Ha, mam cię, trusiu! Trzymając mocno truchło zająca, podreptałam dumnym krokiem z powrotem do Robak, upuszczając przed jeno sylwetką swoją zdobycz. Moje pierwsze łowy i już sukces! I to jaki! Takich sporych rozmiarów szarak to nie byle mysz czy wiewiórka. Przecież był większy ode mnie, a i tak udało mi się go złapać. Gdy rodzice o tym usłyszą, na pewno będą ze mnie bardzo dumni. Dopilnuję, żeby to właśnie do nich trafiło świeże, soczyste mięso długouchego. Mogą się również podzielić z Bobrem, Krupą i Kasztanem, jedzenia jest tyle, że starczy dla wszystkich. Któregoś dnia możemy wspólnie wybrać się na polowanie. żebym mogła im wszystkim pokazać swoje nowe umiejętności. Uśmiechnęłam się do mentora, wypinając dumnie pierś.
- Robak, tylko spójrz, co upolowałam! Piękna zdobycz, nieprawdaż? - rzuciłam, nie kryjąc swojego entuzjazmu.

Robak nie spodziewało się, że Promyk od razu do nieno pobiegnie, ale nie miało nic przeciwko. Wyszło naprzeciw Nowicjuszce i uśmiechnęło się szeroko. Poczochrało jej futro na czole.
- Robak gratuluje! To świetna pierwsza zdobycz. Teraz się ją zakopuje, żeby przyjść po nią później i szuka zwierzyny dalej.
Poleciło i tym razem wykopało dołek osobiście. A potem czekało aż Nowicjuszka ruszy dalej.

Przyglądałam się, jak Robak zakopuje moją zdobycz, a gdy tylko zwróciło na mnie swe oblicze, ruszyłam na dalsze łowy. Tym razem pamiętałam, aby spłycić swój oddech do niezbędnego minimum, przyjmując tą samą pozycję co wcześniej. Brzuch nisko, ogon wyprostowany wzdłuż ciała, powolne i ciche kroki przy przedzieraniu się przez leśną gęstwinę...Raczej nie mogłam drugi raz liczyć na tak dużą zwierzynę jak zając, ale nawet mała mysz czy wiewiórka by mnie w pełni zadowoliła. Ktoś w obozie na pewno ucieszy się, gdy przyniosę mu tłustego gryzonia do spożycia. A gdy wszyscy będą najedzeni i szczęśliwi, wtedy i ja będę mogła się w spokoju posilić. Oczywiście, jeśli zostaną jeszcze jakieś resztki. Chodźcie do mnie, smaczne kąski! Moje plemię jest głodne, a moim obowiązkiem jest je wykarmić. Przysłużycie się dobrej sprawie, jeśli tylko zechcecie wpaść w moje łapki! ~ Nawoływałam w myślach wszelkie leśne stworzenia, wystarczająco małe, aby dało się złapać i zjeść. Nie chciałam przecież natknąć się na lisa, borsuka, wilka czy - co chyba byłoby najgorszą opcją - krwiożerczego niedźwiedzia. Niech lepiej trzymają się swoich rewirów, nie wchodząc mi w drogę.

Och, wielki Plemieniu Wiecznych Łowów! Błagam was, ześlijcie mi jeszcze jakąś ofiarę! Moje dzisiejsze łowy mają być tak obfite, jak tylko się da! ~ posyłałam w niebo bezgłośne modlitwy, przedzierając się przez leśne podszycie. Może nawet uda mi się złapać ptaka? Wiedziałam, że aby tego dokonać, trzeba było jak najszybciej pozbawić delikwenta możliwości odlotu i ucieczki. Gdy pierzasta istota nie mogła użyć swoich skrzydeł, była już praktycznie martwa. Bo co to za ptak, który nie lata? Chętnie wgryzłabym się w jakąś małą ptaszynę. Przynajmniej to jakieś urozmaicenie po ciągłym spożywaniu myszy, wiewiórek i tym podobnych gryzoni...

Ble, co to jest? Czy to w ogóle nadaje się do jedzenia? Przyglądałam się dziwnemu stworzeniu z bezpiecznego oddalenia. Wyglądało trochę jak wąż, a jednocześnie jak jaszczurka. Wężoszczurka? Jaszczuwąż? Coś takiego w ogóle istniało? Rozejrzałam się po okolicy, szukając wzrokiem Robak, jednak nie mogłam jeno dostrzec w tym leśnym gąszczu. Bałam się sama zaatakować coś, co mogło okazać się jadowitym wężem. Podeszłam niepewnie do cudacznej istoty i trąciłam ją delikatnie łapą. Jej ciało było strasznie zabłocone świeżą, mokrą, brązową breją. Fu! Nie mam zamiaru tego jeść! Idę dalej. Zostawiłam gada w spokoju, ruszając w głąb terenów łowieckich Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Automatycznie przyjęłam odpowiednią pozycję, wyciszając swój oddech.

Chyba Plemię Wiecznych Łowów miało dzisiaj wyjątkowe poczucie humoru. Najpierw zesłało mi pod nos jakąś hybrydę węża i jaszczurki, a teraz jeszcze dużą, brzydką, tłustą i zieloną ropuchę. Blee! Nie miałam dziś najmniejszej ochoty na żabie udka... Były takie oślizgłe i maziowate...Fujka, co za okropność! Z drugiej jednak strony nie mogłam przecież powrócić do obozu z jednym tylko zającem. W końcu nie poluję dla siebie, ale dla całego plemienia. Ktoś na pewno się skusi na tego nieapetycznie wyglądającego płaza. Raz kotu śmierć, chcąc nie chcąc, musiałam go upolować. Tylko jak się do tego zabrać? Wiedziałam, że takie stworzenia potrafią skakać na długie odległości i w ten sposób uciekają przed drapieżnikami do swoich wodnych zbiorników, gdzie były bezpieczniejsze niż na lądzie. Dlatego trzeba było utrudnić im poruszanie się, zupełnie jak ptakom. Zbliżałam się powoli do szlamowatej istoty, dodając sobie w myślach animuszu i pilnując odpowiednej postawy przy podchodzeniu zwierzyny, trzymając ogon wyprostowany wzdłuż ciała i poruszając się na zgiętych nogach. Cicho i spokojnie, a twoje wysiłki zostaną nagrodzone. Bezszelestnie, stawiając kroki jeden za drugim, szłam w stronę upatrzonej ofiary, starając zajść ją od tyłu, gdyż jej wielkie oczy mogłyby łatwo mnie dostrzec. Dasz radę, Promyczko! Teraz! W odpowiednim momencie wyskoczyłam na bezbronną ofiarę z zamiarem wylądowania na jej długich i skocznych tylnych łapach. Zwierzę, które nie mogło się ruszać, było już w zasadzie martwe.

Promyk zapomniała o jednej z zasad. Ropucha wyczuła drgania podłoża Nowicjuszki i uciekła w popłochu. Spośród krzewów za to wyłoniło się Robak.

- Promyk trochę się gubi co? Jeszcze raz powtórzmy zasadę co do rodzaju zwierzyny na jaką się poluje. Robak doda też, że tego padalca mogła Promyk złapać. Nie warto wybierać w zwierzynie, każdy kąsek się przydaje.
Stanęło naprzeciw szylkretowej kotce gotowe powtórzyć jeszcze raz wiadomości. Chyba nie do końca załapała.

Skuliłam się ze wstydu, kładąc uszy po sobie, gdy tylko poczułam na sobie rozczarowany wzrok mentora. Robak stanąło tuż nade mną, wyraźnie niezadowolone z moich ostatnich poczynań. Może i byłam nieco wybredna w doborze swoich ofiar, a poza tym też trochę rozkojarzona, ale to mogło przytrafić się każdemu. Prawda? Nikt nie rodzi się z perfekcyjną znajomością wszelkich zasad polowań i równie dobrą umiejętnością niepopełniania żadnych błędów. Ze swej strony mogłam jedynie obiecać, że to już więcej nie powtórzy i niech Plemię Wiecznych Łowów mnie za to ukarzę, jeśli kiedyś złamię dane mu słowo.
- Prz-przepraszam, Robak. Chyba wyczerpałam swoje całe dzisiejsze szczęście w pogoni za tym królikiem. Ale mogę spróbować jeszcze raz, o ile tylko dasz mi drugą szansę. Tym razem mi się uda, naprawdę. - odparłam, ze szczerą skruchą w swoim głosie. Liczyłam na to, że Robak się nade mną zlituje i nie będzie się długo gniewało.

Odkąd Robak umarło, nie miałam ochoty na kontynuowanie swojego szkolenia. Mojego nastroju nie poprawił nawet fakt, że moim zastępczym mentorem miała zostać Tafla. Nie rozumiałam, dlaczego nie ucieszyła mnie ta wiadomość. Przecież kiedyś sama chciałam, aby to właśnie biało-czarna koteczka zajęła się moimi treningami. Czyżbym aż tak przywiązała się do czarnego kota, że trudno mi jest wyobrazić sobie kogoś innego na jego miejscu? Bo choć nie było to zbyt rozmowne indywiduum, jednak jak już postanowiło się odezwać, to zawsze odzywało się miłym i wyrozumiałym tonem. Wiedziałam, że będzie mi jeno bardzo brakować...Lecz, chcąc nie chcąc, musiałam się stawić na wezwanie starszej koleżanki z Plemienia Niedźwiedzich Kłów, przyniesione mi słownie przez Kaczkę. Idąc na spotkanie z Taflą, nie wiedziałam, czego mam się po niej spodziewać. Nieśmiało wkroczyłam do lecznicy, szybko znajdując w niej jasną sylwetkę nowej mentorki. Usiadłam niepewnie naprzeciwko niej, czekając, aż to ona pierwsza się do mnie odezwie. Kiwnęłam głową, gotowa odpowiedzieć na jej pytanie, gdy tylko skończyła je zadawać.
- Robak opowiedziało mi już o technikach polowania na konkretny rodzaj zwierzyny, omówiło ze mną pozycję łowiecką, przestrzegło przed większymi drapieżnikami, a nawet pozwoliło zapolować po raz pierwszy. I udało mi się złapać zająca! - od razu rozpromieniłam się na to wspomnienie. Nie uśmiechało mi się jednak znów przerabiać suchą teorię, jak już zasmakowałam nieco w zajęciach praktycznych. No ale skoro Tafla nie była jeszcze w pełni swoich sił, aby zacząć działać w terenie, musiałam być grzeczna i jakoś przez to przejść. Może nie będzie tak nudno, jak myślę...

Zarumieniłam się, słysząc pochwałę starszej koleżanki. Lubiłam być chwalona przez starszych i bardziej doświadczonych członków plemienia, zwłaszcza tych, z którymi kiedyś miałam dzielić swe legowisko. Dobry łowca znał się na swojej robocie i tylko tacy mogli mi zaimponować. A Tafla wyglądała mi na taką, która zna się na swoim fachu, więc jej komplementy musiały być szczere.
- Dziękuję, ale...to nic takiego. Właściwie to...musiałam gonić za tym zającem, bo trochę go spłoszyłam i zaczął uciekać sprzed mojego nosa. - rzuciłam, okazując swą szczerą skruchę z powodu zepsucia tan banalnego zadania, jakim było złapanie zająca. W czasie tego polowania miałam swe wzloty i upadki, ale kto normalny nie ma ich w swoim życiu? Najważniejsze, żeby umieć naprawiać swoje błędy. - Niestety, Robak pokazało mi tylko okolice Ślimaczych Drzew, więc obawiam się, że ty będziesz musiała mnie dokładnie oprowadzić po terenach plemienia. Ale to na pewno będzie miły i przyjemny spacer, podczas którego wiele będę mogła się nauczyć. - miauknęłam, a mój ogon poderwał cię nieco z ekscytacji. - Ooo, znam trochę znaków i tradycji! Mamusia mówiła, że ja i moje rodzeństwo jesteśmy spod znaku Sarny, czyli urodziliśmy się w Porze Kwitnących Drzew. Tłumaczyła też, że dzięki temu cechuje nas siła ducha, impulsywność i płodność. - odparłam, niezbyt przekonana o tej definicji, która niezbyt pasowała do moich dwóch ponurych braci, wiecznie smutnego Bobra i wolącego wieść żywot samotnika Kasztana, niech Plemię Wiecznych Łowów ma ich w swej opiece. - Inne znaki przodków to niedźwiedź, noszą go koty urodzone w Porze Ciepłych Wichrów i odznaczają się spokojem, mądrością i odpowiedzialnością. Koty, które przyszły na świat w Porze Złotych Liści zwane są Lisami, czyli sprytnymi, bystrymi indywidualistami. Ostatnim znakiem, przeznaczonym dla tych, którzy pojawili się na ziemi w czasie Pory Białych Zasp, jest mysz, a główne cechy to płochliwość, małomówność i rozważność. - dodałam, stwierdzając w myślach, że moi bracia okazali się być właśnie takimi myszami. - Dobrze zapamiętałam? Znam jeszcze parę plemiennych świąt, jak między innymi Taniec Kwiatów z Wielką Ucztą i Sarnią Gonitwę, w której przecież sama brałam udział u boku ciebie, Księżyc i Groma, ale pozostawię tobie zapoznanie mnie z resztą tradycji. W końcu ty jesteś mentorką, a ja uczniem, nie na odwrót. Jednak wspomnę jeszcze, że mama wiele mi już powiedziała na temat Plemienia Wiecznych Łowów, które nad nami czuwa i zabiera do siebie każdą kocią duszę, jeśli uzna ją za dobrą i godną tego zaszczytu. - zakończyłam, biorąc oddech. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że powiedziałam to wszystko na jednym wdechu.

— Nie bądź dla siebie taka krytyczna, Promyk. To było twoje pierwsze polowanie, oczywistym jest, że nie wszystko poszło perfekcyjnie! Niektórym nowicjuszom nawet po paru próbach nie udaje się wrócić do jaskini ze zwierzyną, a przyniesienie na stos z zająca to naprawdę spore osiągnięcie — wyjaśniła, posyłając kotce szczery, ciepły uśmiech. Nie mówiła tego tylko po to, aby jakoś pocieszyć kotkę; naprawdę tak sądziła. W końcu zając to była naprawdę trudna zwierzyna mimo wszystko! Zawsze mógł boleśnie pogryźć kotkę, albo solidnie kopnąć, a tu proszę! Promyk sobie poradziła i upolowała go z większymi czy mniejszymi, problemami. — Dobrze, więc jak tylko wyzdrowieje, przejdziemy się po granicach — zapewniła z uśmiechem, po chwili poruszając uszami w zaciekawieniu, gdy Promyk zaczęła odpowiadać odnośnie świąt. Zamieniła się więc w słuch, chcąc wyłapać ile wiedzy zgromadziła pstrokata i jak wiele z tego pokrywało się z rzeczywistością. Jak się okazało; całkiem sporo!
— Tak, dobrze pamiętasz — przytaknęła łagodnym ruchem łba. — Jednak najważniejszym w kwestii Znaków Przodków jest to, aby nie kierować się tylko i wyłącznie nim przy tym oceniając kota tylko przez jego pryzmat. Nie mówię, że ty tak robisz, ale wiele kotów odstaje od swoich znaków. Nie wszystkie sarny są żywiołowe i chętne do zakładania rodzin, nie każdy niedźwiedź jest mądry i rozważny, lis zdradziecki czy mysz płochliwa. To tylko oznaka w jakiej porze dany kot się urodził, a nie wyznacznik jego całej osobowości. Sprowadzanie kota jedynie do jego Znaku Przodków bywa, cóż, bolesne i zwyczajnie nieodpowiednie. Tak jak w większości spraw i tu potrzebny jest umiar. Wiele kotów zbłądziło, gdy pokładało zbyt wiele dziwnej, często irracjonalnej, wiary w nieomylność znaków — wyjaśniła, tak jak każdemu innemu nowicjuszowi którego szkoliła, chcąc szerzyć nieco zdrowsze podejście do znaków, niż jej samej wpajano. Przykład jej relacji z matką był na te potrzeby aż nadto idealny.
— Naprawdę sporo wiesz, Promyk — zachichotała ciepło i westchnęła. Nie było w tym nic złego! W końcu kotka miała już swoje księżyce i chcąc nie chcąc — żyła w Plemieniu i obcowała z tymi wszystkimi świętami i tradycjami na co dzień. — Jest jeszcze Długa Noc na początku Pry Białych Zasp. W jego trakcie składane są prośby o łagodną pogodę podczas tej ciężkiej pory, dostatek zwierzyny i brak chorób, aby plemię mogło bez problemu przetrwać ten trudny okres. Wieszcz również typuje trójkę kotów, która ma za zadanie wykonać swój stos: jeden ze zwierzyną, drugi z ziołem wcześniej skonsultowanym z Wieszczem, a w trzecim ma być roślina symbolizująca pogodę. Tu kot ma największe pole do popisu! Im bardziej kreatywną roślinę wybierze, tym lepiej. Gdy stosy są już gotowe, pozostali członkowie wrzucają do nich kamyczki, a stosy zostają zlikwidowane dopiero jak Wieszcz uzna, że nadeszła na to pora. Wtedy Plemię zbiera się i Wieszcz w oficjalny sposób przekazuje prośby do Przodków licząc, że je wysłuchają — wyjaśniła dość obszernie, mówiąc powoli i wyraźnie aby kotka bez problemu nadążyła i zrozumiała. Pewnie wiedziała o co chodzi, ale lepiej dopowiedzieć, nic przemilczeć.
— Proszę, na początek rozwiń mi na czym polega Taniec Kwiatów, później omówimy resztę świąt i przejdziemy do tradycji.

Słuchałam słów Tafli, co jakiś czas kiwając głową, mile połechtana jej komplementem, który wplotła w swą wypowiedź. To, co starała się mi przekazać, było nad wyraz interesujące, chłonęłam więc każdą nową informację jak mech wodę. W końcu starsza łowczyni przerwała swój wywód, aby zadać mi pytanie i pozwolić na zabłyśnięcie przed nią swoją wiedzą.
- Taniec Kwiatów to święto obchodzone w pierwszym księżycu Pory Ciepłych Wiatrów. Na jeden dzień każdy kot z plemienia porzuca swoje obowiązki, aby świętować w czasie pełni. W tym dniu celebrujemy porę pełną słońca i płodności oraz żegnamy Porę Kwitnących Drzew. Obóz jest wtedy tak prześlicznie przystrojony wonnym kwieciem, a wieczorem zbieramy się na Wielką Ucztę, aby wspólnie spożyć upolowaną wcześniej zwierzynę, której specjalnie z tej okazji łapie się nieco więcej niż zwykle. Nazajutrz odbywa się Sarna Gonitwa, czyli pościg za sarną, mający na celu przegonienie ją z naszych terenów, co symbolizuje wypędzanie poprzedniej pory. - odparłam, mając nadzieję, że ta odpowiedź zadowoli mą mentorkę.

Pozostała część teoretyczna na temat świąt i tradycji Plemienia Niedźwiedzich Kłów dość szybko nam poszła. Tafla była wyraźnie zadowolona z poziomu mojej wiedzy. Bardzo mnie to cieszyło i napawało wręcz nieopisaną dumą. W nagrodę za dobre odpowiedzi czarna colorpointka pozwoliła mi odejść, dając mi wolne na resztę dnia.

[Jakiś czas później...]

W końcu Tafla wyszła zwycięsko ze swej walki z chorobą i mogłyśmy się wreszcie umówić na jakiś bardziej praktyczny trening. Postanowiła, że dziś pokaże mi te tereny plemienia, na których jeszcze moja łapa nie postała. Ruszyłam więc dziarskim krokiem za swą mentorką, gotowa na nowe przygody. Słuchałam uważnie jej słów, które tylko pobudzały mą ciekawość. Zwłaszcza zainteresowała mnie ta wzmianka o klanach...Czym były te klany i skąd się w ogóle wzięły w pobliskiej dolinie? Chciałam poznać odpowiedzi na te i inne pytania. Może z czasem się wszystkiego dowiem, jak będę cierpliwa.
- Dobrze, prowadź więc, Taflo. Jestem tuż za tobą. - odparłam, podziwiając po drodze przepiękne, leśno-górskie krajobrazy. Miło było pooddychać świeżym powietrzem, a nie cały czas wdychać to zatęchłe w plemiennej jaskini. A i można było rozprostować nogi, zesztywniałe od długiego nieużywania.