W reakcji na wysunięty język zmarszczyła lekko nos i... nic poza tym.
- Niezawodna intuicja - miauknęła lekko na wydechu w odpowiedzi na pytanie. Natomiast kolejne słowa... ha! Towarzystwa to jej brakowało jak była w jej wieku, a nie teraz. Tak więc brwi na srebrnym pysku uniosły się w górę na moment by zaraz potem opaść w wyraźnie niezadowolonym, niezbyt chętnym i kipiącym energią wyrazie.
- Oh tak, szczęśliwa ja, wepchnięta w społeczne koło wzajemnej adoracji - mruknęła z nutką ironii i jakiegoś zmarnowania w głosie, gestykulując łapą, jakby to miało dodać jej słowom znaczenia. No bo co jej teraz po towarzystwie? Teraz to by wolała być może sama i w spokoju wykonywać pracę. Właśnie, pracę wykonuje się samotnie i w ciszy, żeby nikt ci nie psuł planów. Towarzystwo może być potem, po wykonaniu zadania, bo jednak całkowity brak innych osób ssie.
- Nie, rzucamy sobie przez barierę w obozie mech z innym terminatorem, żebym nie musiała wychodzić na zewnątrz - Odpowiedziała zaraz beznamiętnym tonem, który w tej chwili mógłby wskazywać na wszystko. Jaśka jednak nie miała zamiaru tego zostawiać bez wyjaśnienia, w końcu wtedy Burza byłaby w błędzie, a to byłoby jedną z bardziej irytujących rzeczy jakie mogłyby się wydarzyć, bo pewnie doszłoby któregoś dnia do sporu i trzeba by było ją wyjaśniać.
- Nie byłam jeszcze na wszystkich terenach - sprostowała więc, mając w głowie fakt, że tereny klanu rzeki są rozległe i jej krótkie łapki pewnie by się zmęczyły.

- Niepotrzebnie - stwierdziła automatycznie, nie wiedząc co jeszcze odpowiedzieć. Jaśmin przecież nie jest małym kocięciem, żeby się upewniać, że przypadkiem nie jest w błędzie. Bo nie jest. W przeciwieństwie najprawdopodobniej do Burzy. I w momencie, w którym czarna kotka zaczęła się irytować, Jaśmin zupełnie tego nie zauważyła, bo i czemu Burza miałaby to robić? Przecież terminatorka nie mówiła nic, co mogłoby ją wkurzyć, a nawet jeśli, to pewnie tego nie zauważyła, gdyż był to dla niej zupełnie normalny sposób wypowiedzi. Może to po prostu kocię jest dziwne.
- Jakiego rodzaju procesy myślowe zaszły teraz w twojej głowie, że doszłaś do takich wniosków - Jaśmin zmarszczyła nieco pysk odpowiadając na pierwsze słowa czarnej. Przecież normalnie odpowiadała i wyjaśniała i jeśli córka Czarnostopego miałaby jeszcze jakieś pytanie, to terminatorka pewnie by na nie odpowiedziała. Znowu srebrna nie wiedziała o co mogło kocięciu chodzić, czy to krótkowłose stworzenie zawsze było takie dziwne? Chyba myśli jej powędrowały na zły tor czy coś.
- Jeśli macie krzywe łapy - Odparła obojętnie, lekko wzruszając barkami, patrząc znów na jakieś śmieci, to na odchodzącą Burzę. Poza tym, ton kociaka był wkurzający, niech się wypcha, albo wyjmie kija z zadu. Zielonooka jeszcze tylko obdarzyła śmieci krzywym spojrzeniem po czym ruszyła dalej tam gdzie początkowo miała zamiar, a to niech sprzątnie ktoś inny, ona nie miała zamiaru usługiwać komuś, kto się obraża z byle powodu.

[zt xD]

Tam gdzie różne znajdki tam też jest i Skwar. W czasie gdy nie bawił się z innymi, lubił zbierać różne rzeczy. No bo a nuż się kiedyś przyda! Poza tym lubił potem pokazywać mamie i tacie co znalazł. Zawsze się wtedy uśmiechali. Też chciał w pewien sposób przypodobać się swojemu starszemu rodzeństwu. Jednak dziś nie było ich w kociarni. Szkoda. Dodatkowo mając arsenał patyków, kamieni i innych rzeczy mógł się bawić z innymi w ,,zamianę”. Była to fajna gra bo mógł wtedy wymienić się z kimś za coś co mu się podobało! Im więcej miało się ciekawszych rzeczy to więcej kociaków chciało się z nim zamieniać!
Tak więc dreptał sobie po gniazdku, szukając czegoś ciekawego. W pewnym momencie natrafił na kijek z małym listkiem u boku. Oczy kocurka się zaświeciły. Od razu go pochwycił w swoje łapki a następnie zaczął go gryźć. Musiał przecież sprawdzić czy był faktycznie fajny!

Miot mistrza Jałowcowej Łapy był pierwszym, który po jej ceremonii pojawił się w kociarni. Oznaczało to dla niej tyle, że doszły jej dodatkowe obowiązki. A to zmienić mech, a to przynieść coś do jedzenia dla Suchego Nosa. Ale w sumie to nie narzekała. Fajnie było czasem popatrzeć na te kuleczki. Choć w sumie to z żadnym z nich nie miała jeszcze szansy się bliżej poznać.
Szansa na to pojawiła się, gdy popołudniem poszła zanieść właścicielce kociąt coś do jedzenia. Po kilku zamienionych zdaniach z Suchym Nosem w oko wpadł jej kremowy kocurek bawiący się samotnie z patykiem. Dobrze się złożyło, z jednym zawsze lepiej się dogadać niż z kilkoma na raz, no nie?
- Smakuje patyk? - zapytała nieco rozbawiona, podchodząc do kociaka.

Żuł tak sobie spokojnie gdy nagle zauważył przed sobą parę łapek. Były to inne łapki które kojarzył. Zamrugał kilka razy oczyma po czym swój wzrok skierował do góry. Dalej miał patyk w pyszczku. Dopiero gdy zobaczył cały pyszczek nowego kota, Skwar wypluł go. Uśmiechnął się słodko i miauknął.   – Czes!!! – widok nowego kota sprawił, ze jego uszy poleciały wysoko do góry.   – Um… Dobly jes! Chces poglysc? – zapytał uprzejmie po czym powoli wstał na swoje łapki. Swój krótki ogon podniósł wysoko do góry. Przyjrzał się uważnie nowo przybyłej i nagle jego oczy ponownie zaświeciły. Miała takie puchate futerko a co dopiero ogon! – Whoaa! – wyrwało mu się z pyszczka. – Mas fajofe futlo! – skomplementował kotkę.

(wygaszona)

Spacerowała po kociarni, mruczała coś do siebie pod nosem o tym, że nudno i że chciałaby coś zrobić, coś pogryźć i zagryźć. Chciała się bawić i ją nosiło. Poskoczyła kilka razy, podbiegła bliżej i zatrzymała się gwałtownie przy suchej ściółce, ledwo utrzymując się na łapach. W głębi korytarza zauważyła stertę jakichś patyków i liści i od razu wpadła na bardzo dobry pomysł. Poszła do nich bliżej i zaczęła nabierać do pyska tyle liści, ile tylko jej się zmieści! Była ciekawa ile to będzie. Trzy, a może cztery? W końcu jednak odbiegła myślami gdzieś i kompletnie wyleciała jej z głowy liczba ile ich właściwie ma. Potrzebowała się poradzić, odwróciła się i dostrzegła białą kulkę, jaką był Perła. Podeszła do niego szybkim krokiem
- Peaaa ie ma ici w py-u? - próbowała się oczywiście zapytać, ile udało jej się zmieścić liści do pyszczka, ale przez nie Perła mógł kompletnie nie zrozumieć, co ona chce mu przekazać, chociaż na razie się tym nie przejmowała.

Perle ostatnio towarzyszyło dziwne uczucie, którego nie potrafił nazwać, ale wiedział, że czuł je w swoim brzuszku, czasem też w gardle; pojawiało się głównie, kiedy widział bawiące się inne kociaki. Na początku myślał, że po prostu zjadł coś, czego zjeść nie powinien... Mama zawsze ostrzegała przed jedzeniem rzeczy znalezionych na ziemi, pod łapami, czy rosnących na krzakach, mówiła aby to z nią konsultować. Trzeba było posłuchać!!!...

Spacerował zamyślony po kociarni, analizując, co ostatnio jadł, kiedy potknął się o jakąś głupią gałąź... albo o własne łapy. Wtedy usłyszał głos, który od razu postawił go na łapy, pomijając, że przy tym też prawie się przewrócił, znowu. Jego oczom ukazała się Bluszcz, na co trochę mu ulżyło.

— Eeee... — Przekręcił głowę, rzucając siostrze zmieszane spojrzenie.
— Ciebie teesz... miło... widzieć...?? — Odpowiedział, marszcząc jedną brew. Nie miał zielonego pojęcia, co Bluszcz powiedziała. Przyjrzał się jej dokładniej i dostrzegł, że jej pyszczek był napakowany liśćmi.
Bez zastanowienia postanowił rzucić siostrze wyzwanie. — ... Załosze sie, że zmieszce ich więcej! — Oznajmił pewny siebie i zanim się obejrzał, poczuł suche liście na języku, a jego policzki stały się pełne. Nie zdążył nawet naliczyć, ile liści udało mu się zmieścić, był zbyt podekscytowany.
— I szo? — Próbował zapytać, a fragmenty liści wypadły mu z buzi. — Kuchcze! — Wypluł je, kasłając. — Bleuughh! Chyba jednak wyglałaś te lunde... — Westchnął zawiedziony.
— Następnym lazem to ja wyglam!

Już chciała się zirytować, że brat kompletnie jej nie rozumie. Jak można nie rozumieć, co mówi?! Przecież starała się powiedzieć to, co chciała najwyraźniej, jak mogła z tymi liśćmi w pyszczku! Zaraz jednak Perła sam zaczął brać do pyszczka liście, co Bluszcz uważała, za świetną zabawę! Dopóki nie wzięła wdechu pyszczkiem i szczątki suchych liści nie powędrowały jej do gardła. W tym samym momencie co Perła - wypluła swoje liście i zaczęła kaszleć, resztkę, która została jej na języku - po prostu zjadła, choć nie chciała. Skrzywiła się, kiedy kaszel już ustał.
- Pewnie, że wygrałam! zaśmiała się i uniosła dumnie pierś - ale super sobie radziłeś! - chciała, żeby i brat poczuł dumę z siebie, przecież bardzo dobrze mu szło! Odsunęła łapą oślinione liście z widocznym obrzydzeniem.
- A tak w ogólee to, co robiłeeś? - zapytała wyraźnie zaciekawiona, teraz mogli razem coś porobić! We dwójkę zawsze raźniej.

Położył się i przetarł swój język łapkami, nie mógł zdzierżyć uczucia tej suchości!! Bleuugghhh!!!!
Zabawy były super, kochał się bawić, ale, oh, konsekwencje tych zabaw… Jego łapy były oślinione, tak jak zresztą liście, wszystko było mokre w ślinie!!!! AAAA!!!!
W jego uszach odbiło się “super sobie radziłeś”
i w odpowiedzi na jego pyszczku uformował się delikatny uśmieszek. “Super sobie radziłeś”. To sprawiło, że ciepło wypełniło jego brzuszek. Uznał, że to pozytywne uczucie.
— Lesztki liści… Czy Ty… Je zjadłaś?? — Powiedział z obrzydzeniem, pokazując przy tym język, tak jakby chciał zwymiotować.
— Ja… Hmm… — Zaczął myśleć, jak on tak właściwie się tutaj znalazł?? — Spacelowałem. I jakoś znalazłem się tutaj. I dobrze, bo stlasznie się nudzę! — Podskoczył ucieszony. — A telaz Ty tu jesteś, więc już się nie nudzę! Hehe!

Pytanie Perły wydawało się jej głupie, no bo przecież co innego miała z resztkami przylepionymi do języka zrobić? Przecież nie będzie ich próbowała wypluć, bo zrobi to razem ze śniadaniem, a tego nikt widzieć nie chciał.
- No... No zjadłam - przyznała z dumą w głosie, jakby był to jakiś wyczyn, który sami Gwiezdni aprobowali. Uśmiech nie schodził jej z pyska, kiedy tak słuchała swojego brata. W końcu ona też trochę się nudziła, dlatego zajęła czymkolwiek, byleby zająć sobie czas.
- To jak już oboje tu jesteśmy, to trzeba coś fajowego porobić! - podekscytowana podskoczyła i zaczęła rozglądać się, bo w zasadzie co mogli robić? Musiało być to coś nietuzinkowego.
- O, może ty będziesz udawał, że coś robisz, a ja będę na ciebie polować? - dla Bluszcz była to wspaniała zabawa, chociaż nie była pewna czy Perła poprze ten pomysł.

Z przechyloną głową, obserwował uważnie siostrę, kiedy ta podekscytowana starała się wymyślić dla nich jakąś zabawę.
— Hmmm… — Na jego pysku przez krótką chwilę malowała się zamyślona mina. — … Okej! — Wyprostował się z uśmiechem. — W takim lazie, udaję, że coś lobię! — Zaczął powolutku iść przed siebie, rozglądając się. Czuł, jak pod jego łapami zgrzytają liście; z jakiegoś powodu, odgłos, jaki wydawały, uspokajał go. W końcu natknął się na średniej długości cienki patyk, nad którym nachylił się, a następnie zatopił swoje kły. Na chwilę przestał nawet udawać, że coś robi - zdążył zapomnieć, że jego siostra w tym momencie czai się na niego. Skupił się na tym, jak między jego zębami utykają fragmenty patyka, totalnie zapominając o Bluszcz.

Bluszcz przez chwilę była zszokowana, że w ogóle Perła zgodził się na to, by ta na niego zapolowała, jednak zaraz po tym była po prostu wniebowzięta. Prawdziwe polowanie! I to jeszcze na swojego brata. Zachichotała pod nosem, po czym poszła gdzieś dalej - tak, by Perła jej nie widział. Schowała się niedaleko i obserwowała swojego brata. Starała się opanować podekscytowanie, w końcu teraz musiała skupić się na polowaniu. Ugięła pod sobą łapy, podciągnęła brzuch, by nie dotykał podłoża i starała się utrzymać ogon tak, by też jej nie przeszkadzał.
Zaczęła się skradać, co suche liście jej zdecydowanie utrudniały, ale starała się, jak mogła! Próbowała delikatnie stawiać łapy, tak, by wydawać, jak najmniej dźwięku, a kiedy była już wystarczająco blisko - HOP! Skoczyła na Perłę i starała się złapać go zębami za kark!

— AAAA!!! — Z Perły wydał się dziki, wysoki pisk, przypominający skrzeczącego orła. Odruchowo próbował zrzucić z siebie tego, kto go zaatakował. Kiedy już mu się udało i atakujący przeleciał mu nad głową, zobaczył, że to tylko jego siostra…
— ALE MNIE WYSTLASZYŁAŚ!! — Odetchnął z ulgą, chociaż serce nadal biło mu tak, jakby chciało wyskoczyć mu z piersi. Po chwili jednak się zaśmiał, patrząc na  swoją siostrę; to był zabawny widok, jeden z listków, w które wpadła, wylądował jej na nosie.
— Wszysko oki? Nic Ci się nie stało? — Próbował powstrzymać śmiech. — Będzie z Ciebie dobly wojownik, nablałaś mnie… Może jednak pobawmy się w coś innego? O! Możemy udawać, że jesteś Przywódcą i mianujesz mnie na Wojownika! — Podskoczył podekscytowany.

Kotka zdziwiła się tym, jak Perła zareagował i aż położyła uszy, bo pisk był nie do wytrzymania. A przynajmniej nie wtedy, gdy się go w ogóle nie spodziewała. I dopóki nie wylądowała na ziemi. Skrzywiła się, ale zaraz, na słowa brata - zaczęła się głośno śmiać. Nie sądziła, że Perła aż tak wciągnie się w to, co robił, że zupełnie zapomni o ich zabawie.
- Nic mi nie jest - zdmuchnęła listek i się podniosła. Otrzepała futro z kurzu, którego nie było tak dużo, ale ewidentnie czuła się brudna. Nie pocieszyły ją słowa Perły, ona nie chciała być przywódcą. Przywódcy mają obowiązki, a ona się chciała bić! Polować!
- Możeee, możee nieee - rozejrzała się, szukając jakiegoś innego pomysłu na zabawę.
- O, wiem! Chodź, razem zapolujemy na mamę! - rzuciła i uśmiechnęła się prosząco do brata, a kiedy ten się zgodził, lub nie, to poszła wykonać swój niecny plan..

z/t

Jako, że miał trochę wolnego czasu, zajrzał do Gniazda. Ah... Od razu naszły go wspomnienia. To tutaj rozpoczęło się jego życie. Nie przyszedł jednak w to miejsce, aby wspominać. Podczas swoich obchodów po terenie, znalazł całkiem ładne i idealne patyki, które mogłyby spodobać się kociętom. Te w końcu gryzły i drapały o wszystko, więc zabawki szybko się zużywały. On za to nie potrzebował zabawek. Nie mógł jednak pozostawić takich idealnych patyków samych w lesie. To byłoby marnotrawstwo! Dlatego też dotarł do suchej ściółki i wypluł prezenty dla tutejszych kociąt. Miał nadzieję, że im się spodobają.

//Promyczek

Nieczęsto bywał gościem w kociarni, ale zdarzało mu się tu być. Żeby otworzyć się trochę na najnowsze pokolenia rzeki i w ogóle, bo w końcu... w końcu musiał poznać kociaki, żeby być bardziej pewnym siebie, jeśli ewentualnie podczas jakiejś ceremonii zdarzy się, że będzie musiał jednego trenować. Zawsze wolał być przygotowany, a teraz, gdy oficjalnie zgodził się trenować terminatorów, gdy udawał, że pozbył się tego stresu i niepewności, cóż, musiał się wziąć w garść, żeby faktycznie nie bać się tego, jak jeszcze przed księżycami. I choć poprzednio udało mu się to całkiem dobrze, bo poznał parę kociaków z poprzedniego miotu, przed tym Śliwkowym, to teraz musiał przyznać sam przed sobą, że w ogóle się nie postarał! Więc... cóż, siedział teraz w kociarni, trochę pomagając matkom w porządkach, mając nadzieję, że to jakieś kocię się nim zainteresuje i może zagada?

[Kreska]

Co prawda, Kreska była blisko zostania terminatorem, ale i tak, wolała czasem sama się pobawić i poskakać w tę i w tamtą, a po burzy to pojawiła się idealna okazja do tego. Okazało się, że skakanie z jednego końca kałuży do drugiej było fajne, bo nawet jakby łapą weszła do wody, to jeszcze nie było aż tak zimno, aby to było nie przyjemne - no i miała na dodatek krótkie futro, to szybko wyschnie! Tak więc koteczka sobie skakała, z jednej strony na drugą, powoli przemieszczając się po obozie i o dziwo nikogo jeszcze nie ochlapała, aż nie doszła bliżej Trzcinowego Brzegu.
Gdy była blisko rudego wojownika zobaczyła jakąś większą kałużę, poczuła zastrzyk motywacji i spróbowała ją przeskoczyć. Przednie łapy skończyły na suchym lądzie, po czym tylne łapy wylądowały we wodzie z głośnym pluskiem. Koteczka cała się zjeżyła i rozglądnęła się dookoła, a skoro zauważyła kocura, który siedział blisko, położyła uszy po sobie i poczuła, jak się jej zrobiło gorąco na pyszczku. — Przepraszam — miauknęła, w razie czego.

Czy mogło to być zaskoczeniem, że skoro wybrał sobie miejsce niedaleko jakiejś kałuży, to w końcu dostanie strzała wodą w pysk? Być może. Ale mimo wszystko się tego nie spodziewał, zbyt skupiony na wylizywaniu sierści na boku, by w momencie, gdy poczuł, jak nagle cały jego przód na powrót jest mokry, nie podskoczyć i nie zjeżyć delikatnie sierści. Co prawda nie ze złości, bo jeszcze nie wiedział co się stało, ale z przerażenia tym, co właśnie się zadziało. Nawet na moment spojrzał w górę, by sprawdzić, czy po prostu nagle nie lunęło z nieba, nim nie zdał sobie sprawy, że byłby wtedy cały mokry. No i dodatkowo po chwili rozległo się ciche "przepraszam", a on dopiero wtedy skierował złociste ślepia w stronę kotki, która to powiedziała. Zamrugał następnie parę razy, widocznie przetwarzając co się stało, a następnie postarał się wypuścić na pysk jak najszerszy uśmiech potrafił.
- Och, nic się nie stało, i tak byłem mokry, nie...? - odpowiedział. Naprawdę nie był zły. No... bywa, czy coś.

Zawstydzona, Kreska cofnęła lekko uszy, czując powoli, jak już to nie tylko czuła ciepło przy pyszczku, ale i również zaczynało jej się robić ciepło w uszy. Nie wiedziała, gdzie włożyć oczy, bo się wstydziła spojrzeć w kierunku Trzcinowego Brzegu. Jego słowa wcale ją nie uspokoiły, bo cóż, każdy mógł sobie tak mówić, aby drugi się nie przejął, nie? Poruszyła nerwowo końcówkę ogona, która wiła się na prawo i lewo. Nie wiedziała, co tam dalej powiedzieć, aby na prawdę, prawdę upewnić się, że wszystko dobrze.
— N-na pewno? — Jęknęła się kotka. — N-nie chciałam Ci przeszkadzać... — Dodała, skulając się lekko. Jakby jeszcze tylko mogła, to by na pewno spróbowała się wtopić w ziemię