Stary Krzew

Zadymiona Łapa wspiął się na Norę, czując potrzebę rozładowania nadmiernej ilości energii, Każdy trening przynosił mu fale ekscytacji, które nie zawsze znajdowały swoje ujście. Mimo wszystko starał się wypaść jak najlepiej przed swoim mentorem, a bieganie w kółko bez przerwy nie wyglądało najlepiej. W związku uznał, że dobrym pomysłem będzie umocnić trochę legowiska. W końcu skacząc co chwilę z ziemi na Norę pomoże mu trochę ochłonąć. Gdy zrywał sztywne patyki kątem oka zauważył biało-czarnego kota idącego w jego stronę. Jeszcze nie miał okazji go poznać dokładnie, ale czy to nie był ten który swoją ceremonię przeleżał w lecznicy? Taki to ma pecha! Zadymiona Łapa na samą myśl o tym wzdrygnął się. Nie byłby w stanie usiedzieć w miejscu! Albo zasypywałby swoje rodzeństwo pytaniami do takiego stopnia, że zaczęliby go świadomie unikać!
- Cześć! - uśmiechnął się i przywitał, gdy tylko kocur poszedł wystarczająco blisko. - Chcesz mi pomóc? Potrzebuję jeszcze trochę przenieść. I jak się nazywasz? Nie kojarzę twojego pyska.

//Kryształ

_________________

Stary Krzew - Page 3 80985131_CaahipMLF919Two

If you tell the truth
you don’t have to
remember anything

Czy szedł w stronę Zadymionej Łapy celowo? Może. Nie miał żadnego dokładnego powodu, by to robić, ale na pewno chciał poznać swoich rówieśników… więc chciał zwracać na siebie małymi aktami uwagę, zaznaczać, że istnieje i już wyszedł z lecznicy, i można zaczynać z nim rozmowę, jeśli się chce. Tak też miało to miejsce teraz, bo biało-szary kocur odezwał się do niego, gdy tylko ten się do niego przybliżył. Plan działa, czy coś!
— Dzień dobry — skinął mu głową spokojnie, ale jego ton nie był jakoś nader poważny - po prostu miły i uprzejmy. Sądząc po jego wielkości i wyglądzie, Kryształ zgadywał, że jest to jedno z kociąt Powracającego Zimna. — Na imię mi Kryształ - zapewne mnie nie kojarzysz, ponieważ spędziłem ostatnie księżyce w lecznicy. Z chęcią ci pomogę — jego sposób mówienia był nieco sztywny, nawet on to teraz czuł, ale potoczność przychodziła mu z lekką trudnością, gdy miał z kimś do czynienia po raz pierwszy. — Co powinieniem ci przenieść?

_________________

Stary Krzew - Page 3 90045527_y9EPJTIyQhWBw7S

Ha! To było łatwiejsze niż myślał, kociak od razu się wygadał. Dla Zadymionej Łapy to dobrze. Nie będzie zbyt wścibki kiedy zacznie pytać. W końcu to Kryształ zaczął temat, prawda?
- Po prostu spróbuj urwać trochę gałązek z tego krzaka. Chcę wzmocnić trochę swoje legowisko.
Powiedział zeskakując obok drugiego kota. Czekając aż będzie mógł pokazać gdzie położyć potrzebne mu patyki. Żeby zabić czas postanowił trochę wściubić pysk.
- To dlatego nie masz jeszcze imienia terminatora? Szkoda straszna, mam nadzieję, że czujesz się już lepiej! Jak to się stało, że się rozchorowałeś? Myślałem, że kociarnia to bezpieczne miejsce!

_________________

If you tell the truth
you don’t have to
remember anything

— W porządku — oznajmił z delikatnym uśmiechem i zabrał się bez krzty wątpliwości do zrywania gałązek, którymi Zadymiona Łapa mógłby umocnić legowisko. Nie wybierał ich byle jak; miały być mocne i silne, ale nie uwierać go, gdy będzie spał. Wykonywanie zadań sumiennie opłacało się w oczach Kryształa; co prawda stan legowiska tego kocura kompletnie nie wpływał na jego życie, jednak jeśli zrobi to porządnie, to zaskarbi sobie w jego oczach jako porządny kot. I tak nie miał co robić…
— Bezpiecznie, jak najbardziej… ale bezpieczeństwo samej kociarni nie daje zbyt wiele, jeśli kocię zdecyduje się z niej wyjść i niefortunnie potknąć tak, by zadrapać cierniem łapę — odparł z cichym rozbawieniem, nie mając większego problemu z mówieniem o sobie w takim tonie. — Gdy wyleczono mi łapę, to złapałem jeszcze jakieś przeziębienie, może przez zmianę otoczenia. Ale owszem, jest już wszystko w porządku~ — zamruczał, podnosząc zebrane patyki i zerkając na terminatora, jakby pytając, co teraz z nimi zrobić.

_________________

- Mi nie pozwalali wychodzić z kociarni. Przez moje szczęście prawdopodobnie skończyłoby się tak samo - zaśmiał się.
Zadymiony czasami łapał się na myśleniu o sobie jak o kimś o wiele starszym. A przecież był niewiele starszy od Kryształa. Gdyby nie ta choroba, to powinni oboje być tej samej rangi. Jednak to nie przeszkadzało Zadymionej Łapie trochę się napuszyć. Nie przez złośliwość. On naprawdę myślał, że już tak wydoroślał mimo ledwo rozpoczęcia treningu. Dzieci już tak mają. Uważają się za dojrzałe, kiedy ledwo odstają poziomem od kociaka. Taki już ich humor. W głowie Zadymionej Łapy wojownik to już był ktoś, kto posiadł prawie całą wiedzę świata. Bo pełną wiedzę miał przywódca.
Kiedy Kryształ uwinął się z patykami zaprowadził go do swojego legowiska. Mógł je co prawda umocnić sam, ale skoro kociak już się nawinął, to zrobią to razem.
- To jak to teraz będzie wyglądać? Będziesz dostawal mentora na najbliższym zebraniu? Masz kogoś na oku kogo byś chciał? Ja mam wrażenie, że dostałem losowo, ale też nie znałem za bardzo dorosłych kotów.

_________________

If you tell the truth
you don’t have to
remember anything

Parsknął cicho na jego słowa. Kryształ chyba nie wytrzymałby siedzenia w niej cały czas… był bardzo ciekawskim kotem, nawet teraz. Gdy był uziemiony w lecznicy, to nawet po niej chodził i węszył czy obserwował, byleby dowiedzieć się o niej więcej.
Podążył za Zadymioną Łapą do jego legowiska niespiesznie, ale dotrzymując mu rzecz jasna kroku.
– Najpewniej tak. Moja mama powiedziało Sowiej Gwieździe, że już wszystko w porządku i można mnie mianować. Pytanie, czy zrobiłby ceremonię tylko dla mnie – zamruczał z lekkim rozbawieniem. Może ktoś inny się nawinie - jeśli dobrze kojarzył, jego ojcowie kończyli swoje treningi. – Nie mam wymarzonego mistrza, po prostu mam nadzieję, że będę się z nim dobrze dogadywać. Kogo dostałeś?

_________________

Kiedy w końcu Świetlistej Łapie udało się znaleźć trochę czasu wolnego zdecydowała się przeznaczyć go na dokończenie swojego posłania, zamiast na odpoczynek. Aktualne legowisko choć nadawało się do spania, to nie do końca odpowiadało niebieskiej. Wciąż wydawało się jej zbyt twarde, bez względu na dokładany przed kilkoma wschodami mech. Po zakończonym treningu udała się prosto do Trawiastej Nory, po drodze zbierając kilka piórek leżących na ziemi. Miała ich już trochę schowanych pod posłaniem właśnie po to, żeby w spokojniejszy dzień wyłożyć nimi mchowe legowisko. No a skoro dzisiejszego dnia wszystko się w takowy sposób ułożyło, to postanowiła się tym zająć. Podchodząc do swojego kącika od razu wzięła się do roboty, wyściełając swoje skromne gniazdko po koli każdym z posiadanych piórek.

_________________

Days seem sometimes as if they'll never end
Sun digs its heels to taunt you
But after sunlit days, one thing stays the same
Rises the moon

Tańcząca Łapa zwrócił uwagę na Świetlistą Łapę, która niedaleko niego, zaczęła poprawiać swoje legowisko. Oddał się pierwszej myśli, która pojawiła się w jego głowie, gdy to zobaczył - czyli wstał i podszedł do niej.
- Hej. Pomóc ci? - spytał delikatnym głosem i uśmiechnął się życzliwie, pochylając łeb by spojrzeć w pyszczek kotki.

_________________

Czynność wykładania legowiska pierzem dosyć mocno ją pochłonęła. Każde pióro umieszczała między kłębkami mchu z największą starannością, aby żadna z dudek nie była skierowana ku górze i tym samym nie wbijała jej się w skórę. Nie spodziewała się też żadnego towarzystwa, więc kiedy kątem oka mignęła jej biała postać wzdrygnęła się mimowolnie, od razu odrywając od posłania.
— O cześć! — przywitała się z Tańczącą Łapą odwzajemniając przy tym uśmiech. — W sumie czemu nie! Dodatkowe łapy do pomocy się przydadzą. — dodała po czym szybkim ruchem łapy podsunęła w jego stronę połowę z piór, które trzymała przed sobą. Nie wróciła jednak od razu do pracy. Zamiast tego zatrzymała wzrok na towarzyszu, aby upewnić się czy wie co robić.

_________________

Days seem sometimes as if they'll never end
Sun digs its heels to taunt you
But after sunlit days, one thing stays the same
Rises the moon

- Sama prawda - zgodził się ze Świetlistą Łapą.
W dwójkę powinni uporać się z legowiskiem kotki o wiele szybciej, o ile Taniec dobrze spisze się w roli pomocnika. Na razie zdawało się, że został poddany próbie. Wziął jedno piórko do pyska, by włożyć je w mech. Czuł na sobie wzrok, więc zerknął w stronę Świetlistej Łapy. Trochę obawiał się tego, że nie zrobi tego dobrze, ale robił dalej swoje. Wepchnął lotkę bardziej do środka i dokładnie ją ułożył, pomagając sobie łapami. Starał się, żeby ostra część piórka była głęboko we mchu.
- Dobrze..? - spytał się zerkając na pyszczek Świetlistej Łapy z niepewnością, może lekkim wstydem.

_________________

Wpatrywałaby się pewnie w niego jeszcze dłużej, gdyby i on na nią nie zerknął. Speszyło to nieco Świetlistą Łapę, nie chciała przecież, by poczuł się oceniany. Z cichym mruknięciem poróciła więc do wykańczania legowiska. Chwyciła zgrabnie jedno z dłuższych piór i zaczęła wciskać je między mech po drugiej stronie, aby nie wadzić Tańczącej Łapie. Zajęło jej to zasadniczo mało czasu, kiedy pióro było już na swoim miejscu uniosła łebek znad legowiska zaledwie moment przed tym jak zrobił to biały. Po zadanym przez niego pytaniu wyciągnęła mocniej szyję, aby dojrzeć uważnie tamtą część mchowego posłania.
— Jest idealnie — zapewniła go uśmiechając się jeszcze szerzej. — Ale będzie mięciutko... Wiesz, myślę że zostanie mi trochę piórek. Jeśli chcesz będę mogła oddać Ci resztę, albooo pomóc wyłożyć nimi też twoje posłanie. — zaproponowała. Po tych kilku piórach, które już znajdowały się w legowisku była w stanie śmiało stwierdzić, że miała ich aż nadmiar. A skoro Tańcząca Łapa był tak pomocny to czemu nie miałaby mu się odwdzięczyć chociaż w taki sposób?

_________________

Days seem sometimes as if they'll never end
Sun digs its heels to taunt you
But after sunlit days, one thing stays the same
Rises the moon

Starlight