W ostatnim czasie Łosia Łapa na stos wrzucała głównie upolowane na treningu ryby. To prawdopodobnie podobało się Rzeczniakom, szczególnie tym… no, którzy się tam urodzili i żywili się nimi od zawsze. Ale bez przesady, pora by w końcu zadbać o jakieś prawdziwe jedzenie. Tego nigdy nie było zbyt wiele, zwłaszcza że przybyło im nowych członków - kociąt Suchego Nosa i Kruchej Łapy. Dlatego chwilę po wschodzie słońca, kotka udała się spacerem w stronę Skrzypiącego Gradu. Fakt, były to tereny oddalone od obozu, ale akurat tam nie było w tym czasie wysłanego patrolu, przynajmniej z ich strony. A ona chciała, by nikt jej nie przeszkadzał. Przy granicy wiał dość silny wiatr, ale w połączeniu ze słońcem przygrzewającym lekko ziemię, było przyjemnie. Złocista wpełzła w wysoką trawę, nasłuchując czujnie odgłosów zwierzyny i szukając jej śladów.

Gołąb. Dojrzała go szybko, bo teren był płaski i porośnięty małą ilością drzew, które przyciągały gości. Dla niej nie było to bardzo dogodne; wolałaby złapać ptaka z ziemi, ale nie zamierzała się poddawać. Taka zdobycz to nie byle co. Kotka ugięła łapy i zrównała ogon z linią grzbietu, w ten sposób okrążając drzewo, by znaleźć najlepszą drogę na gałąź. Przy tym uważała, żeby nie spłoszyć gołębia przez nadepnięcie na jakiś zwiędły liść czy patyk i wszystko to robiła kierując się pod wiatr. Gdy znalazła dobre miejsce, objęła drzewo i zaczęła cicho się wspinać, starając się za bardzo nie wystawać na tle pnia. Co jakiś czas zastygała, ale jednak poruszała się szybko, bo tu nie miała za czym się skryć. Gdy znajdowała się trochę przed gałęzią, skoczyła w kierunku ptaka: chciała go pochwycić przednimi łapami uzbrojonymi w pazury, a za pomocą tylnych utrzymać się na drzewie. Potem już tylko skręciłaby mu kark.

Prychnęła z niezadowoleniem, obserwując z wysokości lot ptaka. Wciąż miała go na oku i wciąż miała szansę. Po cichu zeszła z drzewa, nie zeskoczyła, bo to narobiłoby dodatkowego hałasu. Podobnie jak jej niefortunne omsknięcie, jednak cóż. Idąc bardzo powoli też mogła popełnić błąd i zwlekać zbyt długo. Ale teraz się uda. Gdy znalazła się znów wśród traw, ponownie zaczęła się skradać z głową, grzbietem i ogonem w jeden linii, nisko na łapach. Ptaszysko było zwrócone w jej stronę, a więc od razu skręciła, by dojść do niego po łuku. Wiatr wiał jej w pysk, a ona nie przestawała uważać na wszelkie trzaskające i skrzypiące rośliny pod jej łapami. Przez cały czas mogła za to chować się w trawie. Będąc w odległości kilku susów od gołębia, zaczęła poruszać się coraz wolniej, zastygając po wykonaniu kroku, a gdy mogła go już bez problemu dosięgnąć, wybiła się mocno i obiema łapami wycelowała w niego. Chciała przygnieść go pazurami do ziemi, by nie mógł odlecieć i ukręcić szyję.

No, nie wyszło i za drugim razem. Łoś nabrała powietrza i wypuściła je gniewnie nosem, powstrzymując się by nie ryknąć na całą polanę. Głupi ptak z nią wygrał. Niestety polowanie w tak wietrznym obszarze groziło właśnie tym, że zawieje on w inną stronę, niwecząc próbę schwytania zwierzyny. Kotka w tym momencie zakołysała ogonem na boki i odeszła w stronę najbliższego drzewa, żeby tam dalej szukać czegoś innego. Czegoś, co by zaspokoiło jej chęć na słodki smak zwycięstwa, po tym jakże nieudanym początku.

Ciemne stworzonko zwisające z gałęzi nieopodal było miłą niespodzianką. To nietoperz, który na terenach klanu Cienia często się pojawiał i czasem kocica i je łapała, chociaż były niewielkie. Wiedziała, że mają doskonały słuch, zaś słaby wzrok i trzeba wziąć to pod uwagę. Ten akurat… spał. No to już zadanie nieco ułatwione, ale i tak musiała się skupić. Ugięła łapy, tak by brzuchem prawie że dotykać ziemi, ogon i głowę zrównała z grzbietem. Balansowała tak, by być pod wiatr i cały ciężar skupić na tylnych łapach. Wyciszyła również swój oddech, nic nie mogło wydać dźwięku, tak samo jak to po czym stąpała i na co zerkała co chwilę. Zaczęła iść, a miała zamiar skoczyć do gałęzi z wyciągniętymi łapami i strącić stamtąd nietoperza oraz już na trawie go dobić w standardowy sposób.

Ucieczka nietoperza to nie była jeszcze największa tragedia. Często się zdarzało, były bardzo szybkie, a ich ruch raczej chaotyczny. Na szczęście ten jeszcze nie był stracony – leciał na tyle nisko, że mogłaby doskoczyć. Dlatego od razu rzuciła się za nim, nie spuszczając go z oczu, ale też uważając by samej nie wbiec w jakieś drzewo. Gdyby go dogoniła i miała tuż nad głową, zamierzała mocno się wybić z tylnych łap i pochwycić go w powietrzu pazurami oraz wykończyć.

Jedyne o czym kotka mogła w tym momencie myśleć, to że dobrze zrobiła idąc sama. Jeszcze ktoś pomyślałby, że trzeba przedłużyć jej trening o doszkalanie z polowania! Takiego pecha już dawno nie miała, żeby uciekły jej pod rząd dwie zwierzyny, ale co miała zrobić. Zagryzła zęby i wbiła wzrok w odlatującego coraz dalej nietoperza, po czym znowu przeniosła skupienie na polankę. Coś na pewno tu jeszcze było i szukała tego z lekko uchylonym pyskiem i czujnie postawionymi uszami.

Na razie nic... lecz to tylko kwestia czasu i cierpliwości. Polanka przyciągała wiele zwierząt, które zwabione pożywieniem lub odpoczynkiem na drzewach, nie zauważą nurkującej w trawach Łoś. Sądząc po jej temperamencie, można byłoby się spodziewać, że po tylu niepowodzeniach sobie odpuści, jednak nie! To tylko wzmogło jej determinacje i pragnienie, by coś w końcu skończyło z jej łap martwe. Nie usłyszawszy żadnego odgłosu należącego do zwierzyny, obrała trochę inną ścieżkę, jednak wciąż będącą częścią Skrzypiącego Gradu i uważnie szukała dalej. Śladów, zapachów, czegokolwiek.

Tu raczej niczego nie znajdzie. Być może przez hałas, jaki chcąc nie chcąc zrobiła gonitwą, wszelka zwierzyna pognała w innym kierunku. Kotka postanowiła zaufać swojej intuicji i znów zboczyła z trasy, idąc bardziej w kierunku granicy z Gromem. Dalej nie przestawała iść pod wiatr i nasłuchiwać, a przede wszystkim wypatrywać piszczków – wzrok był jednak jej najbardziej rozwiniętym zmysłem.

Przez dłuższą chwilę nie spostrzegła żadnych tropów. Jednak wiedziała, że coś musi tu być i zapewne gdyby teraz zebrała się, by wrócić do obozu, jak na złość usłyszałaby jakiś dźwięk czy spostrzegła przelatującego ptaka. Zresztą, już i tak wolała spędzić tu cały poranek, niż siedzieć gdzieś w obozie i nic nie robić. Może akurat niedługo zacznie jej się powodzić, na co liczyła. Obecnie kontynuowała szukanie.