Nie odpowiedzał, bo po co. Nie zamierzał też dalej pytać, skoro kociak nie miał w intencji mu odpowiedzieć. Uznał kotkę po prostu za głupią albo zdecydowanie niechętną do odpowiedzi, może jedno i drugie. Naprawdę nie był w humorze, a tu ktoś jeszcze musiał go denerwować. Cóż za upierdliwy dzień. I jeszcze młoda miała zamiar stawiać go po kątach, najpierw wchodząc mu w drogę, a potem nie odpowiadając? Co za absurd.
- Możesz w takim razie po prostu mnie ominąć - odparł początkowo, jednak dosyć szybko stwierdził, że zamiast robić na złość jakiemuś kociakowi może po prostu mieć święty spokój. - Mniejsza - wzruszył barkami i ruszył w stronę legowiska starszyzny, nie zwracając większej uwagi na srebrzystą.

/ztx2

Nie dopytywał, czyli miała z głowy. Satysfakcja, nic więcej. A spotkany osobnik jak na jej gust powinien się trochę rozluźnić, bo straszny sztywniak. Taki nudziarz. Zadowolona z odejścia wieżowca, powędrowała za nim chwilę spokojnym wzrokiem, szczęśliwa ze zniknięcia przyczyny jej chwilowego lekkiego stresu. Nim jednak skoczyła na jej wcześniej znalezioną, bezśniegową plamę, otworzyła jeszcze do długołapego pysk.
- Polecam się rozluźnić trochę na przyszłość! - Miauknęła lekko, z dobrą intencją oczywiście! Po czym wróciła do pierwotnej pozycji i zaczęła się przemieszczać dalej. Jeden niefortunny kot nie zepsuje jej trasy i planów zwiedzania.

[zt]

Może i Krzywa Gwiazda nie był już Krzywą Gwiazdą tylko... no właśnie, jak się teraz nazywa? Dobra, pomylę się i kocur mnie poprawi. Najlepsza metoda. Staruszek zawsze wydawał mi się kimś kim chce być na starość - dobry papa do ktorego nie boisz sie iść po radę i nie czujesz że dotrzymanie mu towarzystwa to męczący obowiązek. Starość zbliża się nieubłaganie... ostatnio uderzyło mnie to jakoś bardziej, pewnie przez tą całą przyrodę która teraz świruje przez ocieplenie i długie dni. A z kim innym pogadać o przemijaniu jak nie z emerytowanym przywódcą? Poza tym na pewno się ucieszy z odwiedzin... taka ze mnie przykładna terminatorka.
Przeszłam przez wszystkie, nieco zarosłe paprocie i trawy (pewnie dlatego że Cicha Nora nie była zbyt uczęszczana) i stanęłam z zadowoleniem witając się z loczkiem. - Widzę że obowiązków ci odeszło a prywatna miejscówka została. - zaśmiałam się siadając przed Krzywym.

- No niestety czasem tak bywa... ale na moje odwiedziny możesz liczyć jak widzisz. - zamruczałam. Nie wiedząc czemu, lubiłam tego starca... można powiedzieć że traktowałam go z większym zaufaniem niż Czarnostopego jeśli chodzi o życiowe sprawy. Pewnie przez to jaką funkcję sprawował i to jaki był dla wszystkich? W sumie jest on takim trochę autorytetem... aż głupio przyznać, że mam autorytet. Chyba naprawdę się starzeję.
- Niee! - machnęłam łapą kierując wzrok w górę. - Jeśli o starości mówimy... to kiedy pierwszy raz określiłeś siebie... no starszym. Wiekowym. - spytałam wracając wzrokiem na kocura.

Kreseczka zadecydowała, że dziś miała humorek, aby dzielnie pozwiedzać okolice Gniazda, przy czym doszła aż po Gęste Zarośla, znajdujące się nieopodal legowiska starszyzny. Trzymała w pyszczku srocze piórko, które gwizdnęła Astrowej Łapie, który to przyszedł, aby z nimi zjeść posiłek. Bardzo się jej spodobało piórko, bo niby czarne, a gdy wyciągnęła je na światło dzienne, to pojawiły się niebieskie i zielone odblaski. Całkiem super to wyglądało! Prawie spoglądała bardziej na swój skarb niż przed siebie, aż do chwili, gdy nie zauważyła kamyczka gdy już dochodziła do zarośli i wylądowała pyskiem na ziemi, wydając z siebie cichy pisk zaskoczenia i ciche - auu.

// Modraszek

Modraszek szperał w stercie starych śmieci. Mieli tylko jednego starszego, przez co ich legowisko stało raczej w większości puste w kotach, ale nie rzeczach. To, co dla większości kotów stanowiło odpady przyniesione przez wiatr bądź takie, których ktoś zapomniał sprzątnąć, dla niego były perełkami. Upajał się odnalezionym lśniącym, wyschniętym na wiór owadem, którego należało dotykać bardzo delikatnie, by nie rozniósł się w pył. Oczywiście rudy mało brał to do siebie i już zdołał małego wynurta pozbawić dwóch odnóży. Nie był tak wytrzymały jak Owadzia Noga w żłobku.
Podniósł się jednak momentalnie, kiedy usłyszał głośne "bach!", a po tym "au", brzmiące dodatkowo zupełnie jak głos jego siostry, Kreski. Wyrzucił z łapek żuka, którym jeszcze chwilę wcześniej tak się zachwycał, by rzucić się pointce na pomoc. Już przez głowę przelatywały mu tysiące scenariuszy, co mogło się wydarzyć: atak lisa, borsuka, Klanu Wichru, może nagła choroba czy zastawiona pułapka. Kiedy znalazł się przy siostrzyczce, ta podnosiła się z ziemi i nie wyglądała, jakby za dużo jej się stało. W oczach Modraszka za to kotka stała pyskiem w pysk z ogromnym zagrożeniem.
— Już się o nic nie bój, przychodzę z pomocą! — wrzasnął, jakby conajmniej była to sprawa życia i śmierci. Jednym sprawnym susem znalazł się tuż przy czarnej, pozwalając jej się o niego oprzeć, aby wstała (choć już niemalże to zrobiła bez dodatkowej asysty). — Kochana, powiedz mi, co to było. Wilk? Jastrząb? Krwiożerczy włóczęga?

Wyhamowanie noskiem o ziemie nie było ani trochę przyjemne, szczególnie gdy poczuła, jak piórko jej mizia o wąsy, co ją nieco zestresowało. Uczucie gilgoczącego ją pióra po pysku i wibrysach było chyba najgorsze doświadczenie z tego wszystkiego, bo cóż, to nie pierwszy taki upadek Kreski, i choć lekko ją nosek szczypał, uczucie to szybko minęło. Gdy tylko usłyszała znajomy, głos podniosła się i się lekko otrzepała, kładąc po sobie uszy, zawstydzona i lekko zmieszana.
— N-nie — odpowiedziała, przytulając chudy i nieco zjeżony ogonek do swojego ciała, patrząc kocurkowi w łapy. Upuściła pióro na ziemię, delikatnie kładąc na nim łapkę, aby przypadkiem jej nie uciekł — Ja... się potknęłam, n-nie wiem o-o co — mruknęła cicho, jakby zawstydzona. — Boli mnie nosek — przyznała się, siadając na ziemi, bo póki co, nie chciała dalej zwiedzać obozu.