Szaroniebieskie oczy kocurka prowadziły pulchniutkie jeszcze łapki Konwalii w przeróżne zakamarki obozu, wszystkie zupełnie dla niego nowe. Tym razem stwierdził, że dawno nie widział taty, z którym to w sumie bardzo chętnie by się pobawił albo posłuchałby od niego jakichś mądrych rzeczy. Szkoda tylko, że dorosła kopia Konwalii miała na głowie inne rzeczy, niż tylko własny miot. Mama mówiła mu coś o tym, że ciężko pracuje, bo jest przywódcą klanu i ta cała praca zajmuje mu bardzo dużo czasu, ale... Konwalia był jego synem i też chciał się wgryźć trochę w ten jego czas.
- E, ty - powiedział, zatrzymując się obok nowonapotkanej kotki, nie pytając ją nawet o imię. Był całkowicie skupiony na swoim celu i poznawanie obcych na chwilę obecną mało go interesowało. - Ficiałaś cieś tatę?
W sumie to była takiego samego koloru jak on, ale brakowało jej tego puchatego futerka, no i kolor oczu też się nie zgadzał. Kocurek wysunął lekko język i patrzył na nią, czekając na odpowiedź.

- Cień doply się mófi - powtórzył, przedrzeźniając starszą od siebie kotkę i na sam koniec wysuwając końcówkę swojego języka z wpatrzonym w stronę kotki wzrokiem niewybarwionych jeszcze, szaroniebieskich oczu, które tak bardzo podkreślały, jak bardzo młody był Konwalia. I, co za tym szło - jego zdaniem - bezkarny. Bo przecież nawet jeśli nabroi, to jest jeszcze mały i jego mama go obroni. No i tata oczywiście, bo tatę to chyba każdy z kotów, które już spotkał, szanował. Bo rządził klanem i tak dalej. Na sam koniec uśmiechnął się jednak, więc chyba... nie powiedział tego złośliwie, nie? Czy stworzonka w takim wieku, w jakim był Konwalia, były w stanie celowo robić rzeczy tak, żeby innym było przykro? To pozostawało do interpretacji rozmówczyni syna Kruczej Gwiazdy.
- Tak. Taty - na zadane przez nią pytanie odpowiedział bardzo prosto, praktycznie się powtarzając. Dopiero co przecież powiedział jej, że szuka taty... więc to właśnie jego potrzebował. Sokole Skrzydło co prawda również była wysoka i miała czarne futerko, ale nie była z nim ani trochę tak blisko, jak Krucza Gwiazda. No i nie miała takiej pięknej, długiej sierści, jak tata. - Wies, kiedy fluci?

A czemu miałby się nie przedstawić? Kotka powiedziała mu w końcu swoje imię, to wypadałoby, żeby on też zdradził swoje. Chociaż... mógłby sobie zażartować i powiedzieć jej jakieś inne, dla żartu. Poważnie pochłonęło go zastanawianie się, jaką strategię najlepiej obrać. Powiedzieć jej, że ma na imię Konwalia, czy może...
- Sokole Sysydlo - powtórzył za kotką. Jej imię było znacznie łatwiejsze, niż to, które miała jego mama - po raz kolejny zorientował się, jak dobrze mu było, że on mógł ją nazywać po prostu mamą! - ale nadal nie było przyjazne kociętom.
- Tajemnica - ostatecznie zdecydował się na drugą, żartobliwą opcję. - Zgadnij.
Tata nie miał czasu, a z mamą to już dużo czasu dziś spędził. A chęć zabawy została. Czemu by nie zaspokoić tej potrzeby z nieznajomą?
- Dobla, to znalazłem ciebie. Czekamy? - kotka miała całkiem niezły pomysł i w sumie była miła. Mógł spędzić z nią trochę czasu... Ale wiadomo, że jak tylko pojawi się wybór, to wybierze tatę.

A on, któremu ojcowskie geny się najwyraźniej właśnie ujawniły, zadecydował, że pociągnie swój żart... jeszcze dalej! Może celowo, może nie, ale widać było, jak drżą mu wąsiki po pytaniu, które zadała kotka. Widać było, że nie robi tego, co robił, złośliwie, a dla zabawy samej w sobie właśnie.
- Od mamy - powiedział i wystawił z pyszczka końcówkę języka, robiąc głupiutką minę, jak na mimikę towarzyszącą takiemu żartowi przystało. - No, opcji jes duszo, ale ty tesz jesteś dusza.
Czekał na odpowiedź kotki z widocznym, dużym zniecierpliwieniem. Nie w negatywnym sensie, oczywiście, po prostu... nie mógł się doczekać, co kotka powie. I czy dalej da mu się tak wkręcać, mimo, że skoro była taka duża, to raczej powinna być i mądra, o! Ale też wiadomo - nie mogła być głupia, bo inaczej by się im razem tak dobrze nie żartowało, to akurat na pewno.

- Aaaaa....- pytanie kotki było na tyle zastanawiające, że aż na chwilę się nad nim zamyślił! W sumie to nigdy się nie pytał rodziców, które z nich mu dało imię. Teraz natomiast zorientował się, że to bardzo poważny błąd - powinien był to wiedzieć! - F sumie to nie fiem!
Jak to każdy w jego wieku, Konwalia nie był kłamcą. A nawet, jakby był - coś tak drobnego nie mogło być przecież powodem, dla którego ktoś miałby robić rzecz tak brzydką, jak oszukiwanie!
- Nie, fuj - powiedział w odpowiedzi na próbę odgadnięcia jego imienia przez kotkę. No, gdyby siedział tu Wrona, to byłaby bardzo blisko, ale... on nie był Wroną. Na szczęście. - Od czalnego sfieszątka to ma mój blat. Straszny kszykacz, uwiesz.

No cóż, Konwalia tego szacunku miał trochę mniej. Był na tyle mały, a więc i jeszcze głupi, by nie pojmować jeszcze tego konceptu do końca i ciężko było stwierdzić, czy był ktoś, do kogo odczuwał przede wszystkim szacunek. Plus, dla kociaka z ego, które już zaczynało być chyba całkiem spore, taki szacunek to nie było byle co. Trzeba było być faktycznie kimś aby na niego zasłużyć.
- A cemu nie? - spytał, choć było to chyba pytanie retoryczne. Cóż. - Tak! Ale... nie, cis nie.
Pierwsze słyszał o czymś takim, jak cis, wypowiedź kotki przywiodła mu więc na myśl kilka pytań, na które, oczywiście, sam nie był w stanie odpowiedzieć.
- A so to sa loślina ten sis? - spytał po chwili. Cóż, można się było w zasadzie domyślić, że zabawa w zgadywanie z jednoksiężycowym kociakiem przerodzi się w grę częściowo edukacyjną. Nikt w tym wieku nie miał wystarczającego zasobu słownictwa, żeby prowadzić takie gry w pełni swobodnie, bez żadnych pytań zadawanych w międzyczasie.

- No, nie chyba, ale... jakbyśmy jeszcze mieli podobne imiona, to każdy by nas ze sobą mylił - powiedział, mając oczywiście na myśli swojego brata. Oboje wyglądali w końcu całkiem podobnie. Chociaż, gdyby spytać o to Konwalię, to pewnie zmarszczyłby nos z dezaprobatą. Żeby rozróżnić oboje, wystarczyło spojrzeć na futra obu kotów - to należące do Konwalii było zawsze zadbane, natomiast Wrona chodził z okrywą splątaną, nieznającą dotyku pedantycznego języka.
- O, a jak? - spytał się, ciekaw, czym było w zasadzie to potężne zaszkodzenie, o którym kotka mówiła.
- Tak - odpowiedział na drugie z pytań kotki, uznając, że przeciągnie ich zabawę jeszcze trochę. W końcu, nie spytała się go, które to z tych imion konkretnie, a jedynie, czy jego miano jest tym z podanej - niewielkiej - puli. W jego mózgu odnotował się fakt, że konwalia jest trująca - o to, w jaki sposób, zamierzał się spytać kotki już wkrótce.

W sumie to zamierzałem porozmawiać jakiś czas temu z Nasięźrzałową Nocą. Nie, że coś od kocura potrzebowałem, czy też... nie wiem, miałem jakąś pilną sprawę. Po prostu chciałem z kocurem porozmawiać. Minęło już szmat czasu od kiedy to został nagle zastępcą, jednak chciałem sprawdzić, jak się czuje i czy by czasami nie chciał porozmawiać ze starszym, trochę bardziej doświadczonym kotem.
Pamiętałem jak rudy kocur zawędrował do mnie jako kociak do lecznicy i był bardzo uczynny. Z tego powodu też na krótki moment chciałem go uczynić swoim terminatorem. Jednak też patrząc na to, jaki był żywy i w ogóle, cóż... trudno by mi się go trenowało. A dzisiaj był zastępcą naszego Klanu. Nagła promocja rangi mogła być stresująca i trudna dla kota. Dlatego też teraz go szukałem w legowisku wojowników.

[nasio]

Było południe. Tęczowa Chmura po porannym treningu z Konwaliową Łapą postanowiła wpaść do kociarni, z której akurat wyszła. Dziś nie zagościła tam długo, ponieważ kocięta, i te starsze i młodsze, najwyraźniej miały akurat chwilę na drzemkę. Porozmawiała więc tylko chwilę z Małą Mrówką i Żołędziowym Grzbietem i osiadła przed wejściem do legowiska wojowników, dając sobie chwilę odpoczynku przed popołudniowym polowaniem.
Nie mając w tym wypadku dożo do roboty zajęła się układaniem swojego długiego futra.

//Czarek :)

Południe akurat Żar spędzał w obozie. Obecnie nie miał zbyt dużo terminatorów (i nie zapowiadało się, żeby sobie jakiegoś przydzielił następnym razem), Błękitek nadal siedział chory w lecznicy, a Lew szła własnym tempem. Wrócił z nią właśnie z przebieżki, którą musiał przesunąć na trochę późniejszą godzinę, niż o świcie ze względu na patrol, pożegnał się z nią wesoło, po czym z wysoko podniesionym ogonem ruszył do obozu. Radziła sobie coraz lepiej z biegiem, mogła przebywać już dłuższe dystanse bez przystawania, ale do wyrobienia pełnej kondycji trochę jeszcze brakowało. Chwycił sobie mysz na przekąszenie ze stosu, po czym zaczął się rozglądać za jakimś towarzystwem. Trochę brakowało kotów w obozie, zwykle w takich chwilach byli wszyscy na treningach, patrolach lub ucinali sobie drzemkę. Ale los mu dopisał, bo już za moment dostrzegł Tęczę. O, idealnie! Uśmiechnął się, po czym lekkim krokiem podszedł do niebieskiej, kładąc sobie mysz pod łapy.
- Cześć Tęcza! Poranne biegi potrafią pobudzić apetyt, powiem ci. Mogę się przysiąść? - zadał pytanie, lekko przekrzywiając łeb. Kotka nie wyglądała na zajętą, ale zawsze warto zapytać. Mogła nie mieć ochoty patrzeć, jak ktoś je gdy ona przeprowadza swoją toaletę.

Kocica kontynuowała mycie futra, odkręcając się by wyczyścić grzbiet. Nagle jej uszy drgnęły, gdy dotarł do nich znajomy głos. Od razu spojrzała z powrotem przed siebie. Nieco zdziwił ją widok Rozżarzonej Gwiazdy.
- Dzień dobry, Rozżarzona Gwiazdo. Oczywiście, siadaj -odparła z lekkim uśmiechem. Odsunęła puchatą kitę, by rudy mógł usiąść obok niej, nie zastawiając wejścia do legowiska.
Oboje nie rozmawiali ze sobą od czasu całego tego zamieszania związanego z treningiem Konwaliowej Łapy. Co prawda wojowniczka czuła się lepiej od tamtego czasy, gdy wyrzuciła z siebie negatywne emocje. Teraz jednak widząc przywódcę nie mogła się pozbyć zawstydzenia. Nadal dziwnie czuła się z myślą, że nie dość, że rozpłakała się przy kocurze to jeszcze się do niego wtedy przytuliła. Rozżarzona Gwiazda nie wydawał się przed to na nią zły, ona jednak i tak czuła się z tym... dziwnie. Na szczęście, to że teraz normalnie do niej podszedł sprawił, że rozwiało to jej obawy i wyglądało na to, że nie stało mu to jakoś bardzo w pamięci.
- Smacznego - miauknęła, widząc mysz przyniesioną przed kocura. - Czyli biegałeś? Sam dla siebie, czy z którymś z terminatorów? - dodała po chwili, chcąc rozpocząć rozmowę.

Gdy okazało się, że Tęcza nie ma nic przeciwko jego przybyciu, uśmiechnął się jeszcze szerzej, po czym przysiadł obok, podsuwając do siebie gryzonia. Wziął sobie pierwszego gryza, przeżuwając kawałek smacznego, nawet świeżego mięsa. Ale mu się trafiło!
- A dziękuję, dziękuję! Tak, z Lwią Łapą. Podczas pierwszego dnia powiedziała, że chciałaby jak najszybciej wyrobić sobie kondycje i mięśnie po przebywaniu w lecznicy, więc zaproponowałem takie bieganie. Może jeszcze za mną nie nadąża, ale już i tak jest dużo lepiej w porównaniu do tego, co było! - powiedział z uśmiechem, po czym ponownie wgryzł się w mysz, wcześniej oblizując biały pysk. No niestety, taka barwa miała to do siebie, że nigdy nie pozostawała w idealnym stanie przez dłuższy czas. A przynajmniej nie w czasie posiłku! Oczywiście zrobiła się czerwonobordowa od zalegającej w zwierzynie krwi, będzie pewno musiał to wyczyścić potem. Gorzej, że łapy też ma białe, a takie czyszczenie też na nich się odznacza.
- Ogólnie to narzekam na za dużo wolnego czasu ostatnio. Błyszcząca Łapa leży nadal w lecznicy, a z Lwią nie mogę przejść przez ostatnie powtórki. Szkoliliśmy walkę i staram się, by odnalazła swój styl i nauczyła się korzystać ze swojej siły i ciała - dodał już sam od siebie, zaczynając kolejny temat i jednocześnie nawiązując do treningów. Cóż, mógłby połazić po granicach, poszukać kogoś do rozmowy, ale uważał, że i tak już często chodził na spacery.
- Opowiadaj, co tam u ciebie? - zadał pytanie, zerkając kątem oka na niebieską i teraz dając jej się wypowiedzieć, jednocześnie zjadając swój posiłek. Jego wzrok był pełen zaciekawienia oraz ciepłych uczuć. Miał nadzieję, że sytuacja z Konwalią się wyjaśniła, sama Tęcza zdawała się powoli odżywać po tylu okropnych wydarzeniach, jakie miały miejsce ostatnio.

- Oj trochę ją rozumiem - niebieska zaśmiała się krótko na słowa przywódcy o Lwiej Łapie. Sama spędziła wiele księżyców w lecznicy i wiedziała jak ciężko jest po tym wrócić do dobrej formy. - Ale myślę, że skoro wprost cię o to poprosiła, to szybko poprawi jej się kondycja.
Następnych słów rudego wysłuchała z lekkim zdziwieniem. Zawsze wydawało jej się, że przywódcy mieli bardzo dużo pracy, a tu się okazuje, że Rozżarzona Gwiazda miał tyle wolnego czasu, że nie wiedział jak go spożytkować. No, ale to chyba lepiej, niż gdyby myślała, że jest na odwrót, że ma dużo czasu, a by go nie miał, prawda? W końcu pokiwała lekko głową.
- Chciałbyś mieć więcej terminatorów? - zapytała z lekkim uśmiechem na pysku. Zauważyła, że kocur lubił uczyć młodsze koty. A konkretniej po tym, kiedy podczas ich spaceru z uśmiechem na pysku wymieniał jej imiona wszystkich swoich terminatorów. Przez chwilę myślała też, czy nie zaproponować mu swojego towarzystwa w wolnych chwilach, ponieważ w większości przypadków sama niezbyt miała z kim spędzać czas. Ostatecznie jednak wstrzymała się, nie chcąc, by kocur pomyślał, że mu się narzuca lub coś w tym rodzaju.
- U mnie? - zapytała, nieco się ożywiając i zaprzestając czyszczenia przednich łap. - No... chyba lepiej. Trening Konwaliowej Łapy toczy się tak jak wcześniej. Wydaję mi się, że już niedługo będzie gotowy do zostania wojownikiem. Niewiele już nam zostało do przerobienia. A! No i chyba Mała Mrówka już przyzwyczaiła się do moich wizyt w kociarni.