych lisów, psów, dzików… lecz jest żbik? – stara się brzmieć całkowicie żartobliwie – ostatnią rzeczą, jaką pragnie, jest podpuszczanie członków innego klanu – lecz strach przed złą interpretacją jej zamiarów wciąż ściska ją od wewnątrz.
– W Wichrze—jest… spokojnie, zazwyczaj? – zaczyna ponownie bardziej nieśmiało i rzuca okiem na brata. – Cóż, niedawno milczące czuwanie odbyłam… a i inne potknięcia wszelakie się zdarzają – prycha pod nosem i zamienia się w słuch.
Zgromadzenie szybko się kończy, także sama Gęsia Lotka czuje, że jej siły na rozmowy z innymi zaczynają ciurkiem uciekać z jej ciała. Żegna się z Wronim Cieniem, ociera się o bok brata, inaczej powiedziawszy „dogonisz mnie? Baw się dobrze”, po czym zaczyna powoli iść w stronę wichrowych terenów.

nmmt

Rycząca Łapa siedziała jak na pieńku czekając na reakcję innych. Nie dziwiły ją wyrazy współczucia, aczkolwiek bardzo wkurzały. Nie chciała być tą poszkodowaną. Od urodzenia kształtowała się na silną i samodzielną kocicę. Już sama prośba o ewentualną pomoc była upokarzająca. A gdy padł pomysł o zbieraniu medykamentów specjalnie dla niej... żyłka w oku jej chyba pękła. Machnęła ogonem, ale udawała, że nic się nie stało. Ale generalnie medycy byli skłonni udzielić jej małego wsparcia. Albo i nie małego.
- Niezmiernie dzięki wam wszystkim. Nie sądzę by trzeba było specjalnie zbierać dla mnie zioła, ale dzięki za i taką propozycję! Odezwę się o jakieś zioła w razie potrzeby. Ale zbierania ziół chętnie bym się nauczyła od ciebie Motyli Blasku- - kiwnęła głową każdemu z medyków.
Nie wsłuchiwała się jakoś konkretnie w słowa przywódców, bo za bardzo w niej buzowało od różnych emocji, więc też niczego nie komentowała. Gdy wszyscy zaczęli się rozchodzić wstała i machnęła towarzyszom ogonem.
- Do zobaczenia! Niech Gwiezdni wam sprzyjają!
Ryknęła po czym ruszyła jak gdyby nigdy nic do obozu.
//zt

Dzięki Klanowi Gwiazdy, nikt nie raczył do mnie podejść i zagadać. Z uwagą więc mogłem przysłuchiwać się wypowiedziom innych, wychwytując z nich co ważniejsze informacje. Zwłaszcza te przekazywane przez przywódców. Warto było dowiedzieć się, jak innym klanom powodzi się w danym czasie. Siedziałem i czekałem, aż wreszcie Rozżarzona Gwiazda da sygnał do ruszenia w drogę powrotną. Nie zawiodłem się. Od razu po nim wstałem i ruszyłem za grupką pobratymców, myślami będąc już w ciepłym i wygodnym gniazdku, które czekało na mnie w obozie.

//zt

Ani Chaber, ani Roska faktycznie nie miały żadnych problemów, Owcze Runo zresztą również powiedziała, że chętnie pomoże klanowi Rzeki, więc Rycząca Łapa chyba nie musiała się niczego obawiać. Cieszył się, że wszyscy byli w dobrych relacjach i skłonni do pomocy. O ile miał nadzieję, że nigdy nie dojdzie do sytuacji, w której to klanowi Wichru będzie brakowało znacznej części medykamentów, to jednak napawało go to nadzieją, że gdyby do niej doszło, będą sami mogli liczyć na pomoc.
– W porządku, w takim razie jakoś się umówimy przez patrole – powiedział i uśmiechnął się lekko. Jak dobrze, że klan Rzeki miał z nimi bezpośrednią granicę i nie będzie to zbyt trudne.
Niedługo potem Zgromadzenie dobiegło końca, dlatego pożegnał się z Ryk i Owieczką, a potem spojrzał w stronę Krzywej Gwiazdy, który już pewnie czekał, aż do niego podejdzie. Powiedział Chaber i Rosce, żeby na niego nie czekały, i że dołączy do nich później, po czym życzył im bezproblemowego powrotu do obozu i ruszył w stronę przywódcy klanu Rzeki, ciekawy, co takiego miał do omówienia... bo że coś dotyczącego Porannej Zorzy, tego był praktycznie pewny.

/zt