Patrzyłam się na Wierzbową Łapę, delikatnie podnosząc wyżej jedną z brwi. Finalnie jednak skinęłam głową, z cichym westchnieniem.
— Niech ci będzie. Porozmawiam z Orzechem i może coś dodatkowego dostaniesz — odparłam, kładąc nacisk na słowo klucz, którym było "może". W końcu to nie tak, że od razu będzie załatwione. Jeśli jedna z terminatorek chciała dostawać więcej obowiązków musiałam sobie w głowie ułożyć mniej lub więcej plan na patrole. Najpierw jednak trzeba porozmawiać z jej Mistrzem, w wolnym czasie.
Zamrugałam delikatnie na słowa Puch, zaraz jednak uśmiechnęłam się słabo. Cóż, od chyba dawna nikt się mnie nie pytał jak mi mija dzień. Także miło coś takiego usłyszeć. Zazwyczaj się mnie koty pytały, ale o sprawy czysto Klanowe, albo jak coś rozwiązać. W sumie... moje rozmowy też zazwyczaj się ograniczały do obowiązków.
— Jest w porządku — odparłam, uciekając wzrokiem od córki Świergot gdzieś dalej w obóz. Nie było w porządku. Nie czułam się, aby było wszystko w porządku. Ale przecież nie zamierzałam wszystkiego wylewać na Wierzbową Łapę. — Obowiązki... huh. W sensie, w normie, tak mi się wydaje, haha. Rano porozdzielałam patrole, zaraz w sumie też by się przydało to zrobić i takie tam. Polowania i w ogóle. Nic ciekawego.

Drgnęłam delikatnie wibrysami na słowa córki Świergot, po czym się tylko łagodnie uśmiechnęłam. Przymrużyłam oczy, na moment się zamyśliłam. Owszem, taka prośba ze strony młodej, dopiero prawie co mianowanej terminatorki na pewno była interesująca. Terminatorzy wykonywali swoje obowiązki, oczywiście, ale prócz tego nigdy nie usłyszałam, aby chcieli robić coś więcej! Ba, czasami słyszałam z Zielonych Zarośli narzekanie, haha.
— Cóż, zazwyczaj terminatorzy nie mają takich próśb. Powiem ci, że kiedy ja byłam w twoim wieku, to się potężnie leniłam. Dlatego też zdziwiło mnie to, o co mnie poprosiłaś — odpowiedziałam spokojnym tonem głosu, spoglądając na córkę mojej terminatorki. — Dodatkowo jesteś młodą koteczką, pracujesz jak mało kto, inni terminatorzy prawie palcem nie muszą ruszać, więc nie widzę powodów, abym miałabym ci dawać coś więcej — zamruczałam ciepłym tonem głosu, uśmiechając się do terminatorki obok mnie.

Kiedy kotka mi odpowiedziała podniosłam wyżej jedną z brwi, obserwując dokładnie jej pysk. Z każdym kolejnym słowem, który wylewał się z pyszczka Wierzbowej Łapy mój uśmiech znikał, a zastępowała go powaga. Zmrużyłam oczy. Dotknęłam jakiś czuły punkt czy Gwiezdni wie, o co chodziło młodej.
— Wierzbowa Łapo, chodzi mi jedynie o to, że jest to nietypowa prośba. Zapytałaś się mnie, czy jest ona "dziwna", to ci odpowiedziałam. Nie chodzi mi o to, żebyś się leniła, jedynie ci to powiedziałam jako, ot, ciekawostkę. Cieszę się, że praca sprawia ci przyjemność, że jesteś tak ambitna. Cieszę się, że mamy ambitnego terminatora w Klanie, jednak nie zamierzam ci wyznaczać każdego patrolu, bo wtedy się zaharujesz na śmierć. Inni też muszą pracować i wykonywać swoje obowiązki, nie tylko ty. Powiedziałam ci, że pomyślę, porozmawiam z Orzechowym Cieniem, o tym, jakie masz umiejętności na stan teraźniejszy i że może coś dodatkowego dostaniesz. Dodatkowo jesteś młoda. Ja dorosłego wojownika nie wysyłam na powiedzmy dwa patrole pod rząd, aby nie był przemęczony, a dopiero terminatora — mówiłam powoli, twardym tonem głosu. Zmarszczyłam delikatnie brwi, patrząc się na pysk Wierzbowej Łapy. Drgnęłam uchem, a jakaś cząstka mnie zaczęła się słabo irytować. Dlaczego Wierzbowa Łapa nie mogła po prostu ot, zostawić ten temat. Super, lubisz pracować, ale na Gwiezdnych, przecież nie będę nowo mianowanego terminatora co dopiero wyszedł z kociarni na każdy patrol wysyłać, bo akurat tego chce.
— Od przygotowania na wojownika jest też trening. Nie tylko twoje obowiązki. Jeśli tylko pragniesz możesz z jakimś terminatorem urządzić sparing, aby swoje umiejętności polepszyć. Twoja prośba została wysłuchana, teraz nad nią pomyślę i się dowiesz o rezultatach — dodałam stanowczo, wbijając wzrok w pysk terminatorki. Drgnęłam delikatnie wibrysami. Teraz druga część tego problemu.
— Niemniej jednak, czy jest jakiś powód, dla którego chcesz tak bardzo pracować? Inny niż przyjemność z tego?
Bo być może jakiś terminator dokuczał córce Świergoczącego Boru i się chciała teraz przed nim popisać i tak odegrać, albo inna cholera.

— Może ja też zrozumiałam coś pokrętnie. Wybacz mi, jeśli byłam zbyt ostra — mruknęłam od razu po słowach kotki, mrużąc delikatnie oczy. Patrzyłam się na Wierzbową Łapę spokojnie, obserwując jej pysk. Widziałam, że jej dolna warga zaczęła drgać, jednak nie zamierzałam sprawiać, aby ten widok jakkolwiek na mnie działał. Z mojego pyszczka wydostało się ciche westchnięcie. Wysłuchałam kotki do końca, przymrużyłam oczy.
— Mhm. Ale, Wierzbowa Łapo, już teraz jesteś doceniana, skąd myśl, że nie. W końcu wcześniej w naszej rozmowie niejako cię pochwaliłam, że jesteś tak aktywna, hm? Po prostu nie chcę, abyś się przepracowała, to jest chyba logiczne. Jako zastępca mam też i o to poniekąd dbać — mruknęłam spokojnym tonem głosu, owijając ogon wokół swoich łap.

Obserwowałam dokładnie Wierzbową Łapę, a na jej słowa delikatnie skinęłam głową. Ogonem delikatnie przejechałam po grzbiecie młodej terminatorki, z ciepłym uśmiechem na pyszczku. Nie gniewałam się na córkę Świergot. Mimo tego, że kotkę trochę poniosło to... dalej była po prostu młoda. Zdarzało się, nawet czasami dorosłe koty nie potrafiły zapanować nad własnymi emocjami i dawały się im ponieść.
— Nie ma problemu. Idę porozmawiać z Orzechem, w takim razie — mruknęłam, po czym wstałam, pożegnałam się z kotką i poszłam poszukać barczystego wojownika.
He. Odpowiedź Mistrza Wierzbową Łapę nie zadowoli, ale zgadzałam się w każdym punkcie z kocurem. Dlatego też poszukałam terminatorki, a znalazłam ją w obozie, siedzącą.
— Wierzbowa Łapo — mruknęłam do kotki witając się. Usiadłam obok i spojrzałam na zielonooką delikatnie zmrużonymi oczami. — Orzechowy Cień nie zgodził się na to, abyś brała udział w patrolach. Jako, że nie znasz granic i ponieważ nie umiesz walczyć, nie zgadza się. Żadnemu terminatorowi by na to nie pozwolił. Powiedział jeszcze, że ambicja i chęć pomocy i pracowitość to jedno, ale nie można tego wszystkiego robić kosztem bezpieczeństwa. I zgadzam się z nim we wszystkim, co powiedział. Czy masz coś do dodania?
Kotka niczego nie miała do dodania dlatego skinęłam jej głową, pożegnałam się i poszłam robić swoje rzeczy.

[zt x2]

Za niedługo będzie zgromadzenie. Dzieliło nas kilka wschodów słońca. I nie mogłam się powstrzymać od myśli, czy Korzeń tam będzie? Czy kocur dalej jest chory? Czy w ogóle dalej jest, nie wiem, w Klanie.
Leżałam na swoim legowisku. Z ogonem owiniętym wokół swojego ciała, końcówka przykrywała mój pysk. Leżałam z delikatnie zmrużonymi ślepiami, z przytulonymi uszami do czaszki, chcąc się odizolować od hałasu Klanu.
Chciałam porozmawiać z Pliszką. Z Pliszką, która idzie na zgromadzenie... Czy tym razem też będzie wygłaszać jakieś cudowne opinie? Heh. Wiedziałam, że zdecydowałam się dać... nam, jako przyjaciółkom, jeszcze jedną szansę. Jednak to będzie ostatnia. Kolejny głęboki wdech. Spokój.

Czy Szałwiowe Życzenie chciała pobyć sama ze swoimi myślami? Jeżeli tak to czekała ją smutna wiadomość w postaci niespodziewanego towarzystwa, które uczepiwszy się jej ogona przypałętało się do skrytego legowiska zastępczyni. A tym nieoczekiwanym towarzystwem okazała się być Słodki Nektar! Tak dawno nie rozmawiała z kotką, że aż powinna była się wstydzić! Wiadomo, każda z nich miała swoje obowiązki i tede, i tede, lecz srebrzysta mimo wszystko była dla niej bardzo ważnym wichrzakiem, kotem, który w jakimś stopniu też w młodości stanowił dla niej oparcie! Dlatego było jej przykro, że ich kontakt się w taki sposób urwał i mało co rozmawiały od czasu smutnego segmentu w życiu Szałwi.
— Szałwiowe Życzenie! Cześć! Mam nadzieję, że nie przeszkadzam i mogę się do ciebie przyczepić na małe ploteczki, plotunie? Tak dawno nie rozmawiałyśmy...że aż mi się serce kraje! — zawołała przygnębionym tonem, a na jej pyszczku pojawił się lekki smutek. Naprawdę serduszko ją bolało! Naprawdę! Miała więc nadzieję, że nie zostanie odprawiona, a zamyślona zielonooka zechce z nią porozmawiać troszkę...dłużej. To zdecydowanie nie miała być krótka rozmowa, oj nie, nie!

— Plotki? Oh, Słodki Nektar — zamruczałam, widząc cień kota, zaraz podnosząc na rudą wzrok. Delikatnie się do niej uśmiechnęłam, wskazując ogonem, aby sobie po prostu usiadła. Co ma stać jak ten mysi móżdżek, prawda? Poza tym to by było nieuprzejme.
— Tak było. Nie wiem jednak, czy mogę ci coś ciekawego donieść, jeśli chodzi o plotki — odparłam spokojnie, ze słabym uśmiechem na pysku. Podniosłam się do siadu, swój cały wzrok skupiając na wojowniczce. Miło mi było, że jakiś kot chciał ot tak, po prostu, porozmawiać ze mną.

Górowanie słońca.
Siedziałam gdzieś z boku obozu, z dokładnie owiniętym ogonem wokół swoich łap. Obserwowałam obóz delikatnie zmrużonymi oczami, nie przywiązując jednak uwagi do żadnego, szczególnego pyska.
Patrole wcześniej zostały już wysłane, zresztą, sama prowadziłam patrol łowiecki z rana. Patrole graniczne już wróciły i teraz w spokoju się pożywiały po wykonanej pracy.
A ja siedziałam i po prostu. Patrzyłam na innych. Myślałam, jednak nie o czymś szczególnym. Po prostu, myślałam.

Obserwowałam tereny obozu, gdy dotarł do mnie dźwięk kroków, które były coraz głośniejsze. Ktoś się do mnie zbliżał, dlatego wytrąciłam się z niejakiego transu, aby zacząć się rozglądać. Zauważyłam młodszą szylkretkę, córkę Łaniej Skórki. Nastawiłam uszy, ciekawa, czy jest jakiś problem, czy po prostu chce porozmawiać.
— Ah. Wieczorna Rosa, dzień dobry. Jasne, nie ma problemu — zamruczałam ciepło w stronę Medyczki.
Nie miałam problemu, żeby Roska się do mnie dosiadła. Czemu nie, towarzystwo innego kota zawsze było przyjemne.

Uśmiecham się delikatnie do kotki, czekając, aż usiądzie. Położyła przed sobą gryzonia, a zaraz zadała pytanie.
— W porządku, dziękuję. Obowiązki wykonuję... jakoś leci. Co u ciebie Wieczorna Roso? — zapytałam od razu, spoglądając na medyczkę. Ah, aż dziwnie jakoś myśleć o córce Łaniej Skórki jak o medyczce. Co prawda była już dorosłą kocicą, no i zasłużyła oczywiście na ten tytuł, ale jakoś, hah, zostało mi w głowie, że jest młodziutką terminatorką. Drgnęłam delikatnie wibrysami, czekając na odpowiedź kotki.

Wysłuchałam słów Wieczornej Rosy, delikatnie mrużąc na nią oczy. Uśmiechałam się jednak, bo można było usłyszeć, że medyczce wszystko zaczyna się układać. Niemniej jednak poruszyła temat Słodkiego Nektaru, na który delikatnie przegryzłam środek policzka. Martwiłam się o rudą, bo... m. Z jakiegoś Wieczorna Rosa zmieniła swojego mistrza, prawda? To też problem musiał być od dawna, co skłaniało mnie do tego, abym porozmawiała zarówno ze Słodkim Nektarem, jak i z Deszczową Łapą. I będę musiała to uczynić... po prostu, żeby być spokojna. Westchnęłam cicho. Po prostu martwiłam się o zaprzyjaźnioną mi wojowniczkę.
— Rozumiem — odparłam łagodnie. — Nikt nie lubi, kiedy jego trening się przedłuża... nieważne z jakich powodów.