O TY TEŻ? TO TAK JAK JA!!!
Zamglone Jezioro mówiła że WOLAŁABY żebym nie chodził sam, ale w sumie jak żyłem poza obozem to nie miałem przy sobie dorosłych cały czas i przeżyłem, a byłem młodszy i słabszy!
Podróż była dość daleka (serio, nie wiedziałem że od obozu do granicy jest aż taka odległość! Pewnie żeby obejść je wzdłuż to musiałbym poświęcić na to cały dzień!) ale zbyt mnie korciło aby się przejść po przygodę.
I moją dzisiejszą przygodą okazał się bladorudy kocurek - o specyficznym zapachu. Widząc go na horyzoncie podszedłem w jego stronę z wysoko uniesionym ogonem oraz głową. - HEJ!! - przywitałem się entuzjastycznie, zatrzymując się jakieś dwie długości lisa przed nim... nie chciałem go przestraszyć! - Jestem Wysokiieaa Łapa- aa jak tobie na imię? - przeszedłem od razu do formalności

Widok gromiaka w podobnym wieku do Skwara, sprawił, że kocurek szybko zmniejszył odległość między nimi. Bardzo szybko. Wysoki tylko miauknął i już miał centralnie na granicy gromiaka. - CZEŚĆ! - powiedział również energicznie i radośnie co orientalny kocur. Oczy Skwarnej Łapy świeciły się z ekscytacji. Wyglądał jakby zaraz miał wybuchnąć. Pozwolił jednak najpierw nowemu koledze się wypowiedzieć.
- Bardzo miło mi Cię poznać Wysokiea  Łapo! - uśmiechnął się sympatycznie, chociaż z trudem udało mu się wypowiedzieć imie kocura. Czy gromiacy mają jakieś fikuśne imionka? Ale fajnie!
- Ja jestem Skwarna Łapa! - przedstawił się ciepło. Wbił swoje spojrzenie w uszastego. - Nawet nie wiesz jak się cieszę! Jesteś pierwszym gromiakiem jakiego widzę na oczy wiesz?! Myślałem, że nikogo dziś nie będzie na granicy ale JESTEŚ! Aaaa! Ale fajowo co nie?! - rozpierała go energia i radość. Jego krótki ogonek kiwał się szybko na boki.
- Jak tam u was jest? Też macie tyle jezior co my? Lubisz siedzieć na głazach w ciepły dzień? Jecie może ryby? Mam nadzieję, że nie jecie żab! Żaby są okropne! A ślimaki jeszcze gorsze! - obsypał kocura pytaniami.

Zmrużyłem oczy strzygąc jednym uchem w rozbawieniu. - Wysoka, Wysoka Łapa. - poprawiłem inno klanowicza, czepiał się literówek kurde! Wiem że mam już to imię od kilku księżycy ale wydawało mi się niepotrzebnie długie. Wysoki jest krótkie i dzięki temu łatwiejsze w użyciu.
- O, naprawdę? To musze się chyba dobrze reprezentować hehe... bo klany się muszą miedzy sobą popisywać chyba? Ta. - według mnie koncept że są trzy klany jest głupi, gdyby był jeden byłoby na pewno jeszcze bezpieczniej. - Sądząc po twoim zapachu to jesteś z klanu rzeki? - wiem że jest jeszcze wicher, ale nie wiem czy mieliby tak charakterystyczny zapach... pewnie są wywietrzeni hehe.
- Eee, nie widziałem ryb nigdy na stosie, wygrzewać się lubię ale teraz ciężej o słońce... a terenów szczerze mówiąc nie znam, szedłem przed siebie i tak samo wrócę. - odpowiedziałem. - Fajne masz imię, jakie będziesz miał jako wojownik?

Zamrugał kilkukrotnie na słowa terminatora. Oh… czyli jego imię to Wysoka Łapa. A już Skwar przypuszczał, ze w Gromie dają śmieszne imiona! – A! Wysoka Łapa w takim razie. – uśmiechnął się ciepło po czym nastawił wysoko uszy by dokładnie wysłuchać orientala.

– Hm… Nie słyszałem o tym, że trzeba się popisywać przed kotami z innych klanów. Jakbym wiedział to bardziej bym się przygotował na potencjalną rozmowę haha! – zaśmiał się wesoło po czym dodał. – Ale w sumie… Nie byłoby to dziwne. Niestety nie za bardzo mam się czym popisywać. Niedawno zostałem terminatorem i no… za dużo to nie wiem. – podrapał się wstydliwie po głowie.
– Nawet wyglądowo nie mam się czym popisywać! Ah! Chyba nie prezentuje się najlepiej jako kot z Klanu Rzeki dla Ciebie. No ale mogę Ci przysiądz, że w moim klanie jest dużooooo ładniejszych kotów ode mnie. Oni się prezentują  tak świetnie, że mucha nie siada! – ponownie kremus się rozgadał chcąc mimo wszystko sprawić dobre wrażenie na nowemu koledze. – Tak! – odpowiedział na pytanie Wysokiej Łapy.

Potem jego nowy znajomy odpowiedział na jego pytania co Skwara bardzo ucieszyło.
– Nigdy?! To u nas jak jeziora nie są zamarznięte to zawsze jakaś ryba jest na stosie. – powiedział będąc w lekkim szoku. Gromiacy nie jadali ryb? Czemu? Na kolejne słowa, Skwarna Łapa jedynie przytaknął, że rozumie.   – Dzięki! Twoje też jest fajne. Na pewno jest dużo imion jakie mógłbyś mieć jako wojownik. – miauknął po czym dodał. – Eeee… Tego nie wiem. Wiesz, z tego co się orientuje to przywódca nadaje imiona. Więc jak skończę trening to na mojej przyszłej ceremonii się dowiem. Liczę na to, że będzie superaśne! – uśmiechnął się szeroko.

- E tam, to w sumie tak jak ja. Ale ja nie jestem od urodzenia w klanie więc... może jestem trochę do tyłu w klanowaniu? - w sensie, to nie wydawało się nic trudnego, te hierarchie i zasady - ale jakby patrzeć na mój staż to jestem króciej niż typowy gromiak w moim wieku!
- Ładnych? Jaki to ładny kot dla ciebie? - dla mnie każdy jest chyba ładny... w sensie niektóre koty są ładniejsze od tych ładnych - na przykład te o błyszczącym futerku.
- No nigdy... jakbyś się kiedyś nauczył polować na ryby to możesz mi wytłumaczyć bo brzmi to ciekawie! - mój ogon zadrżał w ekscytacji, jak zrobi się ciepło to będę musiał to wypróbować! Zawsze więcej jedzenia dla klanu!
- Skwarny Dzionek, może, o. - zaproponowałem


/CZAS ZA SZYBKO ZAPITALA SORY ZA WOLME BYTOWANIE

Oczy Skwara poszerzyły się na nową informacje ze strony Wysokiej Łapy. – Nie? To ten… Byłeś… Chwileczkę mam na końcu języka aaaa… – zaczął mocno myśleć by przypomnieć sobie to zaginione słowo. –SAMOTNIKIEM! O! – w końcu sobie przypomniał po czym dodał. – Tak? Byłeś nim? Jak to jest? Dużo się różni życie tam a tu? – znowu zalał orientala masą pytań jednak Skwar nie mógł nic na to poradzić. Taki już był!

– Wiesz, każdy ma coś ładnego w sobie co nie. Na przykład uważam, że masz ładny pyszczek i takie fajne pręgi! No ale moim zdaniem to takie najładniejsze koty mają długaśne, miękkie futro. Do tego to futro się błyszczy i jest takie eleganckie. W naszym klanie dużo jest takich kotów! Wyglądają tak dostojnie i z klasą! – wytłumaczył się gromiakowi. – Więc hehe…nie jestem najlepszym i najładniejszym przykładem kota z Klanu Rzeki. Zero we mnie elegancji! – zaśmiał się z siebie samego.

– Pewnie! Jak sam się nauczę to dam Ci znać! Pójdziemy wtedy razem do Oka Gór lub gdzieś indziej! – aż sam się podekscytował możliwością wspólnego łowienia ryb. Czy właśnie zdobył kumpla z Klanu Gromu?

– Podoba mi się! – powiedział ciepło do Wysokiej Łapy. – Kto wie, może takie dostane! –uśmiechnął się szeroko po czym chwilę się zastanowił. – Hmmm… Ty mógłbyś się nazywać… Wysoka Leszczyna! A może… Wyosokonogi! Ale eeee… Wysokie Urwisko! Mógłbym wymieniać bez końca haha!

Wpatrywałem się z zaciekawieniem w Skwarną Łapę powstrzymując się od chęci podpowiedzenia mu. W końcu musiał na to wpaść, to nie było takie trudne - a przypominanie sobie rzeczy jest satysfakcjonujące. - No mam jakieś tam porównanie... i w klanie jest na pewno tłoczniej. W sensie to nie znaczy że gorzej, poza tym nie byłem takim samotnym samotnikiem, zostałem podrzucony klanowi z moim całym kuzynostwem bo wcześniej opiekowała się nami taka Hanka. - ciekawe jak się ma teraz Kirito? Szkoda że nie dołączył w sumie z nami, tylko nas tak zostawił...
Uniosłem nieco moje przednie łapy naprzemiennie nad ziemię z dreszczyku ekscytacji - O, o dzięki! Ja chyba wole takie krótkie niż długie... takie jak moje. - miejmy nadzieję że nie zabrzmiałem jakoś narcystycznie, ale ej! Serio mi się moje futerko podobało!
- Ejj, a liczyłeś wszystkie koty z klanu? Bo w sumie ciekawe kogo jest więcej... a jeśli po równo to ciekawe jakim cudem! No bo jesteśmy innymi grupami i no... wiesz o co chodzi. - bo może w Klanie Rzeki nie przyjmowali tyle kociąt jak w Gromie? Pewnie za często się to nie zdarza żeby taką dużą grupkę przyjąć do siebie... a to losowe komu chyba podrzucą? Rzeczniacy trochę dziwnie pachną więc może mają mniejsze szanse.
- Leszczyna? Leszczyna jest dla... leszczów! PFff! - parsknąłem ze swojego własnego żartu odsłaniając kiełki. - Ale masz rację, wysokich rzeczy jest dużo! Skwarnych może mniej... ale u nas w klanie są koty z głupimi imionami też więc chyba bez różnicy czy pasuje czy nie. Kojarzę Konwaliowy Sen i Ogórkowowąsy... co to jest w ogóle ogórek?! Ja nie wiem serio... - uniosłem się nieco niby w oburzeniu.

Słuchał Wysokiej Łapy z zafascynowaniem. Rodzice mówili mu o samotnikach ale nigdy takowego nie spotkał! Dodatkowo Wysoki był teraz w Gromie! Był bardzo ciekaw dlaczego tam się znalazł. Nie dobrze mu było w jego pierwotnym domu? Może coś się stało strasznego? Oby nie! Wysoka Łapa wydawał się być sympatyczny i Skwar nie chciał by komuś takiemu działa się krzywda.

– Hanka? Jakie śmieszne imię! Co to jest hanka? Jakaś roślina czy coś? – zapytał z zaciekawieniem.   –Czyli nie wszyscy  samotnicy żyją samotnie!  W sumie to fajnie bo zawsze myślałem, że smutno tak żyć samemu. I ten, ze swoim kuzynostwem? A masz rodzeństwo? – zapytał. Trochę dziwne, że wspomniał o kuzynach a o swoich najbliższych już nie.
– Każdy ma swoje zdanie heh. –skomentował. No bo jakby każdy miał ten sam gust to by tylko niektóre koty miałyby rodziny!

– Nie liczyłem, ale mogę! Możemy tak zrobić, że ty policzysz ile jest kotów w Gromie, a ja ile jest w Rzece. Następnym razem jak się spotkamy to się podzielimy swoimi informacjami! – zaproponował, przy okazji tuptając łapkami o ziemie.   – Tak, rozumiem. –uśmiechnął się ciepło do orientala. Nie musiał mu tego bardziej tłumaczyć.
Skwar nie spodziewał się żartu ze strony Wysokiej Łapy. Dlatego też był na chwilę w szoku ale szybko sam zaczął się śmiać.   – Haha! Dobre! – otarł niewidzialną łezkę śmiechu ze swojego oka.
– No faktycznie, trochę śmieszne te imiona.  No bo Konwalia to roślina nie…? Co ona ma wspólnego ze snem? A ogórek ugh… może to też roślina???? Tak czy siak dziwne są. – skomentował.

- Hanka... imię po prostu. Będąc samotnikiem możesz nazwać się jak chcesz chyba, nie ma zasad. Możesz się nazwać na przykład tak dziwnie że nikt nie będzie umiał wypowiedzieć twojego imienia. Jeśli chciałbyś być tak zapamiętany to na pewno zadziała. Heh.
- No to jest moja adoptowana rodzina, tak samo jak mam adoptowane mamy w klanie... i adoptowanego mentora. Wszystko jest u mnie adoptowane. Moje kuzynostwo jest bardzo różne od siebie, jedni mają kręcone futro a inni uszy jak ja... jestem tylko podobny do Chudej Łapy ale on jest trochę starszy ode mnie. - więc raczej moim biologicznym bratem nie jest.
Kiwnąłem głową akceptując misję.
- Może jakbym zjadł Konwalie to bym zasnął? Jak gadałem z medyczką to nawet takie ziarenko maku może zrobić krzywdę więc Konwalia może też ma jakieś zastosowanie... spytam się jej w sumie. - tak, to dobry pomysł.

– Oh… Czyli imiona nie muszą czegoś znaczyć u samotników, tak? Śmiesznie. – skomentował. Tyle nowości dzisiaj się dowiaduje. Liczył na to, że jego mały mózg zapamięta to wszystko. – Hah wole być inaczej zapamiętany. Wiec się cieszę, że moje imię nie jest skomplikowane. – kremowy kocurek wolał by jego bliscy zapamiętali to jaki był a nie jak się nazywał.
– O ja cie… No faktycznie wszyscy są adoptowani… – ta informacja zszokowała kocura. No bo… Tak wszystkich? Nikogo nie łączyły więzy krwi? Nikt tak naprawdę nie jest mu bliski? Dla Skwara było to smutne, dlatego trochę spochmurniał. Szybko jednak trzepnął głową i spojrzał się na Wysoką Łapę z otwartymi szeroko ślepiami.   – Ale wiesz! Ja mogę być twoim przyjacielem! Takim najprawdziwszym a nie um… adoptowanym… – nie zastanowił się dwa razy wypowiadając te słowa. – AGH CO JA GADAM! Nie ma przecież adoptowanych przyjaciół ah! – zakrył swoje uszy łapami ze wstydu. Chwilę milczał po czym dodał. – Chodziło mi o to, że jak chcesz to możemy być przyjaciółmi. Takimi no… prawdziwymi. Żebyś no… miał kogoś kto od początku był no…twój? Skoro nie masz takiej prawdziwej mamy czy rodzeństwa… To miałbyś prawdziwego przyjaciela jakbyś chciał. – powiedział wstydliwie. – Ugh wybacz… gadam głupoty! Może lepiej byś o tym zapomniał. Haha! – zaśmiał się wstydliwie. Chciał dobrze ale wyszło jak zwykle. Wstyd tylko przynosił swojemu klanowi! No ale chciał zrobić coś dobrego dla Wysokiej Łapy.  W końcu nie żył w klanie od początku.
– Możliwe. Nie za bardzo znam się na ziołach. Poza tym mam słabą pamięć do zapamiętywania więc kiepski byłby ze mnie medyk heh. –skomentował.

Moje źrenice rozszerzyły się gdy Skwar zaczął opowiadać o przyjaźni. PRZYJACIEL SPOZA KLANU!!! Byśmy mogli się uczyć od siebie różnych rzeczy!! W sensie bardziej ja takiego łowienia ryb na przykład bo Grom chyba nie ma jakiś specjalnych umiejętności... ALE BYŚMY MOGLI SIĘ PRZYJAŹNIĆ!! I gdyby coś się działo w klanie to mógłbym ponarzekać... bo on by nikomu nie wygadał! No bo co obchodzi resztę Rzeczniaków jakiś inny klan?
Wyciągnąłem prędko łapę w kierunku kremowego chcąc zatwierdzić układ. - Możemy zostać przyjaciółmi!! Poza moim kuzynostwem nie mam nikogo takiego w moim wieku... no i nikogo z innego klanu! A myślę że to bardzo fajna opcja! - zapewniłem chcąc podnieść nieco na duchu zawstydzonego terminatora.
- O ja lubię takie zabawy polegające na eksperymentach i liczeniu i zapamiętywaniu... ale takie siłowanie się też jest czasem fajne.

Spojrzał się na Wysoką Łapę, gdy ten podał mu łapę. Zamrugał kilka razy oczyma i przestał zakrywać swoje uszy łapami. Wręcz szybko je postawił wysoko ku górze. Pomimo tej czynności, Skwar myślał, ze się przesłyszał. Naprawdę?! Wysoka Łapa chciał być jego przyjacielem!?
Skwarna łapa nie mógł ukryć swojego szerokiego uśmiechu. To była jedna z epickich wiadomości, którą ostatnio usłyszał! W końcu miał kumpla! Szybciutko chwycił jego łapę w swoją łapę. – W takim razie, witaj mój przyjacielu! – zaśmiał się radośnie po czym dodał. – Nawet nie wiesz jak się teraz cieszę! Zawsze chciałem mieć przyjaciela a co dopiero z innego klanu. Ha! – mruknął przy czym machając ogonem na boki.
– To w tym wypadku się różnimy heh. Bo ja mam pamięć jak złota rybka i też kiepski jestem jeżeli chodzi o sparingi. Moje siostry ze mną wygrywały jak się siłowaliśmy. – podrapał się nieśmiało po głowie.

Potrząsnąłem mocno łapą mojego nowego przyjaciela. Czułem się cały taki naelektryzowany! Iskierki ekscytacji sypały się ze mnie a wyszczerzony uśmiech nie znikał.
- Cała przyjemność po mojej stronie Skwarna Łapo. - odpowiedziałem pochylając głowę. Ależ ja dojrzały momentami!
- E tam, na pewno wszystko ogarniesz, nie ważne czy szybciej czy wolniej... rób w swoim tempie i będzie dobrze! - machnąłem łapą.
Porozmawialiśmy jeszcze chwilę o głupotach a gdy zebrało się na pożegnanie wymruczałem "siema" i liczyłem na to że za jakiś czas się spotkamy.

/zt x2

Chyba… no właśnie.
Nie zrozumcie jej źle - Rozgwieżdżona nie była na tyle głupia, by znowu iść sama daleko, hen, na granice. Oczywiście, teraz umiała używać swojego nosa lepiej, ale nie zmieniało to faktu, że bała się powtórki z rozrywki. Gdyby serio się zgubiła i zajęło jej to dłuższą chwilę, by wrócić, możliwe, że ktoś uznałby, że znowu próbuje zdradzić Klan Gromu (nie zamierzała mówić na głos, kto taki mógł tak pomyśleć, lecz w jej głowie pojawił się obraz niebieskiego kocura o zielonych oczach).
Zamiast tego, była na patrolu, czyli obowiązku każdego kota. Razem ze Ślimaczym Śladem i Dziką Różą sprawdzali okolice granicy z Klanem Rzeki i Okiem Gór, a by ułatwić sobie zadanie, rozdzielili się na dystanse, które pozwalały im zająć się własnym skrawkiem granicy, lecz móc poprosić o pomoc w razie ataku. Biała kotka szła więc wzdłuż miejsca, gdzie ich granica rozdzielała się na tą rzeczną, a tą z Ziemiami Niczyimi… i wtedy poczuła zapach kota, który najprawdopodobniej należał do Klanu Rzeki, ale pochodził on bardziej z Ziem Niczyich. Może… może ich terminator też się zgubił, jak ona kiedyś?
Była to w pewnym stopniu prawda… ale była to też dobra wymówka na zaspokojenie jej ciekawości. Oznaczyła jedno z drzew jej zapachem poprzez otarcie się o nie polikiem, po czym zboczyła lekko z trasy, by odszukać źródło zapachu. Nie szła ukryta, ale nie paradowała też tak, że widać ją było z daleka; miała jeszcze jakiś instynkt samozachowawczy.
Ale gdy ujrzała tą, którą tropiła, momentalnie pożałowała. To znaczy… poczuła się, jakby właśnie weszła w nieodpowiednim, intymnym momencie. Kotka, która przed nią stała, płakała - jeżeli można by w ten sposób nazwać jedną łzę, którą zaraz wytarła. Ale była starsza - starsza od Gwiazdki, czy kot w takim wieku mógł się zgubić? Pewnie była już wojowniczką. Hm. Logika podpowiadała więc, by się wycofać, nie narzucać się i nie przeszkadzać w czymkolwiek, co przeżywała tutaj ta - swoją drogą piękna - kocica… lecz Gwiezdni podarowali Rozgwiazdce empatię i skłonność do wbijania nosa do nie swoich spraw.
— Hej, um… wszystko… dobrze? — mruknęła cicho, niepewnie i niezręcznie, gdy wychodziła zza krzaków, za którymi była, jakoby właśnie się tutaj przypadkiem pojawiła, a nie patrzyła na nią przez dłuższą chwilę w ukryciu. Mogła być nieco głupawa, ale miała wstyd.

Rozgwieżdżona Łapa zamrugała.
Nigdy w życiu nie była świadkiem tak szybkiej transformacji. Ba, zaczęła wątpić, czy kotka przed nią w ogóle kiedykolwiek płakała, widząc jej teraz idealną fasadę, jej uprzejmy i słodki ton głosu, jej elegancję i grację we wszystkim. Była ładna, jeśli Gwiazdka miała być szczera.
— A- aha — wydukała nieco onieśmielona i zawstydzona fałszywym zarzutem nie bycia w porządku. Czy powinna w ogóle teraz wspominać o tym, co widziała? Ta pewnie z powodzeniem wmówi jej, że nic takiego nie miało miejsca. Ba, sama nie wiedziała już, czy to nie jej oczy płatały jej przed chwilą figle. I co teraz? Nie była przygotowana na rozmowę taką o, po prostu!
— …Tak właściwie to ty. Twój zapach — powiedziała zgodnie z prawdą, ale nie chciała wychodzić na jakiegoś dziwnego stalkera, toteż postanowiła dodać też wyjaśnienie: — Kiedyś się zgubiłam, więc czując zapach rzeczniaka poza jego terenem pomyślałam, że też się zgubiłaś i… potrzebowałaś pomocy… czy coś… — chyba nie mogła być bardziej niezręczna w tym momencie.