Słabiaków... Mm, nie, Brzask ich lubił. Lubił każdego, każdego darzył miłością i chciał się z nim przyjaźnić, niezależnie jaki ten ktoś był. W końcu wszystkie koty powinny mieć chociaż odrobinę szacunku, prawda? Tak długo jak nie były mordercami, złodziejami, aktywnie nie działały na niekorzyść Klanu, Blada Łapa potrafił ich traktować dobrze. Tych drugich... nie spotkał. I wolał nie spotykać.
Padło to, co miał zrobić. Było to, delikatnie mówiąc, dziwne. Nie spotkał się nigdy z tym, że Gwiezdnym składa się ofiary, więc teraz - nie dość że mu nie wierzył - po prostu nie rozumiał jaki miał cel w tym, by dał mu... nie, komukolwiek, rybę na kamieniu. Spojrzał na wspomniany kamień, później znów na niego.
- Jak ci właściwie na imię? I... czemu ja? - bo nawet jak wiedział, że to tylko gra - jaki "Gwiezdni" mieli powód, by to on był wybrańcem. Jeśli obcy chciał się w to bawić, niechaj idzie w tę gierkę i wymyśla dalej. Brzask chętnie posłucha.

Na razie Sroka miał mało poszerzone horyzonty i dość szybko ocenił pewne rzeczy. Jak na przykład to, że nie lubił słabiaków. Mimo iż nie miał konkretnego powodu oprócz tego, że byli słabsi od niego fizycznie lub psychicznie. Ale może z czasem będzie więcej rozumiał i jego światopogląd się zmieni na lepsze bądź gorsze.
Cała zabawa tylko była po to by zobaczyć głupią minę rzeczniaka i by pozyskać nowe jedzenie, które chciałby skosztować. Niestety nie zobaczył do tej pory śmiesznej miny orientala co trochę przygasiło jego chęć do dalszego odgrywania tej gierki. No ale jak już się w coś weszło to trzeba było to jakoś zakończyć.
Tak więc dalej udawał ala gwiezdnego z dużą pewnością siebie. Może przynajmniej uda mu się zdobyć tą rybę.
– Mam wiele imion ale możesz mi mówić Gwiazdor. Jestem posłannikiem. – wymyślił na poczekaniu swoje święte imię a na kolejne pytanie Sroka mruknął spokojnie. – Z tego co mi przekazali to mówili, że jesteś kocurem czystego serca. Nie wiem nic więcej. Jestem tylko doręczycielem. – poruszył barkami po czym zapytał. – Podejmiesz się tego zadania?

Brzask natomiast nadal jedynie czekał na rozwój - taki, który przychodził z niebywałym oporem. Dowiedział się jego imienia, na co skinął głową. Gwiazdor! Jeśli tak nazwano Gwiezdnego, sam nie był pewien czy powinien się śmiać, czy płakać że jest członkiem takiej wiary. Przecież brzmiało to tak głupiutko i prześmiewczo, że Blady nie potrafił już zupełnie wziąć go na poważnie.
- Och... - czystego serca był. Tego nie mógł podważać, bo mało który kot był takim dobrodusznym bałwanem jak oriental. Wziął cichy oddech. W teorii, mógłby mu przynieść trochę jedzenia. Nie - nie trochę. Kawałek. Nie mógł zaniedbywać Klanu na rzecz jakiegoś obłąkańca (co Brzask ująłby delikatniej, bo to było zbyt niegrzeczne), który uznał że jest Gwiezdnym... - Spróbuję zrobić co w mojej mocy, Gwiazdorze. Nie mogę jednak obiecać, że uda mi się to zrobić w najbliższym czasie. Temperatury opadają, a to wiąże się z tym, że zwierzyny jest mniej.
Może nie w rzece, ale tego chyba ten zupełnie prawdziwy Gwiezdny nie wiedział.
- Niemniej zadania podejmę się z chęcią - z ciekawości! Bo wierzyć mu zdecydowanie nie miał zamiaru.

Gorąco. Tak można było opisać ten dzień. Gorąc, upał, skwar i pożoga. Sowiemu Zmierzchu nie pomagał fakt, że jego futro nie dość, że było długie to jeszcze czarne. No ale cóż, za piękno trzeba płacić, prawda? A co robi się w takie dni, gdy jest się wojownikiem Klanu Rzeki? Oczywiście, że pływa.
Dlatego więc, gdy tylko nadszedł czas jego południowej przerwy między treningami a patrolami, postanowił udać się do Zimnej Toni, by tam, niczym rodowity rzeczniak, zamoczyć zadek w zimnej wodzie. Skupił się na zataczaniu w wodzie różnych okręgów, czy innych szlaczków. Nadal jednak pozostawał czujny. Bądź co bądź nadal był zaraz przy granicy, a trochę głupio by było w chwilowym zapomnieniu przekroczyć wodną granicę dwóch klanów.

//Puf

Złotooki niemalże podskoczył, słysząc nagle głos kotki. Na szczęście nie wystraszył się na tyle, by się podtopić, choć na chwilę, jego pysk zanurzył się w wodzie nieco bardziej. Dopłynął do starej gałęzi wystającej z wody blisko brzegu, przy którym stała znajoma, liliowa kotka. Szczerze mówiąc, nie spodziewał się tu zobaczyć akurat Wierzbowego Puchu. Albo zbieg okoliczności, albo Gwiezdni lubili ich relację, heh.
Kocur otrzepał z głowy nadmiar wody, rozchlapując jej trochę na boki.
- Zawsze dobrze jest być rzeczniakiem - prychnął, udając urazę. - Szkoda tylko, że często trzeba się suszyć. Ale tak ogólnie to cześć - dodał weselej. Po chwili jednak rozejrzał się po otoczeniu. - Uh... przepłynąłem granicę?

Kotka zachichotała na widok reakcji kolegi i powoli się wyprostowała, dzięki czemu kocur mógł dostrzec ją już w pełnej okazałości.
— No tak, tak, wybacz za urazę majestatu — parsknęła. — Nie, jeszcze nie, ale pomyślałam, że zagadam skoro już się na ciebie natknęłam — wyjaśniła z lekkim uśmiechem i zerknęła na falującą taflę jeziorka. Lubiła Sowi Zmierzch, chociaż nie spotykali się zbyt często. Był naprawdę miłym kocurem, a do tego zdawało się, że nadają na podobnych falach. Nic więc dziwnego, że Wierzbowy Puch uznawała go za dobrego kolegę. Zresztą, był jednym z pierwszych kotów z innych klanów, jakiego w ogóle poznała. Zasłużył sobie tym na odrobinę nostalgicznego przymknięcia oka.
— W sumie to ja powinnam raczej zapytać czy nie przeszkodziłam ci w czymś ważnym? — mruknęła, łapą muskając chłodnej wody, od razu ją cofając. — Zazwyczaj wpadamy na siebie w... wątpliwych momentach, heh.

Ostatnim razem niestety Sowi Zmierzch i Wierzbowy Puch nie zdążyli dłużej porozmawiać, jednak dłuższy czas później dymny kocur ponownie zawitał w okolice Świszczących Trzcin. Było już dość późno, słońce, które i tak było za chmurami, właśnie zaszło, jednak Sowa postanowił skorzystać z tego, że wszystkie patrole wróciły już do obozu i klan kładł się spać. Było trochę zimno, jednak potrzebował chwili na oczyszczenie umysłu.
Między trzcinami, po drugiej stronie granicy szybko dostrzegł pewną kocią sylwetkę. Nie było ciężko rozpoznać w niej dobrze mu znanej Wichrzaczki. To chyba już było jakieś zrządzenie losu, że tak często tu na siebie wpadali.
- Serio zaczynam myśleć, że te nasze spotkania nie są przypadkowe - miauknął, podchodząc nieco do granicy, tak by kotka mogła go wyraźnie usłyszeć.

Wierzbowy Puch akurat wróciła do pełni obowiązków i postanowiła udać się na nieco dłuższe polowanie zaraz po treningu z Różaną Łapą. Padło na okolice Świszczących Trzcin, gdzie też było całkiem sporo ptastwa, co dla Puch stanowiło nie tylko możliwość polowania i ćwiczeń, ale i... zbierania piór. Akurat miała już wracać z młodym kaczorem w pysku, gdy coś usłyszała. Odwróciła najpierw jedno ucho, a następnie łeb w kierunku z której dochodził - początkowo - mało zrozumiały szmer, a gdy w końcu wyłapała kto się do niej zwracał, mimowolnie uniosła brwi.
— O, Sowa, no proszę! — parsknęła zaraz po tym jak odłożyła kaczkę przy łapach. — Zaraz się okaże, że Gwiezdny Klan próbuje nas zeswatać — zachichotała na własny żart, po czym cicho westchnęła i posłała dymnemu wesoły uśmieszek. Faktycznie, zaskakująco często udawało im się "przypadkowo" natknąć na granicy.
— CO słychać? Ostatnio nie udało nam się za długo pogadać, co? Może masz coś ciekawego do powiedzenia?

Nie mógł powstrzymać wesołego uśmiechu, gdy tylko kotka zwróciła ku niemu pyszczek i odezwała się. Przez chwilę obawiał się, że z kimś ją pomylił. Niby była charakterystyczna ale kto wie? W Klanie Wichru na pewno miała jakąś rodzinę, może ktoś był do niej podobny? No ale ważne, że to jednak była ona. W Klanie Rzeki tak naprawdę poza Śliwową Pestką nie miał żadnych bliższych przyjaciół. Dobrze było spotkać koleżankę z Wichrowych terenów.
- Taa, ciekawe jaki mieliby w tym interes - zaśmiał się nieco zmieszany na jej żart odnośnie swatania ich przez Gwiezdnych. Specyficzne stwierdzenie, ale go nie komentował, choć miał cichą nadzieję, że rzeczywiście był to tylko żart, heh.
- W sumie nic ciekawego się u mnie nie dzieję, poza... no wiesz, małym awansem - odparł z delikatną nieśmiałością w głosie. Normalnie nie zamierzał się nikomu chwalić swoją zamianą rangi. Nie był egoistą, a wręcz przeciwnie, nadal nie czuł się całkiem pewnie w roli zastępcy. Raczej wolałby, by Wierzbowy Puch dowiedziała się o tym ze zgromadzenia, ale wiedział, że patrole Rzeki i tak przekazały już wiadomość o zmianie ich władzy Gromowi i Wichrowi, więc zakładał, że kotka już o tym wiedziała. - No a co u ciebie, kochana? - dodał po chwili luźniej, żartobliwym tonem.

No, Sowa również miał nadzieję, że żart kotki nie był prawdą. Może gdyby jeszcze była kocurem. No i nie byli z dwóch klanów. Na szczęście jednak szanse na prawdziwość tego były znikome.
- Chyba nie najgorzej, ale nadal się przyzwyczajam. Szczerze ci przyznam, że nie spodziewałem się takiego wyboru zastępcy. - odparł, nieco zawstydzony słowami "panie zastępco". Niby wiedział, że były raczej nacechowane żartobliwym tonem, ale i tak nieco go speszyły. Chyba jeszcze do końca nie przywykł do tego tytułu.
- Dobrze pamiętasz. Gładka Łapa i Trująca Łapa. Ten drugi szybko wybył z obozu, nie pamiętam czy ci o tym mówiłem. Ale za to Gładka Łapa jest bardzo ambitny, mam nadzieję, że pod koniec mrozów uda nam się skończyć trening - odparł na pytanie o terminatorów, a gdy wspomniał o Gładkiej Łapie w jego głosie słychać było nutę dumy.

Niby słowa Wierzbowego Puchu nie były niczym wielkim, ale nawet zrobiło mu się przez nie ciepło na serduszku. Choć nie uważał, by był jakiś wyjątkowym mistrzem. W zasadzie póki co nie miał jak się za bardzo o tym przekonać, bo na razie skończył tylko trening Koziego Klifu i w dodatku było to zaledwie kilka lekcji. No, ale przynajmniej żaden z jego terminatorów nie sprawiał żadnych problemów.
- Oh... Na pewno szybko znajdziesz jakiegoś kompana do rozmów - odparł z nieco przepraszającym uśmiechem. Wcześniej o tym nie myślał, ale rzeczywiście, teraz będzie miał ograniczoną możliwość rozmów z kotami z poza klanów na Zgromadzeniu. Trochę szkoda. Siedzenie z innymi zastępcami na pewno będzie ciekawym doświadczeniem, ale jednak lubił sobie z kimś niezobowiązująco pogawędzić. - Ale popatrz, i tak stosunkowo często na siebie wpadamy - dodał po chwili starając się myśleć bardziej optymistycznie. Lubił spotkania z liliową i miał nadzieję, że Gwiezdni pozwolą im na te ich przypadkowe spotkania częściej.
- Najgorzej. Moi terminatorzy znikali raczej na samym początku treningów. Sam nie wiem, czy to lepiej czy gorzej. Z jednej strony, tak jak powiedziałaś, praca w błoto gdy ktoś zniknie chwilę przed mianowaniem, z drugiej taki kot ma większą szansę przeżyć i może kiedyś wrócić - stwierdził z lekkim westchnieniem. Znikający terminatorzy to chyba była wieczna plaga wszystkich klanów. Ciekawe, czy w tym plemieniu mieli podobny problem? Czy to może tylko w klanach młode koty były na tyle rozkojarzone, że gubiły się przy własnych terenach? Albo były tak słabo przywiązane do rodziny, że odchodziły same z siebie?

Zaśmiał się krótko, słysząc jej pewną siebie odpowiedź. On również nie wątpił, że liliowa szybko znajdzie sobie jakiegoś rozmówcę. Przyjemnie się z nią rozmawiało.
- A to czemu nieszczególnie ciekawym? Chyba jeszcze nie miałem z nim przyjemności - zapytał zaciekawiony. - Przystojny? - dodał po chwili, z figlarnym błyskiem w oku, pół żartem, pół serio.
Zamruczał zgodnie na jej słowa o kotach znikających z terenów. Sam nie wiedział, który wariant wolał. To, że kogoś pogonił jakiś lis, czy to że członek klanu, który go wychował i się o niego troszczył, odszedł, bo zachciało mu się przygód.
- Może to zabrzmi brutalnie, ale osobiście chyba preferuję wersję z drapieżnikiem - stwierdził szczerze po kilku uderzeniach serca namysłu. - Przynajmniej można mieć jakąś nadzieję, że nowe pokolenia są wierne klanowi a nie odchodzą, bo znudziło im się życie z pobratymcami - wyjaśnił wprost. Wiedział, że jego stwierdzenie mogło być trochę niedelikatne, ale dymny zawsze był dość... uduchowiony. Cenił sobie tradycyjne wartości oraz wierność i oddanie klanowi. Być może dlatego, że sam zawsze był wdzięczny za to, że Rzeka zapewniła mu schronienie zamiast zostawić na pastwę losu gdy był jeszcze kocięciem.

Wysłuchał wojowniczki gdy mówiła o swoim gromowym znajomym zanim wydał z siebie pomruk będący czymś pomiędzy zrozumieniem a dezaprobatą. Szczerze mówiąc zaintrygował go ten tajemniczy kocur, ale ów zaintrygowanie w większości uciekło gdy liliowa dokończyła swoją wypowiedź na jego temat. No nie brzmiało to zachęcająco, ale z tyłu głowy nadal miał delikatną chęć poznania Gromiaka osobiście.
- Oh - uciekło z jego pyska, gdy usłyszał wyznanie Wierzby w temacie jej... upodobań romantycznych. Szczerze mówiąc poczuł delikatne uczucie zawstydzenia, bo "nie chwale się tym na prawo i lewo" zabrzmiało nieco, jakby otwarte mówienie o tym jaka płeć ci się podoba było czymś nieodpowiednim. Sam nigdy nie uważał, by upodobanie do tej samej płci było czymś nieodpowiednim czy coś w tym rodzaju. Również w Klanie Rzeki nigdy nie odczuł by coś takiemu komuś przeszkadzało. Oczywiście to też nie tak, że sam chwalił się tym na prawo i lewo, jak to kotka ujęła. O takich rzeczach rozmawiał tylko ze Śliwkową Pestką, ewentualnie z Przepiórczą Łapą i teraz najwyraźniej również z Wichraczką, ale to tylko dlatego, że z nimi czuł się pewniej rozmawiając na tematy romantyczne ogółem. - Skąd wiesz jaki mam typ? - odparł równie zaczepnym tonem, jednak po chwili delikatnie spoważniał. - Ale nie kłopocz się. Raczej sobie odpuszczę - stwierdził, machnąwszy nieco obojętnie łapą. To postanowienie jednak nie wynikało z samego opisu tego Konwaliowego Snu, a raczej z faktu, że jednak zastępcy chyba nie wypadało się spotykać z kotem z innego klanu w kontekście patrzenia na niego w romantyczny sposób.
Zerknął na nią z zadowoleniem, słysząc, że mają podobne spojrzenie na sprawę znikających kotów. Wcześniej nieco obawiał się, że ta uzna go w pewien sposób za bezdusznego albo staromodnego przez jego poprzednie stwierdzenie. Ale w takim razie dobrze było wiedzieć, że ktoś ma podobne poglądy do niego. Poczuł większe poczucie zrozumienie w stronę Wierzbowego Puchu.
- To też prawda, ale z drugiej strony coś przekonuje takie koty do siedzenia dalej w klanie i w takim wypadku nadal jest szansa, że przydadzą się w czasie głodu, lub potencjalnego, większego zagrożenia. Oczywiście biorąc pod uwagę, że to tym bardziej nie zniechęci ich do pracy w klanie - stwierdził, przesuwając ogonem po ziemi w zamyśleniu. W kwestii wojowników zdecydowanie stawiał na ilość, niż na jakość. Przynajmniej teraz i w pewnym stopniu. Wiedział, że nie można polegać tylko na ilości i ważne są również umiejętności oraz motywacja, ale zważając na to jak ubogi był Klan Rzeki w wojowników uważał, że nawet takie jednostki duchy mogą być przydatne. - Choć myślę, że tę teorię da się zweryfikować tylko gdy taka sytuacja nadejdzie - westchnął ostatecznie.

Parsknął z rozbawieniem na słowa kotki o jego guście. Nie był do końca pewien, czy mówiła to w formie żartu, ale ostatecznie zdecydował się nie brać tego na poważnie. Raczej wątpił, by chciała rozpoczynać jakąkolwiek kłótnie. Zmusiło go to jednak do rozmyślań, czy ów tajemniczy Gromiak rzeczywiście był tak okropny, jak mówiła?
- Ciężko nie przyznać ci racji - stwierdził w odpowiedzi na jej słowa o przydatności niektórych kotów. Kotka miała rację. Liczebność była ważna, ale jednak, tak jak powiedziała, głównie było ważne to, co było teraz.
- No... Będę się już chyba zbierał, zanim całkiem się ściemni - stwierdził, spoglądając na coraz to ciemniejsze, zachmurzone niebo. Miło się rozmawiało, ale jednak musiał rano wstać by rozesłać patrole i tak dalej. - Miło było porozmawiać - dodał z uśmiechem na odchodne. Oczywiście, jeśli kotka chciała jeszcze zamienić parę słów na pożegnanie to został, jednak po tym zwrócił się w stronę obozu Rzeki i zniknął za drzewami.

//zt