Załatwiła wronę, co dało Chaber trochę większą pewność siebie i dumę. No i oczywiście satysfakcję. Zostawiła martwą zwierzynę z bezpiecznym miejscu i poszła dalej, również na tyle cicho, na ile mogła, kontynuując poszukiwania. Miała nadzieję, że następne trzy zwierzyny nie będą się aż tak chować. Więc rozglądała się, nasłuchiwała i węszyła.

Zanim Chaber dawał radę bardzo się oddalić zatrzymała ją Zawilcowa Łąka. Zapomniała wspomnieć co robić ze zwierzyną po złapaniu. Ale na pewno nie było to zostawianie jej na wierzchu w jakimś zakamarku.
- Dobrze Chabrowa Łapo, zaraz będziesz mogła polować dalej, ale na razie wracamy do tej wrony. Trzeba ją zakopać.
Było to kwestią taką, że zwierzyna nie powinna tak leżeć martwa i się pardać. Zakopując ją ma się większą pewność, że nic się z nią nie stanie. Chociażby z przyczyn pogodowych.

Trochę się najwyraźniej rozpędziła, a głównie nie była świadoma, co zrobić ze zwierzyną po jej zabiciu. Czyli miała ją zakopać... Chaber od razu się za to zabrała, kopając mały dołek, chowając wronę w ziemi i zasypując ją. Przyklepała jeszcze trochę zimną glebę i zerknęła w stronę Zawilec na upewnienie się, czy wszystko jest już dobrze zrobione.
Otrzymała potwierdzenie, że może kontynuować polowanie, więc natężyła słuch i inne zmysły, idąc naprzód na trochę ugiętych nogach.

Nie widziała niczego, natomiast usłyszała charakterystyczne dźwięki dla piszczka, który pisnął i coś tam robił w śniegu, do tego zapach dochodzący do jej ciemnego nosa. Skontrolowała ruch wiatru, zrównała ogon z linią brzegu, zginając mocniej nogi. Zerknęła na ziemię i niczego nie ujrzała, po czym zdała sobie sprawę, że musiała to ogarnąć inaczej. Przeniosła ciężar na tylne łapy, skupiając się na jakichkolwiek dźwiękach wydawanych przez gryzonia. I tak chwilę skradała się do przodu, a gdy pomyślała, że to dobry moment, skoczyła przed siebie, w zamiarze złapania schowanego piszczka.

Zapomniała o jednej rzeczy i piszczek uciekł, że śladu za nim nie było. No cóż, trzeba się nie poddawać! Każdemu zdarzały się pomyłki. Chaber jedynie skarciła siebie, że nie uważała pod łapy i tak się to skończyło. Kontynuowała poszukiwania, idąc w inną stronę, niż wcześniej.

Czyli ponownie musiała się skupić na tym, by nie stracić cierpliwości, także po usłyszeniu, wywęszeniu i zobaczeniu totalnej pustki cicho westchnęła. Strzepnęła uchem w bok, po czym ponownie nastawiła je na sztorc i podążyła naprzód dalej, mając nadzieję, że coś jednak wychyli się ze swojej norki.

Tym razem brak zwierzyny zdecydował się utrzymać na dłużej, co wzbudziło lekką irytację u Chaber. Po chwili jednak stwierdziła, że to taka pora i nic z tym nie zrobi, i że nawet doświadczonym wojownikom mogło to sprawiać trudność. Miała jeszcze trochę nadziei, cierpliwości jej nie zabrakowało, więc ponownie natężyła zmysły i podążyła dalej, kontynuując poszukiwania.

W końcu spotkała potencjalną zwierzynę do złapania! Królik beztrosko sobie kicał nie tak daleko przed nią, więc Chaber zamierzała skorzystać. Wręcz automatycznie zrównała ogon z linią grzbietu, ugięła łapy, ponownie sprawdziła kierunek wiatru, by iść pod niego, ściszyła też swój oddech, po czym ruszyła w stronę zwierzaka, zerkając pod łapy, aby znowu na coś nie nadepnęła. Gdy wyczuła odpowiedni moment, skoczyła w stronę królika.

Miała motywację, chciała pokazać Zawilcowej Łące, że się nadaje na... kogoś dobrego? W sumie nie była pewna czy było to konieczne. Tak czy siak, królik skończył swój żywot w jej pysku, a ona zadowolona uśmiechnęła się pod nosem. Zakopała prędko zwierzynę, by nic się jej nie stało i otrzepała futro ze śniegu. Odetchnęła krótko, a następnie poszła dalej. Jeszcze dwie zdobycze.

Szczur. Pojawił się dość szybko w polu widzenia Chabrowej Łapy, a ona miała parę szybkich myśli wątpliwości, ale postanowiła jednak go złapać. W końcu były niebezpieczne dopiero w stadzie, prawda? Ugięła łapy, zrównała ogon z linią grzbietu, przeniosła ciężar na tylne łapy, sprawdziła, czy na pewno idzie pod wiatr i spoglądała momentami pod łapy. Skradała się przez chwilę, po czym skoczyła w stronę szczura.

Cholerny wiatr, akurat w tym momencie musiał zmienić kierunek! Nie zamierzała jednak zostawić szczura w spokoju, nawet jeśli już zamierzał uciec jej prosto spod łap. Prędko podjęła się trudności dogonienia, biegnąc za gryzoniem i w pewnym momencie skacząc w jego stronę. Oby tym razem się udało!