I znowu te klany. Klan Rzeki, Klan Wichru...Mieli bardzo pospolite nazwy, nie tak piękne jak Plemię Niedźwiedzich Kłów. Na pewno były one krótkie i mało poetyckie. Lecz nie czas teraz na myślenie o nich. Trzeba się było skupić na treningu i słowach Tafli. Nasze tereny były dość rozległe, a ja chciałam poznać je wszystkie. Lub chociaż tyle, ile się da. A żeby tego dokonać, nic nie mogło rozpraszać mej uwagi. Dotrzymywałam tempa swej mentorce, wsłuchując się w jej głos. W paru miejscach, o których mi opowiadała, już kiedyś byłam, ale warto było sobie o nich przypomnieć.
- Tak właśnie mi się wydawało, że rozpoznaję tą okolicę. Miło znów tu być. - odparłam, gdy tylko Tafla przerwała swój wywód. Szłyśmy dalej, a mnie nawet łapy ani razu nie zabolały.

Nie zmęczyłam się jakoś bardzo w czasie naszej wędrówki i mogłabym iść dalej, ale musiałam mieć na uwadze zdanie Tafli i w ostateczności również jej zdrowie, w końce nie tak dawno kotka zmagała się jeszcze z chorobą, a i młodszą też się nie stawała. Dlatego nie byłam zaskoczona, gdy starsza łowczyni przerwała nasz spacer po granicach plemienia, oznajmiając chwilowy postój na możliwe pytania i małe polowanie. Pytań nie miałam raczej żadnych, gdyż wszystko było dla mnie jasne i jak najbardziej zrozumiałe, ale zawsze chętnie zapoluję, zwłaszcza, gdy miałam u swego boku tak doświadczoną kocicę.
- Nie mam pytań, więc od razu chodźmy zapolować. Pokażę Ci wszystko, czego nauczyło mnie Robak. - odparłam, nie kryjąc swego entuzjazmu. Musiałam w końcu w jakiś sposób spożytkować resztkę energii na dziś, a łowy wydały się być wręcz idealnym rozwiązaniem na zakończenie dzisiejszego dnia!

Zaraz po rozstaniu z Taflą, przyjęłam pozycję łowicką, uginając łapy i prostując ogon wzdłuż ciała, aby nie wystawał on ponad otaczające mnie leśne gąszcze. Nawet jego najcieńszy czubek mógłby zdradzić zwierzynie mą obecność, a przecież nie o to chodziło w polowaniu. Szłam przed siebie wolnym i ostrożnym tempem, oddychając płytko, rozglądając się i nasłuchując w poszukiwaniu pierwszej potencjalnej ofiary. W pamięci wciąż miała te moje nieudolne łowy pod czujnym okiem Robak, dlatego tym razem musiałam lepiej sobie poradzić. Czułam na sobie uważny wzrok Tafli, nawet wtedy, gdy znikała mi z pola widzenia, a jej zawieść przecież nie mogłam. Zależało mi bardzo na jej dobrej ocenie mej osoby i umiejętności.

Dobrze pamiętałam, co Robak zawsze mówiło mi o ptakach. Że te skrzydlate istoty miały świetny wzrok, dlatego trzeba było podchodzić je od tyłu, najlepiej kryjąc się wśród leśnych zarośli, poruszając się jak bezszelestnie się da. Tak też żem uczyniła. Na ugiętych łapach i z ogonem wyprostowanym wzdłuż ciała skradałam się przez krzaki, okrążając wróbla tak, aby znaleźć się za jego plecami. Gdy byłam już w dobrym miejscu, wyskoczyłam po cichu z gąszczu, mając nadzieję, że wyląduję na pierzastej ofierze, przyszpilając go do ziemi i uniemożliwiając zbicie się w przestworza w próbie ucieczki przed moimi kłami i pazurami.

Cóż, Promyk prawie idealnie podkradła się do ptaka, jednak zapomniała o pewnych i równie ważnych zasadach, których brak zdradził jej obecność. Nim zdążyła odpowiednio obejść ptaka, nadepnęła na gałązkę, co skutecznie przepłoszyło wróbla.

— Patrz pod łapy i idź pod wiatr! — rozległ się nieco karcący głos Tafli, którą przyglądała się koteczce z gałęzi kawałek dalej. Chwilę po tym, gładko zeszła z drzewa, podeszła bliżej kotki i karcaco pacnęła ją ogonem po uszach, oczywiście delikatnie! — Każda zasada jest kluczowa, Promyk. Jeżeli zapomnisz o chociaż jednej, wrócisz do jaskini z pustymi łapami. Skup się i postaraj zastosować wszystkie potrzebne zasady przy następnej zwierzynie jaką wytropisz, dobrze? — chociaż Tafla brzmiała wyjątkowo surowo, na sam koniec posłała Promyk ciepły uśmiech i westchnęła.
— Spróbuj jeszcze raz, nie przejmuj się. Początki bywają trudne — miauknęła łagodnie i czmychnęła między drzewa, znikając Promyk z oczu.

A niech to! Przecież patrzyłam kątem oka pod własne łapy, a i tak udało mi się nadepnąć na małą, zdradziecką gałązkę! Co za pech! Plemię Wiecznych Łowów nie było chyba dziś po mojej stronie, skoro rzucało mi kłody pod nogi. Oczywiście nic nie mogło umknąć czujnemu oku Tafli, które podeszła do mnie i karcąco zdzieliła swym ogonem po moich uszach. Wielki wstyd i hańba, tak się zbłaźnić przed wymarzoną mentorką. Nie mogłam jednak tak łatwo się poddać. Dlatego bez dalszego zbędnego słowa ruszyłam dalej na ugiętych nogach, tym razem ostrożniej stawiając swe łapy. Ogon utrzymywałam wciąż w dolnej pozycji, aby żaden jego skrawek nie wystawał poza gęste leśne poszycie. Słuch, węch i wzrok miałam wyostrzony na maksa, wszelkimi zmysłami szukając kolejnej ofiary.

Bycie cierpliwą się opłaciło. Tuż pod moim nosem wyczułam charakterystyczny zapach ptaka, który roztaczała wokół siebie mała sójka. Pamiętając o wszystkich zasadach łapania tych latających istot, zaczęłam skradać się na ugiętych nogach i z ogonem wzdłuż ciała, zachodząc od tyłu swą ofiarę i kryjąc się w pobliskich krzakach. Mój oddech był płytki, a łapy stawiałam tak ostrożnie, aby nie nadepnąć na suchy liść czy gałązkę. Cierpliwości, Promyku, a twój wysiłek się opłaci... Czekałam na odpowiedni moment, aby rzucić się na zwierzynę i przygwoździć jej skrzydła do ziemi, tym samym pozbawiając ją jedynej drogi ucieczki.

Ależ ze mnie żuczy móżdżek! Dziś nic, tylko popełniałam błąd za błędem. Nie wiedziałam, czy to obecność Tafli, czy może to ciągła, uporczywa myśl o Dębie w mojej głowie miały wpływ na mój brak koncentracji, ale powinnam była w pełni skupić się na polowaniu i swoim obecnym zadaniu. Całe plemię na mnie liczyło, jeśli miałam pewnego dnia dbać o jego wyżywienie jako łowczyni. Z tą myślą odrzuciłam precz niezadowolenie z wcześniejszej porażki i ruszyłam na dalsze poszukiwanie zwierzyny. Na ugiętych łapach, z ogonem wyprostowanym wzdłuż ciała i ze spłyconym oddechem przedzierałam się dalej przez las. Tym razem musi mi się udać!

Haha, niezła ze mnie tropicielka! Nie minęła dłuższa chwila, jak do mojego nosa dotarł zapach myszy, a z czasem również ją dostrzegłam. Gryzoń był zajęty własnym śniadaniem i nie zdawał sobie sprawy z mojej obecności, co czyniło z niego idealną ofiarę. Zaczęłam więc zachodzić do niej od tyłu, pilnując, aby mój oddech był płytki, a postawa prawidłowa. Ugięte łapy, ogon ustawiony wzdłuż ciała wraz z ostrożnym stawianiem kroków i patrzeniem kątem oka pod własne łapy mogły przesądzić o tym, czy mi się uda, czy może znów poniosę porażkę. Plemię Wiecznych Łowów, pomóżcie mi, gdyż nie mogę zawieść swoich pobratymców!

Bez ani chwili zwłoki rzuciłam się w pogoń za myszą, gdy tylko ta poczęła przede mną zwiewać aż się za nią kurzyło. Gdyby nie kolejny mój błąd, już dawno byłaby martwa! Nic to, trzeba się było nieco pomęczyć, aby ją złapać. Biegłam ile sił w łapach, chcąc dorwać gryzonia, nim ten schowa się w swojej małej, bezpiecznej norce. Wystarczyło tylko go wyprzedzić i odciąć mu drogę, aby był zdany jedynie na moje kły i pazury. A te miałam dziś wyjątkowo ostre i spragnione kęsu świeżej zwierzyny. Takie myśli napędzały mnie tylko do działania, dlatego gnałam, jakby miało od tego zależeć całe moje życie. Cóż, w sumie istotnie tak właśnie było.

[i]Ruszenie w pościg było dobra decyzją i tym razem Promyk udało się dogonić i zabić mysz, która zdążyła jedynie cicho pisnąć nim zwiotczała w pysku szylkretki.[/b]

— Jesteś strasznie rozkojarzona Promyk — mruknęła Tafla, pojawiając się za Promyk. Cóż, była trochę zaskoczona, że kotka mimo paru podejść i podpowiedzi z jej strony, dalej popełniała te same błędy. Czuła, że za nim pójdzie poinformować Wieszcza o jej gotowości, będzie musiała poświęcić kilka następnych treningów na wykucie zasad polowania. — Na następnym treningu powtórzymy teorie polowania, a na dzisiaj to wszystko. Zabierz mysz i wracamy do obozu. Jutro o wschodzie słońca spotykamy się przed wyjściem z jaskini, dobra? — mruknęła z uśmiechem po czym ruchem łba dała znak by szylkretka ruszyła za nią w drogę powrotną.


Ostatnie kilka treningów Tafla przeznaczyła na szlifowanie polowania bo... cóż, to najbardziej kulało w przypadku Promyk, a przecież nie mogła dopuścić do mianowania łowcy który nie potrafi polować! Jako mistrzyni była surowa i wymagająca, a to oznaczało, że każdego traktowała tak samo. Nikomu nie dawała taryfy ulgowej, więc Promyk nie mogła być wyjątkiem. Na dzisiejszy trening Tafla umówiła się z Promyk w Ślimaczych Drzewach, a kiedy nowicjuszka się zjawiła, starsza łowczyni od razu ruszyła na granicę. Miały dzisiaj do obejścia te, które im zostały i naukę wspinaczki. Zresztą, Tafla planowała przepytać Promyk z teorii polowania i sprawdzić, czy ostatnie treningi czegokolwiek ją nauczyły.
— Dzisiaj zajmiemy się ostatnimi granicami i nauką wspinaczki, więc skończymy obowiązkowa część treningu — poinformowała, po chwili dodając. — Ale przed tym chce cię przepytać z polowania. Powiedz mi o pozycji, sposobach podchodzenia zwierzyny i następstwie jej upolowania.

Czując na sobie niezadowolony wzrok Tafli, położyłam uszy po sobie, okazując szczerą skruchę z powodu swojego dzisiejszego zachowania. Musiałam się jakoś przed nią usprawiedliwić, aby nie myślała, że trafiła jej się jakaś roztrzepana uczennica, nie potrafiąca nawet dobrze zapolować.
- Przepraszam cię bardzo, Taflo. Trudno mi się dzisiaj skupić, a ja nie wiem, dlaczego, ale obiecuję, że następnych treningach będę już bardziej uważać. Chcę wreszcie zasłużyć na miano prawdziwej łowczyni i móc chwalić się światu wszystkim, czego ty czy Robak kiedykolwiek mnie nauczyliście. - odparłam, a aby jeszcze bardziej uwiarygodnić swoje słowa, położyłam łapkę na swym sercu. Wtedy to Tafla zakończyła nasze dzisiejsze spotkanie i razem udałyśmy się z powrotem do obozu - ja oczywiście z myszą zwisającą z mego pyska.

[... ]

Ostatnie treningi były dość wymagające. Tafla nie mogła puścić w niepamięć moich kilku wcześniejszych pomyłek i ciągle starała się ze mną przerobić to, co sprawiało mi największe trudności. Rozumiałam jednak, że robi to tylko i wyłącznie dla mojego dobra, aby nie musieć trzymać mnie w Ślimaczych Drzewach dłużej, niż jest konieczne. Dlatego ochoczo ruszyłam za nią w drogę po pozostałych terenach Plemienia Niedźwiedzich Kłów, w głowie przygotowując sobie odpowiedź na jej pytanie.
- Prawidłowa pozycja łowiecka polega na obniżeniu swej wysokości poprzez ugięcie wszystkich czterech łap, a także wyprostowaniu ogona wzdłuż linii swego grzbietu. Trzeba przy tym pamiętać, aby brzuch nie szurał za bardzo po ziemi, gdyż to mogłoby spłoszyć potencjalną zwierzynę. Ważne jest też to, aby patrzeć pod łapy i iść pod wiatr przy podchodzeniu ofiary, co pomoże zminimalizować ryzyko niepotrzebnego hałasu, czy tego, że nasz zapach poniesie się w stronę upragnionej zdobyczy. Również nasz oddech powinien być płytki i cichy. Przyda się to zwłaszcza przy polowaniu na króliki i zające, gdyż te dzięki swoim dużym i długim uszom mają bardzo czuły słuch. Przy podchodzeniu do ptaka natomiast najlepiej jest kryć się wśród zarośli tak, by ten nas nie dostrzegł, nim będzie za późno. Jeśli jednak nie uda nam się znaleźć odpowiedniej kryjówki, powinniśmy skradać się do skrzydlatej istoty po skosie i zastygać co jakiś czas bez ruchu. Myszy i inne tego typu zwierzęta doskonale potrafią wyczuć drgania podłoża, dlatego po upatrzeniu sobie takiej ofiary należy przenieść swój ciężar ciała na tylne łapy. Po każdym złapaniu i uśmierceniu zwierzyny zakopujemy ją w ziemi, aby nie straciła ona swej świeżości, gdy po nią wrócimy. Poza tym eliminujemy okazję do tego, że ktoś ją nam ukradnie. - odparłam, mając nadzieję, że odpowiedź ta w pełni usatysfakcjonuje moją mentorkę.